Onzichtbare bacillen

Misschien mag ik van geluk spreken als ik zeg dat Corona voor mij een onzichtbare vijand is. De strijd met die onzichtbare vijand voelt als het wachten op de laatste tram.

Ken je de situatie? Dat je in principe op tijd bij de halte staat, laten we zeggen 1 minuut voor de aankomsttijd volgens de dienstregeling. Het is stil op straat, je bent de enige bij de halte. Het is onduidelijk of de tram al geweest is of niet. Mogelijk sta je op niets te wachten, maar toch blijf je toch staan. Voor hetzelfde geld hoor je straks dat typische getringel in de verte.

De vergelijking loopt al snel scheef, natuurlijk, op zoveel plekken. In dit voorbeeld weet je na 5 of 10 minuten tevergeefs wachten dat de tram niet komen gaat, dat je te laat was en dat er niets anders op zit dan te lopen. Het gaat mij om die onzekerheid in die paar minuten daarvoor.

Sinds de versoepeling van de Corona-regels merk ik dat die onzekerheid steeds groter wordt. Hans, Griezel en Cruella hebben iedereen weer teruggeroepen naar kantoor. Maar ik durf niet, want dan zou ik met het OV moeten reizen en ik weet niet of die mondkapjes iets uit maken. 

Ik heb ze wel besteld, en gemerkt dat het niet makkelijk is om aan mondkapjes te komen. Ze zijn om de haverklap uitverkocht. Ook duurt het lang voordat ze arriveren, wat mij wel goed uitkwam.

"Pas als ik mondkapjes heb, kan ik naar kantoor komen," zei ik tegen Hans.

Ze zijn inmiddels binnen. Ik heb ze even geprobeerd (goeie genade wat warm!) en weer teruggelegd in het doosje. Geeft dat dunne laagje stof voor neus en mond echt genoeg controle over de samenstelling van de wolk onzichtbare bacillen rond je hoofd?

Maar dan nog. Stel nou dat ik de OV-reis overleef en heelhuids arriveer op kantoor. Dan zijn daar de smalle gangen, de kleine liften, de toiletten. Locaties waar met geen mogelijkheid een armlengte afstand gehouden kan worden. Binnen de kortste keren zou mijn lijst van Corona-buddies buiten proporties groeien.

Ik durf niet, besloot ik. 

"Vergelijk het met onbeschermde seks in een verduisterde kamer," zei ik tegen Hans. "Aan het begin van de aidsepidemie in de jaren '80." Ik vraag mij af of die analogie bij hem overkwam.

Onzekerheid, heb ik ergens gelezen, is niets anders dan het gemis van controle. Wanneer de mogelijkheid ontbreekt om jouw perceptie op de wereld zo te maken dat het past bij hoe je zou willen dat die perceptie is, dan ontbreekt het gevoel van controle.

Stel dat dat waar is, dan is controle een illusie. Is onzekerheid dan de realiteit?