Password

De harde werkelijkheid is dat ik vijf dagen lang naar mijn password heb gezocht. Vijf dagen lang vloeken en tieren. Daar kan ik zo chagrijnig van worden. Niet eens alleen daarom.

Allereerst het weer! Ik heb mij zorgen gemaakt om al die toeristen. Arme stakkers. Volgend jaar als ze rond deze tijd er even tussenuit willen, even bijkomen in een warmer klimaat, kiezen ze voor Nederland. Omdat die zo'n zachte herfst kent. Denken ze nu. Weten zij veel dat we met regenpakken, paraplu's, reserve truien en sneeuwschoenen rondsjouwen omdat het elk moment kan omslaan.

Ook vind ik dat er te veel ophef is over zwarte piet en te weinig over het afluisterschandaal. Niet dat ik het nieuws op de voet volg (ik wil alleen het journaal zien als Rob Trip het presenteert) maar van het beetje dat ik zie en hoor van het Nederlandse nieuws, gaat het nauwelijks over wat Merkel overkomt en wat de mogelijke consequenties zijn voor onze Mark.

Arme Snowden, denk ik dan. Uit een recent onderzoek blijkt dat een groot deel van de burgers zich niet eens druk maakt over de handelingen van de veiligheidsdiensten en het zelfs slecht vindt wat Snowden heeft gedaan.

En dan die bemanningsleden van de Arctic Sunrise. Ik weet niet precies wat ze bij dat Russische boorplatform deden, maar het is voor Greenpeace, dus vast iets goeds.

Daar kan ik zo chagrijnig van worden.

Omdat ik het gevoel heb dat ik faal. In mijn werk, in het contact met vrienden, in mijn leven. Ik ben geen dappere klokkenluider die het luxe leven wil omruilen voor een koude kamer in Moskou voor de vrijheid van alle medeburgers. Noch een stoere activist die zeven jaar cel in Rusland wil riskeren ter bescherming van het milieu.

'Hier,' zegt X. 'De boekenbijlage.'

Helen Fielding heeft een nieuwe Bridget Jones geschreven. Mr Darcy is dood.

Daar kan ik zo chagrijnig van worden.

Gevoerde telefoongesprekken in het verschiet

Ik heb een ouderwetse telefoon. Zo eentje waar geen beeldscherm op zit waar je met je vinger over heen kunt vegen. Ik ben diegene die tijdens de rit in de metro naar zijn schoot staart waar een papieren boek ligt te rusten. In tegenstelling tot de rest van de reizigers die naar zijn handpalm staart waar een moderne appel-, blackcherry of siemensding in ligt.

Mijn telefoon doet het goed, begrijp me niet verkeerd. Maar hij krijgt raadselachtige, niet eerder vertoonde functionaliteiten. Laat ik het maar eerlijk zeggen, ik denk dat mijn telefoon helderziend is. In de lijst 'gevoerde telefoongesprekken' voorspelt mijn telefoon dat ik op 13 december 2013 a.s. een telefoongesprek ga hebben met een vast nummer in Amsterdam. Een paar degen eerder, 7 december, zal ik een mobiele telefoon bellen.

Geheimzinnig. Zou het dan toch betekenen dat de toekomst zich al heeft afgespeeld? En dat er door een technische fout de bewijzen niet zijn gewist? Zou mijn telefoon, omdat hij zo oud is, een van de weinige artefacten zijn waar we nog mee kunnen tijdreizen? Mijn overwerkte inbeelding gaat daar graag in mee. Ik zie het voor me. Take one: een James Bond-achtige land-crisis. In december is het kabinet voor de zoveelste keer gevallen, hebben we geen Euro meer en zijn het deze twee telefoontjes die van cruciaal belang zijn.

Terwijl ik in mijn fantasie druk bezig ben het land van de ondergang te redden (in strak pak en met zo'n keurig bijgehouden baardje dat moet overkomen als een slordige 'drie-dagen-baard'), is Sam al aan zijn winterslaap begonnen. Dave nog niet. Hij loopt een beetje onrustig rond, ligt af en toe op de bank, dan weer schuurt hij tegen zijn snurkende broer op het voeteneind. Ik weet dat hij liever voor een warme kachel ligt. Misschien heeft hij dit weekend geluk. Naast het feit dat het vandaag de officiële uit-de-kast-kom-dag is, vind ik het ook de officiële begin-van-de-herfst-dag.

Hij beweegt zijn pols naar zijn mond, zegt onopvallend in het microfoontje in zijn manchet: 'De situatie vraagt om een winterjas.' In zijn onzichtbare oordopje klinkt het antwoord: 'Roger. Copy that.'

Mannelijke bloggers gezocht

Na een week verliefd staren naar mijn Award op de schoorsteen, wordt het tijd dat ik eindelijk die bijbehorende vragen eens beantwoord.

 1. Wat doe je in het dagelijks leven (behalve bloggen)?
Dagdromen, daar gaat heel veel tijd in zitten. En ik ondersteun Sam en Dave in hun bestaan als pluizige zen-meesters. Tussendoor ben ik bezig met her-integreren. Dat is geen werkwoord volgens mijn spellingcontrole. En ook niet iets waar ik graag uitgebreid over schrijf. 

2. Welke plek zou je graag eens willen bezoeken?
Ik zou graag eens een kijkje willen nemen in de werkkamer van onze Minister President. Niet alleen vanwege de huidige hooplalala in de Tweede Kamer. Ook gewoon uit nieuwsgierigheid hoe het met die man gaat. Ik zie hem zo weinig op televisie. Ik ben benieuwd hoe hij de dag doorkomt. Luncht hij in de kantine? (Als er zoiets is op het Binnenhof). Wat eet hij dan? Heeft hij nog wel een secretaresse? (Griezel mopperde laatst dat er in dit land een tekort is aan secretaresses voor het management. Ik moest meteen aan Mark denken).

3. Wie of wat is je grootste inspiratie?
Iedereen die kalm blijft ten tijde van grote paniek. Mensen die het overzicht houden, die het geheel blijven overzien, die de relativiteit niet uit het oog verliezen. Mensen die onpopulair durven te zijn, en toch aardig blijven. Mensen die durven liefhebben in deze verwarrende tijden.

4. Waarom ben je een weblog gestart?
Ik vind het een mooi idee dat er miljoenen, misschien wel miljarden bloggers op de wereld zijn die allemaal iets van hunzelf delen. Niet omdat ze er per se iets voor terug willen, meer vanwege de behoefte om iets van hunzelf te laten horen, te laten zien. Terwijl de buitenwereld steeds meer uniform en onpersoonlijk anoniemer, en individueler lijkt te worden, groeit er op het internet een digitaal kunstwerk van individualiteit, persoonlijkheid en warmte. Daar wil ik graag aan bijdragen.

5. Wat is je grootste trots in je leven?
Wat vreselijk, maar het eerste dat mij te binnen schiet is dat ik jaren geleden, toen ik net op kamers zat in Amsterdam, in een Bagels café zat te wachten tot sluitingstijd. Ik was jong, en wilde dolgraag een echte Amsterdammer zijn. Het was een hip café waar iedereen kwam maar waar iedereen net deed of ze elkaar niet kende. Zo ging dat in die tijd. Dus toen liep Kevin Bacon naar binnen. En hij ging vlak bij mij zitten. Volgens mij glimlachte hij ook nog vriendelijk naar mij. Van binnen gilde ik en viel ik flauw, maar het lukte mij om kalm te blijven. Ik heb vriendelijk terug gelachen en deed net of ik hem niet herkende. Ik denk dat het mij nu niet meer zou lukken.

6. Waarvan geniet jij het meest?
Niets doen. Overdag BBC kijken. Tot in de late uurtjes opblijven en filosoferen over het leven.

7. Is er iets wat je al heel lang wilt doen maar er nog altijd niet van is gekomen?
Zweeds leren, cursus fotografie, al die ongelezen boeken op de boekenplank lezen, en dan de inhoud onthouden. 

8. Waarvoor kunnen ze jou 's nachts wakker maken?
'Pssst, pak je koffer. We gaan op een wereldcruise.'

9. Op welk zelfgemaakt item ben je het meeste trots?
Ik ben niet zo handig, vrees ik. Hier moet ik nog even over nadenken.

10. Wat vind jij echt onwijs irritant?
Dat sommige dagdromen niet uitkomen, en dat ik blij ben dat sommige dagdromen waarvan ik zo hoopte dat ze zouden uitkomen, niet zijn uitgekomen.  

11. Wat zijn jouw plannen voor morgen?
Och, die tuin. Dat gras. De ramen. De strijk. Misschien begin ik eerst met een kopje koffie en een krantje. Daarna zien we wel.

Nu mag ik de Award doorgeven aan maximaal 11 andere bloggers. En omdat er zoveel leuke en goeie zijn (waaronder die van Anita, maar die heeft de Award terecht al in huis), waaruit het moeilijk kiezen is, leek het mij een goed idee om voornamelijk de mannelijke blogger in het zonnetje te zetten. In mijn onschuld dacht ik dat het mijn keuze makkelijker zou maken, maar ik ken helemaal geen blogs die door mannen worden geschreven.

Zijn die er wel? Heeft Mark R. een blog? (Dan zal hij vast meer dan 200 lezers hebben.)

Kent iemand een leuke mannelijke blogger met minder dan 200 volgers die een Award verdient? Laat het me maar weten, dan zal ik em overhandigen.

Leegte en een Award

Jippie! Van Anita heb ik de Liebster Award gekregen. De bedoeling is dat ik antwoord geef op haar 11 vragen, zelf 11 vragen bedenk en daarna de Award doorgeef aan 11 anderen.

Maar voor ik de prijs doorgeef, houd ik em nog even vast, zet em een weekje op mijn schoorsteen, om mij te helpen herinneren aan de poëzie in dit leven. 

Vanavond met een goede vriend uit eten geweest. We hebben de hele avond gelachen.

Om niets eigenlijk.

Hij vertelde over zijn vakantie en de enge beesten in het buitenland. Over de griezelige kruipsels in hotelbedden. Zelfs de hele dure.

Ik heb gezeurd. Ook om niets uiteraard.

Toen vertelde hij over de kanker in zijn lijf. Dat hij volgende week aan zijn tweede kuur begint. Dat hij na de eerste kuur zijn smaak is verloren en dat die waarschijnlijk nooit meer terugkomt. Dat hij denkt dat hij vanavond zijn haar zal verliezen. En volgende week zijn wenkbrauwen.

Ik wist het wel. Maar ik had de luxe om het tijdens ons gekeuvel even te vergeten.

Hij is er erg laconiek onder. Ongelofelijk sterk.

Er is zo weinig dat ik voor hem kan doen.

Ik zou hem een Award willen geven, maar hij wil er niet van horen. Praat er liever zo min mogelijk over.

Voor ik het wist, lachten we al weer.

Om niets eigenlijk. 

'Waarom?' vraag ik aan mijzelf. Het blijft verbijsterend stil in mijn hoofd. Ik ben bang dat dat er niet toe doet. Dat het antwoord niet in logica is te vinden. Dat het gewoon is zoals het is. Ongrijpbaar.

Net als niets, eigenlijk.

Het gaat maar door

Verleden week zwoor ik dat als X. eenmaal veilig terug was, ik nooit meer ontevreden zou zijn.

Nou, hij is terug hoor. Helemaal heel. Een telefoontje en een fietstocht van twintig minuten verwijderd.

En we zijn bijgepraat. En ik was echt heel erg blij.

Maar nu ben ik toch weer ontevreden.

Over andere dingen.

Het gaat maar door.

Over Cruella, bijvoorbeeld. Alleen haar gezicht al veroorzaakt onnoemelijke bitterheid in mij. En angst.

Het is iets dat alle zoogdieren hebben, denk ik. Van de week zat een poes op de stoep kommer en kwel te jammeren. Zo te horen had ze haar dag niet, en het regende ook nog. Ik ben een poosje naast haar gaan zitten. Op mijn hurken met mijn paraplu opengeklapt, zodat ze even kon schuilen. Ze gaf dankbaar kopjes. Maar als snel, leunend met haar voorpootjes op mijn bovenbeen, begon ze toch weer te klagen. Hartverscheurend maakte ze duidelijk dat de wereld aan het vergaan was. Dat kon ik toch zeker wel zien, dat zag toch iedereen, de hele wereld moet dat toch zien? Zo klonk het ongeveer.

Toen ging mijn been slapen en moest ik weer verder.

Het is allemaal zo tijdelijk. En arbitrair. Het zijn net woorden. Zoals bordeaux en beige. Of poes.

Vandaag geleerd dat het woord poes in het Afrikaans een heel erg onbeleefd woord is. Alleen de meest gevaarlijke gangsters uit de diepste lagen van de samenleving bezigen het in hun vocabulaire. Kun je het je voorstellen? Zo'n schattig woord.

Ik pak er weer een wijn bij. Nu het wat kouder wordt dacht ik aan rood. Een Bordeaux. Met knoflook-olijven, van de markt. Heb ik voorlopig weer even niets te klagen.  

Een week is vijf dagen

X. is op zakenreis. Voor een week. Dat is vijf dagen. We zien elkaar wel eens vaker zo lang niet. Maar dan is hij aan de andere kant van de stad, niet aan de andere kant van de wereld.

Hij zit op de rand van de aarde, zijn telefoon heeft daar geen bereik. Ik weet niet of hij veilig is geland, of er goed voor hem wordt gezorgd, of hij het naar zijn zin heeft. Als een bezetene probeer ik de rampscenario's uit mijn hoofd te bannen.

De keukenkasten zijn gedaan. De tuin gemaaid. De ramen gelapt.

Ik blijf aan hem denken.

Er zijn zoveel dingen die ik hem wil vertellen. Over wat de kassière gister tegen mij zei.

Over mijn spierpijn van het sporten.

Over het prachtige weer vanmorgen. Met die mistnevel op het gras, de laag hangende zon.

Over de man op de roltrap in het drukke station. 'Ha ha!' riep hij heel hard tussen de duizenden mensen in de ochtendspits. 'Goed zo, mensen! Goed zo!' Hij had meer ruimte om zich heen en iedereen liet hem met rust.

'Wat zou papa X. daar van vinden?' vraag ik aan Sam en Dave. Ze lijken me niet te horen.

Zelfs eindeloze herhalingen van Midsomer Murders kunnen mij niet opbeuren.

Ik tel de dagen af.

Soep van liefde

Het dagdromen heeft mijn maag in een soep van liefde veranderd. Het beïnvloed alles dat ik doe.

Hoewel in mijn fictieve relatie met Penry-Jones al binnen een week de klad kwam. Ik had het idee dat ik een blok was aan zijn been. Verveelde mij terwijl hij moorden aan het oplossen was. En als hij thuis was, voelde ik mij ongemakkelijk in ons samenzijn. Het enige dat de relatie nog een beetje spannend maakte waren dramatische gebeurtenissen. En op een gegeven moment had ik genoeg van die dollemansritten naar het ziekenhuis. In mijn dromen zijn we als vrienden uit elkaar gegaan.

Maar de soep van liefde is gebleven. Door mijn dagdromen is alles anders.

Ik maak praatjes met vreemden. Lach tegen oude vrouwtjes.  

Wachtend op de metro zie ik mensen verliefd naar elkaar kijken. In de zware warmte zie ik hun verlangende blikken. Ook al doen ze alsof ze collega's zijn, zegt zij tegen hem: 'ik moet er vandoor' en lacht hij vrolijk 'Doeg', ik weet wel beter. De lucht plakt door hun feromonen. Liefde zit in de lucht, de lucht is liefde.

Het dagdromen verandert mij in een jolige, glimlachende hippie.  

Dus doe ik er nog een schepje bovenop. Ik beweeg niet, zit alleen maar voor mij uit te staren. En kunnen Sam en Dave sinds lange tijd weer ongestoord hun roes uitslapen op mijn schoot.