Ook in het nieuwe team wil ik maar niet wennen. Na zoveel teams te hebben versleten in zulke korte tijd, moet ik hand in eigen boezem steken. Ik zal, net als Fran, geen mensen-mens zijn. Alleen ben ik niet zo assertief als Fran en wil ik het liefst in een donker hoekje kruipen. Het voelt als falen, een gevoel dat schuurt als een schaafwond.
Ik droom over ontslag nemen. Mijn afscheidsspeech is al zo'n beetje uitgedacht, ik moet hem alleen nog uittypen. Ik twijfel nog of ik gebak ga trakteren of saucijzenbroodjes. Hoe dan ook, op een gegeven moment trek ik de deur achter mij dicht. Dan kan het grote vergeten beginnen.
Geen zorgen, ik ga het niet doen. Het blijft bij een droom. Het is niet slim, en je kent mij, ik doe altijd verstandige dingen. Bovendien durf ik niet. Zeker niet nu, in deze onzekere tijden.
Maar weet je wat zo griezelig is? Als ik verder droom en mij inbeeld wat er gebeurt als ik de deur achter mij dichttrek, dan blijft het leeg. Een witte ruimte zoals de hemel wordt uitgebeeld in films. Alleen bij mij is zelfs Gabriel niet thuis. Ongebreideld fantaseren over wat zou kunnen, een moment uit de realiteit, ik weet even niet meer hoe dat moet.
Men zegt dat je nooit een moeilijke beslissing in het midden van de nacht moet nemen. In het verlengde van dat advies moet je ook nooit je gedachten serieus nemen na twee weken zonder alcohol.
Wat zou Oprah zeggen? Rustig blijven ademen.
Ja nee zeg! Een beslissing moet je nooit, NOOIT nemen als je niet gedronken hebt. Ik schrik er gewoon van dat je dat overwoog.
BeantwoordenVerwijderenMensen zijn niet om mee om te gaan, Benjamin. Ik bracht gisteren enkele uren door in het gezelschap van 6 andere mensen en wilde me van een brug werpen. Dat is normaal. Als iemand dat niet heeft moet die psychiatrische hulp inroepen.