Politiek vind ik net zoiets als links rijden op de snelweg. Ik hoor er niet tussen. Het is iets voor mensen in pak met das die graag netwerken, snelle jongens met een hoop bravoure en een dure auto. Of het is voor geëngageerde denkers, mensen die zich hun hele leven vastketenen aan hekken voor het grote goed.
Voor je het weet raak je verstrikt in ingewikkelde gesprekken waar je niet meer uitkomt, of in klem komt te zitten.
Maar met die discussies over de Olympische Spelen in Scotji, vind ik dat ik een standpunt in moet nemen. Alleen weet ik niet welke. Ik ben heel erg pro LGBT rights, ik twijfel alleen of een boycot van de Spelen de juiste oplossing is.
Nu blijk ik ongemerkt toch een standpunt in te nemen. Ik boycot namelijk al maanden, zo niet jaren, enkele sponsors van de Olympische Spelen. Want elke keer als ik een leuke functie zie op de website van Randstad, loop ik er consequent met een grote digitale boog omheen. Geen groter verdriet dan mijn carrièreplannen bespreken met de onaardige intercedente van Randstad. Heineken bier vind ik vies en bij McDonalds kom ik al jaren niet meer.
'Wat is je standpunt dan?' vraagt X.
'Gewoon,' zeg ik. 'Anti-sponsor?'
Misschien moeten ze wijnproeven op het Olympische programma zetten. Dan ga ik nu alvast oefenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten