Opvoeding volgens een stuurman aan de wal

Het is makkelijker gezegd dan uitgelegd. Op zich heb ik niets tegen kinderen. Ik ben er vroeger ook een geweest. Het is alleen dat ik het niet altijd eens ben met hoe ze worden opgevoed. Vrienden van X. en mij hebben een meisje. Heel jong, ik geloof dat ze drie is. Ze wordt heel beschermd opgevoed, als een zeldzame orchidee. De kinderopvang is te vies voor haar, te veel bacteriën. Daarom zijn er oppasmoeders, streng uitziende mevrouwen die het meisje geen seconde uit het oog mogen verliezen. En dan is ze ook nog hoogbegaafd, denken de ouders. Ze kan namelijk veel dat andere kinderen op die leeftijd nog niet kunnen. Behalve haar speelgoed delen en samenspelen, want dat leert niemand haar.

Hoe zal dat gaan, vraag ik mij af, als ze straks vijf is en iedereen van haar leeftijd kan lezen en schrijven. Hoe hard zal ze dan moeten werken om de sticker 'bijzonder' te blijven verdienen? Arm kind met zulke ouders. Arm kind met zulke ouders met zulke vrienden die daar niets van durven zeggen. Ik dorst dat niet. Als kinderloze een opmerking maken over de opvoeding van iemands kinderen is bijna net zo gevaarlijk als een opmerking maken als rijbewijs-loze over iemands rijstijl. Of überhaupt een opmerking maken over iemands rijstijl. Dat doe je alleen als je echt zin hebt in bonje.

Ik denk veel aan dat arme kind. Ik wil haar zo graag redden.

'Red jezelf,' zegt X.

Dat zal het zijn. Ik herken mijzelf in het kind. Hulpeloos en aan de goden overgelaten.

Beter is het om niet te veel na te denken. Gewoon maar in de tuinstoel te zitten. Naar Sam en Dave kijken die liggen te slapen in de avondzon. Straks gaan ze op pad. Elke nacht zijn ze weg. Overdag slapen ze. Dat zijn mijn kinderen, denk ik. Sam kijkt op, met een verwijtende blik. Of toch zen-meesters? voeg ik snel toe aan mijn gedachten. Sam knijpt zijn ogen weer dicht. Dat zal het zijn dan. Zen-meesters, en niet eens van mij.