Vier theezakjes om je leven vorm te geven

Inmiddels het intakegesprek gehad. Het duurde twee uur! Mijn coach blijkt een chaotische schat. Met een beangstigend decolleté, dat dan weer wel. En vreselijk vergeetachtig. Op de stoep voor de praktijk waren bouwvakkers herrie aan het maken. Daardoor was het arme mens telkens afgeleid. 'Waar was ik ook al weer?' vroeg ze dan. 'Ik doe dit dus al achttien jaar,' begon ze weer opnieuw. Al die jaren doet ze aan NLP, 'nog voor al dat populaire gedoe'.

Ik weet ook niet wat NLP precies is en eerlijk gezegd wist ik ook niet dat ze zo'n soort coach is. Toch zijn er interessante dingen boven gekomen. We hebben een levensloop gedaan. Ik moest vier theezakjes op de grond neerleggen. Ik koos kersen, groene thee, kaneel en bosvruchten. Al deze zakjes bij elkaar representeerden vier situaties. De situatie van nu, de periode die daaraan vooraf ging, het doel dat ik wil halen en wat daarna ligt. Daarna moest ik achtereenvolgens op elk theezakje gaan staan en voelen. Het klinkt heel zweverig en dat was het ook.

Moet het nu drie weken laten inzinken en niet te veel over denken, volgens haar. Als ik de kans krijg moet ik de komende periode zingen. Onder de douche, tijdens het stofzuigen. Mijn stem zal veranderen, zei ze. Dat klonk bedreigend, vond ik.

X. moest alleen maar hard lachen toen hij dit hoorde.

Verder heb ik flip-flops gekocht. Omdat het zomer wordt. Dit weekend al, zeggen ze. Ook werk ik hard aan een alarmerende verslaving voor de ribbelchips van de Aldi.

Paprika.

De begeleidingsvraag

Je zult mij vast enorm stom vinden, maar ik heb een life-coach benaderd om mij te helpen bij het vinden van een ander beroep. Op zich ging het wel hoor, dinsdag. Na een afschuwelijke metroreis (ik was vergeten hoe het is om 's morgens vroeg in de walm van de adem van een wildvreemde te moeten staan) ongelofelijk vroeg gearriveerd om te horen dat Hans, Griezel en Cruella de hele dag afwezig zouden zijn. Andere collega's waren ontzettend lief en attent. Iedereen deed duidelijk zijn best om te voorkomen dat ik weer huilend het pand moest verlaten. Ik geloof zelfs dat ik mijzelf een beetje nuttig heb gemaakt, die paar uur. Alleen die knoop in mijn maag ging pas weer weg toen ik in de metro terug naar huis zat.

Het is een begin, zegt de arboarts. Het voelt meer als een naderend einde. Dus heb ik ge-googled. Wat een hoop aanbod! Ik heb even getwijfeld of ik ook maar meteen een consult bij een Reiki therapeut moet doen, maar het intakegesprek bij de life-coach is al best duur, 70 euro-jongens. En haar verdere consulten zijn 150 per stuk. Dus ik weet niet eens of ik haar überhaupt kan veroorloven. In de email vraagt ze mij om na te denken over 'mijn begeleidingsvraag en de vorm die de coaching kan krijgen.' Weet ik veel wat mijn begeleidingsvraag is. Waarom moet ik dat soort dingen weten?

Zie er een klein beetje tegenop. Stel dat ze dingen gaat zeggen als: 'Stel je niet zo aan, wees blij dat je een baan hebt.' Volgens X. moet ik dan rustig weglopen en een andere coach zoeken. Maar stel je nou voor, denk ik de hele dag bij mijzelf, stel nou, stel nou. Zo ben ik voortdurend bezit met een dialoog in mijn hoofd met een mevrouw die ik nog niet eens heb ontmoet.

Misschien iets om aan te werken. Of is dit nou typisch zo'n begeleidingsvraag? Nou ja, nog meer van dat soort dingen. Ik ga nu op de bank liggen.

Ontkenning ziet er zo uit

Laat ik het dan zo zeggen: zo'n uitstapje is fijn, maar het is leuker om terug te zijn. De stof is wat gaan liggen. Sam en Dave gedragen zich niet meer beledigd. Huis is aan kant. Was gedaan. Iedereen in het land gewend aan de nieuwe koning. En ik begin de shock boven te komen van het telefoontje van Cruella.

Ze belde verleden week. Nummerherkenning uit, ik nam op. Hoe het met mij was, vroeg ze. Uit automatisme zei ik 'goed'. Dat is toch wat je altijd zegt, de eerste keer dat iemand het vraagt. De eerste keer is het een soort groet. Pas bij de tweede keer, hoe gaat het écht met je?, ga je over die vraag nadenken. Maar Cruella vroeg het geen tweede keer. Dat vindt ze fijn om te horen, zei ze. Misschien kan ik aan re-integratie gaan denken? Dat was zo'n beetje de strekking van haar verhaal.

Heb het gesprek afgeraffeld en een afspraak met de arboarts gemaakt. Hij vindt dat ik in ieder geval een poging moet wagen om een paar uurtjes per week te proberen. Om mijn beste intentie te laten zien. Als dat niet gaat, dan kan ik mij weer ziek melden, zegt hij.

Dus aanstaande dinsdag gaat het gebeuren. Moet ik Dr. Phil missen, maar ben ik net op tijd terug voor Escape to the Country. Dubbel gevoel. Ben een beetje misselijk bij het idee, maar kijk ook wel weer uit naar een beetje routine. Kan goed zijn voor mijn herstel, zegt de arboarts. Maar hoe doen mensen dat, werken? Hoe deed ik dat? Het lijkt zo stom om te doen.

Eerst maar morgen afwachten, de finale van het Songfestival. Anouk maakt kans zeggen ze. Dat moet het somber gemoed wat verlichten. En als dat niet lukt, dan toch zeker de wijn met de vlammetjes.

Inpakken

Met Koninginnedag wil ik altijd in het buitenland zijn. Het heeft niets met het koningslied te maken, ik vlucht al jaren elke 30 april de stad uit. Dacht niet dat het dit jaar zou lukken, maar net op tijd een uitnodiging van X. om paar dagen weg te gaan. We vertrekken morgen.

Baas staat op antwoordapparaat. Zo geen zin om met die man te praten. Krijg buikpijn bij het idee. Vertrek het liefst naar andere kant van de wereld, maar Texel is goed alternatief.

Volgens X. moet ik mijn vorige post herstellen en duidelijker verwoorden dat ik iedere vrouw op het feestje drie zoenen heb gegeven en niet de mannen in pak die erbij stonden. Ik dacht dat het wel duidelijk was. Anders hadden we niet zo lang kunnen blijven, denk ik. Er zaten namelijk wat oud-militairen bij. Nou ja, bij deze. Ik ben dus niet zo dapper als eventueel uit mijn vorige post lijkt.

Nu inpakken en instructies aan de buren voor Sam en Dave geven. Ik zou ze graag een afscheidsknuffel willen geven (Sam en Dave, niet de buren per se), maar alsof ze het weten dat ik weg ga, zijn ze de hort op. Hoop dat ze alles heel houden. Vorige keer hebben ze de bank aan gruzelementen gekrabd.

Moet ook nog de boel aan kant maken. Misschien de tuin. Ach, nee laat maar. Ik zal niet meer over de tuin beginnen. 

Boston in Lockdown

Zaterdag waren X. en ik uitgenodigd voor een feest. We waren prachtig opgedoft, al zeg ik het zelf. Om half 6 moesten we ons melden bij het restaurant. Toen we het terrein op kwamen rijden zag ik alle gasten voor het restaurant staan in een keurige rij. Zo te zien in afwachting van de feestvarkens. Het leek een beetje op een staatsieportret van Europese regeringleiders.Terwijl ik een kaartje kocht bij de parkeerautomaat, zag ik X. naar de rij wachtenden lopen om ze te begroeten.

Hij kent ze allemaal van jongs af aan. Ik niet. Heb sommige hooguit 1 keer gezien en omdat ik in paniek altijd mensengezichten vergeet, weet ik niet meer precies wie van hen ik heb gezien en dus ook niet aan wie ik mijzelf moet voorstellen en wie ik enthousiast moet begroeten.

Er waren naar mijn mening verschillende opties. Achteraf zei X. dat ik de meest idiote heb gekozen. Ik heb iedereen drie zoenen gegeven, alsof ik ze ook allemaal al jaren ken. Een aantal van de vrouwen op leeftijd was daar niet van gediend maar te beleefd om er openlijk iets van te zeggen. Dat geeft veel weerstand en onderdrukt miauw, kan ik je verklappen. Zo'n zelfde ervaring als wanneer ik Dave in zijn reiskoffer duw om naar de dierenarts te gaan.

Maar ik heb doorgezet. Na de eerste moet je wel, anders is het een belediging voor de rest. Van pure schaamte ben ik direct aan de Chardonnay gegaan en ben niet meer gestopt.

Vandaag pas echt verlost van kater. Daarom, het is mijn enige excuus, is de tuin nog steeds niet gedaan. Such a shame!

Oja. En natuurlijk ook omdat ik vandaag aan de buis zit gekleefd vanwege de live zoektocht naar Dzhokar Tsarnaev. Fascinerend!

Tussendoor heb ik een mail naar de sportschool gestuurd. Hun slogan is dat je het altijd moet melden als iets je niet bevalt. Dat laten we ons geen tweede keer vertellen. Heb gemaild dat ik heel blij ben met mijn lidmaatschap maar dat ik het leuk had gevonden als ze de wervingsactie aan mij hadden verteld voordat ik lid werd. Ik verwacht er niet veel van (mag ik natuurlijk niet denken volgens The Secret. Moet denken: 'mijn inschrijfgeld wordt teruggestort', 'mijn inschrijfgeld wordt teruggestort', 'ik krijg levenslang gratis lidmaatschap' etc.). Maar ben wel al blij dat ik het toch even gezegd heb.

En dan nu weer terug naar CNN.

Sportschool

Wat niemand voor mogelijk hield, is dan toch eindelijk gebeurd. Op herhaaldelijk aandringen van X. ben ik lid geworden van een sportschool. Dinsdag de hele mikmak, inschrijfgeld, eerste termijn, etc., betaald. Ik had de deur van de sportschool nog niet achter mij dichtgetrokken of er gingen stellages tegen de voorgevel om een spandoek op te hangen waarop in grote letters stond: “als je de komende maand lid wordt dan hoef je geen inschrijfgeld te betalen!” Ik heb nog even overwogen om te proberen het inschrijfgeld terug te vragen. Maar ik dorst niet. Ik zag mij al staan voor de balie als een soort Calimero, ‘dat is niet eerlijk’. Had ik geen moed meer voor.

Ik ging meteen spinnen bij Wouter. Wat een hoop energie hebben die aerobic-instructeurs. Wouter moest twee uur achter elkaar lesgeven terwijl ik na 1 uur al helemaal opgedweild kon worden. Wel een leuke bezigheid. Totaal nutteloos, want je komt niet eens ergens, maar op de een of andere manier vind ik het leuk om de muziek achterna te fietsen. Ken je dat opzwepende nummer van de Red Hot Chillie Peppers? Ik weet de naam van het nummer even niet meer zo goed, het gaat super snel. Het is de bedoeling om dan in de maat mee te fietsen. Ik voel mij dan een beetje een wielrenner, weet je wel, met verbeten gezicht over het stuur gebogen. De kwabben op mijn lijf flappen alle kanten op, mijn gezicht is rood, mijn bril beslaat van de inspanning. Ik probeer niet in te beelden wat Wouter van mij denkt, weet niet zeker hoe hij gezind is, maar homo of hetero, het zal er voor niemand interessant hebben uitgezien. Het voelt heel goed, daar gaat het om.

Naast spinnen heb ik ook gezumbaad (is überhaupt al bekend hoe Zumba vervoegd moet worden?). Gisteravond deed ik voor de tweede keer een lesje. Ik keek er wel naar uit om lekker anoniem mee te doen. De eerste les namelijk voelde ik me een beetje in de kijker gezet door de juf. Die vroeg: “wie is hier voor de eerste keer?” en plichtsgetrouw stak ik mijn hand op. Dan krijg je de hele les door aandacht en vragen of het nog goed gaat. Gister was er een invaller voor de juf. Die vroeg: “wie is hier voor de eerste keer?”. Ha ha! dacht ik, ik niet! Toen niemand zijn hand opstak, vroeg de juf: “wie is hier voor de tweede keer?” Hmpf, dacht ik. En stak weer plichtsgetrouw mijn hand op.

Krijg er enorm veel energie van, al dat springen en hupsen en fietsen. Als ik het volhoud, ben ik over een paar weken helemaal klaar voor de zomer. Nu nog stoppen met roken en minder snoepen. En een nieuwe baan. En mooi weer. Zo blijft er nog wat te wensen over.

Later als ik groot ben

Vrijdags is de dag dat ik mijzelf tijd gun om te zitten en te schrijven. De rest van de week gaat te snel voorbij.

Pasen overleefd (geen commentaar).

Waarom schrijf je niet wat er gebeurd is nadat Hans en Griezel aan de macht kwamen? Dat vroeg X. laatst. Omdat ik mij schaam, zei ik. Voor wat er is gebeurd. De arboarts zei 'het is je overkomen'. Maar daar schiet ik meteen van vol. Maakt mij zo'n slachtoffer, het meest onprettige gevoel dat er is. Dan schaam ik mij nog liever, alsof ik er wat aan kon doen.

Sam gaat goed. Zijn staart doet weer gewoon. De tuin ligt er nog steeds verwilderd bij. Maar heb de ramen gelapt. Met spiritus, een zeemleren lap en een trekker. Dat doen niet veel mensen meer (glassex, puh!).

Nu een sigaret. En dan weer denken. Wat ongetwijfeld zal ontaarden in tv kijken (Carice van Houten in College Tour begint zo!). Zo'n week gaat voorbij zonder dat ik echt veel nadenk over wat ik nou eigenlijk wil. Iets voor mijzelf. Eigen baas zijn. Bijvoorbeeld kok (ja, ma ik weet het, ik weet het, maar daar zijn cursussen voor). Danser (ochguttegut). Elk beroep, eigenlijk. Overal waar ik kom en ik zie iemand die duidelijk plezier heeft in zijn werk, en er heel duidelijk voor gemaakt is, die zo heel erg op zijn plek is in dat werk, dan wil ik meteen ook dat werk doen. De kassière bij de super hier op de hoek, de fluitende straatveger. Straks na het zien van College Tour wil ik waarschijnlijk acteur worden. Nu niets beslissen, zei X. Gewoon maar denken. Nou dat zullen we dan maar doen.