Heb jij dat wel eens? Dat je jezelf een afschuwelijk mens voelt? Ik weet niet, alsof ik een ontmaskerde acteur ben die helemaal niet zo aardig blijkt als hij zich voordoet. De oorzaak ligt in mijn slechte geheugen en dan vooral voor 1-lettergreep-namen: Piet, Paul, Pim. Het zijn klanken die het ene oor ingaan en het andere weer uit. Hoe aardig en interessant Piet, Paul of Pim ook is. Het wil bij mij niet blijven hangen.
Dus ik zeg vandaag tegen de receptionist van de sportschool, op mijn vriendelijkst want die mensen moet je te vriend houden: 'ik wil mijn afspraak met Paul van overmorgen verzetten naar volgende week.'
'Piet,' verbetert de receptionist mij zonder te lachen. 'De hele volgende week zit hij vol.'
Ik probeer tegelijkertijd aardig en verontschuldigend te kijken. 'En de week daarna?' vraag ik.
'Ook vol,' zegt de receptionist.
Op dat moment komt Piet aanlopen, herkent mij en knipoogt. Daar kan ik heel dankbaar voor zijn. Door geruststelling overmeesterd, zeg ik met mijn grappig-bedoelde, harde theaterstem: 'Ach, wat is die Paul toch populair!'
'Piet,' verbetert de receptionist mij zonder te lachen. Piet is al weer uit beeld, zwaar beledigd ongetwijfeld, mijn ondergang aan het regelen bij zo'n meneer die de hele dag aan gewichten trekt.
Ik mompel iets van 'laat de afspraak maar staan dan' en loop weg.
'Wat als Piet/Paul nou boos is?' vroeg ik aan X.
'Dan is dat maar zo,' zei hij.
Het liefst ging ik emigreren. Naar België, Frankrijk, maakt niet uit, zolang ik niet onder de mensen hoef te komen. En dan hebben de buren ook nog een feestje in de tuin waarbij heel erg hard gelachen en gepraat wordt. Is er nog wijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten