Weersvoorspelling

Pak je koffers maar weer in, Nederland verwacht een natte zomer. Als ik de kranten moet geloven zijn er weinig landen waar je met een gerust hart de handdoek kunt uitrollen. In Italië is een groot aantal drugsdealers vrijgekomen, in Spanje is er weer eens een paard tussen het rundvlees aangetroffen. Oekraïne heeft mij nooit zo aangetrokken en Egypte durf ik nog niet aan.

België lijkt de enige veilige optie voor een zomervakantie dit jaar. Onze zuiderburen kijken enthousiast uit naar het WK, heb ik me laten vertellen. Zeker nu ze als favoriet zijn bestempeld door The Times. Ik gun het ze wel. Laat ze maar juichen en gillen, terwijl ik mij terugtrek op hun stranden. Knokke schijnt mondaine te zijn, Oostende kosmopolitisch en Bredene charmant. Ik heb de folders al besteld.

Patat en bier. Daar heb ik wel trek in. De laatste week heb ik dat regelmatig. Trek in te vet, te zout en te veel. Om te vieren dat ik weer veilig thuis ben, om mijn darmen wat bij te sterken, om te wennen aan het koude weer. 

Dat de elastieken rand van de zwembroek wat strakker zit, hindert niets. Want de roddel gaat dat er binnenkort een virtual reality bril op de markt komt. Dat betekent dat de vakantie voortaan vanuit de luie stoel in de tuin (of de overdekte serre) genoten kan worden. In badjas of regenjas of pyjama.

Met de poezen op schoot.

Eindelijk.

Sam en Dave hebben meteen na mijn terugkomst het huis verlaten, daarbij de muizen vrij spel gegeven. Ze waren kennelijk not-amused, omdat ik ze had verlaten. Voor hun vertrek hadden ze het behang, vooral de stukken naast de krabpaal, op meerdere plekken bijgewerkt. De achterkant van de bank idem dito. Maar sinds vandaag is alles weer pais en vree in huize Polyester. Wat kan het weer ook schelen. Ik blijf in Nederland. Je weet wat ze zeggen: als de poezen het naar het zin hebben, dan heeft het baasje het ook goed.

Telly-belly

Ik ben een reiziger die grondig gebruik maakt van de Lonely Planet. De bibliotheek heeft ze van een aantal landen op voorraad. Als ik mijn collega's goed begrijp, is dat niet meer van deze tijd. Tegenwoordig heb je het internet en andere digitale dingen die je als naslag kan gebruiken.

Ik ben niet zo modern. Ik heb tijdens de reis mijn papieren exemplaar als een bijbel in de hand gehouden.

'Zorg dat je eten vliegvrij is, staat hier,' predikte ik terwijl de collega's mij vermoeid aankeken. Het groot aantal vliegen leek door het gewapper met de handen alleen maar toe te nemen.

'Je moet je fruit zelf schillen,' riep ik naar de rij voor de fruitstal.

'Vermijd het kraanwater,' zwaaide ik met mijn tandenborstel en fles water. 

Uiteindelijk is er maar één ziek geworden, natuurlijk.

De dokter ter plekke raadde aan om na terugkomst langs een arts te gaan. Om 'de stoelgang te controleren'.

Ik ben heus niet de beroerdste om bij het minste geringste medische assistentie te vragen. Vaak genoeg zit ik in de wachtkamer met een 'telly-belly', een aandoening met dezelfde symptomen als het onderwerp van een medisch programma de dag ervoor uitgezonden op tv.

Maar toch.

Ik ben niet gegaan.

Hoe vang je zoiets op? In een tupperware bakje? En hoe vervoer je het? Onderin de tas, naast het broodtrommeltje? Of los onder de snelbinders?

Nee, echt.

Ik voel me al weer stukken beter.