Ik had mij nog zo voorgenomen om mij dit keer niet mee te laten slepen met de kersthysterie.
Maar helaas. Volgend jaar beter.
Echter, de oud&nieuw gekte laat ik met veel plezier aan anderen over. Voor mij geen groot glitter feest of live concert met de drie G's of J's of K's. Wel pantoffels, huisbroek en DVD. Het is dat ik morgen nog even door de illegale vuurwerk-linie moet om oliebollen te scoren bij de bakker. Anders was ik nu al begonnen met het dicht timmeren van de ramen.
Laten we alvast toasten op een rustig nieuw jaar met veel koude biertjes en lekkere hapjes. Maar vooral op een jaar zonder veel nare dingen, waarin iedereen het naar zijn zin heeft en we weer de weelde hebben om te bloggen over onbelangrijke zaken, zoals het liefdesleven van Mark Rutte.
Cheers.
30 december 2019
9 november 2019
Hippe Polyester
Je hebt gelijk, ik begin er niet meer over. We weten nu wel hoe snel de tijd gaat, meneer Polyester, hoor ik je denken. Hoe doet men dat, regelmatig een stuk schrijven voor een blog? Tips en ideeën zijn welkom.
Eind oktober gaven X. en ik acte de présence op een verjaardagsfeest. Uiteraard was er dat onhandige moment bij binnenkomst. Daar zaten ze allemaal op een rij, dezelfde ooms, tantes, zussen, broers, ouders van dezelfde jarige job als verleden jaar. Ietsje ouder, iets andere teint in het haar, maar onmiskenbaar in dezelfde volgorde op een rij. Geef je een hand of drie zoenen? Zoals bij veel van dat soort sociale uitdagingen besloot ik te doen wat X. deed.
De keuken was kortgeleden gerenoveerd en compleet nieuw ingericht. Voor de grap bestelde ik een cortado voor X en een Latte Macchiato voor mijzelf. Zonder blikken of blozen werd mijn bestelling opgenomen en even later stonden twee zeer professioneel uitziende kopjes koffie voor ons neus. De rest van de avond heb ik mijn grapjas en lolbroek maar aan de wilgen gehangen.
Het gaat goed met Sam en Dave. Nog steeds heel stoer, als ze willen, maar nu even niet. De winter begint een beetje op te komen, dus zijn ze alvast aan het oefenen voor de winterslaap. Ze liggen innig verstrengeld in de warme gloed van de kachel.
En ik? Ik loop door de archieven van mijn brein op zoek naar dat onderwerp waar ik zo graag een blog over wil schrijven. Misschien is het tijd voor een BuJo? Meneer Polyester wordt nog eens hip, hoor ik je denken.
Eind oktober gaven X. en ik acte de présence op een verjaardagsfeest. Uiteraard was er dat onhandige moment bij binnenkomst. Daar zaten ze allemaal op een rij, dezelfde ooms, tantes, zussen, broers, ouders van dezelfde jarige job als verleden jaar. Ietsje ouder, iets andere teint in het haar, maar onmiskenbaar in dezelfde volgorde op een rij. Geef je een hand of drie zoenen? Zoals bij veel van dat soort sociale uitdagingen besloot ik te doen wat X. deed.
De keuken was kortgeleden gerenoveerd en compleet nieuw ingericht. Voor de grap bestelde ik een cortado voor X en een Latte Macchiato voor mijzelf. Zonder blikken of blozen werd mijn bestelling opgenomen en even later stonden twee zeer professioneel uitziende kopjes koffie voor ons neus. De rest van de avond heb ik mijn grapjas en lolbroek maar aan de wilgen gehangen.
Het gaat goed met Sam en Dave. Nog steeds heel stoer, als ze willen, maar nu even niet. De winter begint een beetje op te komen, dus zijn ze alvast aan het oefenen voor de winterslaap. Ze liggen innig verstrengeld in de warme gloed van de kachel.
En ik? Ik loop door de archieven van mijn brein op zoek naar dat onderwerp waar ik zo graag een blog over wil schrijven. Misschien is het tijd voor een BuJo? Meneer Polyester wordt nog eens hip, hoor ik je denken.
25 augustus 2019
Polyesterlijk aftreden
Als paus Benedictus de 16e zo vrij was om af te treden, dan mag ik stoppen met groepstherapie. Dat heb ik besloten. De opluchting is even groot als mijn besluit een paar jaar geleden dat ik te oud ben om te helpen sjouwen bij verhuizingen. Ik verwarm de soep, smeer de boterhammen. Maar sjouwen, daar begin ik niet meer aan.
Niet dat ik vind dat ik geen psychische hulp meer nodig heb. Eerder het tegendeel. Zo heb ik de therapie afgezegd via de mail omdat ik te laf ben om te bellen. Dat komt door oude trauma's over dingen moeten afmaken en niet mogen opgeven en het niet durven tegenspreken van strenge mensen in autoritaire rollen. Op deze manier blijven die onverwerkt.
Dat moet dan maar. In therapie blijven had mij heel ongelukkig gemaakt.
Ik vond het niet makkelijk om de mail te schrijven, nog enger om uiteindelijk op 'send' te drukken. En wat misschien nog wel het allergriezeligst is, is dat ik geen antwoord heb gehad.
'Stond er een vraag in jouw mail?' vraagt X.
'Nee.'
'Waarom verwacht je dan antwoord?'
Wat een geluk dat ik mijn self-help boeken nog niet heb weggedaan.
Niet dat ik vind dat ik geen psychische hulp meer nodig heb. Eerder het tegendeel. Zo heb ik de therapie afgezegd via de mail omdat ik te laf ben om te bellen. Dat komt door oude trauma's over dingen moeten afmaken en niet mogen opgeven en het niet durven tegenspreken van strenge mensen in autoritaire rollen. Op deze manier blijven die onverwerkt.
Dat moet dan maar. In therapie blijven had mij heel ongelukkig gemaakt.
Ik vond het niet makkelijk om de mail te schrijven, nog enger om uiteindelijk op 'send' te drukken. En wat misschien nog wel het allergriezeligst is, is dat ik geen antwoord heb gehad.
'Stond er een vraag in jouw mail?' vraagt X.
'Nee.'
'Waarom verwacht je dan antwoord?'
Wat een geluk dat ik mijn self-help boeken nog niet heb weggedaan.
29 juni 2019
Vlammetjes met een oranje vleugje
Deze week las ik ergens dat oudere mensen beter binnen kunnen blijven wegens de hitte. Vandaar dat het hele Polyester-huishouden opgezwollen en uitgeteld op de bank in de woonkamer ligt. De gordijnen zijn gesloten om de meeste warmte buiten te laten. De felidae liggen te slapen, de menswezens proberen nog iets nuttigs te doen, zoals de krant lezen.
En voetbal kijken.
Allemaal belangrijkere zaken dan het huiswerk maken voor de groepstherapie. Stel je voor, moet ik ook nog eens thuis met mijn patronen in de weer.
Dat huiswerk heeft er voor gezorgd dat het huis nog nooit zo schoon is geweest. De berg met strijkgoed is weggewerkt. De ramen zijn gesopt, het tapijt is ontvlooid en gestofzuigd.
En nu ben ik dus druk met het kijken naar het vrouwenvoetbal.
Dat komt niet alleen door mijn patronen die ik liever niet onder ogen kom. Ook kijk ik vrouwenvoetbal omdat ik het songfestival heb gemist. Kun je het je voorstellen? Een romantische verrassing van X. Weekje weg in het buitenland in een B&B zonder televisie. Pas de volgende dag lazen we in de online-krant dat 'we' het festival hadden gewonnen. Sinds 44 jaar weer eens eerste in de internationale zangcompetitie.
Wat zal dat een feest zijn in Nederland, dacht ik. Ik had visioenen van hossende mensen, een intocht van Duncan in Amsterdam, zinkende woonboten.
Ik heb er niets over gehoord. En bij thuiskomst praatte niemand erover, men leek het al weer te zijn vergeten. Was het een complot? Is hier een enorm feest geweest in mijn afwezigheid en houdt iedereen zich stil. Of is het echt als een natte wind in een pyjama voorbij getrokken?
Dit keer laat ik mij een eventuele winst en een bijbehorend nationaal feestje niet door mijn neus boren. Dus daarom volg ik het vrouwenvoetbal op de voet. Het is ontzettend leuk om te doen. Van mij zul je niet horen dat het mannenvoetbal zo veel beter is, en het damesvoetbal niet om aan te zien. Ik vind het super spannend.
Vanmiddag is de kwartfinale Nederland - Italië. De airfryer staat al op het aanrecht, de vlammetjes liggen in de vriezer. Ik draag een shirt met het meest oranje vleugje dat ik kon vinden in de kast. Zachtjes, om Sam en Dave niet wakker te maken, zal ik roepen hup Oranje, hup! Dit keer wil ik erbij zijn, al is het maar via de beeldbuis. Die patronen kunnen me wat.
En voetbal kijken.
Allemaal belangrijkere zaken dan het huiswerk maken voor de groepstherapie. Stel je voor, moet ik ook nog eens thuis met mijn patronen in de weer.
Dat huiswerk heeft er voor gezorgd dat het huis nog nooit zo schoon is geweest. De berg met strijkgoed is weggewerkt. De ramen zijn gesopt, het tapijt is ontvlooid en gestofzuigd.
En nu ben ik dus druk met het kijken naar het vrouwenvoetbal.
Dat komt niet alleen door mijn patronen die ik liever niet onder ogen kom. Ook kijk ik vrouwenvoetbal omdat ik het songfestival heb gemist. Kun je het je voorstellen? Een romantische verrassing van X. Weekje weg in het buitenland in een B&B zonder televisie. Pas de volgende dag lazen we in de online-krant dat 'we' het festival hadden gewonnen. Sinds 44 jaar weer eens eerste in de internationale zangcompetitie.
Wat zal dat een feest zijn in Nederland, dacht ik. Ik had visioenen van hossende mensen, een intocht van Duncan in Amsterdam, zinkende woonboten.
Ik heb er niets over gehoord. En bij thuiskomst praatte niemand erover, men leek het al weer te zijn vergeten. Was het een complot? Is hier een enorm feest geweest in mijn afwezigheid en houdt iedereen zich stil. Of is het echt als een natte wind in een pyjama voorbij getrokken?
Dit keer laat ik mij een eventuele winst en een bijbehorend nationaal feestje niet door mijn neus boren. Dus daarom volg ik het vrouwenvoetbal op de voet. Het is ontzettend leuk om te doen. Van mij zul je niet horen dat het mannenvoetbal zo veel beter is, en het damesvoetbal niet om aan te zien. Ik vind het super spannend.
Vanmiddag is de kwartfinale Nederland - Italië. De airfryer staat al op het aanrecht, de vlammetjes liggen in de vriezer. Ik draag een shirt met het meest oranje vleugje dat ik kon vinden in de kast. Zachtjes, om Sam en Dave niet wakker te maken, zal ik roepen hup Oranje, hup! Dit keer wil ik erbij zijn, al is het maar via de beeldbuis. Die patronen kunnen me wat.
11 mei 2019
Patroonherkenning en lichtgevende bollen
Die selp-help boeken blijken een antoniem. Vanaf de kaft beloven ze gouden bergen, maar uiteindelijk bieden ze geen hulp. Zeker niet als ik ze gewoon in de kast laat staan.
Dus heb ik mij aangemeld voor groepstherapie.
Tegenwoordig heet het geen groepstherapie meer. Het wordt verkocht als een cursus 'zelfontwikkeling'.
Ik had allerlei redenen om mij aan te melden, volgens de groepsleider zijn die zonder uitzondering onder te brengen onder de noemer: gedachtepatronen doorbreken.
Het zijn hardnekkige bitches, die patronen. Komt door de neuronen, zegt de groepsleider, die jarenlang dezelfde banen afleggen in mijn brein. Het duurt even voordat die via een andere weg willen vuren.
Allicht heb ik een hekel aan die groepsleider. Vanaf het eerste uur heb ik het idee dat hij het op mij heeft gemunt. En ook dat hij het beter denkt te weten dan ik.
Alle andere deelnemers vind ik maar stom. Niet mijn type mens. Te zweverig. Te nuchter. Geen gevoel voor humor. Te frivool.
En dan blijk ik hetzelfde te denken over mijn bazen en mijn collega's. Niet alleen mijn huidige maar ook alle voorgaande. Oh shit. Een patroon.
Ik ben er zo druk mee, met die patronen, dat ik amper het Songfestival nieuws kan volgen. Zal het Duncan lukken om voor a.s. donderdag een leuke act te bedenken? Hij lijkt geen last van vastgeroeste patronen te hebben. Wel van lichtgevende bollen op het podium.
Wat te doen? Port, lijkt me, met een stukje chocola.
Dus heb ik mij aangemeld voor groepstherapie.
Tegenwoordig heet het geen groepstherapie meer. Het wordt verkocht als een cursus 'zelfontwikkeling'.
Ik had allerlei redenen om mij aan te melden, volgens de groepsleider zijn die zonder uitzondering onder te brengen onder de noemer: gedachtepatronen doorbreken.
Het zijn hardnekkige bitches, die patronen. Komt door de neuronen, zegt de groepsleider, die jarenlang dezelfde banen afleggen in mijn brein. Het duurt even voordat die via een andere weg willen vuren.
Allicht heb ik een hekel aan die groepsleider. Vanaf het eerste uur heb ik het idee dat hij het op mij heeft gemunt. En ook dat hij het beter denkt te weten dan ik.
Alle andere deelnemers vind ik maar stom. Niet mijn type mens. Te zweverig. Te nuchter. Geen gevoel voor humor. Te frivool.
En dan blijk ik hetzelfde te denken over mijn bazen en mijn collega's. Niet alleen mijn huidige maar ook alle voorgaande. Oh shit. Een patroon.
Ik ben er zo druk mee, met die patronen, dat ik amper het Songfestival nieuws kan volgen. Zal het Duncan lukken om voor a.s. donderdag een leuke act te bedenken? Hij lijkt geen last van vastgeroeste patronen te hebben. Wel van lichtgevende bollen op het podium.
Wat te doen? Port, lijkt me, met een stukje chocola.
2 maart 2019
Coup de plastique
Zo. Februari zit er op. Nu kunnen we weer verder met maart.
Afgelopen week lag er een stempas in mijn bus. Na kort onderzoek blijkt dat ik 20 maart a.s. mag kiezen voor de leden van de Provinciale Staten. En die kiezen dan weer de leden in de Eerste Kamer. En wat gebeurt er dan? Dat vraag ik mij af.
Op de lagere school werd mij uitgelegd dat Nederland een oude democratie is en dat daardoor de kans op revoluties en coup-d'etats heel klein is. Tijdens verkiezingen heeft iedereen even het idee een duit in het zakje te mogen doen en daarna polderen we weer rustig verder.
Ondanks alle schreeuwerige koppen in de krant en de voorspellingen van de trendwatchers denk ik daarom niet dat er veel gaat veranderen na 20 maart. Ik merk dat ik het wel fijn vind, die voorspelbaarheid in de landsbesturing. Het is een beetje te vergelijken met een baas waar je geen last van hebt, dan maakt het niet zo veel uit of het een capabele leider is of niet.
Probleem is wel dat als je iets wilt veranderen, dat je het dan zelf moet doen. Zo wil ik iets doen aan de berg plasticbroodzakken in ons huis. Ik krijg het namelijk niet over mijn hart om die dingen weg te gooien en daarmee bij te dragen aan de plasticsoep in de oceaan. Dus bewaar ik ze onder in de brooddoos. Punt is dat er inmiddels geen plek meer is voor het brood zelf.
Ik heb geprobeerd die zakken her te gebruiken. Best aardig, hoor, zo'n plastic lampenkap en een versierde kattenbak. Toch houdt dat hergebruik op een gegeven moment op en moet er iets aan de toevoer gedaan worden.
Dus opa Benjamin heeft zo'n katoenen broodzak aangeschaft. Het idee is om daarmee naar de broodleverancier te gaan en te vragen of ze het brood in de katoenen zak willen doen in plaats van in een plastic zak. Aandachtspunt daarbij is dat ik gewend ben om mijn boodschappen in de supermarkt te doen, en vooralsnog lukt het mij niet om mijn strakke regime (a-hum) om te gooien en voor alleen een brood om te fietsen naar de bakker.
Dat is dus de reden dat ik elke week op de broodafdeling van onze supermarkt de hard werkende medewerkers interrumpeer in hun snijd-, inpak- en stikkerproces. Ik haal diep adem, zet mijn meest charmantste glimlach op en vraag verontschuldigend of ze misschien tijd/zin hebben om te stoppen met waar ze mee bezig zijn en het brood naar mijn keuze willen snijden en in mijn katoenen zak willen doen.
'Natuurlijk, meneer,' is tot nu toe het vriendelijke antwoord. Het gevolg is dat ik super dol en trots ben op alle medewerkers van de broodafdeling van mijn supermarkt. Ik moest zelfs een beetje gniffelen toen gister de medewerker mijn gevulde broodzak omhoog hield en vroeg: 'Wilt u hier een plastic zak omheen?'
Afgelopen week lag er een stempas in mijn bus. Na kort onderzoek blijkt dat ik 20 maart a.s. mag kiezen voor de leden van de Provinciale Staten. En die kiezen dan weer de leden in de Eerste Kamer. En wat gebeurt er dan? Dat vraag ik mij af.
Op de lagere school werd mij uitgelegd dat Nederland een oude democratie is en dat daardoor de kans op revoluties en coup-d'etats heel klein is. Tijdens verkiezingen heeft iedereen even het idee een duit in het zakje te mogen doen en daarna polderen we weer rustig verder.
Ondanks alle schreeuwerige koppen in de krant en de voorspellingen van de trendwatchers denk ik daarom niet dat er veel gaat veranderen na 20 maart. Ik merk dat ik het wel fijn vind, die voorspelbaarheid in de landsbesturing. Het is een beetje te vergelijken met een baas waar je geen last van hebt, dan maakt het niet zo veel uit of het een capabele leider is of niet.
Probleem is wel dat als je iets wilt veranderen, dat je het dan zelf moet doen. Zo wil ik iets doen aan de berg plasticbroodzakken in ons huis. Ik krijg het namelijk niet over mijn hart om die dingen weg te gooien en daarmee bij te dragen aan de plasticsoep in de oceaan. Dus bewaar ik ze onder in de brooddoos. Punt is dat er inmiddels geen plek meer is voor het brood zelf.
Ik heb geprobeerd die zakken her te gebruiken. Best aardig, hoor, zo'n plastic lampenkap en een versierde kattenbak. Toch houdt dat hergebruik op een gegeven moment op en moet er iets aan de toevoer gedaan worden.
Dus opa Benjamin heeft zo'n katoenen broodzak aangeschaft. Het idee is om daarmee naar de broodleverancier te gaan en te vragen of ze het brood in de katoenen zak willen doen in plaats van in een plastic zak. Aandachtspunt daarbij is dat ik gewend ben om mijn boodschappen in de supermarkt te doen, en vooralsnog lukt het mij niet om mijn strakke regime (a-hum) om te gooien en voor alleen een brood om te fietsen naar de bakker.
Dat is dus de reden dat ik elke week op de broodafdeling van onze supermarkt de hard werkende medewerkers interrumpeer in hun snijd-, inpak- en stikkerproces. Ik haal diep adem, zet mijn meest charmantste glimlach op en vraag verontschuldigend of ze misschien tijd/zin hebben om te stoppen met waar ze mee bezig zijn en het brood naar mijn keuze willen snijden en in mijn katoenen zak willen doen.
'Natuurlijk, meneer,' is tot nu toe het vriendelijke antwoord. Het gevolg is dat ik super dol en trots ben op alle medewerkers van de broodafdeling van mijn supermarkt. Ik moest zelfs een beetje gniffelen toen gister de medewerker mijn gevulde broodzak omhoog hield en vroeg: 'Wilt u hier een plastic zak omheen?'
12 januari 2019
Nieuw jaar, nieuwe kansen
Het is er niet van gekomen, mijn goede voornemen van een jaar geleden. Alle reden om hem nog een keer te maken. Met dezelfde daadkracht en intentie, uiteraard.
Mijn voornemen was om alle self-help boeken in de kast nog eens de revue te laten passeren en daarbij alle bijbehorende oefeningen te doen. Ik was op de goede weg. Door een herindeling van onze bibliotheek zijn inderdaad alle self-help boeken door mijn handen gegaan. Van de ene kast naar de andere.
Verder heb ik een goede poging gedaan. Niet zo zeer met een boek dat al in de kast stond, maar met een nieuw gekocht self-help boek over het vinden van een nieuwe loopbaanrichting. De cover beloofde binnen 90 dagen antwoord op de vraag: 'Now What?'
Negentig dagen heb ik alle oefeningen in het boek gedaan. Lijstjes gemaakt, gedachte-experimenten gedaan, gekleurd, getekend, interviews afgelegd. Ik was er erg druk mee en kreeg er veel energie van. Tot ik de laatste bladzijde omsloeg.
O, dacht ik. En nu?
Blijf zoeken, was het advies.
Eindigen alle self-help boeken zo plotseling, halverwege het proces? Ik ben vastberaden om dat dit jaar uit te vinden.
Op een mooi jaar!
Mijn voornemen was om alle self-help boeken in de kast nog eens de revue te laten passeren en daarbij alle bijbehorende oefeningen te doen. Ik was op de goede weg. Door een herindeling van onze bibliotheek zijn inderdaad alle self-help boeken door mijn handen gegaan. Van de ene kast naar de andere.
Verder heb ik een goede poging gedaan. Niet zo zeer met een boek dat al in de kast stond, maar met een nieuw gekocht self-help boek over het vinden van een nieuwe loopbaanrichting. De cover beloofde binnen 90 dagen antwoord op de vraag: 'Now What?'
Negentig dagen heb ik alle oefeningen in het boek gedaan. Lijstjes gemaakt, gedachte-experimenten gedaan, gekleurd, getekend, interviews afgelegd. Ik was er erg druk mee en kreeg er veel energie van. Tot ik de laatste bladzijde omsloeg.
O, dacht ik. En nu?
Blijf zoeken, was het advies.
Eindigen alle self-help boeken zo plotseling, halverwege het proces? Ik ben vastberaden om dat dit jaar uit te vinden.
Op een mooi jaar!
Abonneren op:
Posts (Atom)