Je zult mij vast enorm stom vinden, maar ik heb een life-coach benaderd om mij te helpen bij het vinden van een ander beroep. Op zich ging het wel hoor, dinsdag. Na een afschuwelijke metroreis (ik was vergeten hoe het is om 's morgens vroeg in de walm van de adem van een wildvreemde te moeten staan) ongelofelijk vroeg gearriveerd om te horen dat Hans, Griezel en Cruella de hele dag afwezig zouden zijn. Andere collega's waren ontzettend lief en attent. Iedereen deed duidelijk zijn best om te voorkomen dat ik weer huilend het pand moest verlaten. Ik geloof zelfs dat ik mijzelf een beetje nuttig heb gemaakt, die paar uur. Alleen die knoop in mijn maag ging pas weer weg toen ik in de metro terug naar huis zat.
Het is een begin, zegt de arboarts. Het voelt meer als een naderend einde. Dus heb ik ge-googled. Wat een hoop aanbod! Ik heb even getwijfeld of ik ook maar meteen een consult bij een Reiki therapeut moet doen, maar het intakegesprek bij de life-coach is al best duur, 70 euro-jongens. En haar verdere consulten zijn 150 per stuk. Dus ik weet niet eens of ik haar überhaupt kan veroorloven. In de email vraagt ze mij om na te denken over 'mijn begeleidingsvraag en de vorm die de coaching kan krijgen.' Weet ik veel wat mijn begeleidingsvraag is. Waarom moet ik dat soort dingen weten?
Zie er een klein beetje tegenop. Stel dat ze dingen gaat zeggen als: 'Stel je niet zo aan, wees blij dat je een baan hebt.' Volgens X. moet ik dan rustig weglopen en een andere coach zoeken. Maar stel je nou voor, denk ik de hele dag bij mijzelf, stel nou, stel nou. Zo ben ik voortdurend bezit met een dialoog in mijn hoofd met een mevrouw die ik nog niet eens heb ontmoet.
Misschien iets om aan te werken. Of is dit nou typisch zo'n begeleidingsvraag? Nou ja, nog meer van dat soort dingen. Ik ga nu op de bank liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten