Vlak na de openingsceremonie heb ik mijn boycot van de Olympische Spelen al weer opgeheven. Het is een TV-Walhalla wat ik niet voorbij wil laten schieten. Vanaf nu hoef ik niet meer te wachten op Pointless of The Antiques Road Trip. De komende veertien dagen is er elk moment van de dag iets op.
Vanaf maandag heb ik de hele week mijn agenda geblokt om naar curling te kijken. De meeste curlingers (of zouden ze curlers heten?) zijn heel ontspannen mensen. Die zie je niet zenuwachtig warm lopen, of onrustig dribbelen voor ze op moeten. Die mensen laten zich de pis niet lauw maken, zou mijn opa zeggen. Een plezier om naar te kijken. De exacte regels weet ik niet, maar het gaat om het schuiven van een soort theeketel over het ijs richting het midden van een cirkel aan de andere kant van de arena. Dat heet de Dolly. Hoe dichter bij Dolly, hoe beter.
Vandaag heb ik schaatsen gekeken, net als waarschijnlijk 7 biljoen andere Hollanders. Wat ik dan leuk vind om te zien, is niet zo zeer de mooie prestaties van 'onze mannen' (die clean sweep maakt ze 'van ons', zo werkt dat), maar hoe de presentatoren zich gedragen tegenover elkaar. Wat mij bijvoorbeeld opviel was dat Erben het moeilijk vond om de aandacht van Dionne te delen met Rintje. Zijn rug bleef demonstratief naar Rintje links achter hem gekeerd, zijn grote ogen smekend om de aandacht van Dionne. Hij stak nog net niet zijn arm in de lucht om zijn beurt op te eisen. Af en toe leek het alsof hij in zijn ear piece het advies kreeg zich meer te draaien. Dan zag je zijn linker schouder een centimeter of twee bewegen. Een minuutje later stond hij weer terug. Rintje leek het niet te deren. Dat zou een goede curler zijn, verwacht ik.
Ik heb ook het juichende koningspaar gezien met de minister president en diens broer, zo leek het. Ik kreeg niet de indruk dat Mark het snapte, dat schaatsen. Hebben we nu gewonnen? zag je hem denken toen Kramer was gefinisht.
Ook leuk van sport kijken is de raakvlakken die het heeft met mijn dagelijkse leven. Vlak voor zijn 5000 meter, vertelde Kramer een interviewer, zat hij in zijn kleedkamer en voelde hij zich doodongelukkig. Gister in de documentaire over Dean en Torvill vertelde Christopher Dean dat hij vlak voor de gouden rit (van dertig jaar geleden) in de kleedkamer zat en overvallen werd door een enorme vermoeidheid. Kijk, daar heb ik nou best vaak last van. En wat blijkt? Het is een plateau van adrenaline, volgens Christopher. Er is een opbouw van spanning dat vlak voor de prestatie even afneemt. De toevoer van adrenaline stopt waardoor een stemmingswissel volgt. De volgende keer als ik te moe ben om van de bank te komen, weet ik dus waar het aan schort. Maar nu eerst weer even sport kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten