Beter dan de rest

De buurman heeft een muis. Dat vertelde hij over de tuinafscheiding. Of hij Sam mocht lenen.

Op dat moment zat Sam zich te wassen op de ooit witte, maar inmiddels groen bemoste tuintafel. Ik denk dat Sam even verbaasd opkeek. 

'Tja,' zei ik. 'Je kunt het altijd proberen.'

Sam is winters' dik, heeft een lekker stevige vacht voor het geval hij net even te lang buiten is in deze extreem zachte winter en werkt dagelijks zijn reserves bij. Het is een hele kerel. De buurman kreunde toen ik hem over het hek aanreikte.

Een dag later werd Sam weer thuis gebracht.

'Hij heeft het niet zo op muizen,' zei de buurman. Zodra het kleine knaagdiertje voorbij schuifelde, schijnt Sam op een kruk te zijn gesprongen en is er vervolgens niet meer van afgekomen.

Nu snap ik hoe mijn ouders zich voelde toen de juf van de lagere school tegen hun zei: 'Ik denk niet dat Ben talent heeft voor rekenen.' Mijn vader (de accountant) heeft op de terugweg in de auto de tafels met mij doorgenomen. Tot ik in huilen uitbarstte.

Nu twijfel ik of ik Dave aan de buurman moet uitlenen. Dave is best stoer, maar opereert toch liever als team, denk ik. Ik heb hem ooit een muis zien eten, met huid en haar. Maar het zou goed kunnen dat het muisje in het voorbijgaan een hartaanval had gekregen na het zien van Dave. Want hij ziet er echt best stoer uit, daar ligt het niet aan. En je moet het maar willen, zo'n muis verorberen terwijl je favoriete kattenbrokjes liggen te wachten.

Het boeit Sam en Dave niets, wat anderen van hun verwachten. Ze doen waar ze goed in zijn. Net als de buitenschilder van mijn sportschool. Die had het bordje 'Nad' opgehangen bij een pas geverfd stukje kozijn. Het duurde even voor ik de boodschap begreep.

Ach wat zou het. De taal leeft, zullen we maar denken.

Ondertussen zoek ik naar opvulling van het zwarte gat dat op tv is achtergebleven na de sluiting van de Olympische Winterspelen. De medaillewinnaars zijn terug in Nederland. Mark heeft hun toegesproken in de Ridderzaal. 'Jullie waren gewoon beter dan de rest,' heeft hij gezegd. Een terechte conclusie, lijkt mij.

Ja, daa-hag

Een negenjarig jongetje maakt nog kans om kunstrijder van Olympisch niveau te worden. Dat was ongeveer het enige dat Hans van Zetten als commentaar kon verzinnen gedurende de kür van Javier Fernandez, de eerste en volgens mij enige Spanjaard ooit aangetroffen op schaatsen. Javiers vierdubbele flipflops en zijn viervoudige Rieberger liet Hans voorbij gaan om alle jongetjes in Nederland toe te spreken.

'Jullie hebben dus nog tien jaar,' zei Hans.

Terwijl de mooi uitgedoste Spanjaard voorbij dartelde op zijn ijzers, mijmerde Hans: 'maar niet alle negenjarige jongetjes.' Hier volgde een dramatische pauze. Om iets te zeggen over het spektakel van Javier? Dan ken je Hans nog niet.

'Als je een dikkertje bent,' ging Hans verder, 'dan kan het niet.'

Zo ging het maar door. Ik heb Hans en Javier op een gegeven moment maar weggezapt in ruil voor Skeleton. Liever mensen op een theeblad een ijsbaan zien afglijden dan het gefilosofeer van Hans te moeten aanhoren.

Ik kan mij verschrikkelijk ergeren aan presentatoren. En ik ben ook nog eens heel slecht in namen, dus ik vergeet meestal hoe mijn Nemesis (of is het meervoud Nemeses?) heten. (X. wist nog van Hans). Er was er ooit een man bij EuroSport (wiens stem verdacht veel op die van Hans leek) die tijdens het becommentariëren van een tenniswedstrijd een broodje hete kroket zat te eten. Met de microfoon open. Toen Boris Becker of Micheal Stich (dit voorval is al weer een tijdje terug) een ace sloeg, was het enige commentaar: 'Ja, daa-hag.'

Hoe het ook zij, Javier maakt nog een kans op een medaille. Hoewel Hanyu wel heel erg goed is. De beslissing valt vanavond, dus je maakt kans dat ik halverwege dit gesprek plotseling moet stoppen. 

Overigens heeft Hans de dertig plussers met rust gelaten. Mijn droom om kledingontwerper te worden van kunstrijders die meedoen aan de Olympische Spelen is nog niet in duigen. Dan word ik  bloezenspecialist. Ik fantaseer al dagen over los wapperende lange zijde mouwen die de amplitude krachtig benadrukken. Mocht Hans tegen die tijd nog verveeld boven een microfoon hangen om de beweging van ijsdansers van commentaar te moeten voorzien, dan hoop ik dat mijn bloezen hem kunnen inspireren iets nuttigs te zeggen. Och, wat zei Oprah ook al weer? You gotta dream big. 

Hoe dichter bij Dolly, hoe beter

Vlak na de openingsceremonie heb ik mijn boycot van de Olympische Spelen al weer opgeheven. Het is een TV-Walhalla wat ik niet voorbij wil laten schieten. Vanaf nu hoef ik niet meer te wachten op Pointless of The Antiques Road Trip. De komende veertien dagen is er elk moment van de dag iets op.

Vanaf maandag heb ik de hele week mijn agenda geblokt om naar curling te kijken. De meeste curlingers (of zouden ze curlers heten?) zijn heel ontspannen mensen. Die zie je niet zenuwachtig warm lopen, of onrustig dribbelen voor ze op moeten. Die mensen laten zich de pis niet lauw maken, zou mijn opa zeggen. Een plezier om naar te kijken. De exacte regels weet ik niet, maar het gaat om het schuiven van een soort theeketel over het ijs richting het midden van een cirkel aan de andere kant van de arena. Dat heet de Dolly. Hoe dichter bij Dolly, hoe beter.  

Vandaag heb ik schaatsen gekeken, net als waarschijnlijk 7 biljoen andere Hollanders. Wat ik dan leuk vind om te zien, is niet zo zeer de mooie prestaties van 'onze mannen' (die clean sweep maakt ze 'van ons', zo werkt dat), maar hoe de presentatoren zich gedragen tegenover elkaar. Wat mij bijvoorbeeld opviel was dat Erben het moeilijk vond om de aandacht van Dionne te delen met Rintje. Zijn rug bleef demonstratief naar Rintje links achter hem gekeerd, zijn grote ogen smekend om de aandacht van Dionne. Hij stak nog net niet zijn arm in de lucht om zijn beurt op te eisen. Af en toe leek het alsof hij in zijn ear piece het advies kreeg zich meer te draaien. Dan zag je zijn linker schouder een centimeter of twee bewegen. Een minuutje later stond hij weer terug. Rintje leek het niet te deren. Dat zou een goede curler zijn, verwacht ik.

Ik heb ook het juichende koningspaar gezien met de minister president en diens broer, zo leek het. Ik kreeg niet de indruk dat Mark het snapte, dat schaatsen. Hebben we nu gewonnen? zag je hem denken toen Kramer was gefinisht.

Ook leuk van sport kijken is de raakvlakken die het heeft met mijn dagelijkse leven. Vlak voor zijn 5000 meter, vertelde Kramer een interviewer, zat hij in zijn kleedkamer en voelde hij zich doodongelukkig. Gister in de documentaire over Dean en Torvill vertelde Christopher Dean dat hij vlak voor de gouden rit (van dertig jaar geleden) in de kleedkamer zat en overvallen werd door een enorme vermoeidheid. Kijk, daar heb ik nou best vaak last van. En wat blijkt? Het is een plateau van adrenaline, volgens Christopher. Er is een opbouw van spanning dat vlak voor de prestatie even afneemt. De toevoer van adrenaline stopt waardoor een stemmingswissel volgt. De volgende keer als ik te moe ben om van de bank te komen, weet ik dus waar het aan schort. Maar nu eerst weer even sport kijken.