Na drie maanden stilte wacht ik nog steeds.
Ik wacht tot de krantenkoppen melden dat het allemaal een grap was. Dat uiteindelijk toch Hillary heeft gewonnen.
Elk ander scenario vind ik te eng om te overpeinzen.
Ook Sinterklaas stemt mij somber. Gisteravond trof ik hem en zijn vrienden aan in een restaurant. Beter gezegd: hij trof mij en X. aan in een restaurant. Hij legde zijn hand in die van mij en keek jaloers naar de twee glazen wijn op onze tafel.
'Houd moed,' wilde ik hem zeggen. 'Over een paar uur zit jij ook aan een borrel.'
Maar ik had geen zin om mee te spelen. Er is te veel over te doen, er wordt te fel geroepen. Is het ook niet onze traditie om de medemens te respecteren? Om het voor iedereen gezellig te maken?
Desondanks vieren we het wel. Morgen is ons heerlijk avondje, met familie en vrienden. Mijn gedichten zijn af, nu is het wachten op de cadeaus. Geheel tegen mijn normale werkwijze in (ahum) heb ik de bestellingen een beetje te lang laten liggen. Volgens de website van de TNT is de bezorger onderweg.
Laten we hopen dat de vierentwintiguurseconomie mij dit keer gunstig gezind is. Dat over niet al te lange tijd de bel gaat en ik met een gerust hart op de bank kan ploffen.
Een wijze Guru heeft ooit gezegd dat je om de zoveel tijd even moet checken of je nog leeft. En als blijkt dat je nog leeft, dat je dan breed moet glimlachen en jezelf op de schouders moet kloppen. 'Hurrah! Ik leef!'. Zo leer je omgaan met het feit dat het allemaal zo voorbij is. En zorg je ervoor dat je het leven niet verkwanseld maar ten volle benut.
Toch vind ik dat verkwanselen, op zijn tijd, best is toegestaan. Al is het maar voor een avond. Even vergeten hoe het zit in de wereld. Gordijnen dicht, poezen op schoot, romantische komedies kijken. Het motto van huize Polyester: een rigoureus dieet van positieve televisie is net zo gezond als heilzaam eten.
