Bron van gratis geluk

Er ligt een lijstje naast mijn toetsenbord:

• Ingegroeide teennagel
• Schrikkeljaar
• Hoop

Het zijn mogelijke onderwerpen voor een blog, opgetekend door een jongere ik in een niet zo ver verleden. 

Ben je nu heel erg opgelucht als ik je vertel dat ik niet meer weet wat ik over die ingegroeide teennagel wilde vertellen? Mijn bedenkingen over het schrikkeljaar ben ik ook vergeten. Ik heb misschien niet het lichaam, maar wel het 'Oost-Indisch geheugen' van een topsporter.

Dan maar hoop. Het is zo precair, zo dun. De hoop dat er ooit een tijd komt zonder Cruella op het werk. De heren boven in de boom hebben besloten dat ik op een andere plek ga werken, bij een ander team. Ver weg van de boze blikken en de giftige opmerkingen van Cruella. Vanaf 1 april, zeggen ze. Maar we weten allemaal hoe dat gaat in het bedrijfsleven.

Als een ontsnappende gangster uit Alcatraz op nog geen tien meter van de kust van San Fransisco voel ik opluchting, maar durf ik nog niet te genieten. Gaat het echt door? Of wordt het uitgesteld?

En dan is er nog de twijfel. Wat als het niet aan Cruella lag, maar aan mij? Wat als in het nieuwe team ook een onaardig sujet zit die het op mij gemunt heeft?

Toch kies ik voor hoop, hoe precair en dun het ook moge zijn. Een maand lang hopen op een betere uitkomst geeft een maand lang vlinders in de buik. Ongeacht wat er daarna gebeurt. Anticipatie is een bron van gratis geluk, heb ik ooit ergens gelezen.

Anticipatie is ook het roze glitterlintje om de ‘Veertigdagentijd’ die a.s. woensdag begint. Zesenveertig lange dagen zal ik mij vrijwillig onthouden van alcohol. Na die tijd is het lente. Een nieuw begin van leven. En wie weet een nieuw begin van werkvreugde voor de oude Benjamin.