Dagdromen

Ik heb het dagboek-schijven weer ontdekt. Heerlijk om de bizarre fantasieën in mijn hoofd kwijt te kunnen. Ik heb namelijk Whitechapel ontdekt. Een misdaadserie dat op de Belg elke maandagavond wordt uitgezonden. En Rupert Penry-Jones speelt de hoofdrol.

Meer zeg ik niet, want X. leest mee.

Iedereen fantaseert. Sommige twaalfjarige meisjes hebben het met paarden. Anderen met Justin Bieber. Een vriendin van mij heeft ooit opgebiecht dat ze de natte T-shirt scene met Colin Firth als Mr. Darcy een hele avond heeft herhaald.

Evolutionair gezien moet het een voordeel hebben. Maar welke weet ik niet. Wat voor zin heeft het om te dagdromen over nooit. Het lijkt mij sowieso beter dan fantaseren over oorlog voeren in Syrië.

Och, zucht hij en kijkt weer glazig voor zich uit.

Boycot

Politiek vind ik net zoiets als links rijden op de snelweg. Ik hoor er niet tussen. Het is iets voor mensen in pak met das die graag netwerken, snelle jongens met een hoop bravoure en een dure auto. Of het is voor geëngageerde denkers, mensen die zich hun hele leven vastketenen aan hekken voor het grote goed.

Voor je het weet raak je verstrikt in ingewikkelde gesprekken waar je niet meer uitkomt, of in klem komt te zitten.

Maar met die discussies over de Olympische Spelen in Scotji, vind ik dat ik een standpunt in moet nemen. Alleen weet ik niet welke. Ik ben heel erg pro LGBT rights, ik twijfel alleen of een boycot van de Spelen de juiste oplossing is.

Nu blijk ik ongemerkt toch een standpunt in te nemen. Ik boycot namelijk al maanden, zo niet jaren, enkele sponsors van de Olympische Spelen. Want elke keer als ik een leuke functie zie op de website van Randstad, loop ik er consequent met een grote digitale boog omheen. Geen groter verdriet dan mijn carrièreplannen bespreken met de onaardige intercedente van Randstad. Heineken bier vind ik vies en bij McDonalds kom ik al jaren niet meer.

'Wat is je standpunt dan?' vraagt X.

'Gewoon,' zeg ik. 'Anti-sponsor?'

Misschien moeten ze wijnproeven op het Olympische programma zetten. Dan ga ik nu alvast oefenen.

Vamos a ver

X. is binnenkort jarig. Het is me in al die jaren nog niet gelukt hem te verrassen met een cadeau dat niet op zijn lijst staat en toch gepast en gewenst is.

Twee jaar geleden bestelde ik een hippe juten zak uit Parijs. Op de website werden ze als bloembakken verkocht, maar eenmaal in gebruik bleken ze zo lek als, tja, juten zakken.

Verleden jaar had ik het fantastische idee om een hele DVD box aan te schaffen van een Engelse comedian. Het was een gok, ik kende zijn werk niet, wist alleen dat hij trouw komt opdagen in BBC shows en dan leuke grapjes maakt. De eerste aflevering hebben we met strakke gezichten gekeken. Te avant-gardistisch, te modern, te niet-leuk.

Dit jaar heb ik gekozen voor weer een onbekende serie (eerste deel, niet de hele box) en een onbekend boek. Verder kan ik geen details geven.

Vlak na de aanschaf was ik redelijk zeker dat het een hit is. Zoals elk jaar, eigenlijk. Maar hoe dichterbij de grote dag, hoe meer ik ga twijfelen. Ook schieten er allerlei ideeën te binnen die eigenlijk veel beter zijn, maar daarvoor is het te laat. 

Gelukkig is het te warm om er te lang bij stil te staan. We zullen zien, zeggen de Spanjaarden. Ik zal zorgen dat er voldoende wijn in huis is, dan kan er weinig misgaan.

Koninklijke Kreeft, op de valreep van Leeuw

Zo, hij is eruit. De nieuwe Britse troonopvolger. Wat nou zo wonderlijk is, is dat ik mij de geboorte van zijn vader William nog goed kan herinneren. En in de archieven ligt nog ergens een dik plakboek met plaatjes van zijn oma.

Doet me een beetje denken aan de families in de volksbuurt waar mijn oom en tante vroeger woonde. Tussen twee bezoeken door kon het bewonertal in het pand van de buren zich zo maar hebben verdubbeld. Er was altijd wel een meisje zwanger wiens moeder nog niet oud genoeg leek om te stemmen.

Het Koninklijke Knulletje moet nog een naam. Op het moment van schrijven is die nog niet bekend. 'James' doet het goed in de gokwinkels. Net als 'George'. Ik zou hem 'Arthur' noemen, de naam die Charles eigenlijk aan William wilde geven. Wie wil er niet King Arthur zijn?

Zo ver ik weet zijn er in totaal vijf vorsten geweest in de geschiedenis van de Engelse troon met een unieke naam (Pointless knowledge!). De rest heeft er allemaal een nummer achter, zoals Elizabeth II. Dat lijkt me toch ook wel weer cool. Moet je wel oppassen wanneer ze je leven willen verfilmen. In de titel van de film 'The Madness of King George' hebben ze III weggelaten om te voorkomen dat het publiek dacht deel I en II te hebben gemist.

Maar goed, een klein Kreeftje dus, op de valreep van Leeuw. Nu moet ik nog alle sterrenbeelden van alle Engelse vorsten uit mijn hoofd leren. Dat zou pas echt goeie Pointless knowledge zijn. Ga ik meteen werk van maken.

Chagrijnig

Gister was ik eerst helemaal jipperdepippie want ik had gezien dat je maandrente van soms wel 4% kunt krijgen op een deposito. Voor vier hele uren lang dacht ik dat het betekent dat ik elke maand 4% op mijn volledige spaargeld zou ontvangen.

Wat zeurt iedereen toch over die economie? dacht ik vrolijk toen ik een nieuwe badkamer uitzocht.

X. belde en ik vertelde hem het goede nieuws. Halverwege mijn verhaal besefte ik mijn denkfout.

Die maandrente moet door twaalf gedeeld. O ja. Zucht, balen. Was meteen chagrijnig, natuurlijk.

Hoe dan ook, vandaag heb ik genetwerkt (is dit eigenlijk wel een werkwoord?). Ik doe dat anders nooit, netwerken. In mijn beleving is het iets voor mannen in pak met te strakke stropdas. Maar vanmiddag ging het per ongeluk.

Ik zat op een terras en sprak een meneer die een interessante baan heeft bij een leuk bedrijf. Ik heb hem honderduit gevraagd en voor ik het wist zei ik dingen als: 'lijkt me leuk om contact te houden'. En: 'denk de volgende keer maar aan mij als je nog eens zo'n klus hebt'.

Kwam het door de drank dat ik zo progressief was en hij zo aardig? Het is gebeurd, water onder de brug, de woorden zijn gesproken, de gegevens zijn uitgewisseld. Soms wou ik dat ik de film nog een keer kon terugdraaien. Mijn onhandigheid wegpoetsen. Maar misschien had ik het dan helemaal niet gezegd. Nou ja, mijn chagrijn is minder dan gister. En toch erger ik mij aan alles en iedereen. Moet je nagaan hoe chagrijnig ik gister was.

De puzzel klopt niet

Vroeger als ik iets geks in de krant las, dan dacht ik: 'hoe hebben die mensen het zo ver kunnen laten komen?' Je weet wel, verhalen over fraude, of knoeierij. 'Dat zal mij nooit overkomen,' dacht ik dan. Tegenwoordig, sinds gisteravond eigenlijk, weet ik wel beter.

Gisteravond was de tweede sessie met mijn coach. Vol goede moed ging ik bij de theezakjes zitten. De smaken die ik dit keer wilde gebruiken, had ik al bedacht. Als een puppy die alles wil doen wat het baasje zegt, zat ik klaar om de opdrachten van mijn coach uit te voeren.

Ze vroeg mij om op de bank te gaan liggen in een comfortabele houding. Een andere aanpak dan de vorige keer, dacht ik teleurgesteld, maar desondanks ging ik op mijn zij liggen, met mijn knieën een beetje opgetrokken zodat mijn voeten niet over de rand van de leuning hingen. Ik moest ontspannen, zei ze. Dat ging goed tot het moment dat ze vlak naast me kwam zitten en mijn hoofd op haar been legde.

'Oh my god! OMG!' dacht ik maar zei niets. Ik liet haar over mijn haren strijken en tegen mij praten alsof ik een baby was. 'Ontspan maar,' zei ze. 'Ja, goed zo.'

Misschien is ze in de war, dacht ik. Misschien ziet ze mij aan voor een andere cliënt die zich heeft aangemeld voor rebirthing. Geen gekke gedachte, verleden keer kwam ze behoorlijk chaotisch over. Moet ik nu mijn grenzen aangeven? dacht ik ook nog terwijl ik als een plank lag te wachten tot ze stopte.

Na een eeuwigheid stond ze op en zei: 'Laten we dit maar niet bespreken, de uitwerking merk je later pas.' We hebben geen vervolgsessie gepland, ik mag over een week of drie aangeven of ik daar nog behoefte aan heb.

Als ik het niet zo onbeleefd vond, had ik mijn spullen bij elkaar gegrist en was ik weggehold. Maar zelfs dat deed ik niet.

X. is vandaag niet aanspreekbaar omdat de Volkskrant puzzel niet klopt. De omschrijvingen horen niet bij de afgedrukte diagram. Dat is nou precies hoe ik me voel.

Vakantieherinneringen

Als je gevraagd wordt om een lift naar Schiphol te geven, vergeet dan niet te vragen hoe laat de vlucht gaat. Mijn ouders moesten vanmorgen met de eerste vlucht uit Amsterdam. Toen ik in de auto stapte, had ik geslapen, was ik met de volgende dag begonnen, terwijl de jongens en meisjes in de stad net het avondje stappen aanvingen. Twee parallelle universums in dezelfde straat.

'Er is gister een vliegtuig neergestort,' fluisterde ma in de auto. Pa lag al weer te snurken op de achterbank. Zij had de hele nacht nog geen oog dicht gedaan.

'Geen zorgen ma, vliegen is nog steeds heel veilig,' zei ik terwijl er een dure auto met 300 km/u voorbij raasde.

'En je vader wil daar een scooter huren,' zei ze.

'Leuk idee, toch?'

'Je weet hoe hij is,' zei ze, de handtas stevig tegen haar buik drukkend.

Mijn herinneringen aan de vakantie vroeger in een notendop. Ma die zich van te voren altijd druk  maakte. Om alles. 'Het is vakantie, ma. Je mag genieten,' zei ik.

Ik geloof niet dat ze het hoorde, ze zat met haar hoofd in haar tas voor de zoveelste keer de paspoorten en de tickets te zoeken.

Op Schiphol zag ze witter dan wit. 'Ik ben vergeten de voordeur op slot te doen,' zei ze. 'Ik weet het zeker. En het gas vergeten uit te draaien. En de planten,' ze stond bijna te huilen.

Gelukkig was pa uitgeslapen. 'Ben gaat het controleren,' zei hij. 'Wij gaan nu de lucht in. Zeg maar "dag Ben",' hij knipoogde naar mij. Als een mak schaap liep ma naar de douane.

Daarnet belde ze op. Ze zijn veilig geland, vertelde ze, en hebben de buurt al verkend. Het hotel voldoet aan alle dromen, het uitzicht is mooi, en het eten fantastisch. 'Morgen huren we een scooter,' riep ze enthousiast. 'Het is hier heerlijk.'

'Voorzichtig, hoor,' zei ik. Maar ze had al opgehangen.