De puzzel klopt niet

Vroeger als ik iets geks in de krant las, dan dacht ik: 'hoe hebben die mensen het zo ver kunnen laten komen?' Je weet wel, verhalen over fraude, of knoeierij. 'Dat zal mij nooit overkomen,' dacht ik dan. Tegenwoordig, sinds gisteravond eigenlijk, weet ik wel beter.

Gisteravond was de tweede sessie met mijn coach. Vol goede moed ging ik bij de theezakjes zitten. De smaken die ik dit keer wilde gebruiken, had ik al bedacht. Als een puppy die alles wil doen wat het baasje zegt, zat ik klaar om de opdrachten van mijn coach uit te voeren.

Ze vroeg mij om op de bank te gaan liggen in een comfortabele houding. Een andere aanpak dan de vorige keer, dacht ik teleurgesteld, maar desondanks ging ik op mijn zij liggen, met mijn knieën een beetje opgetrokken zodat mijn voeten niet over de rand van de leuning hingen. Ik moest ontspannen, zei ze. Dat ging goed tot het moment dat ze vlak naast me kwam zitten en mijn hoofd op haar been legde.

'Oh my god! OMG!' dacht ik maar zei niets. Ik liet haar over mijn haren strijken en tegen mij praten alsof ik een baby was. 'Ontspan maar,' zei ze. 'Ja, goed zo.'

Misschien is ze in de war, dacht ik. Misschien ziet ze mij aan voor een andere cliënt die zich heeft aangemeld voor rebirthing. Geen gekke gedachte, verleden keer kwam ze behoorlijk chaotisch over. Moet ik nu mijn grenzen aangeven? dacht ik ook nog terwijl ik als een plank lag te wachten tot ze stopte.

Na een eeuwigheid stond ze op en zei: 'Laten we dit maar niet bespreken, de uitwerking merk je later pas.' We hebben geen vervolgsessie gepland, ik mag over een week of drie aangeven of ik daar nog behoefte aan heb.

Als ik het niet zo onbeleefd vond, had ik mijn spullen bij elkaar gegrist en was ik weggehold. Maar zelfs dat deed ik niet.

X. is vandaag niet aanspreekbaar omdat de Volkskrant puzzel niet klopt. De omschrijvingen horen niet bij de afgedrukte diagram. Dat is nou precies hoe ik me voel.