Maar voor ik de prijs doorgeef, houd ik em nog even vast, zet em een weekje op mijn schoorsteen, om mij te helpen herinneren aan de poëzie in dit leven.
Vanavond met een goede vriend uit eten geweest. We hebben de hele avond gelachen.
Om niets eigenlijk.
Hij vertelde over zijn vakantie en de enge beesten in het buitenland. Over de griezelige kruipsels in hotelbedden. Zelfs de hele dure.
Ik heb gezeurd. Ook om niets uiteraard.
Toen vertelde hij over de kanker in zijn lijf. Dat hij volgende week aan zijn tweede kuur begint. Dat hij na de eerste kuur zijn smaak is verloren en dat die waarschijnlijk nooit meer terugkomt. Dat hij denkt dat hij vanavond zijn haar zal verliezen. En volgende week zijn wenkbrauwen.
Ik wist het wel. Maar ik had de luxe om het tijdens ons gekeuvel even te vergeten.
Hij is er erg laconiek onder. Ongelofelijk sterk.
Er is zo weinig dat ik voor hem kan doen.
Ik zou hem een Award willen geven, maar hij wil er niet van horen. Praat er liever zo min mogelijk over.
Voor ik het wist, lachten we al weer.
Om niets eigenlijk.
'Waarom?' vraag ik aan mijzelf. Het blijft verbijsterend stil in mijn hoofd. Ik ben bang dat dat er niet toe doet. Dat het antwoord niet in logica is te vinden. Dat het gewoon is zoals het is. Ongrijpbaar.
Net als niets, eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten