Is Bella al weg?

Ik zag net een trendwatcher op televisie. 

2021 wordt het jaar waarin het vaccin tegen het coronavirus zal worden verspreid, zei de trendwatcher. Wie had dat gedacht? 

Mijn goede voornemen is om minder te zeuren in 2021, dus die laatste opmerking moet je even voor lief nemen. Nu kan het immers nog.

Daarnaast ga ik de horeca uit de crisis te helpen. 

Bovendien ga ik stoppen met Grieks en begin ik met het hergebruik van alle grappen uit mijn assortiment. 

Laten we toasten op een mooi jaar. Waarin Corona weer de naam van een Mexicaans biertje is. 

In Sydney is het al zover, kun je het je voorstellen?

Tot aan de andere kant, lieve mensen. 

Corona de wereld uit

Op veler verzoek probeer ik een begrijpbare blog te schrijven. Even niet over musicals in het hoofd. Dat begrijpt toch niemand, meneer P?

Ik heb lang geleden de memoires gelezen van een dokter die een jaar lang praktiseerde op Antartica. Mjin boekenkast is een rommel, ik moet je de titel schuldig blijven. Wat mij is bijgebleven is zijn relaas over de terugkeer van het licht na 6 donkere wintermaanden. Voordat de zon zichtbaar boven de horizon uitstak merkte hij een voelbare verandering. Het borrelde, als het ware, in de natuur.

Zo'n zelfde gevoel heb ik met de pandemie. Het einde is misschien nog niet in zicht, maar ik voel em al wel. In de enquetes van grote bedrijven schemert het ook al door. Men vraagt naar wat ik zou doen als straks Corono het land en de wereld uit is. Ga ik weer gebruik maken van het OV, wil men weten. Ga ik vaker thuiswerken?

Het liefst reis ik bij hogere uitzondering naar mijn werk, blijven de bioscoopstoelen gemarkeerd zodat ik nooit meer hoeft te vechten om de stoelleuning, worden de Europese vluchten afgeschaft in ruil voor een efficient railnet, en verdwijnt het woord 'file' uit de vocabulaire van elke taal.

Een droombeeld die gedoemd is om teleur te stellen. 

Een haalbare doelstelling en één waar ik echt naar uitkijk is een latte macchiato drinken in een grand café in de hoofdstad. Het staat op mijn Sinterklaaslijst, naast de gebruikelijke opsomming van self-help boeken.

Niet eens portwijn of bier. Nou dan weet je het wel.

Nina, the musical

Iets heel anders: ik word waarschijnlijk weer overgeplaatst naar een ander team. Het is nog geheim, dus vertel het maar niet verder. Sinds ik weet dat ik mogelijk mijn huidige teamgenoten ga verlaten, is er een onzichtbare muur tussen mij en hen opgetrokken. Uit volle borst zing ik mee met het teamlied (stel dat we die zouden hebben) en dans ik mee in de dagelijkse routine (bij wijze van spreken: in mijn hoofd is mijn werk een musical). Ik voel me net Nina Brink die in stilte ver voor de beursgang alle aandelen van haar eigen bedrijf had verkocht.  

Maar toch, als het mijn ouders is gelukt om het geheim te houden dat Sinterklaas niet bestaat (tot diep in mijn 9e jaar), dan moet het toch ook mij lukken dit geheim te houden. Zonder al te veel schuldgevoelens. Zonder te veel na te denken. 

Mogelijk denk ik te veel. 

Bijvoorbeeld: stel je draagt een mondkapje en je moet niezen. Wat is de beleefdheidsregel? Ophouden en hopen dat het stukje stof niet te nat wordt of afdoen en het gezicht in de elleboog verbergen? Groskamp-ten Have beschreef veel problemen, maar ik betwijfel of ze dit onderwerp heeft aangestipt. 

Hoe het ook zij, omstreeks nu had ik gedacht dat alles weer teruggekeerd zou zijn naar zoals het was. Ik mis het, hoewel ik ben vergeten hoe dat voelde. Er is nog wel een vage herinnering van fragiele contentheid, van naïef de draak steken met het wereldnieuws. 

Het leven lijkt steeds meer op een musical. Op het eerste gezicht is het een vertrouwde September: de 'wij-zijn-weer-naar-school' banners hangen in de stad en de kinderen snotteren hun ouders verkouden. Maar dan is er de twist, het gespannen afwachten van de uitkomst van de Corona-test. 

Bestond Sinterklaas nog maar in mijn wereld, dan had ik mijn verlanglijst al klaar.

Erectieproblemen in komkommertijd

Er heerst een dodelijke virus dat heel besmettelijk is bovendien. Zou iedereen dat beseffen? Ik heb niet het idee. Vooral jonge mannen komen nogal eens te dichtbij naar mijn zin.

(Nee, ik had ook nooit gedacht dat ik dat een bezwaar zou vinden.)

Daarom dacht ik het volgende gerucht te verspreiden: het coronavirus veroorzaakt erectieproblemen! Zodra het gerucht de ronde doet, bewaart de helft van de bevolking fanatiek de 1,5 meter afstand. Let op mijn woorden.

Tot die tijd blijf ik het liefst nog even thuis. Maar wat doe je als je partner een vervente reiziger is, die melancholisch door de atlas bladert en verre oorden aanwijst als volgende bestemming? Ik heb geprobeerd Nederland aan te prijzen als vakantieland. De gemoedstoestand in huize Polyester werd er niet vrolijker op.

Verder dan Europa durf ik niet. Hans en Griezel hebben uitgesproken dat ze dat liever niet hebben: als de grenzen weer dichtgaan, verandert de vakantie in onbetaald verlof.

En een vakantiebestemming zoeken in Europa is een soort ezeltje prik geworden. Zodra je een land hebt gevonden dat met code geel is gemarkeerd door Buitenlandse Zaken, kan het zijn dat het land oranje kleurt nog voordat de reisgidsen zijn besteld.

Terwijl we ons beraden, vermaak ik mij met het proces dat Johnny Depp heeft aangespannen tegen The Sun. Hij maakt bezwaar tegen het label 'wife beater' dat de krant hem heeft gegeven. Verslag van het proces staat in bijna elke Engelstalige krant. Een geweldige afleider, misschien zelfs beter dan een spannend boek. De prijsvraag waarom Depp zichzelf dat aandoet, staat nog open in huize Polyester. Suggesties zijn welkom.

Onzichtbare bacillen

Misschien mag ik van geluk spreken als ik zeg dat Corona voor mij een onzichtbare vijand is. De strijd met die onzichtbare vijand voelt als het wachten op de laatste tram.

Ken je de situatie? Dat je in principe op tijd bij de halte staat, laten we zeggen 1 minuut voor de aankomsttijd volgens de dienstregeling. Het is stil op straat, je bent de enige bij de halte. Het is onduidelijk of de tram al geweest is of niet. Mogelijk sta je op niets te wachten, maar toch blijf je toch staan. Voor hetzelfde geld hoor je straks dat typische getringel in de verte.

De vergelijking loopt al snel scheef, natuurlijk, op zoveel plekken. In dit voorbeeld weet je na 5 of 10 minuten tevergeefs wachten dat de tram niet komen gaat, dat je te laat was en dat er niets anders op zit dan te lopen. Het gaat mij om die onzekerheid in die paar minuten daarvoor.

Sinds de versoepeling van de Corona-regels merk ik dat die onzekerheid steeds groter wordt. Hans, Griezel en Cruella hebben iedereen weer teruggeroepen naar kantoor. Maar ik durf niet, want dan zou ik met het OV moeten reizen en ik weet niet of die mondkapjes iets uit maken. 

Ik heb ze wel besteld, en gemerkt dat het niet makkelijk is om aan mondkapjes te komen. Ze zijn om de haverklap uitverkocht. Ook duurt het lang voordat ze arriveren, wat mij wel goed uitkwam.

"Pas als ik mondkapjes heb, kan ik naar kantoor komen," zei ik tegen Hans.

Ze zijn inmiddels binnen. Ik heb ze even geprobeerd (goeie genade wat warm!) en weer teruggelegd in het doosje. Geeft dat dunne laagje stof voor neus en mond echt genoeg controle over de samenstelling van de wolk onzichtbare bacillen rond je hoofd?

Maar dan nog. Stel nou dat ik de OV-reis overleef en heelhuids arriveer op kantoor. Dan zijn daar de smalle gangen, de kleine liften, de toiletten. Locaties waar met geen mogelijkheid een armlengte afstand gehouden kan worden. Binnen de kortste keren zou mijn lijst van Corona-buddies buiten proporties groeien.

Ik durf niet, besloot ik. 

"Vergelijk het met onbeschermde seks in een verduisterde kamer," zei ik tegen Hans. "Aan het begin van de aidsepidemie in de jaren '80." Ik vraag mij af of die analogie bij hem overkwam.

Onzekerheid, heb ik ergens gelezen, is niets anders dan het gemis van controle. Wanneer de mogelijkheid ontbreekt om jouw perceptie op de wereld zo te maken dat het past bij hoe je zou willen dat die perceptie is, dan ontbreekt het gevoel van controle.

Stel dat dat waar is, dan is controle een illusie. Is onzekerheid dan de realiteit?

Rare-vogel-griep

Het is officieel en proefondervindelijk bewezen dat ik niet met mensen om kan gaan. Al die tijd gaf ik Cruella de schuld, dacht ik dat haar gemene opmerkingen een product waren van haar kleine leefwereld waarin geen ruimte is voor mensen van ander pluimage. Zes weken in een ander team heeft mij overtuigd dat het aan mij ligt. Ik hoor nergens thuis. In ieder geval niet op dit kantoor waar iedereen mij raar vindt.

Het grootste gedeelte van mijn energie gaat op aan denkbeeldige gesprekken die ik met mijn nieuwe teamgenoten voer. Als een ware held maak ik ruzie, kom ik op dramatische wijze voor mijzelf op. Andere momenten draait mijn fantasie door en ontstaat er een bloedbad waar Quentin Tarantino jaloers op zou zijn. Geen van dat alles helpt tegen mijn somberheid. Bovendien word ik er moe van.

Liever denk ik aan de persconferentie van 6 mei jl. Wat een opluchting. Nu ietsje meer vrijheid, bij goede berichten stapje voor stapje naar nog meer bewegingsruimte. Is het typisch iets van deze tijden, dat ik zowel de behoefte voel om grappen te maken - de pedicure zal haar Black & Decker  tevoorschijn moeten halen om een deukje in mijn eelt te kunnen maken - als dat ik mijn ogen voel branden door de opkomende tranen?

Twee weken geleden zag ik een vrouw voor het raam van het bejaardenhuis staan. Ze riep iets naar binnen waar de algemene ruimte gevuld was met oude mensen induttend op stoelen. Hoe gaat het? riep ze. Hoe is het met je buurvrouw? Het was een dochter, vermoedelijk, die haar moeder wilde zien, waarschijnlijk. Wat mooi, dacht ik, die onverwoedbare behoefte aan contact.

Zou ze sinds 6 mei haar moeder weer mogen omhelzen? Ik kan het antwoord op die vraag niet zo snel vinden op de officiële website van de Rijksoverheid. Wel staan er tips voor wie zich somber voelt door het Coronavirus. Was dat maar waar, denk ik. Want in dat geval hoef je alleen maar te wachten op een vaccin. Is er ook een website voor wie zich somber voelt omdat hij contact wil met mensen die net zo raar zijn als hijzelf?

Met ons gaat het goed

Voor het Polyester-huishouden vergt het huidige beleid niet zo'n enorme aanpassing. We kwamen al niet zo veel onder de mensen.

Verder is niets meer normaal, wat heel snel normaal dreigt te worden.

Mijn dagelijkse wereldreis met de bus, de trein, de tram, de fiets is vervangen voor twee passen naar de keukentafel. Vanmorgen kon ik mij al niet meer inbeelden dat ik ooit zoveel energie verspilde voordat de eerste kop koffie is gezet.  

Het thuiswerken was wennen in het begin. Inmiddels vind ik het ideaal. Saaie vergaderingen zijn geen probleem meer sinds ik weet hoe ik een netwerkstoring moet nabootsen: eerst elk derde woord niet uitspreken, beetje hoekerig bewegen, daarna de camera van de laptop uitzetten en vervolgens de wifi uitzetten. Et voila, een heel uur voor jezelf.

Er zijn dingen waar ik niet aan wen. Online boodschappen doen, bijvoorbeeld. Ik heb mij nooit zo gerealiseerd hoezeer de indeling van een fysieke supermarkt dienst doet als inspiratie voor het bedenken van maaltijden. Om maar te zwijgen over de lekkere kaasjes in de aanbieding, waar je dan zo onverwachts langs loopt en dan pas beseft hoezeer je trek hebt in vette Franse produkten gemaakt van ongepasteuriseerde rauwe melk.

Iets anders waar ik maar niet aan kan wennen, is het wachten. Morgen is er weer een persconferentie van het kabinet waarin nieuwe maatregelen worden aangekondigd.
Gaan de kroegen open?
Mag ik naar de kapper? (Nadat mijn zelf-getondeusde haren weer zijn aangegroeid.)

Dat afwachten, tijd gevuld met vurig hopen op betere tijden, vind ik moeilijker dan 34 dagen geen alcohol drinken.

Waarvan akte.

Bron van gratis geluk

Er ligt een lijstje naast mijn toetsenbord:

• Ingegroeide teennagel
• Schrikkeljaar
• Hoop

Het zijn mogelijke onderwerpen voor een blog, opgetekend door een jongere ik in een niet zo ver verleden. 

Ben je nu heel erg opgelucht als ik je vertel dat ik niet meer weet wat ik over die ingegroeide teennagel wilde vertellen? Mijn bedenkingen over het schrikkeljaar ben ik ook vergeten. Ik heb misschien niet het lichaam, maar wel het 'Oost-Indisch geheugen' van een topsporter.

Dan maar hoop. Het is zo precair, zo dun. De hoop dat er ooit een tijd komt zonder Cruella op het werk. De heren boven in de boom hebben besloten dat ik op een andere plek ga werken, bij een ander team. Ver weg van de boze blikken en de giftige opmerkingen van Cruella. Vanaf 1 april, zeggen ze. Maar we weten allemaal hoe dat gaat in het bedrijfsleven.

Als een ontsnappende gangster uit Alcatraz op nog geen tien meter van de kust van San Fransisco voel ik opluchting, maar durf ik nog niet te genieten. Gaat het echt door? Of wordt het uitgesteld?

En dan is er nog de twijfel. Wat als het niet aan Cruella lag, maar aan mij? Wat als in het nieuwe team ook een onaardig sujet zit die het op mij gemunt heeft?

Toch kies ik voor hoop, hoe precair en dun het ook moge zijn. Een maand lang hopen op een betere uitkomst geeft een maand lang vlinders in de buik. Ongeacht wat er daarna gebeurt. Anticipatie is een bron van gratis geluk, heb ik ooit ergens gelezen.

Anticipatie is ook het roze glitterlintje om de ‘Veertigdagentijd’ die a.s. woensdag begint. Zesenveertig lange dagen zal ik mij vrijwillig onthouden van alcohol. Na die tijd is het lente. Een nieuw begin van leven. En wie weet een nieuw begin van werkvreugde voor de oude Benjamin.