Tot nu toe heb ik de hele kerstvakantie binnen gezeten. Huisbroek aan, kookvet op de huid, koekkruimels op de kersttrui. Het gure weer van de afgelopen dagen werkte mee. Iedereen bleef liever binnen. Al vroeg op de dag werd er een flesje van het een of ander opengetrokken. De spelletjes uit de kast, de chips naast de aftrekstapel.
Nu de kerst voorbij is, de lucht blauw ziet, krijg ik fantasieën over frisse wind in de haren, vrolijke vogelgeluiden. Bij het idee van daglicht word ik huppelig. Misschien moet ik naar buiten. Kaplaarzen aan. Een wandeling van duizend calorieën maken. Rozige wangen, koude neus.
De komende dagen is het aftellen en terugkijken. Moet mijn lijstjes nog maken. De beste film, het beste boek, de meest getalenteerde persoon van 2013.
Maar eerst de zaterdagkrant. Met warme chocolademelk en een spekkie. Dan misschien een douche. Eventueel boodschappen. Wie weet kom ik vandaag nog wel buiten.
28 december 2013
20 december 2013
Weer thuis
Geen probleem, dacht ik. Een wandelvakantie. Wat is er nou zo moeilijk aan wandelen? Het is net zoiets als heel lang boodschappen doen, en dan met een grote rugzak om.
De bestemming was het eiland van de eeuwige lente. Hoe populairder de vakantiebestemming, hoe goedkoper de vlucht, hoe vroeger de vertrektijd. Mijn vlucht ging midden in de nacht.
No worries. Het is vakantie. Een wandelvakantie!
Volgens de mensen met verstand van zaken, mensen met van die degelijke praxisbroeken en professionele wandelschoenen en -stokken, waren het geen moeilijke wandelingen. Je moest alleen 'stapzeker' zijn en geen hoogtevrees hebben.
Misschien had ik de vakantie wat grondiger moeten voorbereiden. Pas op de bestemming realiseerde ik mij dat het eiland uit een vulkaan is ontstaan. Dat die vulkaan nog steeds very much onderdeel uitmaakt van het eiland. Dat die vulkaan het eiland is. Dat elke stap of een beklimming of een afdaling is. Dat alleen de stranden plat zijn.
Maakt mij niet uit wat de experts zeggen, ik vond het niets met wandelen te maken hebben. Op handen en voeten worstelen door een rivierbed met losliggende stenen en stromend water. Verticaal, de berg op. Dat noem ik klauteren.
Ik heb hoogtevrees. En ik ben niet 'stapzeker'. De hele vakantie zag ik voor me hoe X. zich met één hand nog net aan een bloem van een cactus kon vasthouden, terwijl ik op handen en knieën langzaam naar hem toe zou treuzelen en hem dan net niet op tijd zou kunnen redden om hem vervolgens in het diepe dal te zien pletteren.
Soms is het ook best fijn om weer terug te zijn van vakantie. Heelhuids! Alle wandelingen overleefd.
Ook al word je, eenmaal thuis, begroet bij de supermarkt door een verveelde uitzendkracht verkleed als Kerstman. Die al 'ho-ho-ho'-end met een kapotte bel om je oren slaat.
En ook al zijn de supermarkten hysterisch druk en klinkt er uit de radio alleen maar kerstliedjes.
Soms is het gewoon fijn om weer thuis te zijn in dit natte, platte landje.
De bestemming was het eiland van de eeuwige lente. Hoe populairder de vakantiebestemming, hoe goedkoper de vlucht, hoe vroeger de vertrektijd. Mijn vlucht ging midden in de nacht.
No worries. Het is vakantie. Een wandelvakantie!
Volgens de mensen met verstand van zaken, mensen met van die degelijke praxisbroeken en professionele wandelschoenen en -stokken, waren het geen moeilijke wandelingen. Je moest alleen 'stapzeker' zijn en geen hoogtevrees hebben.
Misschien had ik de vakantie wat grondiger moeten voorbereiden. Pas op de bestemming realiseerde ik mij dat het eiland uit een vulkaan is ontstaan. Dat die vulkaan nog steeds very much onderdeel uitmaakt van het eiland. Dat die vulkaan het eiland is. Dat elke stap of een beklimming of een afdaling is. Dat alleen de stranden plat zijn.
Maakt mij niet uit wat de experts zeggen, ik vond het niets met wandelen te maken hebben. Op handen en voeten worstelen door een rivierbed met losliggende stenen en stromend water. Verticaal, de berg op. Dat noem ik klauteren.
Ik heb hoogtevrees. En ik ben niet 'stapzeker'. De hele vakantie zag ik voor me hoe X. zich met één hand nog net aan een bloem van een cactus kon vasthouden, terwijl ik op handen en knieën langzaam naar hem toe zou treuzelen en hem dan net niet op tijd zou kunnen redden om hem vervolgens in het diepe dal te zien pletteren.
Soms is het ook best fijn om weer terug te zijn van vakantie. Heelhuids! Alle wandelingen overleefd.
Ook al word je, eenmaal thuis, begroet bij de supermarkt door een verveelde uitzendkracht verkleed als Kerstman. Die al 'ho-ho-ho'-end met een kapotte bel om je oren slaat.
En ook al zijn de supermarkten hysterisch druk en klinkt er uit de radio alleen maar kerstliedjes.
Soms is het gewoon fijn om weer thuis te zijn in dit natte, platte landje.
8 december 2013
Keek op de week
Wat een week.
Het begon met de foto's van de bruiloft. Gedownload op de computer van X. via the cloud, of zoiets.
Mijn god.
Hebben fotografen geen verantwoordelijkheid om mensen op hun best vast te leggen? Wie maakt er nou foto's van mensen, zittend op een stoel, onderuitgezakt, hangend in de jas, de welvaartsbuik bulkend over de dijbenen? En een onderkin met evenzoveel lagen als de bruidstaart? Foto's van mijn speech zijn ook niet echt gelukt. Ik kijk afwisselend met grote, angstige ogen. Alsof ik voor een executiepeloton sta te prediken. Of met weggedraaide pupillen. Alsof ik op het punt sta flauw te vallen.
Thuis voor de spiegel ziet het er allemaal veel beter uit. Ook voel ik mij dunner dan ik kennelijk in werkelijkheid ben. Bestaat er zoiets als het tegenovergestelde van Anorexia?
Gelukkig was er de ruzie op het werk. Halverwege de week barstte het los. Hans en Griezel blijken net zo'n hekel aan elkaar te hebben als ik. Van een afstandje is het heel helder hoe het zit. Hans voelt zich in de steek gelaten door Griezel die met Cruella aanpapt. Zeg dat dan, zou je denken. Voor de draad ermee. Maar voor de betrokkenen is het veel ingewikkelder. Er wordt een beerput van opgekropte frustraties geopend die de boel alleen maar vertroebelt.
Ik ga bijna huppelend naar het werk. Elke dag is er wel weer een nieuwe plottwist wat de soap spannender maakt. Ruzie maken is een kunst. En Hans, Griezel en Cruella bakken er helemaal niets van. Het zijn gewoon mensen. Niet heel aardige mensen, maar toch, mensen zoals jij en ik die zich ook wel eens slecht en onzeker voelen. Doet een mens goed om te beseffen dat dure Burberry kleding daarvoor geen immuniteit geeft.
En dan blijkt Nelson Mandela te zijn gestorven. Ik las het in de krant. Van zaterdag. Een etmaal is voorbij gegaan, zonder dat ik wist dat die arme man zijn sterfelijke jas heeft uitgedaan. Op Robbeneiland had hij een klein tuintje. Echt heel klein, iets van 20 bij 30 centimeter. Dat was zijn redding, heeft hij eens gezegd. Sindsdien raadt hij iedereen een tuin aan. Ter ere van hem zal ik die van mij eens opknappen.
Het begon met de foto's van de bruiloft. Gedownload op de computer van X. via the cloud, of zoiets.
Mijn god.
Hebben fotografen geen verantwoordelijkheid om mensen op hun best vast te leggen? Wie maakt er nou foto's van mensen, zittend op een stoel, onderuitgezakt, hangend in de jas, de welvaartsbuik bulkend over de dijbenen? En een onderkin met evenzoveel lagen als de bruidstaart? Foto's van mijn speech zijn ook niet echt gelukt. Ik kijk afwisselend met grote, angstige ogen. Alsof ik voor een executiepeloton sta te prediken. Of met weggedraaide pupillen. Alsof ik op het punt sta flauw te vallen.
Thuis voor de spiegel ziet het er allemaal veel beter uit. Ook voel ik mij dunner dan ik kennelijk in werkelijkheid ben. Bestaat er zoiets als het tegenovergestelde van Anorexia?
Gelukkig was er de ruzie op het werk. Halverwege de week barstte het los. Hans en Griezel blijken net zo'n hekel aan elkaar te hebben als ik. Van een afstandje is het heel helder hoe het zit. Hans voelt zich in de steek gelaten door Griezel die met Cruella aanpapt. Zeg dat dan, zou je denken. Voor de draad ermee. Maar voor de betrokkenen is het veel ingewikkelder. Er wordt een beerput van opgekropte frustraties geopend die de boel alleen maar vertroebelt.
Ik ga bijna huppelend naar het werk. Elke dag is er wel weer een nieuwe plottwist wat de soap spannender maakt. Ruzie maken is een kunst. En Hans, Griezel en Cruella bakken er helemaal niets van. Het zijn gewoon mensen. Niet heel aardige mensen, maar toch, mensen zoals jij en ik die zich ook wel eens slecht en onzeker voelen. Doet een mens goed om te beseffen dat dure Burberry kleding daarvoor geen immuniteit geeft.
En dan blijkt Nelson Mandela te zijn gestorven. Ik las het in de krant. Van zaterdag. Een etmaal is voorbij gegaan, zonder dat ik wist dat die arme man zijn sterfelijke jas heeft uitgedaan. Op Robbeneiland had hij een klein tuintje. Echt heel klein, iets van 20 bij 30 centimeter. Dat was zijn redding, heeft hij eens gezegd. Sindsdien raadt hij iedereen een tuin aan. Ter ere van hem zal ik die van mij eens opknappen.
29 november 2013
De ochtend van een daggast
Sam krijgt een uitgebreide kambeurt gevolgd door een massage.
Dave draait zich liever nog even om.
Op de krant kan ik mij niet concentreren.
Nog een kop slappe koffie dan pak ik de strijkbout.
Eerst mijn overhemd. De schouderpartij. Tussen de knoopjes. De button down boord.
Dan de pantalon, met licht vochtige doek op het punt precies waar de vouw moet komen.
Voorzichtig aankleden. Een laatste controle in de spiegel.
Mijn colbert hangt aan de kastdeur.
Niet aan de speech denken. Niet aan denken.
Ik kijk naar mijn sokken. Argyle green blue van The Dandy Shop. Ik probeer zekerheid te vinden in de groenblauwe ruiten.
Mijn schoenen, vooral de naden, veeg ik schoon met een borstel. Ik wrijf de schoencrème in met eindeloos draaiende rondjes. De oude magische doek doet het leer glimmen.
Niet aan de speech denken. Niet aan denken.
Controleer mijn tas voor een laatste keer.
Heb ik alles?
Ik pak mijn jas, mijn sleutels. De uitnodiging.
Ik kijk nog even in de woonkamer. Sam kijkt op van zijn schoonmaakbeurt. Zijn tongetje hangt uit zijn bek. Dave slaakt een diepe zucht.
Ik schraap mijn keel. 'Op hoop van zegen,' zeg ik hardop.
Was ik maar een Hollandse huiskat, denk ik.
Dave draait zich liever nog even om.
Op de krant kan ik mij niet concentreren.
Nog een kop slappe koffie dan pak ik de strijkbout.
Eerst mijn overhemd. De schouderpartij. Tussen de knoopjes. De button down boord.
Dan de pantalon, met licht vochtige doek op het punt precies waar de vouw moet komen.
Voorzichtig aankleden. Een laatste controle in de spiegel.
Mijn colbert hangt aan de kastdeur.
Niet aan de speech denken. Niet aan denken.
Ik kijk naar mijn sokken. Argyle green blue van The Dandy Shop. Ik probeer zekerheid te vinden in de groenblauwe ruiten.
Mijn schoenen, vooral de naden, veeg ik schoon met een borstel. Ik wrijf de schoencrème in met eindeloos draaiende rondjes. De oude magische doek doet het leer glimmen.
Niet aan de speech denken. Niet aan denken.
Controleer mijn tas voor een laatste keer.
Heb ik alles?
Ik pak mijn jas, mijn sleutels. De uitnodiging.
Ik kijk nog even in de woonkamer. Sam kijkt op van zijn schoonmaakbeurt. Zijn tongetje hangt uit zijn bek. Dave slaakt een diepe zucht.
Ik schraap mijn keel. 'Op hoop van zegen,' zeg ik hardop.
Was ik maar een Hollandse huiskat, denk ik.
25 november 2013
Top Sport
Die rugbyspelers zijn aparte types. Van die grote volwassen mannen die achter een soort van bal aan hollen. Het gaat er niet zacht aan toe. Elke speler heeft wel een lichaamsdeel ingepakt wegens een botsing uit het verleden. Of een vers bloedende blessure wegens een recent akkefietje. En als ze dan, na wat gerommel tegen elkaar, eindelijk gaan rennen met die bal, fluit de scheidsrechter omdat er een regeltje is gebroken.
De bal is naar voren gegooid in plaats van naar achter, bijvoorbeeld.
Het merendeel van de tijd heb ik geen flauw benul waarom de scheids fluit. Maar het is nooit omdat ze elkaar verwonden. Dat mag gewoon.
Bij hockey, heb ik gezien, fluit de scheids ook op schijnbaar willekeurige momenten. En ze moeten ook een bal over het veld bewegen. De spelers hebben alleen beduidend minder brede kaken en dragen een gevaarlijk uitziende stok met zich mee. Hierbij is het niet de bedoeling de tanden bij elkaar uit de mond te slaan. Voor zover ik heb kunnen zien.
Politici spelen af en toe ook een spelletje. Ben niet zeker of je dat ballen kunt noemen. Eerder touwgetrek. In ieder geval is er eindelijk een overeenkomst tussen Iran en een paar belangrijke landen over hun kernprogramma. Ze hebben spelregels bedacht die ik niet begrijp. Iran mag uranium blijven verrijken, maar op een lager niveau. Betekent dat dat hun bommen niet ver komen? Net over de grens bij de buurtlanden? Dat verklaart de reactie van Israël. Of zegt een lager uraniumgehalte iets over de knalkracht van zo'n ding? Dus dat ze alleen prutsbommetjes mogen maken. De sterretjes in het vuurwerkpakket. Wie het weet mag het zeggen. Eén troost: Frans Timmermans is verheugd over 'deze doorbraak'.
Als hij nu maar niet op Facebook gaat vermelden dat Atomic Kitten zijn favoriete band is. Zoals laatst toen hij daags, uurs, nadat hij zijn excuses had aangeboden aan een Russische diplomaat, op Facebook zei dat Je ne regrette rien zijn favoriete nummer is.
'Wat is nu je punt?' vraagt X.
Nou gewoon.
Dat ik het echte leven soms net topsport vind lijken.
De bal is naar voren gegooid in plaats van naar achter, bijvoorbeeld.
Het merendeel van de tijd heb ik geen flauw benul waarom de scheids fluit. Maar het is nooit omdat ze elkaar verwonden. Dat mag gewoon.
Bij hockey, heb ik gezien, fluit de scheids ook op schijnbaar willekeurige momenten. En ze moeten ook een bal over het veld bewegen. De spelers hebben alleen beduidend minder brede kaken en dragen een gevaarlijk uitziende stok met zich mee. Hierbij is het niet de bedoeling de tanden bij elkaar uit de mond te slaan. Voor zover ik heb kunnen zien.
Politici spelen af en toe ook een spelletje. Ben niet zeker of je dat ballen kunt noemen. Eerder touwgetrek. In ieder geval is er eindelijk een overeenkomst tussen Iran en een paar belangrijke landen over hun kernprogramma. Ze hebben spelregels bedacht die ik niet begrijp. Iran mag uranium blijven verrijken, maar op een lager niveau. Betekent dat dat hun bommen niet ver komen? Net over de grens bij de buurtlanden? Dat verklaart de reactie van Israël. Of zegt een lager uraniumgehalte iets over de knalkracht van zo'n ding? Dus dat ze alleen prutsbommetjes mogen maken. De sterretjes in het vuurwerkpakket. Wie het weet mag het zeggen. Eén troost: Frans Timmermans is verheugd over 'deze doorbraak'.
Als hij nu maar niet op Facebook gaat vermelden dat Atomic Kitten zijn favoriete band is. Zoals laatst toen hij daags, uurs, nadat hij zijn excuses had aangeboden aan een Russische diplomaat, op Facebook zei dat Je ne regrette rien zijn favoriete nummer is.
'Wat is nu je punt?' vraagt X.
Nou gewoon.
Dat ik het echte leven soms net topsport vind lijken.
15 november 2013
Groot feest
Mijn moeder heeft altijd snoep in huis. Ook als ik onverwachts langskom, heeft ze iets lekkers in de aanbieding. Ik niet. Ik koop snoep om op te eten. En wel nu. Meteen.
Een rol chocoladekoekjes, het is even doorwerken, gaat in 1 keer op. Dat is best een pittige prestatie, want de suikerdip komt meestal al halverwege. Dan moet ik snel door eten om niet in slaap te vallen voor het laatste koekje op is. Hetzelfde geldt voor chips, overigens.
Ik denk dat het iets compulsiefs is. Misschien stress-gerelateerd. Maar hoe leg je dat uit aan minderjarigen die en masse met een lampionnetje in de hand een liedje staan te zingen voor je deur? Ach, ik lig nog wakker van die beteuterde gezichtjes. 'Wat een klootzak,' zag ik ze denken toen ik met een beschimmelde mandarijn aan kwam.
Ik wist niet dat Sint-Maarten nog gevierd wordt. Het is een bedelfeest, dacht ik. Iets wat honderden jaren geleden door armen werd gevierd. Die 0,1% groei van de economie lijkt dus toch niet afdoende.
Ons land zit in een grip van hysterie. Oude tradities worden uit de sloot gesleurd. En aan huidige wordt krampachtig vastgehouden. Morgen komt Sinterklaas aan in Nederland. Ik hoor dat er extra veiligheidsmaatregelen worden getroffen. Je houdt je hart vast. Ik denk eerlijk gezegd dat het die kleine kindjes geen bal uitmaakt of Piet zwart, wit of geel is. Zo lang hun schoentjes maar gevuld worden. Met bruikbare spullen. Desnoods snoep. In godsnaam geen fruit.
Volgens het Algemeen Dagblad wordt de intocht in negatieve zin historisch. Er worden herrieschoppers verwacht. Volgens minister Opstelten wordt het 'een prachtig mooie intocht'. Ik ga het met eigen ogen bekijken. Met huispak en toffels aan voor de buis. Heb een zak chocolade pepernoten gekocht. Precies groot genoeg om van te genieten, en voldoende klein zodat ik na consumptie nog wakker blijf.
Een rol chocoladekoekjes, het is even doorwerken, gaat in 1 keer op. Dat is best een pittige prestatie, want de suikerdip komt meestal al halverwege. Dan moet ik snel door eten om niet in slaap te vallen voor het laatste koekje op is. Hetzelfde geldt voor chips, overigens.
Ik denk dat het iets compulsiefs is. Misschien stress-gerelateerd. Maar hoe leg je dat uit aan minderjarigen die en masse met een lampionnetje in de hand een liedje staan te zingen voor je deur? Ach, ik lig nog wakker van die beteuterde gezichtjes. 'Wat een klootzak,' zag ik ze denken toen ik met een beschimmelde mandarijn aan kwam.
Ik wist niet dat Sint-Maarten nog gevierd wordt. Het is een bedelfeest, dacht ik. Iets wat honderden jaren geleden door armen werd gevierd. Die 0,1% groei van de economie lijkt dus toch niet afdoende.
Ons land zit in een grip van hysterie. Oude tradities worden uit de sloot gesleurd. En aan huidige wordt krampachtig vastgehouden. Morgen komt Sinterklaas aan in Nederland. Ik hoor dat er extra veiligheidsmaatregelen worden getroffen. Je houdt je hart vast. Ik denk eerlijk gezegd dat het die kleine kindjes geen bal uitmaakt of Piet zwart, wit of geel is. Zo lang hun schoentjes maar gevuld worden. Met bruikbare spullen. Desnoods snoep. In godsnaam geen fruit.
Volgens het Algemeen Dagblad wordt de intocht in negatieve zin historisch. Er worden herrieschoppers verwacht. Volgens minister Opstelten wordt het 'een prachtig mooie intocht'. Ik ga het met eigen ogen bekijken. Met huispak en toffels aan voor de buis. Heb een zak chocolade pepernoten gekocht. Precies groot genoeg om van te genieten, en voldoende klein zodat ik na consumptie nog wakker blijf.
8 november 2013
Kantoorroddels
Ach ja. Wat zal ik zeggen? Hij is er al weer af. Nee, echt. Het is de moeite niet. Ik trek er verkeerde aandacht mee. Niets voor mij.
Het enige wat het mij heeft opgeleverd is dat ik eindelijk zeker weet dat ik geen geschiedenis wil schrijven. Ik heb er een week over nagedacht terwijl ik onbeleefde blikken in de metro moest pareren. Het is allemaal teveel gedoe. Om als een rare gewaarwording te worden opgemerkt tussen massa's andere medemensen voelt niet veilig. Ik ben er te laf voor.
Liever zit ik achter mijn pc, schaamteloos te surfen. Het is een onophoudelijke bron van informatie, dat internet. In combinatie met de magie van de Liebster Award wordt er elke week een vraag van mij beantwoord. Verleden week kwam ik erachter hoe het kantoor van Mark er van binnen uitziet. Deze week heb ik ontdekt wat zijn lunchgewoontes zijn.
Ergens in het midden van het internet zijn de wekelijkse persconferenties van de minister president terug te zien. Het is ongeveer net zo interessant als het teamoverleg met Hans en Griezel waarin ze de boodschappen uit het MT op monotone wijze opdreunen. Maar het belangrijkste heb ik onthouden: op een normale dag luncht Mark met zijn collega's.
Dat soort informatie is interessant. Nu zou ik willen weten wat ze eten en waar. En liefst ook wat er wordt besproken. Het moet heel erg gezellig zijn. Dat concludeer ik uit de manier waarop Mark in de persconferentie vertelt dat hij vandaag niet mee kon. Vanwege een 'ongebruikelijk programma' wat hij wijt aan een bezoek van de Belgische Koning aan Den Haag.
Arme man. Nu heeft hij alle kantoorroddels moeten missen.
Niet getreurd. Er is vast een plek op het internet waar die informatie is te vinden. Ik zal eens een poging wagen om die te achterhalen. Meer informatie volgt.
Het enige wat het mij heeft opgeleverd is dat ik eindelijk zeker weet dat ik geen geschiedenis wil schrijven. Ik heb er een week over nagedacht terwijl ik onbeleefde blikken in de metro moest pareren. Het is allemaal teveel gedoe. Om als een rare gewaarwording te worden opgemerkt tussen massa's andere medemensen voelt niet veilig. Ik ben er te laf voor.
Liever zit ik achter mijn pc, schaamteloos te surfen. Het is een onophoudelijke bron van informatie, dat internet. In combinatie met de magie van de Liebster Award wordt er elke week een vraag van mij beantwoord. Verleden week kwam ik erachter hoe het kantoor van Mark er van binnen uitziet. Deze week heb ik ontdekt wat zijn lunchgewoontes zijn.
Ergens in het midden van het internet zijn de wekelijkse persconferenties van de minister president terug te zien. Het is ongeveer net zo interessant als het teamoverleg met Hans en Griezel waarin ze de boodschappen uit het MT op monotone wijze opdreunen. Maar het belangrijkste heb ik onthouden: op een normale dag luncht Mark met zijn collega's.
Dat soort informatie is interessant. Nu zou ik willen weten wat ze eten en waar. En liefst ook wat er wordt besproken. Het moet heel erg gezellig zijn. Dat concludeer ik uit de manier waarop Mark in de persconferentie vertelt dat hij vandaag niet mee kon. Vanwege een 'ongebruikelijk programma' wat hij wijt aan een bezoek van de Belgische Koning aan Den Haag.
Arme man. Nu heeft hij alle kantoorroddels moeten missen.
Niet getreurd. Er is vast een plek op het internet waar die informatie is te vinden. Ik zal eens een poging wagen om die te achterhalen. Meer informatie volgt.
1 november 2013
De baard van Mark
Na vandaag stop ik met scheren. In verband met Movember. Maar houdt het nog maar even onder ons.
Mijn baardgroei is niet optimaal. Na een week zie je hooguit een paar stoppels. Tegen die tijd zal mijn moeder zeggen dat ik mijn gezicht moet wassen. Dan wordt ook duidelijk dat niet alle huid haarvaatjes heeft en ontstaan er archipels van onbegroeide huid op mijn kin.
Aan het einde van de maand zal ik regelmatig horen: 'Heb je wel goed geslapen?'
Officieel gaat het alleen om de snor. Daar ben ik te lui voor. Daarom is het beter dat ik er geen geld mee ophaal. Ik doe mee voor de awareness.
En voor de gezelligheid.
Want X. doet mee. Dat ook.
Zou Mark mee doen? Een snor zal de minister-president heel goed staan. Of zo'n Tom Ford baardje. Hij schijnt verkering te hebben. Volgens mij heb ik dat ergens gelezen. Of gehoord. Weet niet meer waar. Men weet niet of het met een jongen of een meisje is. Misschien doet hij er goed aan nog even te wachten met die mededeling tot het Rusland-jaar voorbij is.
Overigens, mijn wens om ooit nog eens een kijkje te nemen in zijn werkkamer is zo goed als uitgekomen. Het interieur van het Torentje is te bekijken op Google Streetview. Het is alleen nog niet helemaal precies wat ik wil. Nu er toch naar mijn wensen wordt geluisterd, zal ik het wat specifieker formuleren: ik zou graag dat er een webcam in het kantoor van Mark komt te hangen. Het lijkt mij zo'n geruststellend idee om de minister-president aan het werk te zien. Zijn dartele glimlach na weer een lange en saaie vergadering beurt enorm op. Net zoiets als de radio dj's die je wel eens op de Belgische televisie ziet. Die mannen en vrouwen met koptelefoon op die aan knopjes schuiven. Daar kan ik uren naar kijken.
By the way, zou bier de baardgroei stimuleren? Goeie vraag. Ga ik nu uitzoeken.
Mijn baardgroei is niet optimaal. Na een week zie je hooguit een paar stoppels. Tegen die tijd zal mijn moeder zeggen dat ik mijn gezicht moet wassen. Dan wordt ook duidelijk dat niet alle huid haarvaatjes heeft en ontstaan er archipels van onbegroeide huid op mijn kin.
Aan het einde van de maand zal ik regelmatig horen: 'Heb je wel goed geslapen?'
Officieel gaat het alleen om de snor. Daar ben ik te lui voor. Daarom is het beter dat ik er geen geld mee ophaal. Ik doe mee voor de awareness.
En voor de gezelligheid.
Want X. doet mee. Dat ook.
Zou Mark mee doen? Een snor zal de minister-president heel goed staan. Of zo'n Tom Ford baardje. Hij schijnt verkering te hebben. Volgens mij heb ik dat ergens gelezen. Of gehoord. Weet niet meer waar. Men weet niet of het met een jongen of een meisje is. Misschien doet hij er goed aan nog even te wachten met die mededeling tot het Rusland-jaar voorbij is.
Overigens, mijn wens om ooit nog eens een kijkje te nemen in zijn werkkamer is zo goed als uitgekomen. Het interieur van het Torentje is te bekijken op Google Streetview. Het is alleen nog niet helemaal precies wat ik wil. Nu er toch naar mijn wensen wordt geluisterd, zal ik het wat specifieker formuleren: ik zou graag dat er een webcam in het kantoor van Mark komt te hangen. Het lijkt mij zo'n geruststellend idee om de minister-president aan het werk te zien. Zijn dartele glimlach na weer een lange en saaie vergadering beurt enorm op. Net zoiets als de radio dj's die je wel eens op de Belgische televisie ziet. Die mannen en vrouwen met koptelefoon op die aan knopjes schuiven. Daar kan ik uren naar kijken.
By the way, zou bier de baardgroei stimuleren? Goeie vraag. Ga ik nu uitzoeken.
25 oktober 2013
Password
De harde werkelijkheid is dat ik vijf dagen lang naar mijn password heb gezocht. Vijf dagen lang vloeken en tieren. Daar kan ik zo chagrijnig van worden. Niet eens alleen daarom.
Allereerst het weer! Ik heb mij zorgen gemaakt om al die toeristen. Arme stakkers. Volgend jaar als ze rond deze tijd er even tussenuit willen, even bijkomen in een warmer klimaat, kiezen ze voor Nederland. Omdat die zo'n zachte herfst kent. Denken ze nu. Weten zij veel dat we met regenpakken, paraplu's, reserve truien en sneeuwschoenen rondsjouwen omdat het elk moment kan omslaan.
Ook vind ik dat er te veel ophef is over zwarte piet en te weinig over het afluisterschandaal. Niet dat ik het nieuws op de voet volg (ik wil alleen het journaal zien als Rob Trip het presenteert) maar van het beetje dat ik zie en hoor van het Nederlandse nieuws, gaat het nauwelijks over wat Merkel overkomt en wat de mogelijke consequenties zijn voor onze Mark.
Arme Snowden, denk ik dan. Uit een recent onderzoek blijkt dat een groot deel van de burgers zich niet eens druk maakt over de handelingen van de veiligheidsdiensten en het zelfs slecht vindt wat Snowden heeft gedaan.
En dan die bemanningsleden van de Arctic Sunrise. Ik weet niet precies wat ze bij dat Russische boorplatform deden, maar het is voor Greenpeace, dus vast iets goeds.
Daar kan ik zo chagrijnig van worden.
Omdat ik het gevoel heb dat ik faal. In mijn werk, in het contact met vrienden, in mijn leven. Ik ben geen dappere klokkenluider die het luxe leven wil omruilen voor een koude kamer in Moskou voor de vrijheid van alle medeburgers. Noch een stoere activist die zeven jaar cel in Rusland wil riskeren ter bescherming van het milieu.
'Hier,' zegt X. 'De boekenbijlage.'
Helen Fielding heeft een nieuwe Bridget Jones geschreven. Mr Darcy is dood.
Daar kan ik zo chagrijnig van worden.
Allereerst het weer! Ik heb mij zorgen gemaakt om al die toeristen. Arme stakkers. Volgend jaar als ze rond deze tijd er even tussenuit willen, even bijkomen in een warmer klimaat, kiezen ze voor Nederland. Omdat die zo'n zachte herfst kent. Denken ze nu. Weten zij veel dat we met regenpakken, paraplu's, reserve truien en sneeuwschoenen rondsjouwen omdat het elk moment kan omslaan.
Ook vind ik dat er te veel ophef is over zwarte piet en te weinig over het afluisterschandaal. Niet dat ik het nieuws op de voet volg (ik wil alleen het journaal zien als Rob Trip het presenteert) maar van het beetje dat ik zie en hoor van het Nederlandse nieuws, gaat het nauwelijks over wat Merkel overkomt en wat de mogelijke consequenties zijn voor onze Mark.
Arme Snowden, denk ik dan. Uit een recent onderzoek blijkt dat een groot deel van de burgers zich niet eens druk maakt over de handelingen van de veiligheidsdiensten en het zelfs slecht vindt wat Snowden heeft gedaan.
En dan die bemanningsleden van de Arctic Sunrise. Ik weet niet precies wat ze bij dat Russische boorplatform deden, maar het is voor Greenpeace, dus vast iets goeds.
Daar kan ik zo chagrijnig van worden.
Omdat ik het gevoel heb dat ik faal. In mijn werk, in het contact met vrienden, in mijn leven. Ik ben geen dappere klokkenluider die het luxe leven wil omruilen voor een koude kamer in Moskou voor de vrijheid van alle medeburgers. Noch een stoere activist die zeven jaar cel in Rusland wil riskeren ter bescherming van het milieu.
'Hier,' zegt X. 'De boekenbijlage.'
Helen Fielding heeft een nieuwe Bridget Jones geschreven. Mr Darcy is dood.
Daar kan ik zo chagrijnig van worden.
11 oktober 2013
Gevoerde telefoongesprekken in het verschiet
Ik heb een ouderwetse telefoon. Zo eentje waar geen beeldscherm op zit waar je met je vinger over heen kunt vegen. Ik ben diegene die tijdens de rit in de metro naar zijn schoot staart waar een papieren boek ligt te rusten. In tegenstelling tot de rest van de reizigers die naar zijn handpalm staart waar een moderne appel-, blackcherry of siemensding in ligt.
Mijn telefoon doet het goed, begrijp me niet verkeerd. Maar hij krijgt raadselachtige, niet eerder vertoonde functionaliteiten. Laat ik het maar eerlijk zeggen, ik denk dat mijn telefoon helderziend is. In de lijst 'gevoerde telefoongesprekken' voorspelt mijn telefoon dat ik op 13 december 2013 a.s. een telefoongesprek ga hebben met een vast nummer in Amsterdam. Een paar degen eerder, 7 december, zal ik een mobiele telefoon bellen.
Geheimzinnig. Zou het dan toch betekenen dat de toekomst zich al heeft afgespeeld? En dat er door een technische fout de bewijzen niet zijn gewist? Zou mijn telefoon, omdat hij zo oud is, een van de weinige artefacten zijn waar we nog mee kunnen tijdreizen? Mijn overwerkte inbeelding gaat daar graag in mee. Ik zie het voor me. Take one: een James Bond-achtige land-crisis. In december is het kabinet voor de zoveelste keer gevallen, hebben we geen Euro meer en zijn het deze twee telefoontjes die van cruciaal belang zijn.
Terwijl ik in mijn fantasie druk bezig ben het land van de ondergang te redden (in strak pak en met zo'n keurig bijgehouden baardje dat moet overkomen als een slordige 'drie-dagen-baard'), is Sam al aan zijn winterslaap begonnen. Dave nog niet. Hij loopt een beetje onrustig rond, ligt af en toe op de bank, dan weer schuurt hij tegen zijn snurkende broer op het voeteneind. Ik weet dat hij liever voor een warme kachel ligt. Misschien heeft hij dit weekend geluk. Naast het feit dat het vandaag de officiële uit-de-kast-kom-dag is, vind ik het ook de officiële begin-van-de-herfst-dag.
Hij beweegt zijn pols naar zijn mond, zegt onopvallend in het microfoontje in zijn manchet: 'De situatie vraagt om een winterjas.' In zijn onzichtbare oordopje klinkt het antwoord: 'Roger. Copy that.'
Mijn telefoon doet het goed, begrijp me niet verkeerd. Maar hij krijgt raadselachtige, niet eerder vertoonde functionaliteiten. Laat ik het maar eerlijk zeggen, ik denk dat mijn telefoon helderziend is. In de lijst 'gevoerde telefoongesprekken' voorspelt mijn telefoon dat ik op 13 december 2013 a.s. een telefoongesprek ga hebben met een vast nummer in Amsterdam. Een paar degen eerder, 7 december, zal ik een mobiele telefoon bellen.
Geheimzinnig. Zou het dan toch betekenen dat de toekomst zich al heeft afgespeeld? En dat er door een technische fout de bewijzen niet zijn gewist? Zou mijn telefoon, omdat hij zo oud is, een van de weinige artefacten zijn waar we nog mee kunnen tijdreizen? Mijn overwerkte inbeelding gaat daar graag in mee. Ik zie het voor me. Take one: een James Bond-achtige land-crisis. In december is het kabinet voor de zoveelste keer gevallen, hebben we geen Euro meer en zijn het deze twee telefoontjes die van cruciaal belang zijn.
Terwijl ik in mijn fantasie druk bezig ben het land van de ondergang te redden (in strak pak en met zo'n keurig bijgehouden baardje dat moet overkomen als een slordige 'drie-dagen-baard'), is Sam al aan zijn winterslaap begonnen. Dave nog niet. Hij loopt een beetje onrustig rond, ligt af en toe op de bank, dan weer schuurt hij tegen zijn snurkende broer op het voeteneind. Ik weet dat hij liever voor een warme kachel ligt. Misschien heeft hij dit weekend geluk. Naast het feit dat het vandaag de officiële uit-de-kast-kom-dag is, vind ik het ook de officiële begin-van-de-herfst-dag.
Hij beweegt zijn pols naar zijn mond, zegt onopvallend in het microfoontje in zijn manchet: 'De situatie vraagt om een winterjas.' In zijn onzichtbare oordopje klinkt het antwoord: 'Roger. Copy that.'
4 oktober 2013
Mannelijke bloggers gezocht
1. Wat doe je in het dagelijks leven (behalve bloggen)?
Dagdromen, daar gaat heel veel tijd in zitten. En ik ondersteun Sam en Dave in hun bestaan als pluizige zen-meesters. Tussendoor ben ik bezig met her-integreren. Dat is geen werkwoord volgens mijn spellingcontrole. En ook niet iets waar ik graag uitgebreid over schrijf.
2. Welke plek zou je graag eens willen bezoeken?
Ik zou graag eens een kijkje willen nemen in de werkkamer van onze Minister President. Niet alleen vanwege de huidige hooplalala in de Tweede Kamer. Ook gewoon uit nieuwsgierigheid hoe het met die man gaat. Ik zie hem zo weinig op televisie. Ik ben benieuwd hoe hij de dag doorkomt. Luncht hij in de kantine? (Als er zoiets is op het Binnenhof). Wat eet hij dan? Heeft hij nog wel een secretaresse? (Griezel mopperde laatst dat er in dit land een tekort is aan secretaresses voor het management. Ik moest meteen aan Mark denken).
3. Wie of wat is je grootste inspiratie?
Iedereen die kalm blijft ten tijde van grote paniek. Mensen die het overzicht houden, die het geheel blijven overzien, die de relativiteit niet uit het oog verliezen. Mensen die onpopulair durven te zijn, en toch aardig blijven. Mensen die durven liefhebben in deze verwarrende tijden.
4. Waarom ben je een weblog gestart?
Ik vind het een mooi idee dat er miljoenen, misschien wel miljarden bloggers op de wereld zijn die allemaal iets van hunzelf delen. Niet omdat ze er per se iets voor terug willen, meer vanwege de behoefte om iets van hunzelf te laten horen, te laten zien. Terwijl de buitenwereld steeds meer uniform en onpersoonlijk
5. Wat is je grootste trots in je leven?
Wat vreselijk, maar het eerste dat mij te binnen schiet is dat ik jaren geleden, toen ik net op kamers zat in Amsterdam, in een Bagels café zat te wachten tot sluitingstijd. Ik was jong, en wilde dolgraag een echte Amsterdammer zijn. Het was een hip café waar iedereen kwam maar waar iedereen net deed of ze elkaar niet kende. Zo ging dat in die tijd. Dus toen liep Kevin Bacon naar binnen. En hij ging vlak bij mij zitten. Volgens mij glimlachte hij ook nog vriendelijk naar mij. Van binnen gilde ik en viel ik flauw, maar het lukte mij om kalm te blijven. Ik heb vriendelijk terug gelachen en deed net of ik hem niet herkende. Ik denk dat het mij nu niet meer zou lukken.
6. Waarvan geniet jij het meest?
Niets doen. Overdag BBC kijken. Tot in de late uurtjes opblijven en filosoferen over het leven.
7. Is er iets wat je al heel lang wilt doen maar er nog altijd niet van is gekomen?
Zweeds leren, cursus fotografie, al die ongelezen boeken op de boekenplank lezen, en dan de inhoud onthouden.
8. Waarvoor kunnen ze jou 's nachts wakker maken?
'Pssst, pak je koffer. We gaan op een wereldcruise.'
9. Op welk zelfgemaakt item ben je het meeste trots?
Ik ben niet zo handig, vrees ik. Hier moet ik nog even over nadenken.
10. Wat vind jij echt onwijs irritant?
Dat sommige dagdromen niet uitkomen, en dat ik blij ben dat sommige dagdromen waarvan ik zo hoopte dat ze zouden uitkomen, niet zijn uitgekomen.
11. Wat zijn jouw plannen voor morgen?
Och, die tuin. Dat gras. De ramen. De strijk. Misschien begin ik eerst met een kopje koffie en een krantje. Daarna zien we wel.
Nu mag ik de Award doorgeven aan maximaal 11 andere bloggers. En omdat er zoveel leuke en goeie zijn (waaronder die van Anita, maar die heeft de Award terecht al in huis), waaruit het moeilijk kiezen is, leek het mij een goed idee om voornamelijk de mannelijke blogger in het zonnetje te zetten. In mijn onschuld dacht ik dat het mijn keuze makkelijker zou maken, maar ik ken helemaal geen blogs die door mannen worden geschreven.
Zijn die er wel? Heeft Mark R. een blog? (Dan zal hij vast meer dan 200 lezers hebben.)
Kent iemand een leuke mannelijke blogger met minder dan 200 volgers die een Award verdient? Laat het me maar weten, dan zal ik em overhandigen.
28 september 2013
Leegte en een Award
Maar voor ik de prijs doorgeef, houd ik em nog even vast, zet em een weekje op mijn schoorsteen, om mij te helpen herinneren aan de poëzie in dit leven.
Vanavond met een goede vriend uit eten geweest. We hebben de hele avond gelachen.
Om niets eigenlijk.
Hij vertelde over zijn vakantie en de enge beesten in het buitenland. Over de griezelige kruipsels in hotelbedden. Zelfs de hele dure.
Ik heb gezeurd. Ook om niets uiteraard.
Toen vertelde hij over de kanker in zijn lijf. Dat hij volgende week aan zijn tweede kuur begint. Dat hij na de eerste kuur zijn smaak is verloren en dat die waarschijnlijk nooit meer terugkomt. Dat hij denkt dat hij vanavond zijn haar zal verliezen. En volgende week zijn wenkbrauwen.
Ik wist het wel. Maar ik had de luxe om het tijdens ons gekeuvel even te vergeten.
Hij is er erg laconiek onder. Ongelofelijk sterk.
Er is zo weinig dat ik voor hem kan doen.
Ik zou hem een Award willen geven, maar hij wil er niet van horen. Praat er liever zo min mogelijk over.
Voor ik het wist, lachten we al weer.
Om niets eigenlijk.
'Waarom?' vraag ik aan mijzelf. Het blijft verbijsterend stil in mijn hoofd. Ik ben bang dat dat er niet toe doet. Dat het antwoord niet in logica is te vinden. Dat het gewoon is zoals het is. Ongrijpbaar.
Net als niets, eigenlijk.
20 september 2013
Het gaat maar door
Verleden week zwoor ik dat als X. eenmaal veilig terug was, ik nooit meer ontevreden zou zijn.
Nou, hij is terug hoor. Helemaal heel. Een telefoontje en een fietstocht van twintig minuten verwijderd.
En we zijn bijgepraat. En ik was echt heel erg blij.
Maar nu ben ik toch weer ontevreden.
Over andere dingen.
Het gaat maar door.
Over Cruella, bijvoorbeeld. Alleen haar gezicht al veroorzaakt onnoemelijke bitterheid in mij. En angst.
Het is iets dat alle zoogdieren hebben, denk ik. Van de week zat een poes op de stoep kommer en kwel te jammeren. Zo te horen had ze haar dag niet, en het regende ook nog. Ik ben een poosje naast haar gaan zitten. Op mijn hurken met mijn paraplu opengeklapt, zodat ze even kon schuilen. Ze gaf dankbaar kopjes. Maar als snel, leunend met haar voorpootjes op mijn bovenbeen, begon ze toch weer te klagen. Hartverscheurend maakte ze duidelijk dat de wereld aan het vergaan was. Dat kon ik toch zeker wel zien, dat zag toch iedereen, de hele wereld moet dat toch zien? Zo klonk het ongeveer.
Toen ging mijn been slapen en moest ik weer verder.
Het is allemaal zo tijdelijk. En arbitrair. Het zijn net woorden. Zoals bordeaux en beige. Of poes.
Vandaag geleerd dat het woord poes in het Afrikaans een heel erg onbeleefd woord is. Alleen de meest gevaarlijke gangsters uit de diepste lagen van de samenleving bezigen het in hun vocabulaire. Kun je het je voorstellen? Zo'n schattig woord.
Ik pak er weer een wijn bij. Nu het wat kouder wordt dacht ik aan rood. Een Bordeaux. Met knoflook-olijven, van de markt. Heb ik voorlopig weer even niets te klagen.
Nou, hij is terug hoor. Helemaal heel. Een telefoontje en een fietstocht van twintig minuten verwijderd.
En we zijn bijgepraat. En ik was echt heel erg blij.
Maar nu ben ik toch weer ontevreden.
Over andere dingen.
Het gaat maar door.
Over Cruella, bijvoorbeeld. Alleen haar gezicht al veroorzaakt onnoemelijke bitterheid in mij. En angst.
Het is iets dat alle zoogdieren hebben, denk ik. Van de week zat een poes op de stoep kommer en kwel te jammeren. Zo te horen had ze haar dag niet, en het regende ook nog. Ik ben een poosje naast haar gaan zitten. Op mijn hurken met mijn paraplu opengeklapt, zodat ze even kon schuilen. Ze gaf dankbaar kopjes. Maar als snel, leunend met haar voorpootjes op mijn bovenbeen, begon ze toch weer te klagen. Hartverscheurend maakte ze duidelijk dat de wereld aan het vergaan was. Dat kon ik toch zeker wel zien, dat zag toch iedereen, de hele wereld moet dat toch zien? Zo klonk het ongeveer.
Toen ging mijn been slapen en moest ik weer verder.
Het is allemaal zo tijdelijk. En arbitrair. Het zijn net woorden. Zoals bordeaux en beige. Of poes.
Vandaag geleerd dat het woord poes in het Afrikaans een heel erg onbeleefd woord is. Alleen de meest gevaarlijke gangsters uit de diepste lagen van de samenleving bezigen het in hun vocabulaire. Kun je het je voorstellen? Zo'n schattig woord.
Ik pak er weer een wijn bij. Nu het wat kouder wordt dacht ik aan rood. Een Bordeaux. Met knoflook-olijven, van de markt. Heb ik voorlopig weer even niets te klagen.
13 september 2013
Een week is vijf dagen
X. is op zakenreis. Voor een week. Dat is vijf dagen. We zien elkaar wel eens vaker zo lang niet. Maar dan is hij aan de andere kant van de stad, niet aan de andere kant van de wereld.
Hij zit op de rand van de aarde, zijn telefoon heeft daar geen bereik. Ik weet niet of hij veilig is geland, of er goed voor hem wordt gezorgd, of hij het naar zijn zin heeft. Als een bezetene probeer ik de rampscenario's uit mijn hoofd te bannen.
De keukenkasten zijn gedaan. De tuin gemaaid. De ramen gelapt.
Ik blijf aan hem denken.
Er zijn zoveel dingen die ik hem wil vertellen. Over wat de kassière gister tegen mij zei.
Over mijn spierpijn van het sporten.
Over het prachtige weer vanmorgen. Met die mistnevel op het gras, de laag hangende zon.
Over de man op de roltrap in het drukke station. 'Ha ha!' riep hij heel hard tussen de duizenden mensen in de ochtendspits. 'Goed zo, mensen! Goed zo!' Hij had meer ruimte om zich heen en iedereen liet hem met rust.
'Wat zou papa X. daar van vinden?' vraag ik aan Sam en Dave. Ze lijken me niet te horen.
Zelfs eindeloze herhalingen van Midsomer Murders kunnen mij niet opbeuren.
Ik tel de dagen af.
Hij zit op de rand van de aarde, zijn telefoon heeft daar geen bereik. Ik weet niet of hij veilig is geland, of er goed voor hem wordt gezorgd, of hij het naar zijn zin heeft. Als een bezetene probeer ik de rampscenario's uit mijn hoofd te bannen.
De keukenkasten zijn gedaan. De tuin gemaaid. De ramen gelapt.
Ik blijf aan hem denken.
Er zijn zoveel dingen die ik hem wil vertellen. Over wat de kassière gister tegen mij zei.
Over mijn spierpijn van het sporten.
Over het prachtige weer vanmorgen. Met die mistnevel op het gras, de laag hangende zon.
Over de man op de roltrap in het drukke station. 'Ha ha!' riep hij heel hard tussen de duizenden mensen in de ochtendspits. 'Goed zo, mensen! Goed zo!' Hij had meer ruimte om zich heen en iedereen liet hem met rust.
'Wat zou papa X. daar van vinden?' vraag ik aan Sam en Dave. Ze lijken me niet te horen.
Zelfs eindeloze herhalingen van Midsomer Murders kunnen mij niet opbeuren.
Ik tel de dagen af.
6 september 2013
Soep van liefde
Het dagdromen heeft mijn maag in een soep van liefde veranderd. Het beïnvloed alles dat ik doe.
Hoewel in mijn fictieve relatie met Penry-Jones al binnen een week de klad kwam. Ik had het idee dat ik een blok was aan zijn been. Verveelde mij terwijl hij moorden aan het oplossen was. En als hij thuis was, voelde ik mij ongemakkelijk in ons samenzijn. Het enige dat de relatie nog een beetje spannend maakte waren dramatische gebeurtenissen. En op een gegeven moment had ik genoeg van die dollemansritten naar het ziekenhuis. In mijn dromen zijn we als vrienden uit elkaar gegaan.
Maar de soep van liefde is gebleven. Door mijn dagdromen is alles anders.
Ik maak praatjes met vreemden. Lach tegen oude vrouwtjes.
Wachtend op de metro zie ik mensen verliefd naar elkaar kijken. In de zware warmte zie ik hun verlangende blikken. Ook al doen ze alsof ze collega's zijn, zegt zij tegen hem: 'ik moet er vandoor' en lacht hij vrolijk 'Doeg', ik weet wel beter. De lucht plakt door hun feromonen. Liefde zit in de lucht, de lucht is liefde.
Het dagdromen verandert mij in een jolige, glimlachende hippie.
Dus doe ik er nog een schepje bovenop. Ik beweeg niet, zit alleen maar voor mij uit te staren. En kunnen Sam en Dave sinds lange tijd weer ongestoord hun roes uitslapen op mijn schoot.
Hoewel in mijn fictieve relatie met Penry-Jones al binnen een week de klad kwam. Ik had het idee dat ik een blok was aan zijn been. Verveelde mij terwijl hij moorden aan het oplossen was. En als hij thuis was, voelde ik mij ongemakkelijk in ons samenzijn. Het enige dat de relatie nog een beetje spannend maakte waren dramatische gebeurtenissen. En op een gegeven moment had ik genoeg van die dollemansritten naar het ziekenhuis. In mijn dromen zijn we als vrienden uit elkaar gegaan.
Maar de soep van liefde is gebleven. Door mijn dagdromen is alles anders.
Ik maak praatjes met vreemden. Lach tegen oude vrouwtjes.
Wachtend op de metro zie ik mensen verliefd naar elkaar kijken. In de zware warmte zie ik hun verlangende blikken. Ook al doen ze alsof ze collega's zijn, zegt zij tegen hem: 'ik moet er vandoor' en lacht hij vrolijk 'Doeg', ik weet wel beter. De lucht plakt door hun feromonen. Liefde zit in de lucht, de lucht is liefde.
Het dagdromen verandert mij in een jolige, glimlachende hippie.
Dus doe ik er nog een schepje bovenop. Ik beweeg niet, zit alleen maar voor mij uit te staren. En kunnen Sam en Dave sinds lange tijd weer ongestoord hun roes uitslapen op mijn schoot.
30 augustus 2013
Dagdromen
Ik heb het dagboek-schijven weer ontdekt. Heerlijk om de bizarre fantasieën in mijn hoofd kwijt te kunnen. Ik heb namelijk Whitechapel ontdekt. Een misdaadserie dat op de Belg elke maandagavond wordt uitgezonden. En Rupert Penry-Jones speelt de hoofdrol.
Meer zeg ik niet, want X. leest mee.
Iedereen fantaseert. Sommige twaalfjarige meisjes hebben het met paarden. Anderen met Justin Bieber. Een vriendin van mij heeft ooit opgebiecht dat ze de natte T-shirt scene met Colin Firth als Mr. Darcy een hele avond heeft herhaald.
Evolutionair gezien moet het een voordeel hebben. Maar welke weet ik niet. Wat voor zin heeft het om te dagdromen over nooit. Het lijkt mij sowieso beter dan fantaseren over oorlog voeren in Syrië.
Och, zucht hij en kijkt weer glazig voor zich uit.
Meer zeg ik niet, want X. leest mee.
Iedereen fantaseert. Sommige twaalfjarige meisjes hebben het met paarden. Anderen met Justin Bieber. Een vriendin van mij heeft ooit opgebiecht dat ze de natte T-shirt scene met Colin Firth als Mr. Darcy een hele avond heeft herhaald.
Evolutionair gezien moet het een voordeel hebben. Maar welke weet ik niet. Wat voor zin heeft het om te dagdromen over nooit. Het lijkt mij sowieso beter dan fantaseren over oorlog voeren in Syrië.
Och, zucht hij en kijkt weer glazig voor zich uit.
9 augustus 2013
Boycot
Politiek vind ik net zoiets als links rijden op de snelweg. Ik hoor er niet tussen. Het is iets voor mensen in pak met das die graag netwerken, snelle jongens met een hoop bravoure en een dure auto. Of het is voor geëngageerde denkers, mensen die zich hun hele leven vastketenen aan hekken voor het grote goed.
Voor je het weet raak je verstrikt in ingewikkelde gesprekken waar je niet meer uitkomt, of in klem komt te zitten.
Maar met die discussies over de Olympische Spelen in Scotji, vind ik dat ik een standpunt in moet nemen. Alleen weet ik niet welke. Ik ben heel erg pro LGBT rights, ik twijfel alleen of een boycot van de Spelen de juiste oplossing is.
Nu blijk ik ongemerkt toch een standpunt in te nemen. Ik boycot namelijk al maanden, zo niet jaren, enkele sponsors van de Olympische Spelen. Want elke keer als ik een leuke functie zie op de website van Randstad, loop ik er consequent met een grote digitale boog omheen. Geen groter verdriet dan mijn carrièreplannen bespreken met de onaardige intercedente van Randstad. Heineken bier vind ik vies en bij McDonalds kom ik al jaren niet meer.
'Wat is je standpunt dan?' vraagt X.
'Gewoon,' zeg ik. 'Anti-sponsor?'
Misschien moeten ze wijnproeven op het Olympische programma zetten. Dan ga ik nu alvast oefenen.
Voor je het weet raak je verstrikt in ingewikkelde gesprekken waar je niet meer uitkomt, of in klem komt te zitten.
Maar met die discussies over de Olympische Spelen in Scotji, vind ik dat ik een standpunt in moet nemen. Alleen weet ik niet welke. Ik ben heel erg pro LGBT rights, ik twijfel alleen of een boycot van de Spelen de juiste oplossing is.
Nu blijk ik ongemerkt toch een standpunt in te nemen. Ik boycot namelijk al maanden, zo niet jaren, enkele sponsors van de Olympische Spelen. Want elke keer als ik een leuke functie zie op de website van Randstad, loop ik er consequent met een grote digitale boog omheen. Geen groter verdriet dan mijn carrièreplannen bespreken met de onaardige intercedente van Randstad. Heineken bier vind ik vies en bij McDonalds kom ik al jaren niet meer.
'Wat is je standpunt dan?' vraagt X.
'Gewoon,' zeg ik. 'Anti-sponsor?'
Misschien moeten ze wijnproeven op het Olympische programma zetten. Dan ga ik nu alvast oefenen.
2 augustus 2013
Vamos a ver
X. is binnenkort jarig. Het is me in al die jaren nog niet gelukt hem te verrassen met een cadeau dat niet op zijn lijst staat en toch gepast en gewenst is.
Twee jaar geleden bestelde ik een hippe juten zak uit Parijs. Op de website werden ze als bloembakken verkocht, maar eenmaal in gebruik bleken ze zo lek als, tja, juten zakken.
Verleden jaar had ik het fantastische idee om een hele DVD box aan te schaffen van een Engelse comedian. Het was een gok, ik kende zijn werk niet, wist alleen dat hij trouw komt opdagen in BBC shows en dan leuke grapjes maakt. De eerste aflevering hebben we met strakke gezichten gekeken. Te avant-gardistisch, te modern, te niet-leuk.
Dit jaar heb ik gekozen voor weer een onbekende serie (eerste deel, niet de hele box) en een onbekend boek. Verder kan ik geen details geven.
Vlak na de aanschaf was ik redelijk zeker dat het een hit is. Zoals elk jaar, eigenlijk. Maar hoe dichterbij de grote dag, hoe meer ik ga twijfelen. Ook schieten er allerlei ideeën te binnen die eigenlijk veel beter zijn, maar daarvoor is het te laat.
Gelukkig is het te warm om er te lang bij stil te staan. We zullen zien, zeggen de Spanjaarden. Ik zal zorgen dat er voldoende wijn in huis is, dan kan er weinig misgaan.
Twee jaar geleden bestelde ik een hippe juten zak uit Parijs. Op de website werden ze als bloembakken verkocht, maar eenmaal in gebruik bleken ze zo lek als, tja, juten zakken.
Verleden jaar had ik het fantastische idee om een hele DVD box aan te schaffen van een Engelse comedian. Het was een gok, ik kende zijn werk niet, wist alleen dat hij trouw komt opdagen in BBC shows en dan leuke grapjes maakt. De eerste aflevering hebben we met strakke gezichten gekeken. Te avant-gardistisch, te modern, te niet-leuk.
Dit jaar heb ik gekozen voor weer een onbekende serie (eerste deel, niet de hele box) en een onbekend boek. Verder kan ik geen details geven.
Vlak na de aanschaf was ik redelijk zeker dat het een hit is. Zoals elk jaar, eigenlijk. Maar hoe dichterbij de grote dag, hoe meer ik ga twijfelen. Ook schieten er allerlei ideeën te binnen die eigenlijk veel beter zijn, maar daarvoor is het te laat.
Gelukkig is het te warm om er te lang bij stil te staan. We zullen zien, zeggen de Spanjaarden. Ik zal zorgen dat er voldoende wijn in huis is, dan kan er weinig misgaan.
23 juli 2013
Koninklijke Kreeft, op de valreep van Leeuw
Zo, hij is eruit. De nieuwe Britse troonopvolger. Wat nou zo wonderlijk is, is dat ik mij de geboorte van zijn vader William nog goed kan herinneren. En in de archieven ligt nog ergens een dik plakboek met plaatjes van zijn oma.
Doet me een beetje denken aan de families in de volksbuurt waar mijn oom en tante vroeger woonde. Tussen twee bezoeken door kon het bewonertal in het pand van de buren zich zo maar hebben verdubbeld. Er was altijd wel een meisje zwanger wiens moeder nog niet oud genoeg leek om te stemmen.
Het Koninklijke Knulletje moet nog een naam. Op het moment van schrijven is die nog niet bekend. 'James' doet het goed in de gokwinkels. Net als 'George'. Ik zou hem 'Arthur' noemen, de naam die Charles eigenlijk aan William wilde geven. Wie wil er niet King Arthur zijn?
Zo ver ik weet zijn er in totaal vijf vorsten geweest in de geschiedenis van de Engelse troon met een unieke naam (Pointless knowledge!). De rest heeft er allemaal een nummer achter, zoals Elizabeth II. Dat lijkt me toch ook wel weer cool. Moet je wel oppassen wanneer ze je leven willen verfilmen. In de titel van de film 'The Madness of King George' hebben ze III weggelaten om te voorkomen dat het publiek dacht deel I en II te hebben gemist.
Maar goed, een klein Kreeftje dus, op de valreep van Leeuw. Nu moet ik nog alle sterrenbeelden van alle Engelse vorsten uit mijn hoofd leren. Dat zou pas echt goeie Pointless knowledge zijn. Ga ik meteen werk van maken.
Doet me een beetje denken aan de families in de volksbuurt waar mijn oom en tante vroeger woonde. Tussen twee bezoeken door kon het bewonertal in het pand van de buren zich zo maar hebben verdubbeld. Er was altijd wel een meisje zwanger wiens moeder nog niet oud genoeg leek om te stemmen.
Het Koninklijke Knulletje moet nog een naam. Op het moment van schrijven is die nog niet bekend. 'James' doet het goed in de gokwinkels. Net als 'George'. Ik zou hem 'Arthur' noemen, de naam die Charles eigenlijk aan William wilde geven. Wie wil er niet King Arthur zijn?
Zo ver ik weet zijn er in totaal vijf vorsten geweest in de geschiedenis van de Engelse troon met een unieke naam (Pointless knowledge!). De rest heeft er allemaal een nummer achter, zoals Elizabeth II. Dat lijkt me toch ook wel weer cool. Moet je wel oppassen wanneer ze je leven willen verfilmen. In de titel van de film 'The Madness of King George' hebben ze III weggelaten om te voorkomen dat het publiek dacht deel I en II te hebben gemist.
Maar goed, een klein Kreeftje dus, op de valreep van Leeuw. Nu moet ik nog alle sterrenbeelden van alle Engelse vorsten uit mijn hoofd leren. Dat zou pas echt goeie Pointless knowledge zijn. Ga ik meteen werk van maken.
19 juli 2013
Chagrijnig
Gister was ik eerst helemaal jipperdepippie want ik had gezien dat je maandrente van soms wel 4% kunt krijgen op een deposito. Voor vier hele uren lang dacht ik dat het betekent dat ik elke maand 4% op mijn volledige spaargeld zou ontvangen.
Wat zeurt iedereen toch over die economie? dacht ik vrolijk toen ik een nieuwe badkamer uitzocht.
X. belde en ik vertelde hem het goede nieuws. Halverwege mijn verhaal besefte ik mijn denkfout.
Die maandrente moet door twaalf gedeeld. O ja. Zucht, balen. Was meteen chagrijnig, natuurlijk.
Hoe dan ook, vandaag heb ik genetwerkt (is dit eigenlijk wel een werkwoord?). Ik doe dat anders nooit, netwerken. In mijn beleving is het iets voor mannen in pak met te strakke stropdas. Maar vanmiddag ging het per ongeluk.
Ik zat op een terras en sprak een meneer die een interessante baan heeft bij een leuk bedrijf. Ik heb hem honderduit gevraagd en voor ik het wist zei ik dingen als: 'lijkt me leuk om contact te houden'. En: 'denk de volgende keer maar aan mij als je nog eens zo'n klus hebt'.
Kwam het door de drank dat ik zo progressief was en hij zo aardig? Het is gebeurd, water onder de brug, de woorden zijn gesproken, de gegevens zijn uitgewisseld. Soms wou ik dat ik de film nog een keer kon terugdraaien. Mijn onhandigheid wegpoetsen. Maar misschien had ik het dan helemaal niet gezegd. Nou ja, mijn chagrijn is minder dan gister. En toch erger ik mij aan alles en iedereen. Moet je nagaan hoe chagrijnig ik gister was.
Wat zeurt iedereen toch over die economie? dacht ik vrolijk toen ik een nieuwe badkamer uitzocht.
X. belde en ik vertelde hem het goede nieuws. Halverwege mijn verhaal besefte ik mijn denkfout.
Die maandrente moet door twaalf gedeeld. O ja. Zucht, balen. Was meteen chagrijnig, natuurlijk.
Hoe dan ook, vandaag heb ik genetwerkt (is dit eigenlijk wel een werkwoord?). Ik doe dat anders nooit, netwerken. In mijn beleving is het iets voor mannen in pak met te strakke stropdas. Maar vanmiddag ging het per ongeluk.
Ik zat op een terras en sprak een meneer die een interessante baan heeft bij een leuk bedrijf. Ik heb hem honderduit gevraagd en voor ik het wist zei ik dingen als: 'lijkt me leuk om contact te houden'. En: 'denk de volgende keer maar aan mij als je nog eens zo'n klus hebt'.
Kwam het door de drank dat ik zo progressief was en hij zo aardig? Het is gebeurd, water onder de brug, de woorden zijn gesproken, de gegevens zijn uitgewisseld. Soms wou ik dat ik de film nog een keer kon terugdraaien. Mijn onhandigheid wegpoetsen. Maar misschien had ik het dan helemaal niet gezegd. Nou ja, mijn chagrijn is minder dan gister. En toch erger ik mij aan alles en iedereen. Moet je nagaan hoe chagrijnig ik gister was.
12 juli 2013
De puzzel klopt niet
Vroeger als ik iets geks in de krant las, dan dacht ik: 'hoe hebben die mensen het zo ver kunnen laten komen?' Je weet wel, verhalen over fraude, of knoeierij. 'Dat zal mij nooit overkomen,' dacht ik dan. Tegenwoordig, sinds gisteravond eigenlijk, weet ik wel beter.
Gisteravond was de tweede sessie met mijn coach. Vol goede moed ging ik bij de theezakjes zitten. De smaken die ik dit keer wilde gebruiken, had ik al bedacht. Als een puppy die alles wil doen wat het baasje zegt, zat ik klaar om de opdrachten van mijn coach uit te voeren.
Ze vroeg mij om op de bank te gaan liggen in een comfortabele houding. Een andere aanpak dan de vorige keer, dacht ik teleurgesteld, maar desondanks ging ik op mijn zij liggen, met mijn knieën een beetje opgetrokken zodat mijn voeten niet over de rand van de leuning hingen. Ik moest ontspannen, zei ze. Dat ging goed tot het moment dat ze vlak naast me kwam zitten en mijn hoofd op haar been legde.
'Oh my god! OMG!' dacht ik maar zei niets. Ik liet haar over mijn haren strijken en tegen mij praten alsof ik een baby was. 'Ontspan maar,' zei ze. 'Ja, goed zo.'
Misschien is ze in de war, dacht ik. Misschien ziet ze mij aan voor een andere cliënt die zich heeft aangemeld voor rebirthing. Geen gekke gedachte, verleden keer kwam ze behoorlijk chaotisch over. Moet ik nu mijn grenzen aangeven? dacht ik ook nog terwijl ik als een plank lag te wachten tot ze stopte.
Na een eeuwigheid stond ze op en zei: 'Laten we dit maar niet bespreken, de uitwerking merk je later pas.' We hebben geen vervolgsessie gepland, ik mag over een week of drie aangeven of ik daar nog behoefte aan heb.
Als ik het niet zo onbeleefd vond, had ik mijn spullen bij elkaar gegrist en was ik weggehold. Maar zelfs dat deed ik niet.
X. is vandaag niet aanspreekbaar omdat de Volkskrant puzzel niet klopt. De omschrijvingen horen niet bij de afgedrukte diagram. Dat is nou precies hoe ik me voel.
Gisteravond was de tweede sessie met mijn coach. Vol goede moed ging ik bij de theezakjes zitten. De smaken die ik dit keer wilde gebruiken, had ik al bedacht. Als een puppy die alles wil doen wat het baasje zegt, zat ik klaar om de opdrachten van mijn coach uit te voeren.
Ze vroeg mij om op de bank te gaan liggen in een comfortabele houding. Een andere aanpak dan de vorige keer, dacht ik teleurgesteld, maar desondanks ging ik op mijn zij liggen, met mijn knieën een beetje opgetrokken zodat mijn voeten niet over de rand van de leuning hingen. Ik moest ontspannen, zei ze. Dat ging goed tot het moment dat ze vlak naast me kwam zitten en mijn hoofd op haar been legde.
'Oh my god! OMG!' dacht ik maar zei niets. Ik liet haar over mijn haren strijken en tegen mij praten alsof ik een baby was. 'Ontspan maar,' zei ze. 'Ja, goed zo.'
Misschien is ze in de war, dacht ik. Misschien ziet ze mij aan voor een andere cliënt die zich heeft aangemeld voor rebirthing. Geen gekke gedachte, verleden keer kwam ze behoorlijk chaotisch over. Moet ik nu mijn grenzen aangeven? dacht ik ook nog terwijl ik als een plank lag te wachten tot ze stopte.
Na een eeuwigheid stond ze op en zei: 'Laten we dit maar niet bespreken, de uitwerking merk je later pas.' We hebben geen vervolgsessie gepland, ik mag over een week of drie aangeven of ik daar nog behoefte aan heb.
Als ik het niet zo onbeleefd vond, had ik mijn spullen bij elkaar gegrist en was ik weggehold. Maar zelfs dat deed ik niet.
X. is vandaag niet aanspreekbaar omdat de Volkskrant puzzel niet klopt. De omschrijvingen horen niet bij de afgedrukte diagram. Dat is nou precies hoe ik me voel.
7 juli 2013
Vakantieherinneringen
Als je gevraagd wordt om een lift naar Schiphol te geven, vergeet dan niet te vragen hoe laat de vlucht gaat. Mijn ouders moesten vanmorgen met de eerste vlucht uit Amsterdam. Toen ik in de auto stapte, had ik geslapen, was ik met de volgende dag begonnen, terwijl de jongens en meisjes in de stad net het avondje stappen aanvingen. Twee parallelle universums in dezelfde straat.
'Er is gister een vliegtuig neergestort,' fluisterde ma in de auto. Pa lag al weer te snurken op de achterbank. Zij had de hele nacht nog geen oog dicht gedaan.
'Geen zorgen ma, vliegen is nog steeds heel veilig,' zei ik terwijl er een dure auto met 300 km/u voorbij raasde.
'En je vader wil daar een scooter huren,' zei ze.
'Leuk idee, toch?'
'Je weet hoe hij is,' zei ze, de handtas stevig tegen haar buik drukkend.
Mijn herinneringen aan de vakantie vroeger in een notendop. Ma die zich van te voren altijd druk maakte. Om alles. 'Het is vakantie, ma. Je mag genieten,' zei ik.
Ik geloof niet dat ze het hoorde, ze zat met haar hoofd in haar tas voor de zoveelste keer de paspoorten en de tickets te zoeken.
Op Schiphol zag ze witter dan wit. 'Ik ben vergeten de voordeur op slot te doen,' zei ze. 'Ik weet het zeker. En het gas vergeten uit te draaien. En de planten,' ze stond bijna te huilen.
Gelukkig was pa uitgeslapen. 'Ben gaat het controleren,' zei hij. 'Wij gaan nu de lucht in. Zeg maar "dag Ben",' hij knipoogde naar mij. Als een mak schaap liep ma naar de douane.
Daarnet belde ze op. Ze zijn veilig geland, vertelde ze, en hebben de buurt al verkend. Het hotel voldoet aan alle dromen, het uitzicht is mooi, en het eten fantastisch. 'Morgen huren we een scooter,' riep ze enthousiast. 'Het is hier heerlijk.'
'Voorzichtig, hoor,' zei ik. Maar ze had al opgehangen.
'Er is gister een vliegtuig neergestort,' fluisterde ma in de auto. Pa lag al weer te snurken op de achterbank. Zij had de hele nacht nog geen oog dicht gedaan.
'Geen zorgen ma, vliegen is nog steeds heel veilig,' zei ik terwijl er een dure auto met 300 km/u voorbij raasde.
'En je vader wil daar een scooter huren,' zei ze.
'Leuk idee, toch?'
'Je weet hoe hij is,' zei ze, de handtas stevig tegen haar buik drukkend.
Mijn herinneringen aan de vakantie vroeger in een notendop. Ma die zich van te voren altijd druk maakte. Om alles. 'Het is vakantie, ma. Je mag genieten,' zei ik.
Ik geloof niet dat ze het hoorde, ze zat met haar hoofd in haar tas voor de zoveelste keer de paspoorten en de tickets te zoeken.
Op Schiphol zag ze witter dan wit. 'Ik ben vergeten de voordeur op slot te doen,' zei ze. 'Ik weet het zeker. En het gas vergeten uit te draaien. En de planten,' ze stond bijna te huilen.
Gelukkig was pa uitgeslapen. 'Ben gaat het controleren,' zei hij. 'Wij gaan nu de lucht in. Zeg maar "dag Ben",' hij knipoogde naar mij. Als een mak schaap liep ma naar de douane.
Daarnet belde ze op. Ze zijn veilig geland, vertelde ze, en hebben de buurt al verkend. Het hotel voldoet aan alle dromen, het uitzicht is mooi, en het eten fantastisch. 'Morgen huren we een scooter,' riep ze enthousiast. 'Het is hier heerlijk.'
'Voorzichtig, hoor,' zei ik. Maar ze had al opgehangen.
28 juni 2013
Alles is mogelijk
Alles is mogelijk. Dat is wat ik mijzelf probeer wijs te maken. Alles is mogelijk, ook nu mijn droombaan niet doorgaat. Alles is mogelijk, juist nu ik ben afgewezen.
Bus gemist, niet mijn bus.
'Niet te veel denken', mijn favoriete quote uit een brief van een Nederlandse dwangarbeider in Duitsland tijdens WO-II. Nee, natuurlijk is mijn situatie niet net zo erg. Weet ik heus wel.
De hele wereld gaat op vakantie, is aan het inpakken of streept de laatste dagen voor het verlof door op de bureaukalender. Ik verzamel de voordeursleutels van buren en kennissen, verzorg de post, knuffel de katten. De stad stroomt leeg, wordt alleen nog bevolkt door achterblijvers zoals ik en de busladingen toeristen die elke dag de weg naar het museum vragen.
Alles is mogelijk. Een wandeling langs de Amstel met een mooie zonsondergang. Alles is mogelijk. Een wereld zonder Hans, Griezel en Cruella. Alles is mogelijk.
Kijk, een wolk in de vorm van een hart.
Bus gemist, niet mijn bus.
'Niet te veel denken', mijn favoriete quote uit een brief van een Nederlandse dwangarbeider in Duitsland tijdens WO-II. Nee, natuurlijk is mijn situatie niet net zo erg. Weet ik heus wel.
De hele wereld gaat op vakantie, is aan het inpakken of streept de laatste dagen voor het verlof door op de bureaukalender. Ik verzamel de voordeursleutels van buren en kennissen, verzorg de post, knuffel de katten. De stad stroomt leeg, wordt alleen nog bevolkt door achterblijvers zoals ik en de busladingen toeristen die elke dag de weg naar het museum vragen.
Alles is mogelijk. Een wandeling langs de Amstel met een mooie zonsondergang. Alles is mogelijk. Een wereld zonder Hans, Griezel en Cruella. Alles is mogelijk.
Kijk, een wolk in de vorm van een hart.
22 juni 2013
Sollicitatie tijger
Ik kreeg ingefluisterd dat er elders in de stad een interessante baan is. Een droombaan. Zo'n plek waar je sexappeal toeneemt alleen maar omdat je kan zeggen dat je daar werkt. Op loopafstand van huis, prima arbeidsvoorwaarden, part-time verplicht en bevolkt met linkse creatievelingen.
Solliciteren gaat veel sneller dan vroeger. Niet meer de handgeschreven brief, keurig opgevouwen in een envelop met de postzegel zoveel millimeter van de rand geplakt, op de bus doen en dan maar wachten. Het gaat tegenwoordig via de mail en als je geluk hebt word je de volgende dag al gebeld voor een afspraak. Nooit geweten dat ik zo'n bofkont was.
En dan wordt duidelijk dat de onbestendige geur in de kledingkast van het pak komt dat hangt te wachten op begrafenissen en sollicitatiegesprekken. Een buslading aftershave verder blijkt de broek enigszins nog te passen, maar het jasje niet meer dicht te gaan. Dan pas ontstaat er echte paniek.
Een pak moet aan allerlei eisen voldoen. Een belastingformulier invullen heeft nog minder regels. De pijpen mogen niet te wijd, niet te lang. Het boordje niet te hoog (bij een 'rijke' nek) en niet te strak. Sokloos schijnt te mogen, anders moet de kleur van de sok overeenstemmen met de schoen. En als klap op de vuurpijl moet het pak ook nog comfortabel zitten, niet trekken noch wijken. Het heeft een groot gedeelte van een hele dag geduurd voordat ik met mijn plastic tasje aan het stuur naar huis fietste.
En oh moeder wat was het heet op de dag van het gesprek. De warmste dag van het afgelopen millennium. Ik had net zo goed met jas en sjaal in de sauna kunnen gaan zitten. In ieder geval weet ik nu dat het klassieke stofje gaat schuren boven een bepaalde temperatuur. Want zo'n pak koop je voor alle seizoenen (tenminste ik wel).
Door oververhitting weet ik niet meer precies wat ik heb gezegd. Lijkt me goed, want ik was vergeten hoe afgrijselijk zo'n sollicitatiegesprek is. Ik voelde mij net Liza Minelli in Caberet. Als ik word afgewezen zou het mij niet verbazen als overacting de reden was in plaats van gebrek aan competentie.
En nu wachten. Want dat is niet veranderd met vroeger. Misschien komt er een tweede gesprek. Ik durf het niet te hopen. Af en toe schiet er een zin binnen, die ik tijdens het gesprek heb gezegd. 'Ahh!' roep ik dan hardop en bonk met mijn vuisten tegen mijn hoofd. Ik zet alvast de wijn koud. Vanmiddag is het aperitief wat eerder dan normaal.
Solliciteren gaat veel sneller dan vroeger. Niet meer de handgeschreven brief, keurig opgevouwen in een envelop met de postzegel zoveel millimeter van de rand geplakt, op de bus doen en dan maar wachten. Het gaat tegenwoordig via de mail en als je geluk hebt word je de volgende dag al gebeld voor een afspraak. Nooit geweten dat ik zo'n bofkont was.
En dan wordt duidelijk dat de onbestendige geur in de kledingkast van het pak komt dat hangt te wachten op begrafenissen en sollicitatiegesprekken. Een buslading aftershave verder blijkt de broek enigszins nog te passen, maar het jasje niet meer dicht te gaan. Dan pas ontstaat er echte paniek.
Een pak moet aan allerlei eisen voldoen. Een belastingformulier invullen heeft nog minder regels. De pijpen mogen niet te wijd, niet te lang. Het boordje niet te hoog (bij een 'rijke' nek) en niet te strak. Sokloos schijnt te mogen, anders moet de kleur van de sok overeenstemmen met de schoen. En als klap op de vuurpijl moet het pak ook nog comfortabel zitten, niet trekken noch wijken. Het heeft een groot gedeelte van een hele dag geduurd voordat ik met mijn plastic tasje aan het stuur naar huis fietste.
En oh moeder wat was het heet op de dag van het gesprek. De warmste dag van het afgelopen millennium. Ik had net zo goed met jas en sjaal in de sauna kunnen gaan zitten. In ieder geval weet ik nu dat het klassieke stofje gaat schuren boven een bepaalde temperatuur. Want zo'n pak koop je voor alle seizoenen (tenminste ik wel).
Door oververhitting weet ik niet meer precies wat ik heb gezegd. Lijkt me goed, want ik was vergeten hoe afgrijselijk zo'n sollicitatiegesprek is. Ik voelde mij net Liza Minelli in Caberet. Als ik word afgewezen zou het mij niet verbazen als overacting de reden was in plaats van gebrek aan competentie.
En nu wachten. Want dat is niet veranderd met vroeger. Misschien komt er een tweede gesprek. Ik durf het niet te hopen. Af en toe schiet er een zin binnen, die ik tijdens het gesprek heb gezegd. 'Ahh!' roep ik dan hardop en bonk met mijn vuisten tegen mijn hoofd. Ik zet alvast de wijn koud. Vanmiddag is het aperitief wat eerder dan normaal.
14 juni 2013
Piet/Paul is niet Pim
Heb jij dat wel eens? Dat je jezelf een afschuwelijk mens voelt? Ik weet niet, alsof ik een ontmaskerde acteur ben die helemaal niet zo aardig blijkt als hij zich voordoet. De oorzaak ligt in mijn slechte geheugen en dan vooral voor 1-lettergreep-namen: Piet, Paul, Pim. Het zijn klanken die het ene oor ingaan en het andere weer uit. Hoe aardig en interessant Piet, Paul of Pim ook is. Het wil bij mij niet blijven hangen.
Dus ik zeg vandaag tegen de receptionist van de sportschool, op mijn vriendelijkst want die mensen moet je te vriend houden: 'ik wil mijn afspraak met Paul van overmorgen verzetten naar volgende week.'
'Piet,' verbetert de receptionist mij zonder te lachen. 'De hele volgende week zit hij vol.'
Ik probeer tegelijkertijd aardig en verontschuldigend te kijken. 'En de week daarna?' vraag ik.
'Ook vol,' zegt de receptionist.
Op dat moment komt Piet aanlopen, herkent mij en knipoogt. Daar kan ik heel dankbaar voor zijn. Door geruststelling overmeesterd, zeg ik met mijn grappig-bedoelde, harde theaterstem: 'Ach, wat is die Paul toch populair!'
'Piet,' verbetert de receptionist mij zonder te lachen. Piet is al weer uit beeld, zwaar beledigd ongetwijfeld, mijn ondergang aan het regelen bij zo'n meneer die de hele dag aan gewichten trekt.
Ik mompel iets van 'laat de afspraak maar staan dan' en loop weg.
'Wat als Piet/Paul nou boos is?' vroeg ik aan X.
'Dan is dat maar zo,' zei hij.
Het liefst ging ik emigreren. Naar België, Frankrijk, maakt niet uit, zolang ik niet onder de mensen hoef te komen. En dan hebben de buren ook nog een feestje in de tuin waarbij heel erg hard gelachen en gepraat wordt. Is er nog wijn?
Dus ik zeg vandaag tegen de receptionist van de sportschool, op mijn vriendelijkst want die mensen moet je te vriend houden: 'ik wil mijn afspraak met Paul van overmorgen verzetten naar volgende week.'
'Piet,' verbetert de receptionist mij zonder te lachen. 'De hele volgende week zit hij vol.'
Ik probeer tegelijkertijd aardig en verontschuldigend te kijken. 'En de week daarna?' vraag ik.
'Ook vol,' zegt de receptionist.
Op dat moment komt Piet aanlopen, herkent mij en knipoogt. Daar kan ik heel dankbaar voor zijn. Door geruststelling overmeesterd, zeg ik met mijn grappig-bedoelde, harde theaterstem: 'Ach, wat is die Paul toch populair!'
'Piet,' verbetert de receptionist mij zonder te lachen. Piet is al weer uit beeld, zwaar beledigd ongetwijfeld, mijn ondergang aan het regelen bij zo'n meneer die de hele dag aan gewichten trekt.
Ik mompel iets van 'laat de afspraak maar staan dan' en loop weg.
'Wat als Piet/Paul nou boos is?' vroeg ik aan X.
'Dan is dat maar zo,' zei hij.
Het liefst ging ik emigreren. Naar België, Frankrijk, maakt niet uit, zolang ik niet onder de mensen hoef te komen. En dan hebben de buren ook nog een feestje in de tuin waarbij heel erg hard gelachen en gepraat wordt. Is er nog wijn?
7 juni 2013
Opvoeding volgens een stuurman aan de wal
Het is makkelijker gezegd dan uitgelegd. Op zich heb ik niets tegen kinderen. Ik ben er vroeger ook een geweest. Het is alleen dat ik het niet altijd eens ben met hoe ze worden opgevoed. Vrienden van X. en mij hebben een meisje. Heel jong, ik geloof dat ze drie is. Ze wordt heel beschermd opgevoed, als een zeldzame orchidee. De kinderopvang is te vies voor haar, te veel bacteriën. Daarom zijn er oppasmoeders, streng uitziende mevrouwen die het meisje geen seconde uit het oog mogen verliezen. En dan is ze ook nog hoogbegaafd, denken de ouders. Ze kan namelijk veel dat andere kinderen op die leeftijd nog niet kunnen. Behalve haar speelgoed delen en samenspelen, want dat leert niemand haar.
Hoe zal dat gaan, vraag ik mij af, als ze straks vijf is en iedereen van haar leeftijd kan lezen en schrijven. Hoe hard zal ze dan moeten werken om de sticker 'bijzonder' te blijven verdienen? Arm kind met zulke ouders. Arm kind met zulke ouders met zulke vrienden die daar niets van durven zeggen. Ik dorst dat niet. Als kinderloze een opmerking maken over de opvoeding van iemands kinderen is bijna net zo gevaarlijk als een opmerking maken als rijbewijs-loze over iemands rijstijl. Of überhaupt een opmerking maken over iemands rijstijl. Dat doe je alleen als je echt zin hebt in bonje.
Ik denk veel aan dat arme kind. Ik wil haar zo graag redden.
'Red jezelf,' zegt X.
Dat zal het zijn. Ik herken mijzelf in het kind. Hulpeloos en aan de goden overgelaten.
Beter is het om niet te veel na te denken. Gewoon maar in de tuinstoel te zitten. Naar Sam en Dave kijken die liggen te slapen in de avondzon. Straks gaan ze op pad. Elke nacht zijn ze weg. Overdag slapen ze. Dat zijn mijn kinderen, denk ik. Sam kijkt op, met een verwijtende blik. Of toch zen-meesters? voeg ik snel toe aan mijn gedachten. Sam knijpt zijn ogen weer dicht. Dat zal het zijn dan. Zen-meesters, en niet eens van mij.
31 mei 2013
Vier theezakjes om je leven vorm te geven
Inmiddels het intakegesprek gehad. Het duurde twee uur! Mijn coach blijkt een chaotische schat. Met een beangstigend decolleté, dat dan weer wel. En vreselijk vergeetachtig. Op de stoep voor de praktijk waren bouwvakkers herrie aan het maken. Daardoor was het arme mens telkens afgeleid. 'Waar was ik ook al weer?' vroeg ze dan. 'Ik doe dit dus al achttien jaar,' begon ze weer opnieuw. Al die jaren doet ze aan NLP, 'nog voor al dat populaire gedoe'.
Ik weet ook niet wat NLP precies is en eerlijk gezegd wist ik ook niet dat ze zo'n soort coach is. Toch zijn er interessante dingen boven gekomen. We hebben een levensloop gedaan. Ik moest vier theezakjes op de grond neerleggen. Ik koos kersen, groene thee, kaneel en bosvruchten. Al deze zakjes bij elkaar representeerden vier situaties. De situatie van nu, de periode die daaraan vooraf ging, het doel dat ik wil halen en wat daarna ligt. Daarna moest ik achtereenvolgens op elk theezakje gaan staan en voelen. Het klinkt heel zweverig en dat was het ook.
Moet het nu drie weken laten inzinken en niet te veel over denken, volgens haar. Als ik de kans krijg moet ik de komende periode zingen. Onder de douche, tijdens het stofzuigen. Mijn stem zal veranderen, zei ze. Dat klonk bedreigend, vond ik.
X. moest alleen maar hard lachen toen hij dit hoorde.
Verder heb ik flip-flops gekocht. Omdat het zomer wordt. Dit weekend al, zeggen ze. Ook werk ik hard aan een alarmerende verslaving voor de ribbelchips van de Aldi.
Paprika.
Ik weet ook niet wat NLP precies is en eerlijk gezegd wist ik ook niet dat ze zo'n soort coach is. Toch zijn er interessante dingen boven gekomen. We hebben een levensloop gedaan. Ik moest vier theezakjes op de grond neerleggen. Ik koos kersen, groene thee, kaneel en bosvruchten. Al deze zakjes bij elkaar representeerden vier situaties. De situatie van nu, de periode die daaraan vooraf ging, het doel dat ik wil halen en wat daarna ligt. Daarna moest ik achtereenvolgens op elk theezakje gaan staan en voelen. Het klinkt heel zweverig en dat was het ook.
Moet het nu drie weken laten inzinken en niet te veel over denken, volgens haar. Als ik de kans krijg moet ik de komende periode zingen. Onder de douche, tijdens het stofzuigen. Mijn stem zal veranderen, zei ze. Dat klonk bedreigend, vond ik.
X. moest alleen maar hard lachen toen hij dit hoorde.
Verder heb ik flip-flops gekocht. Omdat het zomer wordt. Dit weekend al, zeggen ze. Ook werk ik hard aan een alarmerende verslaving voor de ribbelchips van de Aldi.
Paprika.
24 mei 2013
De begeleidingsvraag
Je zult mij vast enorm stom vinden, maar ik heb een life-coach benaderd om mij te helpen bij het vinden van een ander beroep. Op zich ging het wel hoor, dinsdag. Na een afschuwelijke metroreis (ik was vergeten hoe het is om 's morgens vroeg in de walm van de adem van een wildvreemde te moeten staan) ongelofelijk vroeg gearriveerd om te horen dat Hans, Griezel en Cruella de hele dag afwezig zouden zijn. Andere collega's waren ontzettend lief en attent. Iedereen deed duidelijk zijn best om te voorkomen dat ik weer huilend het pand moest verlaten. Ik geloof zelfs dat ik mijzelf een beetje nuttig heb gemaakt, die paar uur. Alleen die knoop in mijn maag ging pas weer weg toen ik in de metro terug naar huis zat.
Het is een begin, zegt de arboarts. Het voelt meer als een naderend einde. Dus heb ik ge-googled. Wat een hoop aanbod! Ik heb even getwijfeld of ik ook maar meteen een consult bij een Reiki therapeut moet doen, maar het intakegesprek bij de life-coach is al best duur, 70 euro-jongens. En haar verdere consulten zijn 150 per stuk. Dus ik weet niet eens of ik haar überhaupt kan veroorloven. In de email vraagt ze mij om na te denken over 'mijn begeleidingsvraag en de vorm die de coaching kan krijgen.' Weet ik veel wat mijn begeleidingsvraag is. Waarom moet ik dat soort dingen weten?
Zie er een klein beetje tegenop. Stel dat ze dingen gaat zeggen als: 'Stel je niet zo aan, wees blij dat je een baan hebt.' Volgens X. moet ik dan rustig weglopen en een andere coach zoeken. Maar stel je nou voor, denk ik de hele dag bij mijzelf, stel nou, stel nou. Zo ben ik voortdurend bezit met een dialoog in mijn hoofd met een mevrouw die ik nog niet eens heb ontmoet.
Misschien iets om aan te werken. Of is dit nou typisch zo'n begeleidingsvraag? Nou ja, nog meer van dat soort dingen. Ik ga nu op de bank liggen.
Het is een begin, zegt de arboarts. Het voelt meer als een naderend einde. Dus heb ik ge-googled. Wat een hoop aanbod! Ik heb even getwijfeld of ik ook maar meteen een consult bij een Reiki therapeut moet doen, maar het intakegesprek bij de life-coach is al best duur, 70 euro-jongens. En haar verdere consulten zijn 150 per stuk. Dus ik weet niet eens of ik haar überhaupt kan veroorloven. In de email vraagt ze mij om na te denken over 'mijn begeleidingsvraag en de vorm die de coaching kan krijgen.' Weet ik veel wat mijn begeleidingsvraag is. Waarom moet ik dat soort dingen weten?
Zie er een klein beetje tegenop. Stel dat ze dingen gaat zeggen als: 'Stel je niet zo aan, wees blij dat je een baan hebt.' Volgens X. moet ik dan rustig weglopen en een andere coach zoeken. Maar stel je nou voor, denk ik de hele dag bij mijzelf, stel nou, stel nou. Zo ben ik voortdurend bezit met een dialoog in mijn hoofd met een mevrouw die ik nog niet eens heb ontmoet.
Misschien iets om aan te werken. Of is dit nou typisch zo'n begeleidingsvraag? Nou ja, nog meer van dat soort dingen. Ik ga nu op de bank liggen.
17 mei 2013
Ontkenning ziet er zo uit
Laat ik het dan zo zeggen: zo'n uitstapje is fijn, maar het is leuker om terug te zijn. De stof is wat gaan liggen. Sam en Dave gedragen zich niet meer beledigd. Huis is aan kant. Was gedaan. Iedereen in het land gewend aan de nieuwe koning. En ik begin de shock boven te komen van het telefoontje van Cruella.
Ze belde verleden week. Nummerherkenning uit, ik nam op. Hoe het met mij was, vroeg ze. Uit automatisme zei ik 'goed'. Dat is toch wat je altijd zegt, de eerste keer dat iemand het vraagt. De eerste keer is het een soort groet. Pas bij de tweede keer, hoe gaat het écht met je?, ga je over die vraag nadenken. Maar Cruella vroeg het geen tweede keer. Dat vindt ze fijn om te horen, zei ze. Misschien kan ik aan re-integratie gaan denken? Dat was zo'n beetje de strekking van haar verhaal.
Heb het gesprek afgeraffeld en een afspraak met de arboarts gemaakt. Hij vindt dat ik in ieder geval een poging moet wagen om een paar uurtjes per week te proberen. Om mijn beste intentie te laten zien. Als dat niet gaat, dan kan ik mij weer ziek melden, zegt hij.
Dus aanstaande dinsdag gaat het gebeuren. Moet ik Dr. Phil missen, maar ben ik net op tijd terug voor Escape to the Country. Dubbel gevoel. Ben een beetje misselijk bij het idee, maar kijk ook wel weer uit naar een beetje routine. Kan goed zijn voor mijn herstel, zegt de arboarts. Maar hoe doen mensen dat, werken? Hoe deed ik dat? Het lijkt zo stom om te doen.
Eerst maar morgen afwachten, de finale van het Songfestival. Anouk maakt kans zeggen ze. Dat moet het somber gemoed wat verlichten. En als dat niet lukt, dan toch zeker de wijn met de vlammetjes.
Ze belde verleden week. Nummerherkenning uit, ik nam op. Hoe het met mij was, vroeg ze. Uit automatisme zei ik 'goed'. Dat is toch wat je altijd zegt, de eerste keer dat iemand het vraagt. De eerste keer is het een soort groet. Pas bij de tweede keer, hoe gaat het écht met je?, ga je over die vraag nadenken. Maar Cruella vroeg het geen tweede keer. Dat vindt ze fijn om te horen, zei ze. Misschien kan ik aan re-integratie gaan denken? Dat was zo'n beetje de strekking van haar verhaal.
Heb het gesprek afgeraffeld en een afspraak met de arboarts gemaakt. Hij vindt dat ik in ieder geval een poging moet wagen om een paar uurtjes per week te proberen. Om mijn beste intentie te laten zien. Als dat niet gaat, dan kan ik mij weer ziek melden, zegt hij.
Dus aanstaande dinsdag gaat het gebeuren. Moet ik Dr. Phil missen, maar ben ik net op tijd terug voor Escape to the Country. Dubbel gevoel. Ben een beetje misselijk bij het idee, maar kijk ook wel weer uit naar een beetje routine. Kan goed zijn voor mijn herstel, zegt de arboarts. Maar hoe doen mensen dat, werken? Hoe deed ik dat? Het lijkt zo stom om te doen.
Eerst maar morgen afwachten, de finale van het Songfestival. Anouk maakt kans zeggen ze. Dat moet het somber gemoed wat verlichten. En als dat niet lukt, dan toch zeker de wijn met de vlammetjes.
23 april 2013
Inpakken
Met Koninginnedag wil ik altijd in het buitenland zijn. Het heeft niets met het koningslied te maken, ik vlucht al jaren elke 30 april de stad uit. Dacht niet dat het dit jaar zou lukken, maar net op tijd een uitnodiging van X. om paar dagen weg te gaan. We vertrekken morgen.
Baas staat op antwoordapparaat. Zo geen zin om met die man te praten. Krijg buikpijn bij het idee. Vertrek het liefst naar andere kant van de wereld, maar Texel is goed alternatief.
Volgens X. moet ik mijn vorige post herstellen en duidelijker verwoorden dat ik iedere vrouw op het feestje drie zoenen heb gegeven en niet de mannen in pak die erbij stonden. Ik dacht dat het wel duidelijk was. Anders hadden we niet zo lang kunnen blijven, denk ik. Er zaten namelijk wat oud-militairen bij. Nou ja, bij deze. Ik ben dus niet zo dapper als eventueel uit mijn vorige post lijkt.
Nu inpakken en instructies aan de buren voor Sam en Dave geven. Ik zou ze graag een afscheidsknuffel willen geven (Sam en Dave, niet de buren per se), maar alsof ze het weten dat ik weg ga, zijn ze de hort op. Hoop dat ze alles heel houden. Vorige keer hebben ze de bank aan gruzelementen gekrabd.
Moet ook nog de boel aan kant maken. Misschien de tuin. Ach, nee laat maar. Ik zal niet meer over de tuin beginnen.
Baas staat op antwoordapparaat. Zo geen zin om met die man te praten. Krijg buikpijn bij het idee. Vertrek het liefst naar andere kant van de wereld, maar Texel is goed alternatief.
Volgens X. moet ik mijn vorige post herstellen en duidelijker verwoorden dat ik iedere vrouw op het feestje drie zoenen heb gegeven en niet de mannen in pak die erbij stonden. Ik dacht dat het wel duidelijk was. Anders hadden we niet zo lang kunnen blijven, denk ik. Er zaten namelijk wat oud-militairen bij. Nou ja, bij deze. Ik ben dus niet zo dapper als eventueel uit mijn vorige post lijkt.
Nu inpakken en instructies aan de buren voor Sam en Dave geven. Ik zou ze graag een afscheidsknuffel willen geven (Sam en Dave, niet de buren per se), maar alsof ze het weten dat ik weg ga, zijn ze de hort op. Hoop dat ze alles heel houden. Vorige keer hebben ze de bank aan gruzelementen gekrabd.
Moet ook nog de boel aan kant maken. Misschien de tuin. Ach, nee laat maar. Ik zal niet meer over de tuin beginnen.
19 april 2013
Boston in Lockdown
Zaterdag waren X. en ik uitgenodigd voor een feest. We waren prachtig opgedoft, al zeg ik het zelf. Om half 6 moesten we ons melden bij het restaurant. Toen we het terrein op kwamen rijden zag ik alle gasten voor het restaurant staan in een keurige rij. Zo te zien in afwachting van de feestvarkens. Het leek een beetje op een staatsieportret van Europese regeringleiders.Terwijl ik een kaartje kocht bij de parkeerautomaat, zag ik X. naar de rij wachtenden lopen om ze te begroeten.
Hij kent ze allemaal van jongs af aan. Ik niet. Heb sommige hooguit 1 keer gezien en omdat ik in paniek altijd mensengezichten vergeet, weet ik niet meer precies wie van hen ik heb gezien en dus ook niet aan wie ik mijzelf moet voorstellen en wie ik enthousiast moet begroeten.
Er waren naar mijn mening verschillende opties. Achteraf zei X. dat ik de meest idiote heb gekozen. Ik heb iedereen drie zoenen gegeven, alsof ik ze ook allemaal al jaren ken. Een aantal van de vrouwen op leeftijd was daar niet van gediend maar te beleefd om er openlijk iets van te zeggen. Dat geeft veel weerstand en onderdrukt miauw, kan ik je verklappen. Zo'n zelfde ervaring als wanneer ik Dave in zijn reiskoffer duw om naar de dierenarts te gaan.
Maar ik heb doorgezet. Na de eerste moet je wel, anders is het een belediging voor de rest. Van pure schaamte ben ik direct aan de Chardonnay gegaan en ben niet meer gestopt.
Vandaag pas echt verlost van kater. Daarom, het is mijn enige excuus, is de tuin nog steeds niet gedaan. Such a shame!
Oja. En natuurlijk ook omdat ik vandaag aan de buis zit gekleefd vanwege de live zoektocht naar Dzhokar Tsarnaev. Fascinerend!
Tussendoor heb ik een mail naar de sportschool gestuurd. Hun slogan is dat je het altijd moet melden als iets je niet bevalt. Dat laten we ons geen tweede keer vertellen. Heb gemaild dat ik heel blij ben met mijn lidmaatschap maar dat ik het leuk had gevonden als ze de wervingsactie aan mij hadden verteld voordat ik lid werd. Ik verwacht er niet veel van (mag ik natuurlijk niet denken volgens The Secret. Moet denken: 'mijn inschrijfgeld wordt teruggestort', 'mijn inschrijfgeld wordt teruggestort', 'ik krijg levenslang gratis lidmaatschap' etc.). Maar ben wel al blij dat ik het toch even gezegd heb.
En dan nu weer terug naar CNN.
Hij kent ze allemaal van jongs af aan. Ik niet. Heb sommige hooguit 1 keer gezien en omdat ik in paniek altijd mensengezichten vergeet, weet ik niet meer precies wie van hen ik heb gezien en dus ook niet aan wie ik mijzelf moet voorstellen en wie ik enthousiast moet begroeten.
Er waren naar mijn mening verschillende opties. Achteraf zei X. dat ik de meest idiote heb gekozen. Ik heb iedereen drie zoenen gegeven, alsof ik ze ook allemaal al jaren ken. Een aantal van de vrouwen op leeftijd was daar niet van gediend maar te beleefd om er openlijk iets van te zeggen. Dat geeft veel weerstand en onderdrukt miauw, kan ik je verklappen. Zo'n zelfde ervaring als wanneer ik Dave in zijn reiskoffer duw om naar de dierenarts te gaan.
Maar ik heb doorgezet. Na de eerste moet je wel, anders is het een belediging voor de rest. Van pure schaamte ben ik direct aan de Chardonnay gegaan en ben niet meer gestopt.
Vandaag pas echt verlost van kater. Daarom, het is mijn enige excuus, is de tuin nog steeds niet gedaan. Such a shame!
Oja. En natuurlijk ook omdat ik vandaag aan de buis zit gekleefd vanwege de live zoektocht naar Dzhokar Tsarnaev. Fascinerend!
Tussendoor heb ik een mail naar de sportschool gestuurd. Hun slogan is dat je het altijd moet melden als iets je niet bevalt. Dat laten we ons geen tweede keer vertellen. Heb gemaild dat ik heel blij ben met mijn lidmaatschap maar dat ik het leuk had gevonden als ze de wervingsactie aan mij hadden verteld voordat ik lid werd. Ik verwacht er niet veel van (mag ik natuurlijk niet denken volgens The Secret. Moet denken: 'mijn inschrijfgeld wordt teruggestort', 'mijn inschrijfgeld wordt teruggestort', 'ik krijg levenslang gratis lidmaatschap' etc.). Maar ben wel al blij dat ik het toch even gezegd heb.
En dan nu weer terug naar CNN.
13 april 2013
Sportschool
Wat niemand voor mogelijk hield, is dan toch eindelijk gebeurd. Op herhaaldelijk aandringen van X. ben ik lid geworden van een sportschool. Dinsdag de hele mikmak, inschrijfgeld, eerste termijn, etc., betaald. Ik had de deur van de sportschool nog niet achter mij dichtgetrokken of er gingen stellages tegen de voorgevel om een spandoek op te hangen waarop in grote letters stond: “als je de komende maand lid wordt dan hoef je geen inschrijfgeld te betalen!” Ik heb nog even overwogen om te proberen het inschrijfgeld terug te vragen. Maar ik dorst niet. Ik zag mij al staan voor de balie als een soort Calimero, ‘dat is niet eerlijk’. Had ik geen moed meer voor.
Ik ging meteen spinnen bij Wouter. Wat een hoop
energie hebben die aerobic-instructeurs. Wouter moest twee uur achter elkaar
lesgeven terwijl ik na 1 uur al helemaal opgedweild kon worden. Wel een leuke
bezigheid. Totaal nutteloos, want je komt niet eens ergens, maar op de een of
andere manier vind ik het leuk om de muziek achterna te fietsen. Ken je dat
opzwepende nummer van de Red Hot Chillie Peppers? Ik weet de naam van het
nummer even niet meer zo goed, het gaat super snel. Het is de bedoeling om dan
in de maat mee te fietsen. Ik voel mij dan een beetje een wielrenner, weet je
wel, met verbeten gezicht over het stuur gebogen. De kwabben op mijn lijf
flappen alle kanten op, mijn gezicht is rood, mijn bril beslaat van de
inspanning. Ik probeer niet in te beelden wat Wouter van mij denkt, weet niet zeker
hoe hij gezind is, maar homo of hetero, het zal er voor niemand interessant hebben
uitgezien. Het voelt heel goed, daar gaat het om.
Naast spinnen heb ik ook gezumbaad (is überhaupt al
bekend hoe Zumba vervoegd moet
worden?). Gisteravond deed ik voor de tweede keer een lesje. Ik keek er wel
naar uit om lekker anoniem mee te doen. De eerste les namelijk voelde ik me een
beetje in de kijker gezet door de juf. Die vroeg: “wie is hier voor de eerste
keer?” en plichtsgetrouw stak ik mijn hand op. Dan krijg je de hele les door aandacht
en vragen of het nog goed gaat. Gister was er een invaller voor de juf. Die
vroeg: “wie is hier voor de eerste keer?”. Ha ha! dacht ik, ik niet! Toen niemand
zijn hand opstak, vroeg de juf: “wie is hier voor de tweede keer?” Hmpf, dacht
ik. En stak weer plichtsgetrouw mijn hand op.
Krijg er enorm veel energie van, al dat springen en hupsen en fietsen. Als ik het volhoud, ben ik over een paar weken helemaal klaar voor de zomer. Nu nog stoppen met roken en minder snoepen. En een nieuwe baan. En mooi weer. Zo blijft er nog wat te wensen over.
5 april 2013
Later als ik groot ben
Vrijdags is de dag dat ik mijzelf tijd gun om te zitten en te schrijven. De rest van de week gaat te snel voorbij.
Pasen overleefd (geen commentaar).
Waarom schrijf je niet wat er gebeurd is nadat Hans en Griezel aan de macht kwamen? Dat vroeg X. laatst. Omdat ik mij schaam, zei ik. Voor wat er is gebeurd. De arboarts zei 'het is je overkomen'. Maar daar schiet ik meteen van vol. Maakt mij zo'n slachtoffer, het meest onprettige gevoel dat er is. Dan schaam ik mij nog liever, alsof ik er wat aan kon doen.
Sam gaat goed. Zijn staart doet weer gewoon. De tuin ligt er nog steeds verwilderd bij. Maar heb de ramen gelapt. Met spiritus, een zeemleren lap en een trekker. Dat doen niet veel mensen meer (glassex, puh!).
Nu een sigaret. En dan weer denken. Wat ongetwijfeld zal ontaarden in tv kijken (Carice van Houten in College Tour begint zo!). Zo'n week gaat voorbij zonder dat ik echt veel nadenk over wat ik nou eigenlijk wil. Iets voor mijzelf. Eigen baas zijn. Bijvoorbeeld kok (ja, ma ik weet het, ik weet het, maar daar zijn cursussen voor). Danser (ochguttegut). Elk beroep, eigenlijk. Overal waar ik kom en ik zie iemand die duidelijk plezier heeft in zijn werk, en er heel duidelijk voor gemaakt is, die zo heel erg op zijn plek is in dat werk, dan wil ik meteen ook dat werk doen. De kassière bij de super hier op de hoek, de fluitende straatveger. Straks na het zien van College Tour wil ik waarschijnlijk acteur worden. Nu niets beslissen, zei X. Gewoon maar denken. Nou dat zullen we dan maar doen.
Pasen overleefd (geen commentaar).
Waarom schrijf je niet wat er gebeurd is nadat Hans en Griezel aan de macht kwamen? Dat vroeg X. laatst. Omdat ik mij schaam, zei ik. Voor wat er is gebeurd. De arboarts zei 'het is je overkomen'. Maar daar schiet ik meteen van vol. Maakt mij zo'n slachtoffer, het meest onprettige gevoel dat er is. Dan schaam ik mij nog liever, alsof ik er wat aan kon doen.
Sam gaat goed. Zijn staart doet weer gewoon. De tuin ligt er nog steeds verwilderd bij. Maar heb de ramen gelapt. Met spiritus, een zeemleren lap en een trekker. Dat doen niet veel mensen meer (glassex, puh!).
Nu een sigaret. En dan weer denken. Wat ongetwijfeld zal ontaarden in tv kijken (Carice van Houten in College Tour begint zo!). Zo'n week gaat voorbij zonder dat ik echt veel nadenk over wat ik nou eigenlijk wil. Iets voor mijzelf. Eigen baas zijn. Bijvoorbeeld kok (ja, ma ik weet het, ik weet het, maar daar zijn cursussen voor). Danser (ochguttegut). Elk beroep, eigenlijk. Overal waar ik kom en ik zie iemand die duidelijk plezier heeft in zijn werk, en er heel duidelijk voor gemaakt is, die zo heel erg op zijn plek is in dat werk, dan wil ik meteen ook dat werk doen. De kassière bij de super hier op de hoek, de fluitende straatveger. Straks na het zien van College Tour wil ik waarschijnlijk acteur worden. Nu niets beslissen, zei X. Gewoon maar denken. Nou dat zullen we dan maar doen.
29 maart 2013
De buren
Blijkt
dat ik elke keer weer andere buren heb. Wanneer je op 'Next blog'
klikt, bovenaan deze website, krijg je een volgende blog aangeboden door
Blogger.
Ik ben er achter gekomen, door een beetje zinloos te klikken, dat het niet elke keer dezelfde blog is die wordt getoond, maar iedere keer een ander.
Ik zit nu al een uur al die blogs te bekijken. De randomness is verslavend.
Sommige blogs zijn lang geleden verlaten, de laatste update jaren terug. Heel veel blogs gaan over handwerken en koken. Interessant, ik wist niet wat er allemaal mogelijk is met naald en draad. Misschien dat ik ook nog eens de keuken in ga en al die lekkere taarten bakken.
Op die manier ben ik de blog van Anita tegen gekomen. Iedereen die mij kent weet waarom ik ben blijven haken bij haar blog (nieuwe schoonmaakspullen, mijn hele gootsteen staat er vol mee). Anita heeft een prijsvraag bedacht. Voor de nieuwsgierigen onder ons: http://moordinhetblairhouse.blogspot.nl/2013/03/moorddadig-leuke-give-away.html
Ik ben er achter gekomen, door een beetje zinloos te klikken, dat het niet elke keer dezelfde blog is die wordt getoond, maar iedere keer een ander.
Ik zit nu al een uur al die blogs te bekijken. De randomness is verslavend.
Sommige blogs zijn lang geleden verlaten, de laatste update jaren terug. Heel veel blogs gaan over handwerken en koken. Interessant, ik wist niet wat er allemaal mogelijk is met naald en draad. Misschien dat ik ook nog eens de keuken in ga en al die lekkere taarten bakken.
Op die manier ben ik de blog van Anita tegen gekomen. Iedereen die mij kent weet waarom ik ben blijven haken bij haar blog (nieuwe schoonmaakspullen, mijn hele gootsteen staat er vol mee). Anita heeft een prijsvraag bedacht. Voor de nieuwsgierigen onder ons: http://moordinhetblairhouse.blogspot.nl/2013/03/moorddadig-leuke-give-away.html
22 maart 2013
De staart van Sam
Er komt niet veel van, dat schrijven. Lamlendige dagen van laat op en te veel televisie kijken. Ben helemaal dol op Sonia Pereria van Astro TV. Ze is waarschijnlijk een betere paragnost dan presentatrice, maar daar lijkt ze lak aan te hebben. Dat geeft steun. Hoeft dus niet zo te zijn dat je werk foutloos moet kunnen. Ik kan niets foutloos. Door Sonia weet ik dat ik daardoor niet kansloos ben.
Maak me zorgen om Sam. Zijn staart hangt slap naar beneden
alsof er geen kracht meer in zit. Hij lijkt er geen last van te hebben,
vertoont geen tekenen van pijn. Desondanks vind ik mij een slechte poezenvader. Neem mij voor met hem naar dierenarts te
gaan als loon binnen is. Gek hoor, om gewoon betaald te worden terwijl ik thuis
zit. Hoe lang duurt dat nog?
Zes weken geleden huilend werk verlaten. Een jaar geleden
eerste werkdag. Begon toen zo goed, met Peter de fijne baas. De prachtige
locatie midden in de stad. Elke middag soep eten bij Soup Kitchen. Cruella, waar
ik het secretariaat mee moest delen, was toen voetveeg van Hans en Griezel. Die
drie hadden het druk met elkaar, ik had het fijn met Peter. De man was een schat. Had vrouw en drie
kinderen, ging elke dag om vijf uur naar huis, commerciële instelling of niet.
Familie vond hij belangrijk, of het nou om mens- of katachtige ging. ‘Semendeef,’
kon hij altijd zo prachtig zeggen. September vertelde hij dat hij ontslag had
genomen voor ‘persoonlijke redenen.’ Zogenaamd omdat zijn Christelijke normen
en waarden niet meer strookten met die van het bedrijf (ook op zondag open).
Maar ik weet zeker dat Hans en Griezel hem weg wilde hebben (ging achteraf niet
door, die openstelling op zondag). Oktober is het bedrijf verhuisd naar Zuid
Oost, ergens in het midden van niets. Geen soep meer in de pauzes, Hans en
Griezel als baas en Cruella die met haar neus omhoog niets meer met mij te
maken wil hebben omdat ze ‘promotie’ had gemaakt naar een of andere
communicatiefunctie. Toen had ik natuurlijk meteen weg moeten rennen, met Peter
mee. Maar ben blijven zitten, dacht dat het wel mee zou vallen. Mij werd immers
ook promotie beloofd. Als ik maar inzet toonde.
Zo hopeloos. Wat je ook doet, het is nooit goed. Waar
wilde ik eigenlijk naar toe promoveren? Ik weet het echt niet meer. Als ik zo de
advertenties doorlees op het web weet ik niet eens meer wat nou bij mij past. Heb ik
een negen tot vijf mentaliteit? Ja, natuurlijk. Wie niet?
Wil ik commercieel of non-profit? Nu even helemaal niets. Behalve dat het mooi weer wordt. En lekker warm. Dan ga ik de tuin in. Misschien dat ik
daar nog iets van kan maken.
Abonneren op:
Posts (Atom)