Deze week las ik ergens dat oudere mensen beter binnen kunnen blijven wegens de hitte. Vandaar dat het hele Polyester-huishouden opgezwollen en uitgeteld op de bank in de woonkamer ligt. De gordijnen zijn gesloten om de meeste warmte buiten te laten. De felidae liggen te slapen, de menswezens proberen nog iets nuttigs te doen, zoals de krant lezen.
En voetbal kijken.
Allemaal belangrijkere zaken dan het huiswerk maken voor de groepstherapie. Stel je voor, moet ik ook nog eens thuis met mijn
patronen in de weer.
Dat huiswerk heeft er voor gezorgd dat het huis nog nooit zo schoon is geweest. De berg met strijkgoed is weggewerkt. De ramen zijn gesopt,
het tapijt is ontvlooid en gestofzuigd.
En nu ben ik dus druk met het kijken naar het vrouwenvoetbal.
Dat komt niet alleen door mijn patronen die ik liever niet onder ogen kom. Ook kijk ik vrouwenvoetbal omdat ik het songfestival heb gemist. Kun je het je voorstellen? Een romantische verrassing van X. Weekje weg in het buitenland in een B&B zonder televisie. Pas de volgende dag lazen we in de online-krant dat 'we' het festival hadden gewonnen. Sinds 44 jaar weer eens eerste in de internationale zangcompetitie.
Wat zal dat een feest zijn in Nederland, dacht ik. Ik had visioenen van hossende mensen, een intocht van Duncan in Amsterdam, zinkende woonboten.
Ik heb er niets over gehoord. En bij thuiskomst praatte niemand erover, men leek het al weer te zijn vergeten. Was het een complot? Is hier een enorm feest geweest in mijn afwezigheid en houdt iedereen zich stil. Of is het echt als een natte wind in een pyjama voorbij getrokken?
Dit keer laat ik mij een eventuele winst en een bijbehorend nationaal feestje niet door mijn neus boren. Dus daarom volg ik het vrouwenvoetbal op de voet. Het is ontzettend leuk om te doen. Van mij zul je niet horen dat het mannenvoetbal zo veel beter is, en het damesvoetbal niet om aan te zien. Ik vind het super spannend.
Vanmiddag is de kwartfinale Nederland - Italië. De airfryer staat al op het aanrecht, de vlammetjes liggen in de vriezer. Ik draag een shirt met het meest oranje vleugje dat ik kon vinden in de kast. Zachtjes, om Sam en Dave niet wakker te maken, zal ik roepen hup Oranje, hup! Dit keer wil ik erbij zijn, al is het maar via de beeldbuis. Die patronen kunnen me wat.
