Gong Xi Fa Cai!

Net als de tuinier het weerbericht (gaat het de komende tijd nog vriezen of kunnen de zaadjes al de grond in?) moet men voor het Chinees Nieuwjaar scherp blijven op de stand van de maan.

Vandaag is het de tweede nieuwe maan na de zonnewende, wat betekent dat het jaar van het paard is aangebroken. Mark is een schaap. Volgens de Chinese astrologen gaat dat goed samen. Beide hebben een gezond verstand, zeggen de experts, en beide weten hoe ze conflicten moeten voorkomen. Dat voorspelt veel goeds.

Maar feng shui-experts beweren juist dat het een dramatisch jaar wordt. Februari, mei en augustus zijn de maanden waar we voor moeten oppassen.

Ik ben een rat. En paard en rat schijnt geen goede combinatie te zijn. Ik voel het meteen. Beetje zere keel, branderige ogen.

Voor Amanda Knox is het jaar van het paard belabberd begonnen. Staatssecretaris Weekers moest van zichzelf ontslag nemen. Vergeleken met hun is mijn situatie lang zo slecht niet.

Maar toch. Het is vrijdagavond en ik voel een koutje opkomen. Hoe oneerlijk is dat?

De relativiteit van reizen

De trein is vol voor een zaterdagmorgen. Ik neem plaats in een carré, tegenover een vader en zijn twee kinderen. Alle drie kijken ze gebiologeerd naar een scherm in hun handpalm: de kinderen hun Gameboy, de vader zijn smartphone.

Het jongetje voor mij heeft een trui aan met knalroze letters, door zijn voorovergebogen houding is de boodschap niet te lezen. Hij praat tegen zijn Gameboy zoals O.J. Simpson naar verluidt tegen Nicole praatte: 'Zo gaat dat toch niet. Ik kan veel beter schieten dan jij. Loser. Weg jij!'

Zijn vader maant hem tot rust, met een stem en intonatie die verontrustend veel lijkt op die van Mark Rutte.

Buiten trekt de stad voorbij. Eerst is er nog bebouwing. Woonkamers vlak langs de vieze ramen maken plaats voor grijze verouderde metrostations, maken plaats voor kantoortorens aan de rand van de stad. Bedrijven met een intrigerende dienstverlening: een zitcentrum, een kerstwarenhuis, de opvoedpoli.

Dan komen de groene weilanden. Her en der een hoopje huizen omsingeld door een cluster kale bomen. Soms een molen.

'Waarom stopt de trein?' vraagt het jongetje met de roze letters op zijn buik.

'Omdat dit een station is,' zegt Mark.

Wat Mark vergeet te zeggen is dat dit het kleinste stationnetje is dat ik in tijden heb gezien. Een perron, veel meer is het niet. Er staat een bakstenen huisje, dat aan reparatie toe is. Daarnaast staan een wat oudere heer en een klein knulletje van bijna vier, hand in hand te staren naar mijn trein.

Daar stond ik ooit, bij een vergelijkbaar klein stationnetje, mijn hand veilig in de warme handpalm van mijn opa, urenlang te kijken naar de mensen op hun weg. Mensen die niets doen en toch in transit zijn - mensen in het midden van daar waar ze vandaan komen en waar ze naar toe gaan. Een ongrijpbaar moment, van buitenaf te benijden, van binnen niet anders dan normaal.

'Waar je ook komt, je neemt overal jezelf mee,' zei mijn opa.

De trein trekt weer op, het verleden schuift langs het raam mijn beeld uit. Ik zucht en pak mijn boek erbij, rustig wachtend tot ik op mijn bestemming ben.

Blue Monday

Morgen is het de meest deprimerende dag van het jaar. Ik ben nooit zo dol op maandagen, maar nu kijk ik er naar uit. Wat een gezellig vooruitzicht om met z'n allen depressief te zijn.

Gister heb ik mijn Blue Monday al gehad. Ik was op zoek naar een citaat uit een boek en tijdens het doorbladeren viel mijn oog toevallig op een seksscène. Het boek is van iemand die ik ken en het is een beetje autobiografisch van opzet.

Het was net zoiets als het zien van een ongeluk. Gruwelijk, maar ik moest blijven kijken. 

Bah. Nu moet ik mijn best doen om niet aan die scène te denken wanneer ik de auteur spreek. De komende maand is mijn agenda geblokt voor afspraken.

Om de lange januarimaand en de rest van het eerste kwartaal depressievrij door te komen heeft men het Awards-seizoen uitgevonden in de film- en theaterindustrie. Verleden week was de Golden Globe en dit weekend de Screen Actors Guild Awards. Volgende maand de Oscars. Haal de chips maar vast in huis.

De meeste prijzen zijn al verdeeld, alleen de envelopjes hoeven nog opengemaakt en the winner announced. Toch zou ik laf genoeg zijn om dan juist in deze maanden heel aardig tegen iedereen te doen. Meryl Streep is wat stoerder. Die heeft verleden week Walt Disney voor antisemiet en vrouwenhater uitgemaakt. De man is al dood, maar toch was men geschokt. Daar word ik weer wat vrolijker van.

Rick Astley is nog niet dood. Daar leek het even op tijdens een google search, maar gelukkig is er Wikipedia. Ik beurde weer helemaal op toen ik las dat er een fenomeen op Internet naar Rick is vernoemd: Rickroll. Stuur een link naar iemand met de vermelding dat het iets interessants is, een trailer van een leuke film bijvoorbeeld, en plak er in werkelijkheid een link onder naar de muziekvideo 'Never Gonna Give You Up' van Rick Astley op YouTube.

Daarom zit ik hier, de dag voor Blue Monday, met een enorme smile op mijn gezicht. Ik heb namelijk een idee. Stel je voor: de ceremonie van de Oscars is bij 'The Best Actor' categorie aangekomen. De spanning is om te snijden. Wordt het Christian Bale uit American Hustle of Idris Elba uit Long Walk to Freedom? De master of ceremony opent tergend langzaam de envelop. And the winner is...

De schoonmaakster van Mark

Zou Mark Rutte een schoonmaakster hebben? Ik hoop dat hij beter is in ramen lappen dan in persconferenties. Hij bereidt zijn toespraak niet eens meer voor. In de persconferentie van gister kijkt hij om de zin naar zijn schoot waar een spiekbrief ligt.

Het leuke is wel dat hij tijdens het lezen heel verrast lijkt dat Nederland de Olympische Spelen in Sotsji niet boycot. Als hij uit de lijst van afgevaardigden voorleest dat de minister president ook gaat, zie je em denken: verrek, dat ben ik. Even verderop zegt hij oprecht: 'ik kijk er erg naar uit.'  

Schoonmakers zullen wel duurder worden. In de krant staat dat een dienstencheque moet zorgen dat 'particulieren hun werkster wit kunnen betalen en dat de werkster belasting en pensioenpremie betaalt'. In het krantenartikel wordt consequent het woord werkster gebruikt. Zou die arbeidsgroep echt alleen uit vrouwen bestaan?

Gister heb ik The Bourne Identity op DVD gekeken. Nu ben ik overtuigd dat juist mannen heel geschikt zijn als schoonmakers. Vooral geheimagenten met geheugenverlies en de CIA op de hielen. Overal waar Jason Bourne komt, neemt hij de tijd om te poetsen als Mien Kraak. Als Jason de boel heeft gedaan, is er geen vingerafdruk meer te vinden. Zo'n schoonmaker wil toch iedereen?

Als ik Jason niet kan krijgen, houd ik mijn huis liever zelf schoon. Ondanks mijn onderdrukte opruimwoede. Wat het schoonmaken zo leuk maakt, is dat er om de zoveel maanden een nieuw product op de markt komt dat het antwoord belooft te zijn op alle viezigheden. Elke keer trap ik er weer in. Bij de AH zag ik vandaag Mr. Proper vloeibare gel. Ik had geen tijd om te stoppen en de beloftes op de verpakking te lezen. Nu staat het op mijn verlanglijstje. Mr. Proper is the new black.

Nog leuker dan schoonmaken is het verzinnen van schoonmaakproducten. Wat dacht je van een Jason Bourne-serie, bijvoorbeeld? Operation Bathroom voor het verwijderen van kalkresten. Operation Dinner In om de keuken te ontvetten. Ik zoek nog een naam voor een schoonmaakmiddel dat stof van het plafond verwijderd. Spider Man, zou kunnen. Of Spinragman. Of een ramenlappakket dat naar Mark is genoemd.

X. staat in de keuken. We gaan koken, ik moet gaan. 

Opruimwoede

Ik heb last van een onbedwingbare behoefte om op te ruimen, dus het zal wel januari zijn. Alles moet aan kant.

Eerst aan de beurt is het archief a.k.a. de stapels papier op het bureau, de foto's in de schoenendozen en de krantenknipsels in de kast. De truc is om niet alles te lezen en te bekijken. Meedogenloos moet je zijn, artikelen diagonaal scannen en dan beslissen: houden of weggooien.

Dan de kledingkast. Alles moet eruit, uitgezocht, opnieuw opgevouwen en in alfabetische volgorde weer terug.

Daarna de computer en de email. Oude berichten met oud nieuws en oude deadlines kunnen weg.

Heerlijk alles opgeruimd, leeg. Orde en duidelijkheid.

Als ik het daadwerkelijk deed.

Maar ik ken mijzelf. Als de Terminator aangespoord door Maria Rainer gooi ik alles in 1 keer overhoop. En als dan de paperassen verspreid liggen over de vloer, Sam en Dave zich hebben genesteld op de stapels kleding op het bed, is de opruimwoede weg. Plof. Ingekakt als een Haagse plumpudding.

Beter is het om te blijven zitten, even op de tanden bijten. Over een dag of twee erger ik mij niet meer aan de rommel, is de nieuwigheid van het jaar eraf. Kunnen we weer verder met de langste maand van het jaar.