Afgelopen weekend stond een ingezonden stuk in de krant van een literair agent. Of we ajb willen stoppen met het insturen van manuscripten. Kennelijk is het niveau zo laag dat hij elk manuscript als een belediging voor zijn metier ervaart. Bovendien, zegt hij, moeten wij amateur-schrijvers stoppen met dromen over succes want er is een erg beperkte ruimte voor literaire debutanten. Zijn advies is om de pen aan de wilgen te hangen, en boeken te gaan lezen in plaats van te schrijven.
Voor dezelfde reden zijn de deuren naar andere uitgeverijen ook dicht gegaan, schrijft de agent. Manuscripten mogen alleen nog op uitnodiging worden ingezonden. Voor zo'n uitnodiging moet je heel lang in de juiste netwerken rondhangen. Kortom, een heel select gezelschap bepaalt wat goed en slecht gezelschap is en daarmee wat goede literatuur is en wat de
grote massa krijgt voorgeschoteld in de vorm van een uitgegeven boek.
Mijn amateur-schrijvers-hart is gebroken, dat staat buiten kijf. En met een gebroken hart moet je nooit beslissingen nemen, laat staan een blog schrijven. Toch wil ik de vraag poneren of het klopt dat de wereld van de kunst en de literatuur zo'n piramide is, waar een enkeling aan de top staat. Waar alleen het werk van die enkeling aan de top als Kunst wordt gezien, en waar het voor de rest zo goed als onmogelijk wordt gemaakt om bij de top te komen.
Mijn humeur had dus te lijden. Daar kwam nog bij dat ik van de week per ongeluk op een website van een groot landelijk uitzendbureau terecht kwam. Kan gebeuren, zul je denken. Gewoon een kwestie van snel wegkijken, op het kruisje klikken en een port inschenken.
Nee, ik bleef hangen, zag een functie en las de omschrijving. Wat leuk, dacht ik naïef, misschien iets voor mij.
Voor wie lekker afgewezen wil worden kan ik het echt aanraden om op zo'n fake-vacature te reageren. Met een beetje geluk heb je al binnen vijf minuten antwoord dat ze iemand anders hebben gevonden. Iemand die leuker is, beter, jonger, vrolijker, minder depressief. Iemand die meer in het leven staat en niet zo zeurt.
Morgen staat een nieuwe maand voor de deur. Mijn voornemen voor mei is om te stoppen met lezen en te beginnen met het schrijven van een heel dik boek. Zodra het af is, stuur ik het manuscript naar elke uitgeverij in Nederland. Zonder postzegel.
