Die selp-help boeken blijken een antoniem. Vanaf de kaft beloven ze gouden bergen, maar uiteindelijk bieden ze geen hulp. Zeker niet als ik ze gewoon in de kast laat staan.
Dus heb ik mij aangemeld voor groepstherapie.
Tegenwoordig heet het geen groepstherapie meer. Het wordt verkocht als een cursus 'zelfontwikkeling'.
Ik had allerlei redenen om mij aan te melden, volgens de groepsleider zijn die zonder uitzondering onder te brengen onder de noemer: gedachtepatronen doorbreken.
Het zijn hardnekkige bitches, die patronen. Komt door de neuronen, zegt de groepsleider, die jarenlang dezelfde banen afleggen in mijn brein. Het duurt even voordat die via een andere weg willen vuren.
Allicht heb ik een hekel aan die groepsleider. Vanaf het eerste uur heb ik het idee dat hij het op mij heeft gemunt. En ook dat hij het beter denkt te weten dan ik.
Alle andere deelnemers vind ik maar stom. Niet mijn type mens. Te zweverig. Te
nuchter. Geen gevoel voor humor. Te frivool.
En dan blijk ik hetzelfde te denken over mijn bazen en mijn collega's. Niet alleen mijn huidige maar ook alle voorgaande. Oh shit. Een patroon.
Ik ben er zo druk mee, met die patronen, dat ik amper het Songfestival nieuws kan volgen. Zal het Duncan lukken om voor a.s. donderdag een leuke act te bedenken? Hij lijkt geen last van vastgeroeste patronen te hebben. Wel van lichtgevende bollen op het podium.
Wat te doen? Port, lijkt me, met een stukje chocola.
