Over Wenen, geraniums en koelkasten

Vertel het maar niet verder, maar soms hoor ik de stem van Mart Smeets in mijn hoofd als ik aan het sporten ben. 

Hij levert commentaar over mijn prestatie. Hij vindt het fantastisch wat ik doe. Hij zegt heel vaak: 'mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.' 

Zijn stem spoort mij aan. Ik ga harder lopen, meer zweten, trek een verbeten gezicht die mij helemaal niet leuk staat. Kortom, ik verander in zo'n beangstigend sportief persoon.

Soms hoor ik de stem van Mart Smeets in mijn hoofd terwijl ik op de bank lig te dromen dat ik een belangrijke wedstrijd win.

(Als ik topsporter was, zou ik het eerder voor Mart doen dan voor de koning. Vertel dat ook maar niet verder). 

Na het in ontvangst nemen van de beker (in mijn droom), het te woord staan van Mart en het aanschouwen van de trots van de natie, wordt het al snel heel stil in mijn hoofd. Wat doe je met zoveel geluk? 

Zo'n zelfde gevoel had ik afgelopen maandag in het echte leven. Ik zat in de trein van Wenen naar Amsterdam. Mijn (ver van tevoren geplande) vakantie eindigde precies op de dag dat de (kort van tevoren aangekondigde) lockdown startte in Oostenrijk. Dertien uur later kon ik mijn geluk nog steeds niet op. 

Voor hetzelfde geld, dacht ik de hele tijd, voor hetzelfde geld zaten X. en ik op de hotelkamer in Wenen en konden we nergens heen. Dan hadden we wol en breinaalden moeten bestellen bij de receptie ten einde onze eigen geraniums te breien om de tijd een beetje door te komen. 

Het enge is, als je dat doortrekt naar het grotere plaatje, dan besef ik dat dat geluk voor heel veel meer dingen geldt. Het dragen van ons bordeauxrode paspoort bijvoorbeeld. Of het hebben van een koelkast. Een koelkast! Wat een geweldig concept. 

Het is deze ongrijpbare willekeurigheid van het geluk die mij zo nu en dan sprakeloos maakt.

Afmelden voor de nieuwsbrief

Mijn mailbox zit vol met nieuwsbrieven van een organisatie. Ik interesseer mij voor die organisatie. Ze doen goed werk. Laatst las ik dat ze vrijwilligers zoeken. Dat kan heel nuttig zijn, begrijp ik uit hun vele oproepen. Mijn netwerk wordt er groter van. Ik word aantrekkelijker op de arbeidsmarkt. 

Waarom niet, dacht ik?

Binnen een uur had ik mijn motivatie bij elkaar geschraapt. Als een dj die samples aan elkaar draait combineerde ik zinnen uit eerder verzonden sollicitatiebrieven. In een handomdraai had ik de juiste accenten in mijn cv gezet. Voor ik het wist waren brief en cv verzonden. 

Dat is nu twee maanden geleden. Vooralsnog heb ik niets gehoord. 

Niet eens een bedankje.

Ik heb het juiste e-mailadres gebruikt, ik heb het gecheckt. 

Had ik meer aandacht moeten besteden aan de brief? Mijn cv?

Een vrijwilligersfunctie. 

Niet eens een afwijzing. 

Wel krijg ik nog steeds hun nieuwsbrief. Mijn mailbox zit er vol mee. In de laatste editie staat dat ze meer contact en binding willen met mij, de lezer van hun berichten. 

Ik denk dat ik mij maar afmeld voor hun nieuwsbrief.

De gebakken peren

Mijn achillespees is overbelast. Musti de fitbit ligt in de kast, de oude Benjamin ligt op de bank.

Ik: 'Denkt u echt niet dat het komt door te veel en te vaak naar het werk gaan?'

Fysio: 'Nee, het komt door het hardlopen.'

Ik: 'Maar zou het niet veel beter voor mij zijn om voorlopig even niet naar het werk te gaan?'

Fysio: '...'

Hij was jong nog, mijn fysio. Ik moest mijn schoenen en sokken uit doen. En mijn pantalon. Gelukkig was ik daar op voorbereid. Wat je ook hebt, waar je ook voor komt, bij de fysio moet altijd de broek uit. Dus droeg ik er een schoon niemendalletje onder, zonder gaten.

De kuitenmassage die volgde was dusdanig pijnlijk dat ik klonk als een Braziliaanse voetbalcommentator bij het zien van een Braziliaans doelpunt. Na tien minuten was ik drijfnat van het zweet en de tranen.

De fysio heeft huiswerk meegegeven. Ik moet elke dag oefeningen doen die zo op het eerste gezicht niet eens zo moeilijk lijken. Het zijn er maar een paar en ze zouden niet veel tijd in beslag nemen. 

Maar eerst even rusten.

Als Musti trilt

Weet u zeker dat u verder wilt? Mijn computer vraagt mij dit dagelijks. 

Het ligt eraan, zeg ik dan. Niet als het zo warm blijft. 

En ook niet als het EK zo blijft verrassen. 

Wie had gedacht dat Zwitserland in de kwartfinale zou staan? Alle andere mensen die meedoen aan de EK-pool wel kennelijk. Mijn kansen zijn verkeken. Mede daarom deel ik je mijn nieuwe voorspelling: dat Engeland de cup gaat winnen. Gezien mijn resultaten uit het verleden weet je dus op welk land je niet moet stemmen. 

Ik heb overigens weinig tijd, want ik heb een fitbit. Dat is zo'n horloge die de tijd aangeeft en de datum. Maar wat het echt bijzonder maakt is dat het ook mijn hartslag meet, en hoeveel stappen ik op een dag zet. Om de zoveel tijd trilt het aan mijn pols en moet ik in beweging komen. Het voelt een beetje dwingend, daarom noem ik hem Musti. Ik ben er nog niet achter wat er gebeurt als ik het trilsignaal negeer. Stel dat ik ontplof? Dus als Musti trilt ga ik zonder al te veel te mokken staan en loop ik naar de koelkast. 

Daar gaat ie weer. En daar ga ik. Maar goed dat er zoveel bier koud staat.

Polyesteriaanse revolutie

Afgelopen weekend stond een ingezonden stuk in de krant van een literair agent. Of we ajb willen stoppen met het insturen van manuscripten. Kennelijk is het niveau zo laag dat hij elk manuscript als een belediging voor zijn metier ervaart. Bovendien, zegt hij, moeten wij amateur-schrijvers stoppen met dromen over succes want er is een erg beperkte ruimte voor literaire debutanten. Zijn advies is om de pen aan de wilgen te hangen, en boeken te gaan lezen in plaats van te schrijven. 

Voor dezelfde reden zijn de deuren naar andere uitgeverijen ook dicht gegaan, schrijft de agent. Manuscripten mogen alleen nog op uitnodiging worden ingezonden. Voor zo'n uitnodiging moet je heel lang in de juiste netwerken rondhangen. Kortom, een heel select gezelschap bepaalt wat goed en slecht gezelschap is en daarmee wat goede literatuur is en wat de grote massa krijgt voorgeschoteld in de vorm van een uitgegeven boek.

Mijn amateur-schrijvers-hart is gebroken, dat staat buiten kijf. En met een gebroken hart moet je nooit beslissingen nemen, laat staan een blog schrijven. Toch wil ik de vraag poneren of het klopt dat de wereld van de kunst en de literatuur zo'n piramide is, waar een enkeling aan de top staat. Waar alleen het werk van die enkeling aan de top als Kunst wordt gezien, en waar het voor de rest zo goed als onmogelijk wordt gemaakt om bij de top te komen. 

Mijn humeur had dus te lijden. Daar kwam nog bij dat ik van de week per ongeluk op een website van een groot landelijk uitzendbureau terecht kwam. Kan gebeuren, zul je denken. Gewoon een kwestie van snel wegkijken, op het kruisje klikken en een port inschenken. 

Nee, ik bleef hangen, zag een functie en las de omschrijving. Wat leuk, dacht ik naïef, misschien iets voor mij. 

Voor wie lekker afgewezen wil worden kan ik het echt aanraden om op zo'n fake-vacature te reageren. Met een beetje geluk heb je al binnen vijf minuten antwoord dat ze iemand anders hebben gevonden. Iemand die leuker is, beter, jonger, vrolijker, minder depressief. Iemand die meer in het leven staat en niet zo zeurt. 

Morgen staat een nieuwe maand voor de deur. Mijn voornemen voor mei is om te stoppen met lezen en te beginnen met het schrijven van een heel dik boek. Zodra het af is, stuur ik het manuscript naar elke uitgeverij in Nederland. Zonder postzegel.

Effectief vergeten

Even zonder dollen: wie weet het url-adres van zijn eigen blog uit het hoofd? 

Ik niet. Normaal is dat geen probleem. Ik type mijn gebruikelijke zoekwoord in mijn gebruikelijke zoekmachine en dan verschijnt een aantal pagina's met resultaten, waarvan Polyester Dromen meestal op de tweede pagina staat. Dit keer echter kreeg ik alleen maar Franse websites als resultaat. De symbolische betekenis ontging mij, in plaats daarvan ontstak ik in panikeren. Het nieuwe normaal. 

Hier ben ik dan toch. 

Als je een dier zou zijn, wat was je dan? Het antwoord van een Italiaanse wielrenster, Borghini volgens mij, was: leeuwin. Een terechte keuze, want zij had vandaag Gent-Wevelgem gewonnen ware het niet dat Marianne Vos net even sneller was. 

Mijn keuze: ik zou een Nederlandse huiskat zijn die zich voortdurend zorgen maakt of de brokjes nog wel worden bijgevuld. Dat zorgen maken gaat mij echt heel goed af. Misschien moet ik daar iets mee doen. 

Ik ben weer eens bezig met een training waarbij ik inzicht leer krijgen in mijn talenten en kwaliteiten. In dat proces heb ik ontdekt dat één van mijn talenten is om mij herhaaldelijk in te schrijven voor trainingen die mij inzicht geven in mijn talenten en kwaliteiten. Ik kwam daarachter tijdens het opstellen van mijn huiswerkopdracht: een brief aan mensen in mijn omgeving met de vraag wat zij vinden dat mijn kwaliteiten zijn. Halverwege herinnerde ik mij dat ik precies zo'n zelfde vraag een jaar geleden ook al had opgesteld. De antwoorden had ik ook nog.

Talenten, zo herinnerde ik mij weer, zijn vaak competenties die je heel goed afgaan en die voor jezelf heel normaal zijn. Er staan al twee in mijn schriftje: vergeetachtigheid en piekeren.

Ik ben halverwege de training. Mocht ik het onthouden, dan zal ik laten weten hoe het afloopt. 

Het goede nieuws is dat de vastentijd er bijna op zit. Laat die paaseieren maar zitten. Volgende week om deze tijd is de fles Advocaat likeur helemaal leeg. 

Gebak of saucijzenbroodjes

Ook in het nieuwe team wil ik maar niet wennen. Na zoveel teams te hebben versleten in zulke korte tijd, moet ik hand in eigen boezem steken. Ik zal, net als Fran, geen mensen-mens zijn. Alleen ben ik niet zo assertief als Fran en wil ik het liefst in een donker hoekje kruipen. Het voelt als falen, een gevoel dat schuurt als een schaafwond.

Ik droom over ontslag nemen. Mijn afscheidsspeech is al zo'n beetje uitgedacht, ik moet hem alleen nog uittypen. Ik twijfel nog of ik gebak ga trakteren of saucijzenbroodjes. Hoe dan ook, op een gegeven moment trek ik de deur achter mij dicht. Dan kan het grote vergeten beginnen.

Geen zorgen, ik ga het niet doen. Het blijft bij een droom. Het is niet slim, en je kent mij, ik doe altijd verstandige dingen. Bovendien durf ik niet. Zeker niet nu, in deze onzekere tijden.

Maar weet je wat zo griezelig is? Als ik verder droom en mij inbeeld wat er gebeurt als ik de deur achter mij dichttrek, dan blijft het leeg. Een witte ruimte zoals de hemel wordt uitgebeeld in films. Alleen bij mij is zelfs Gabriel niet thuis. Ongebreideld fantaseren over wat zou kunnen, een moment uit de realiteit, ik weet even niet meer hoe dat moet.

Men zegt dat je nooit een moeilijke beslissing in het midden van de nacht moet nemen. In het verlengde van dat advies moet je ook nooit je gedachten serieus nemen na twee weken zonder alcohol. 

Wat zou Oprah zeggen? Rustig blijven ademen.

Everybody loves Fran

En, hoe bevalt het nieuwe jaar tot nu toe?

Same here.

Laten we het dan maar over Netflix hebben. 

Ik ben net klaar met Pretend it's a City, een biografische documentaire over Fran Lebowitz. Het begin was even doorzetten, maar daarna raakte ik gehecht aan Fran. Ik durf te beweren dat ik net zo dol op haar ben als Martin Scorsese, de regisseur die elke aflevering gesprekken met haar voert en die trouw om al haar grapjes lacht. 

Fran is kritisch. Naar eigen zeggen is ze geen mensen-mens. En toch is ze een graag gezien gast op feestjes. Ze heeft al tientallen jaren last van 'writer's block'. Daardoor zijn haar bezoeken aan die feestjes eigenlijk het enige waar ze bekend om is, naast de interviews die ze geeft op televisie en in het theater. Ze geeft als het ware commentaar op het leven van alledag.

Wat zou Fran zeggen? Die vraag gaat de hele dag door mij heen. Bijvoorbeeld, als mensen op de stoep naast elkaar blijven lopen en ik de straat op moet om met een voldoende grote boog om hun heen te lopen, ten einde te voorkomen dat het virus zich verplaatst. Pretend it's a city! wil ik dan naar die mensen roepen.

Los daarvan, morgen begint februari. Vanavond tel ik hardop de laatste 10 seconden van deze oude maand af en laat daarmee alle goede voornemens ver achter mij liggen. Nieuwe kansen, nieuwe rondes.