Het is 8 oktober en de eerste pepernoten zijn achter de kiezen. En inderdaad, na een stuk of tien van die jongens word ik misselijk. Dat is niet veranderd.
Andere dingen wel.
Nu ik wat ouder word (ahum) lijkt het of ik eindelijk besef dat andere mensen (tenzij gewapend) mij niets kunnen maken. De dromen dat ik gebeld word door het bestuur van mijn lagere school met de mededeling dat ik dertig jaar geleden ten onrechte ben vrijgelaten, maken mij niet meer zenuwachtig. Het vooruitzicht van een week lang werken met vreemde collega's maakt mij slechts licht nerveus.
Alsof ik, na tientallen jaren, eindelijk de penache krijg van Pippi Langkous.
Wel of geen groenten bij het avondeten, met de katten onder de dekens,
uitslapen tot twee uur 's middags. Ik mag doen waar ik zin an heb. Waarom wist ik dit niet eerder? Ondanks het uitzakkende lijf en de vergrootte prostaat, is het heerlijk om volwassen te zijn.
Alleen de energie, de can-do mentaliteit die ik vroeger had, is een stuk minder. Zeker na een dag oppassen op de neefjes van X.
Lieve mensen, ik ben afgepeigerd.
Toen ik gister de kinderwagen met de zes maanden oude baby voortduwde terwijl ik het tweejarige jongetje probeerde te overtuigen wat harder door te lopen om voor sluitingstijd bij de bakker te zijn, leek het of ik in een heel ander universum terecht was gekomen. Een universum met alleen maar vriendelijke mensen. Zelfs de voorbij razende fietser moest aangenaam lachen voor de kinderwagen die langzaam over het fietspad rolde omdat ik druk was de natte bladeren uit het knuistje van de tweejarige te trekken.
We hebben het gehaald, de bakker was nog open. En toen we eindelijk weer thuis waren, was het tijd voor een slaapje. Voor zowel de tweejarige als voor ome Benjamin.
En nu zijn ze weg. Het is heerlijk rustig. Ik doe een dansje door de huiskamer (vrij van speelgoedautootjes) en bekijk de inhoud van de koelkast. Straks een paar kaasjes met een beetje port. Pippi zou trots op mij zijn geweest.
