Rare-vogel-griep

Het is officieel en proefondervindelijk bewezen dat ik niet met mensen om kan gaan. Al die tijd gaf ik Cruella de schuld, dacht ik dat haar gemene opmerkingen een product waren van haar kleine leefwereld waarin geen ruimte is voor mensen van ander pluimage. Zes weken in een ander team heeft mij overtuigd dat het aan mij ligt. Ik hoor nergens thuis. In ieder geval niet op dit kantoor waar iedereen mij raar vindt.

Het grootste gedeelte van mijn energie gaat op aan denkbeeldige gesprekken die ik met mijn nieuwe teamgenoten voer. Als een ware held maak ik ruzie, kom ik op dramatische wijze voor mijzelf op. Andere momenten draait mijn fantasie door en ontstaat er een bloedbad waar Quentin Tarantino jaloers op zou zijn. Geen van dat alles helpt tegen mijn somberheid. Bovendien word ik er moe van.

Liever denk ik aan de persconferentie van 6 mei jl. Wat een opluchting. Nu ietsje meer vrijheid, bij goede berichten stapje voor stapje naar nog meer bewegingsruimte. Is het typisch iets van deze tijden, dat ik zowel de behoefte voel om grappen te maken - de pedicure zal haar Black & Decker  tevoorschijn moeten halen om een deukje in mijn eelt te kunnen maken - als dat ik mijn ogen voel branden door de opkomende tranen?

Twee weken geleden zag ik een vrouw voor het raam van het bejaardenhuis staan. Ze riep iets naar binnen waar de algemene ruimte gevuld was met oude mensen induttend op stoelen. Hoe gaat het? riep ze. Hoe is het met je buurvrouw? Het was een dochter, vermoedelijk, die haar moeder wilde zien, waarschijnlijk. Wat mooi, dacht ik, die onverwoedbare behoefte aan contact.

Zou ze sinds 6 mei haar moeder weer mogen omhelzen? Ik kan het antwoord op die vraag niet zo snel vinden op de officiële website van de Rijksoverheid. Wel staan er tips voor wie zich somber voelt door het Coronavirus. Was dat maar waar, denk ik. Want in dat geval hoef je alleen maar te wachten op een vaccin. Is er ook een website voor wie zich somber voelt omdat hij contact wil met mensen die net zo raar zijn als hijzelf?