Hierbij beloof ik plechtig dat ik geen persoonsgegevens verzamel van mijn bloglezers. Zo, dat scheelt weer een email in je inbox.
Op mijn werk zijn ze er nog steeds druk mee, de Algemene Verordening Gegevensbescherming. De meest verhitte discussies vinden plaats over de, in mijn ogen, meest triviale dingen. Bijvoorbeeld: Mogen de verjaardagen van collega's op een plek staan waar iedereen bij kan? Voor de zekerheid hebben Hans en Griezel alle informatie dichtgegooid. Dat gaf mij de gelegenheid om underground te gaan met mijn verjaardag. Alleen mijn directe collega heb ik getrakteerd op een broodje.
Een ander AVG-mysterie bij ons op het werk: mogen de vakanties van
collega's voor iedereen toegankelijk zijn? Ik heb het antwoord niet
afgewacht en ben gewoon gegaan. Het was een wandelvakantie langs de kust
van Groot Brittannië, in ons huishouden ook wel bekend als pudding-eiland.
Tijdens die vakantie werd al snel duidelijk dat al mijn gesashay van de laatste tijd niet heeft geleid tot grotere stapzekerheid. Een wandeling langs de kust is niet hetzelfde als een strandwandeling, zo bleek. Het is steil omhoog naar de top van de klif en weer steil naar beneden naar een inham, en dat 20 kilometer lang. Laat ik maar eerlijk zeggen dat ik geen toptijd heb neergezet.
Gek genoeg was het niet ik, maar X. die in het water viel. We liepen achter elkaar, hij voorop, naar een dichtbegroeid stukje wandeling. In die dichte begroeiing bleek een vijver met een smal plankje als brug. Het plankje was begroeid met mos dat spekglad was. X. gleed uit, ging helemaal kopje onder.
Om een of andere reden veranderde ik in een hulpeloze hoofdrolspeler uit een Gotische roman. Ik kon alleen maar met mijn hand op mijn voorhoofd 'Oh, nee! Oh, nee!' roepen. Er moest een collega-wandelaar/toerist aan te pas komen om X. weer op het droge te trekken. X. was een beetje geschrokken maar ok. Het enige was dat naast hijzelf ook zijn telefoon kletsnat was en niet meer leek te functioneren.
En toen bleek dat het kijken naar Netflix-series nog niet eens zo'n nutteloze hobby is.
Als je er nog niet aan bent begonnen, kun je Safe het beste bewaren voor als je echt even helemaal niets te doen hebt. Het is een who-dunnit waarin het lichaam van een jonge knul wordt gevonden in het zwembad van de buren. Voor een reden die ik niet zal verklappen, wil de eigenaar van het zwembad de (doordrenkte) telefoon van het slachtoffer gebruiken. Op die manier heb ik geleerd dat je een doordrenkte mobiele telefoon weer tot leven kunt wekken als je hem een nachtje onderdompelt in een laag rijst.
Elke supermarkt verkoopt rijst, elke hotelkamer heeft glazen. Van hulpeloze Gotische hoofdrolspeler veranderde ik in een doortastende Angus Macgyver. Vol trots kan ik vermelden dat de volgende dag de telefoon van X. het weer deed, alsof er niets gebeurd was.
Pint anyone?
