Op veler verzoek probeer ik een begrijpbare blog te schrijven. Even niet over musicals in het hoofd. Dat begrijpt toch niemand, meneer P?
Ik heb lang geleden de memoires gelezen van een dokter die een jaar lang praktiseerde op Antartica. Mjin boekenkast is een rommel, ik moet je de titel schuldig blijven. Wat mij is bijgebleven is zijn relaas over de terugkeer van het licht na 6 donkere wintermaanden. Voordat de zon zichtbaar boven de horizon uitstak merkte hij een voelbare verandering. Het borrelde, als het ware, in de natuur.
Zo'n zelfde gevoel heb ik met de pandemie. Het einde is misschien nog niet in zicht, maar ik voel em al wel. In de enquetes van grote bedrijven schemert het ook al door. Men vraagt naar wat ik zou doen als straks Corono het land en de wereld uit is. Ga ik weer gebruik maken van het OV, wil men weten. Ga ik vaker thuiswerken?
Het liefst reis ik bij hogere uitzondering naar mijn werk, blijven de bioscoopstoelen gemarkeerd zodat ik nooit meer hoeft te vechten om de stoelleuning, worden de Europese vluchten afgeschaft in ruil voor een efficient railnet, en verdwijnt het woord 'file' uit de vocabulaire van elke taal.
Een droombeeld die gedoemd is om teleur te stellen.
Een haalbare doelstelling en één waar ik echt naar uitkijk is een latte macchiato drinken in een grand café in de hoofdstad. Het staat op mijn Sinterklaaslijst, naast de gebruikelijke opsomming van self-help boeken.
Niet eens portwijn of bier. Nou dan weet je het wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten