Mijn moeder heeft altijd snoep in huis. Ook als ik onverwachts langskom, heeft ze iets lekkers in de aanbieding. Ik niet. Ik koop snoep om op te eten. En wel nu. Meteen.
Een rol chocoladekoekjes, het is even doorwerken, gaat in 1 keer op. Dat is best een pittige prestatie, want de suikerdip komt meestal al halverwege. Dan moet ik snel door eten om niet in slaap te vallen voor het laatste koekje op is. Hetzelfde geldt voor chips, overigens.
Ik denk dat het iets compulsiefs is. Misschien stress-gerelateerd. Maar hoe leg je dat uit aan minderjarigen die en masse met een lampionnetje in de hand een liedje staan te zingen voor je deur? Ach, ik lig nog wakker van die beteuterde gezichtjes. 'Wat een klootzak,' zag ik ze denken toen ik met een beschimmelde mandarijn aan kwam.
Ik wist niet dat Sint-Maarten nog gevierd wordt. Het is een bedelfeest, dacht ik. Iets wat honderden jaren geleden door armen werd gevierd. Die 0,1% groei van de economie lijkt dus toch niet afdoende.
Ons land zit in een grip van hysterie. Oude tradities worden uit de sloot gesleurd. En aan huidige wordt krampachtig vastgehouden. Morgen komt Sinterklaas aan in Nederland. Ik hoor dat er extra veiligheidsmaatregelen worden getroffen. Je houdt je hart vast. Ik denk eerlijk gezegd dat het die kleine kindjes geen bal uitmaakt of Piet zwart, wit of geel is. Zo lang hun schoentjes maar gevuld worden. Met bruikbare spullen. Desnoods snoep. In godsnaam geen fruit.
Volgens het Algemeen Dagblad wordt de intocht in negatieve zin historisch. Er worden herrieschoppers verwacht. Volgens minister Opstelten wordt het 'een prachtig mooie intocht'. Ik ga het met eigen ogen bekijken. Met huispak en toffels aan voor de buis. Heb een zak chocolade pepernoten gekocht. Precies groot genoeg om van te genieten, en voldoende klein zodat ik na consumptie nog wakker blijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten