Beter dan de rest

De buurman heeft een muis. Dat vertelde hij over de tuinafscheiding. Of hij Sam mocht lenen.

Op dat moment zat Sam zich te wassen op de ooit witte, maar inmiddels groen bemoste tuintafel. Ik denk dat Sam even verbaasd opkeek. 

'Tja,' zei ik. 'Je kunt het altijd proberen.'

Sam is winters' dik, heeft een lekker stevige vacht voor het geval hij net even te lang buiten is in deze extreem zachte winter en werkt dagelijks zijn reserves bij. Het is een hele kerel. De buurman kreunde toen ik hem over het hek aanreikte.

Een dag later werd Sam weer thuis gebracht.

'Hij heeft het niet zo op muizen,' zei de buurman. Zodra het kleine knaagdiertje voorbij schuifelde, schijnt Sam op een kruk te zijn gesprongen en is er vervolgens niet meer van afgekomen.

Nu snap ik hoe mijn ouders zich voelde toen de juf van de lagere school tegen hun zei: 'Ik denk niet dat Ben talent heeft voor rekenen.' Mijn vader (de accountant) heeft op de terugweg in de auto de tafels met mij doorgenomen. Tot ik in huilen uitbarstte.

Nu twijfel ik of ik Dave aan de buurman moet uitlenen. Dave is best stoer, maar opereert toch liever als team, denk ik. Ik heb hem ooit een muis zien eten, met huid en haar. Maar het zou goed kunnen dat het muisje in het voorbijgaan een hartaanval had gekregen na het zien van Dave. Want hij ziet er echt best stoer uit, daar ligt het niet aan. En je moet het maar willen, zo'n muis verorberen terwijl je favoriete kattenbrokjes liggen te wachten.

Het boeit Sam en Dave niets, wat anderen van hun verwachten. Ze doen waar ze goed in zijn. Net als de buitenschilder van mijn sportschool. Die had het bordje 'Nad' opgehangen bij een pas geverfd stukje kozijn. Het duurde even voor ik de boodschap begreep.

Ach wat zou het. De taal leeft, zullen we maar denken.

Ondertussen zoek ik naar opvulling van het zwarte gat dat op tv is achtergebleven na de sluiting van de Olympische Winterspelen. De medaillewinnaars zijn terug in Nederland. Mark heeft hun toegesproken in de Ridderzaal. 'Jullie waren gewoon beter dan de rest,' heeft hij gezegd. Een terechte conclusie, lijkt mij.

Ja, daa-hag

Een negenjarig jongetje maakt nog kans om kunstrijder van Olympisch niveau te worden. Dat was ongeveer het enige dat Hans van Zetten als commentaar kon verzinnen gedurende de kür van Javier Fernandez, de eerste en volgens mij enige Spanjaard ooit aangetroffen op schaatsen. Javiers vierdubbele flipflops en zijn viervoudige Rieberger liet Hans voorbij gaan om alle jongetjes in Nederland toe te spreken.

'Jullie hebben dus nog tien jaar,' zei Hans.

Terwijl de mooi uitgedoste Spanjaard voorbij dartelde op zijn ijzers, mijmerde Hans: 'maar niet alle negenjarige jongetjes.' Hier volgde een dramatische pauze. Om iets te zeggen over het spektakel van Javier? Dan ken je Hans nog niet.

'Als je een dikkertje bent,' ging Hans verder, 'dan kan het niet.'

Zo ging het maar door. Ik heb Hans en Javier op een gegeven moment maar weggezapt in ruil voor Skeleton. Liever mensen op een theeblad een ijsbaan zien afglijden dan het gefilosofeer van Hans te moeten aanhoren.

Ik kan mij verschrikkelijk ergeren aan presentatoren. En ik ben ook nog eens heel slecht in namen, dus ik vergeet meestal hoe mijn Nemesis (of is het meervoud Nemeses?) heten. (X. wist nog van Hans). Er was er ooit een man bij EuroSport (wiens stem verdacht veel op die van Hans leek) die tijdens het becommentariëren van een tenniswedstrijd een broodje hete kroket zat te eten. Met de microfoon open. Toen Boris Becker of Micheal Stich (dit voorval is al weer een tijdje terug) een ace sloeg, was het enige commentaar: 'Ja, daa-hag.'

Hoe het ook zij, Javier maakt nog een kans op een medaille. Hoewel Hanyu wel heel erg goed is. De beslissing valt vanavond, dus je maakt kans dat ik halverwege dit gesprek plotseling moet stoppen. 

Overigens heeft Hans de dertig plussers met rust gelaten. Mijn droom om kledingontwerper te worden van kunstrijders die meedoen aan de Olympische Spelen is nog niet in duigen. Dan word ik  bloezenspecialist. Ik fantaseer al dagen over los wapperende lange zijde mouwen die de amplitude krachtig benadrukken. Mocht Hans tegen die tijd nog verveeld boven een microfoon hangen om de beweging van ijsdansers van commentaar te moeten voorzien, dan hoop ik dat mijn bloezen hem kunnen inspireren iets nuttigs te zeggen. Och, wat zei Oprah ook al weer? You gotta dream big. 

Hoe dichter bij Dolly, hoe beter

Vlak na de openingsceremonie heb ik mijn boycot van de Olympische Spelen al weer opgeheven. Het is een TV-Walhalla wat ik niet voorbij wil laten schieten. Vanaf nu hoef ik niet meer te wachten op Pointless of The Antiques Road Trip. De komende veertien dagen is er elk moment van de dag iets op.

Vanaf maandag heb ik de hele week mijn agenda geblokt om naar curling te kijken. De meeste curlingers (of zouden ze curlers heten?) zijn heel ontspannen mensen. Die zie je niet zenuwachtig warm lopen, of onrustig dribbelen voor ze op moeten. Die mensen laten zich de pis niet lauw maken, zou mijn opa zeggen. Een plezier om naar te kijken. De exacte regels weet ik niet, maar het gaat om het schuiven van een soort theeketel over het ijs richting het midden van een cirkel aan de andere kant van de arena. Dat heet de Dolly. Hoe dichter bij Dolly, hoe beter.  

Vandaag heb ik schaatsen gekeken, net als waarschijnlijk 7 biljoen andere Hollanders. Wat ik dan leuk vind om te zien, is niet zo zeer de mooie prestaties van 'onze mannen' (die clean sweep maakt ze 'van ons', zo werkt dat), maar hoe de presentatoren zich gedragen tegenover elkaar. Wat mij bijvoorbeeld opviel was dat Erben het moeilijk vond om de aandacht van Dionne te delen met Rintje. Zijn rug bleef demonstratief naar Rintje links achter hem gekeerd, zijn grote ogen smekend om de aandacht van Dionne. Hij stak nog net niet zijn arm in de lucht om zijn beurt op te eisen. Af en toe leek het alsof hij in zijn ear piece het advies kreeg zich meer te draaien. Dan zag je zijn linker schouder een centimeter of twee bewegen. Een minuutje later stond hij weer terug. Rintje leek het niet te deren. Dat zou een goede curler zijn, verwacht ik.

Ik heb ook het juichende koningspaar gezien met de minister president en diens broer, zo leek het. Ik kreeg niet de indruk dat Mark het snapte, dat schaatsen. Hebben we nu gewonnen? zag je hem denken toen Kramer was gefinisht.

Ook leuk van sport kijken is de raakvlakken die het heeft met mijn dagelijkse leven. Vlak voor zijn 5000 meter, vertelde Kramer een interviewer, zat hij in zijn kleedkamer en voelde hij zich doodongelukkig. Gister in de documentaire over Dean en Torvill vertelde Christopher Dean dat hij vlak voor de gouden rit (van dertig jaar geleden) in de kleedkamer zat en overvallen werd door een enorme vermoeidheid. Kijk, daar heb ik nou best vaak last van. En wat blijkt? Het is een plateau van adrenaline, volgens Christopher. Er is een opbouw van spanning dat vlak voor de prestatie even afneemt. De toevoer van adrenaline stopt waardoor een stemmingswissel volgt. De volgende keer als ik te moe ben om van de bank te komen, weet ik dus waar het aan schort. Maar nu eerst weer even sport kijken.

Gong Xi Fa Cai!

Net als de tuinier het weerbericht (gaat het de komende tijd nog vriezen of kunnen de zaadjes al de grond in?) moet men voor het Chinees Nieuwjaar scherp blijven op de stand van de maan.

Vandaag is het de tweede nieuwe maan na de zonnewende, wat betekent dat het jaar van het paard is aangebroken. Mark is een schaap. Volgens de Chinese astrologen gaat dat goed samen. Beide hebben een gezond verstand, zeggen de experts, en beide weten hoe ze conflicten moeten voorkomen. Dat voorspelt veel goeds.

Maar feng shui-experts beweren juist dat het een dramatisch jaar wordt. Februari, mei en augustus zijn de maanden waar we voor moeten oppassen.

Ik ben een rat. En paard en rat schijnt geen goede combinatie te zijn. Ik voel het meteen. Beetje zere keel, branderige ogen.

Voor Amanda Knox is het jaar van het paard belabberd begonnen. Staatssecretaris Weekers moest van zichzelf ontslag nemen. Vergeleken met hun is mijn situatie lang zo slecht niet.

Maar toch. Het is vrijdagavond en ik voel een koutje opkomen. Hoe oneerlijk is dat?

De relativiteit van reizen

De trein is vol voor een zaterdagmorgen. Ik neem plaats in een carré, tegenover een vader en zijn twee kinderen. Alle drie kijken ze gebiologeerd naar een scherm in hun handpalm: de kinderen hun Gameboy, de vader zijn smartphone.

Het jongetje voor mij heeft een trui aan met knalroze letters, door zijn voorovergebogen houding is de boodschap niet te lezen. Hij praat tegen zijn Gameboy zoals O.J. Simpson naar verluidt tegen Nicole praatte: 'Zo gaat dat toch niet. Ik kan veel beter schieten dan jij. Loser. Weg jij!'

Zijn vader maant hem tot rust, met een stem en intonatie die verontrustend veel lijkt op die van Mark Rutte.

Buiten trekt de stad voorbij. Eerst is er nog bebouwing. Woonkamers vlak langs de vieze ramen maken plaats voor grijze verouderde metrostations, maken plaats voor kantoortorens aan de rand van de stad. Bedrijven met een intrigerende dienstverlening: een zitcentrum, een kerstwarenhuis, de opvoedpoli.

Dan komen de groene weilanden. Her en der een hoopje huizen omsingeld door een cluster kale bomen. Soms een molen.

'Waarom stopt de trein?' vraagt het jongetje met de roze letters op zijn buik.

'Omdat dit een station is,' zegt Mark.

Wat Mark vergeet te zeggen is dat dit het kleinste stationnetje is dat ik in tijden heb gezien. Een perron, veel meer is het niet. Er staat een bakstenen huisje, dat aan reparatie toe is. Daarnaast staan een wat oudere heer en een klein knulletje van bijna vier, hand in hand te staren naar mijn trein.

Daar stond ik ooit, bij een vergelijkbaar klein stationnetje, mijn hand veilig in de warme handpalm van mijn opa, urenlang te kijken naar de mensen op hun weg. Mensen die niets doen en toch in transit zijn - mensen in het midden van daar waar ze vandaan komen en waar ze naar toe gaan. Een ongrijpbaar moment, van buitenaf te benijden, van binnen niet anders dan normaal.

'Waar je ook komt, je neemt overal jezelf mee,' zei mijn opa.

De trein trekt weer op, het verleden schuift langs het raam mijn beeld uit. Ik zucht en pak mijn boek erbij, rustig wachtend tot ik op mijn bestemming ben.

Blue Monday

Morgen is het de meest deprimerende dag van het jaar. Ik ben nooit zo dol op maandagen, maar nu kijk ik er naar uit. Wat een gezellig vooruitzicht om met z'n allen depressief te zijn.

Gister heb ik mijn Blue Monday al gehad. Ik was op zoek naar een citaat uit een boek en tijdens het doorbladeren viel mijn oog toevallig op een seksscène. Het boek is van iemand die ik ken en het is een beetje autobiografisch van opzet.

Het was net zoiets als het zien van een ongeluk. Gruwelijk, maar ik moest blijven kijken. 

Bah. Nu moet ik mijn best doen om niet aan die scène te denken wanneer ik de auteur spreek. De komende maand is mijn agenda geblokt voor afspraken.

Om de lange januarimaand en de rest van het eerste kwartaal depressievrij door te komen heeft men het Awards-seizoen uitgevonden in de film- en theaterindustrie. Verleden week was de Golden Globe en dit weekend de Screen Actors Guild Awards. Volgende maand de Oscars. Haal de chips maar vast in huis.

De meeste prijzen zijn al verdeeld, alleen de envelopjes hoeven nog opengemaakt en the winner announced. Toch zou ik laf genoeg zijn om dan juist in deze maanden heel aardig tegen iedereen te doen. Meryl Streep is wat stoerder. Die heeft verleden week Walt Disney voor antisemiet en vrouwenhater uitgemaakt. De man is al dood, maar toch was men geschokt. Daar word ik weer wat vrolijker van.

Rick Astley is nog niet dood. Daar leek het even op tijdens een google search, maar gelukkig is er Wikipedia. Ik beurde weer helemaal op toen ik las dat er een fenomeen op Internet naar Rick is vernoemd: Rickroll. Stuur een link naar iemand met de vermelding dat het iets interessants is, een trailer van een leuke film bijvoorbeeld, en plak er in werkelijkheid een link onder naar de muziekvideo 'Never Gonna Give You Up' van Rick Astley op YouTube.

Daarom zit ik hier, de dag voor Blue Monday, met een enorme smile op mijn gezicht. Ik heb namelijk een idee. Stel je voor: de ceremonie van de Oscars is bij 'The Best Actor' categorie aangekomen. De spanning is om te snijden. Wordt het Christian Bale uit American Hustle of Idris Elba uit Long Walk to Freedom? De master of ceremony opent tergend langzaam de envelop. And the winner is...

De schoonmaakster van Mark

Zou Mark Rutte een schoonmaakster hebben? Ik hoop dat hij beter is in ramen lappen dan in persconferenties. Hij bereidt zijn toespraak niet eens meer voor. In de persconferentie van gister kijkt hij om de zin naar zijn schoot waar een spiekbrief ligt.

Het leuke is wel dat hij tijdens het lezen heel verrast lijkt dat Nederland de Olympische Spelen in Sotsji niet boycot. Als hij uit de lijst van afgevaardigden voorleest dat de minister president ook gaat, zie je em denken: verrek, dat ben ik. Even verderop zegt hij oprecht: 'ik kijk er erg naar uit.'  

Schoonmakers zullen wel duurder worden. In de krant staat dat een dienstencheque moet zorgen dat 'particulieren hun werkster wit kunnen betalen en dat de werkster belasting en pensioenpremie betaalt'. In het krantenartikel wordt consequent het woord werkster gebruikt. Zou die arbeidsgroep echt alleen uit vrouwen bestaan?

Gister heb ik The Bourne Identity op DVD gekeken. Nu ben ik overtuigd dat juist mannen heel geschikt zijn als schoonmakers. Vooral geheimagenten met geheugenverlies en de CIA op de hielen. Overal waar Jason Bourne komt, neemt hij de tijd om te poetsen als Mien Kraak. Als Jason de boel heeft gedaan, is er geen vingerafdruk meer te vinden. Zo'n schoonmaker wil toch iedereen?

Als ik Jason niet kan krijgen, houd ik mijn huis liever zelf schoon. Ondanks mijn onderdrukte opruimwoede. Wat het schoonmaken zo leuk maakt, is dat er om de zoveel maanden een nieuw product op de markt komt dat het antwoord belooft te zijn op alle viezigheden. Elke keer trap ik er weer in. Bij de AH zag ik vandaag Mr. Proper vloeibare gel. Ik had geen tijd om te stoppen en de beloftes op de verpakking te lezen. Nu staat het op mijn verlanglijstje. Mr. Proper is the new black.

Nog leuker dan schoonmaken is het verzinnen van schoonmaakproducten. Wat dacht je van een Jason Bourne-serie, bijvoorbeeld? Operation Bathroom voor het verwijderen van kalkresten. Operation Dinner In om de keuken te ontvetten. Ik zoek nog een naam voor een schoonmaakmiddel dat stof van het plafond verwijderd. Spider Man, zou kunnen. Of Spinragman. Of een ramenlappakket dat naar Mark is genoemd.

X. staat in de keuken. We gaan koken, ik moet gaan.