Sollicitatie tijger

Ik kreeg ingefluisterd dat er elders in de stad een interessante baan is. Een droombaan. Zo'n plek waar je sexappeal toeneemt alleen maar omdat je kan zeggen dat je daar werkt. Op loopafstand van huis, prima arbeidsvoorwaarden, part-time verplicht en bevolkt met linkse creatievelingen.  

Solliciteren gaat veel sneller dan vroeger. Niet meer de handgeschreven brief, keurig opgevouwen in een envelop met de postzegel zoveel millimeter van de rand geplakt, op de bus doen en dan maar wachten. Het gaat tegenwoordig via de mail en als je geluk hebt word je de volgende dag al gebeld voor een afspraak. Nooit geweten dat ik zo'n bofkont was.

En dan wordt duidelijk dat de onbestendige geur in de kledingkast van het pak komt dat hangt te wachten op begrafenissen en sollicitatiegesprekken. Een buslading aftershave verder blijkt de broek enigszins nog te passen, maar het jasje niet meer dicht te gaan. Dan pas ontstaat er echte paniek.

Een pak moet aan allerlei eisen voldoen. Een belastingformulier invullen heeft nog minder regels. De pijpen mogen niet te wijd, niet te lang. Het boordje niet te hoog (bij een 'rijke' nek) en niet te strak. Sokloos schijnt te mogen, anders moet de kleur van de sok overeenstemmen met de schoen. En als klap op de vuurpijl moet het pak ook nog comfortabel zitten, niet trekken noch wijken. Het heeft een groot gedeelte van een hele dag geduurd voordat ik met mijn plastic tasje aan het stuur naar huis fietste.

En oh moeder wat was het heet op de dag van het gesprek. De warmste dag van het afgelopen millennium. Ik had net zo goed met jas en sjaal in de sauna kunnen gaan zitten. In ieder geval weet ik nu dat het klassieke stofje gaat schuren boven een bepaalde temperatuur. Want zo'n pak koop je voor alle seizoenen (tenminste ik wel).

Door oververhitting weet ik niet meer precies wat ik heb gezegd. Lijkt me goed, want ik was vergeten hoe afgrijselijk zo'n sollicitatiegesprek is. Ik voelde mij net Liza Minelli in Caberet. Als ik word afgewezen zou het mij niet verbazen als overacting de reden was in plaats van gebrek aan competentie.

En nu wachten. Want dat is niet veranderd met vroeger. Misschien komt er een tweede gesprek. Ik durf het niet te hopen. Af en toe schiet er een zin binnen, die ik tijdens het gesprek heb gezegd. 'Ahh!' roep ik dan hardop en bonk met mijn vuisten tegen mijn hoofd. Ik zet alvast de wijn koud. Vanmiddag is het aperitief wat eerder dan normaal.