Ik ben een reiziger die grondig gebruik maakt van de Lonely Planet. De bibliotheek heeft ze van een aantal landen op voorraad. Als ik mijn collega's goed begrijp, is dat niet meer van deze tijd. Tegenwoordig heb je het internet en andere digitale dingen die je als naslag kan gebruiken.
Ik ben niet zo modern. Ik heb tijdens de reis mijn papieren exemplaar als een bijbel in de hand gehouden.
'Zorg dat je eten vliegvrij is, staat hier,' predikte ik terwijl de collega's mij vermoeid aankeken. Het groot aantal vliegen leek door het gewapper met de handen alleen maar toe te nemen.
'Je moet je fruit zelf schillen,' riep ik naar de rij voor de fruitstal.
'Vermijd het kraanwater,' zwaaide ik met mijn tandenborstel en fles water.
Uiteindelijk is er maar één ziek geworden, natuurlijk.
De dokter ter plekke raadde aan om na terugkomst langs een arts te gaan. Om 'de stoelgang te controleren'.
Ik ben heus niet de beroerdste om bij het minste geringste medische assistentie te vragen. Vaak genoeg zit ik in de wachtkamer met een 'telly-belly', een aandoening met dezelfde symptomen als het onderwerp van een medisch programma de dag ervoor uitgezonden op tv.
Maar toch.
Ik ben niet gegaan.
Hoe vang je zoiets op? In een tupperware bakje? En hoe vervoer je het? Onderin de tas, naast het broodtrommeltje? Of los onder de snelbinders?
Nee, echt.
Ik voel me al weer stukken beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten