18 oktober 2018

Prettig weekend!

De zus van X. heeft twee zonen. Of zoontjes moet ik zeggen, want de één is een peuter en de ander een bijna-kleuter, zo jong zijn ze. Ik heb geen verstand van kinderen, maar volgens mij zijn ze heel blij en gelukkig. De ouders gunnen hun de tijd, verwachten nog geen buitensporige prestaties, zoals tot 100 kunnen tellen of een nominatie voor de Nobelprijs, zoals sommige andere ouders lijken te doen. Ik word er heel blij van om ze zo zorgeloos te zien.

Het enige nadeel van zulke jonge kinderen is dat het vaak bundeltjes ziektekiemen zijn. Links en rechts steken ze volwassenen aan alsof het rechts-radicale bio-terroristen zijn. Afgelopen weekend dacht ik te zien dat de peuter een perpetuum snottebel uit zijn neus had hangen. Ook klonk zijn ademhaling als het gesnurk van een volwassen man. Het was de reden van mijn strenge regime van slechts 1 stevige knuffel voor de peuter. Achteraf had ik hem vaker kunnen knuffelen want een paar dagen na ons bezoek hoorden we dat de bijna-kleuter was geveld door een griep.

Het schijnt dat de incubatietijd voor griep bij kinderen 1 tot 7 dagen kan duren en dat ze in die periode anderen kunnen besmetten. Het is dus afwachten of X. en ik ongeschonden blijven. Voor de zekerheid heb ik alvast twee dagen vrij genomen.

Dagen opnemen is iets bijzonders bij mij op mijn werk. Liever werkt men hard. Of dat tracht men te denken. In ieder geval wordt er trots geschermd met de hoeveelheid uur dat men op kantoor aanwezig is. Alle uren worden bij elkaar opgeteld, zodat men uiteindelijk ver boven de 40-urige werkweek uitkomt. En die uren worden dan gebruikt in een onderlinge strijd. 'Ik heb een 60-urige werkweek,' zegt de een. 'Oh, maar dat is niets vergeleken bij mijn 70-urige werkweek,' oppert de ander. Het is een raar soort biologische evolutie van de apenrots. Hans en Griezel staan bovenaan met het hoogst aantal uren, de andere mannetjes proberen ze te evenaren.

Omdat ik met mijn (5-over) 9 tot (5 voor) 5 mentaliteit mijn werk zonder klachten af krijg, heb ik niet zo'n behoefte om uren te sparen. Je kunt mij na klokslag vijf uur maar heel zelden op kantoor betrappen. En gister heb ik ontdekt hoe fijn het is om in het midden van een werkweek iedereen een prettig weekend te wensen. De schrik en verwarring in de ogen van de mensen doet een mens goed. Als ik nog veel vakantiedagen over had, zou ik het elke week doen.

Probleem bij zo'n lang weekend is dat het voorbij vliegt. Ik had een hele lijst met dingen die ik wilde doen op deze vrije dagen. Tot nog toe is er weinig van gekomen. Koffie drinken in een café met een goed leesboek blijkt toch meer tijd te kosten dan ik dacht. Op mijn toe-doe lijst stond ook: 'ramen lappen' (ja, ja) en 'boek schrijven.'

Ach. Morgen weer een dag.

Gott nytt år

Uiteindelijk is het niet te doen, besloot ik. De verwachtingen zijn te hoog. Na maanden afwezigheid, kun je maar beter gewoon weer beginnen....