X. is op zakenreis. Voor een week. Dat is vijf dagen. We zien elkaar wel eens vaker zo lang niet. Maar dan is hij aan de andere kant van de stad, niet aan de andere kant van de wereld.
Hij zit op de rand van de aarde, zijn telefoon heeft daar geen bereik. Ik weet niet of hij veilig is geland, of er goed voor hem wordt gezorgd, of hij het naar zijn zin heeft. Als een bezetene probeer ik de rampscenario's uit mijn hoofd te bannen.
De keukenkasten zijn gedaan. De tuin gemaaid. De ramen gelapt.
Ik blijf aan hem denken.
Er zijn zoveel dingen die ik hem wil vertellen. Over wat de kassière gister tegen mij zei.
Over mijn spierpijn van het sporten.
Over het prachtige weer vanmorgen. Met die
mistnevel op het gras, de laag hangende zon.
Over de man op de roltrap in het drukke station. 'Ha ha!'
riep hij heel hard tussen de duizenden mensen in de ochtendspits. 'Goed zo, mensen! Goed zo!' Hij had meer ruimte om zich heen en iedereen liet hem met rust.
'Wat zou papa X. daar van vinden?' vraag ik aan Sam en Dave. Ze lijken me niet te horen.
Zelfs eindeloze herhalingen van Midsomer Murders kunnen mij niet opbeuren.
Ik tel de dagen af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten