Sportschool

Wat niemand voor mogelijk hield, is dan toch eindelijk gebeurd. Op herhaaldelijk aandringen van X. ben ik lid geworden van een sportschool. Dinsdag de hele mikmak, inschrijfgeld, eerste termijn, etc., betaald. Ik had de deur van de sportschool nog niet achter mij dichtgetrokken of er gingen stellages tegen de voorgevel om een spandoek op te hangen waarop in grote letters stond: “als je de komende maand lid wordt dan hoef je geen inschrijfgeld te betalen!” Ik heb nog even overwogen om te proberen het inschrijfgeld terug te vragen. Maar ik dorst niet. Ik zag mij al staan voor de balie als een soort Calimero, ‘dat is niet eerlijk’. Had ik geen moed meer voor.

Ik ging meteen spinnen bij Wouter. Wat een hoop energie hebben die aerobic-instructeurs. Wouter moest twee uur achter elkaar lesgeven terwijl ik na 1 uur al helemaal opgedweild kon worden. Wel een leuke bezigheid. Totaal nutteloos, want je komt niet eens ergens, maar op de een of andere manier vind ik het leuk om de muziek achterna te fietsen. Ken je dat opzwepende nummer van de Red Hot Chillie Peppers? Ik weet de naam van het nummer even niet meer zo goed, het gaat super snel. Het is de bedoeling om dan in de maat mee te fietsen. Ik voel mij dan een beetje een wielrenner, weet je wel, met verbeten gezicht over het stuur gebogen. De kwabben op mijn lijf flappen alle kanten op, mijn gezicht is rood, mijn bril beslaat van de inspanning. Ik probeer niet in te beelden wat Wouter van mij denkt, weet niet zeker hoe hij gezind is, maar homo of hetero, het zal er voor niemand interessant hebben uitgezien. Het voelt heel goed, daar gaat het om.

Naast spinnen heb ik ook gezumbaad (is überhaupt al bekend hoe Zumba vervoegd moet worden?). Gisteravond deed ik voor de tweede keer een lesje. Ik keek er wel naar uit om lekker anoniem mee te doen. De eerste les namelijk voelde ik me een beetje in de kijker gezet door de juf. Die vroeg: “wie is hier voor de eerste keer?” en plichtsgetrouw stak ik mijn hand op. Dan krijg je de hele les door aandacht en vragen of het nog goed gaat. Gister was er een invaller voor de juf. Die vroeg: “wie is hier voor de eerste keer?”. Ha ha! dacht ik, ik niet! Toen niemand zijn hand opstak, vroeg de juf: “wie is hier voor de tweede keer?” Hmpf, dacht ik. En stak weer plichtsgetrouw mijn hand op.

Krijg er enorm veel energie van, al dat springen en hupsen en fietsen. Als ik het volhoud, ben ik over een paar weken helemaal klaar voor de zomer. Nu nog stoppen met roken en minder snoepen. En een nieuwe baan. En mooi weer. Zo blijft er nog wat te wensen over.