Zo. Februari zit er op. Nu kunnen we weer verder met maart.
Afgelopen week lag er een stempas in mijn bus. Na kort onderzoek blijkt dat ik 20 maart a.s. mag kiezen voor de leden van de Provinciale Staten. En die kiezen dan weer de leden in de Eerste Kamer. En wat gebeurt er dan? Dat vraag ik mij af.
Op de lagere school werd mij uitgelegd dat Nederland een oude democratie is en dat daardoor de kans op revoluties en coup-d'etats heel klein is. Tijdens verkiezingen heeft iedereen even het idee een duit in het zakje te mogen doen en daarna polderen we weer rustig verder.
Ondanks alle schreeuwerige koppen in de krant en de voorspellingen van de trendwatchers denk ik daarom niet dat er veel gaat veranderen na 20 maart. Ik merk dat ik het wel fijn vind, die voorspelbaarheid in de landsbesturing. Het is een beetje te vergelijken met een baas waar je geen last van hebt, dan maakt het niet zo veel uit of het een capabele leider is of niet.
Probleem is wel dat als je iets wilt veranderen, dat je het dan zelf moet doen. Zo wil ik iets doen aan de berg plasticbroodzakken in ons huis. Ik krijg het namelijk niet over mijn hart om die dingen weg te gooien en daarmee bij te dragen aan de plasticsoep in de oceaan. Dus bewaar ik ze onder in de brooddoos. Punt is dat er inmiddels geen plek meer is voor het brood zelf.
Ik heb geprobeerd die zakken her te gebruiken. Best aardig, hoor, zo'n plastic lampenkap en een versierde kattenbak. Toch houdt dat hergebruik op een gegeven moment op en moet er iets aan de toevoer gedaan worden.
Dus opa Benjamin heeft zo'n katoenen broodzak aangeschaft. Het idee is om daarmee naar de broodleverancier te gaan en te vragen of ze het brood in de katoenen zak willen doen in plaats van in een plastic zak. Aandachtspunt daarbij is dat ik gewend ben om mijn boodschappen in de supermarkt te doen, en vooralsnog lukt het mij niet om mijn strakke regime (a-hum) om te gooien en voor alleen een brood om te fietsen naar de bakker.
Dat is dus de reden dat ik elke week op de broodafdeling van onze supermarkt de hard werkende medewerkers interrumpeer in hun snijd-, inpak- en stikkerproces. Ik haal diep adem, zet mijn meest charmantste glimlach op en vraag verontschuldigend of ze misschien tijd/zin hebben om te stoppen met waar ze mee bezig zijn en het brood naar mijn keuze willen snijden en in mijn katoenen zak willen doen.
'Natuurlijk, meneer,' is tot nu toe het vriendelijke antwoord. Het gevolg is dat ik super dol en trots ben op alle medewerkers van de broodafdeling van mijn supermarkt. Ik moest zelfs een beetje gniffelen toen gister de medewerker mijn gevulde broodzak omhoog hield en vroeg: 'Wilt u hier een plastic zak omheen?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten