De harde werkelijkheid is dat ik vijf dagen lang naar mijn password heb gezocht. Vijf dagen lang vloeken en tieren. Daar kan ik zo chagrijnig van worden. Niet eens alleen daarom.
Allereerst het weer! Ik heb mij zorgen gemaakt om al die toeristen. Arme stakkers. Volgend jaar als ze rond deze tijd er even tussenuit willen, even bijkomen in een warmer klimaat, kiezen ze voor Nederland. Omdat die zo'n zachte herfst kent. Denken ze nu. Weten zij veel dat we met regenpakken, paraplu's, reserve truien en sneeuwschoenen rondsjouwen omdat het elk moment kan omslaan.
Ook vind ik dat er te veel ophef is over zwarte piet en te weinig over het afluisterschandaal. Niet dat ik het nieuws op de voet volg (ik wil alleen het journaal zien als Rob Trip het presenteert) maar van het beetje dat ik zie en hoor van het Nederlandse nieuws, gaat het nauwelijks over wat Merkel overkomt en wat de mogelijke consequenties zijn voor onze Mark.
Arme Snowden, denk ik dan. Uit een recent onderzoek blijkt dat een groot deel van de burgers zich niet eens druk maakt over de handelingen van de veiligheidsdiensten en het zelfs slecht vindt wat Snowden heeft gedaan.
En dan die bemanningsleden van de Arctic Sunrise. Ik weet niet precies wat ze bij dat Russische boorplatform deden, maar het is voor Greenpeace, dus vast iets goeds.
Daar kan ik zo chagrijnig van worden.
Omdat ik het gevoel heb dat ik faal. In mijn werk, in het contact met vrienden, in mijn leven. Ik ben geen dappere klokkenluider die het luxe leven wil omruilen voor een koude kamer in Moskou voor de vrijheid van alle medeburgers. Noch een stoere activist die zeven jaar cel in Rusland wil riskeren ter bescherming van het milieu.
'Hier,' zegt X. 'De boekenbijlage.'
Helen Fielding heeft een nieuwe Bridget Jones geschreven. Mr Darcy is dood.
Daar kan ik zo chagrijnig van worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten