Mijmeringen op de bank

Van die Potter ben ik al weer een tijdje af. Het is stil hier.

Even helemaal niets.

Ik wist niet dat ik zo moe kon zijn van niets.

Samen met de katten op de bank. Een kop koffie, en de krant. Zonder em te lezen. Ik ben het slechte nieuws een beetje beu.

Ik lees alleen het stuk over filantropisch hardlopen. Morgen is de marathon van Rotterdam. Duizenden sporters lopen mee voor een extra reden: om een ziek familielid te steunen, of geld in te zamelen voor een goed doel. 

Ik krab achter Dave zijn oor. 'Waar zouden wij voor lopen?' vraag ik hem. Hij knijpt zijn ogen toe en knort rustig door.

Voor wereldvrede.

Voor een slimme oplossing tegen het broeikaseffect.

Voor een driedaagse werkweek en een weekend van vier dagen. Voor iedereen.

Voor een krant met alleen maar goed nieuws. 

'Zodra ik een keuze heb gemaakt, zal ik beginnen met trainen,' zeg ik tegen Dave en kriebel onder zijn kin.

Hij kijkt omhoog en lijkt te glimlachen.

Potter-de-Potter

Het is nog steeds Harry Potter voor en na. Inmiddels draait het eerste deel van de verfilming van het laatste boek: The Deathly Hollows. We kijken in batches van 30 minuten.

Ja, ik weet het. Het is ook tegen mijn principe om films in stukken te kijken, maar bij Potter kan het niet anders. Die films duren 2,5 uur per keer. Dat zijn hele happen uit het avondprogramma.

Dat is het punt ook niet.

Niet per sé.

Ik heb het internet afgestruind naar informatie over de drie hoofd-Potternianen. Blijkbaar hebben de acteurs die Harry, Hermione en Ron spelen daarmee zoveel geld verdiend dat ze de rest van hun leven niet meer hoeven te werken. En toch werken ze nog.

Dat vind ik perplexend. Volgens de spellingcheck geen officieel Nederlands woord, maar ik kan geen betere bedenken.

Niet onverdiend. Daniel, Emma en Rupert winnen prijzen voor hun recente acteerwerk.

Geen idee waarom mij dit zo sprakeloos maakt. Stel je voor, er staat zoveel geld op je rekening dat je niets, maar dan ook helemaal niets meer hoeft te doen.

Ik denk dat ik alleen nog maar zou slapen, koffie drinken en de krant lezen. Zelfs al beweerde Mark in zijn openingsspeech op de NSS dat we 'cannot rest on our laurels'. Nou vooruit, misschien af en toe een blogje schrijven om de vingers de nodige beweging te geven.

Dat is niet alles.

Harry en Hermione zijn nog steeds geen stelletje. Zelfs niet na die romantische scene in die immens grote tent die Hermione voortdurend uit haar handtas tovert. Ik hoop dat het nog wel gebeurt. Ik gun het ze van harte. Zie het al voor me, de 'his and hers' handdoeken van de Bijenkorf, met de initialen H&H erop geborduurd.

Soms is hopen futiel. Op internet zag ik een opmerking van J.K. waaruit ik kan afleiden dat die handdoeken met H&H er nooit zullen komen.

Nou ja. Nog een paar dagen Potterland. Dan zal ik weer eens kijken wat er gebeurt in de rest van de wereld.

Voldemort is terug

Gisteravond, op de weg terug naar huis, zweerde mijn moeder dat ze afweergeschut zag staan naast de A2.

Een vriendin van mij woont vlakbij Leiden. Zij hoort de laatste paar dagen alleen nog maar het geluid van helikopters buiten.

Nu weet ik het zeker.

Er is een oorlog gaande.

Mark wil het niet toegeven, natuurlijk.Volgens hem is de Nucleaire top er om de wereld veiliger te maken.

Men denkt dat er boeven zijn die behoefte hebben om een nucleaire bom te maken, waarmee radioactieve straling kan worden verspreid. De komende dagen gaan ze bespreken hoe zo'n rampscenario te voorkomen.

Nu ik samen met X. de afgelopen dagen non-stop naar de Harry Potter filmserie heb gekeken, weet ik wel beter. Die top in Den Haag gaat helemaal niet over nucleaire angsten. Ik denk dat het een verkapte manier is om Wizardry problemen te bespreken.

We zijn bij Harry Potter and the Half-Blood Prince. 

Het Harry Potter Universum is in een zware crisis. You-Know-Who is terug en hij dreigt om de macht over te nemen van de Wizarding world samen met zijn Death Eaters.

Vind ik prima hoor, dat wij Muggles daarvan niet op de hoogte worden gebracht. Maar ik had graag gehad dat de 'wereld leiders' een alternatieve manier van transport hadden gekozen. De Floo Network of Portkeys, zoiets dergelijks. In plaats daarvan ligt het hele verkeer in Nederland op zijn gat.

En dan wil Obama ook nog eens Rembrandt zien. Dat betekent dat ik woensdagmiddag pas mijn deur weer uit kan.

Butterbeer & Pumpkin Juice anyone?

De pessimist der wonderen

Ik blijk dus een pessimist.

Mijn eerste reactie op het mooie weer van de laatste paar dagen was iets in de trant van: ooooooooo, nu gaan we echt naar de bliksem. Smeltende ijskappen, broedende vogels in februari, woekerend onkruid in de tuin in maart, krolse katten...De natuur is helemaal van slag.

De reactie van de kassière in de supermarkt was een hele andere: 'oooooo, wat boffen we hè? Nu al dit mooie weer en het is pas maart!'

Ook schijn ik een seksist te zijn.

Cruella, mijn minst favoriete collega, vind ik namelijk nogal bazig. En het geval wil dat het not done is om een vrouw bazig te noemen. Sheryl Sandberg, chief operating officer bij Facebook, wil het woord verbannen. Ze heeft een, best bazige, campagne opgestart samen met Condoleeza Rice, Beyoncé en nog een paar anderen.

Het woord zou de leiderschapsambities van jonge meisjes breken. En het zou alleen bij vrouwen worden gebruikt om hun leidersrol op een denigrerende manier te omschrijven. Hillary C. is bazig, Bill C. is een sterke leider, zoiets.

Niet iedereen is het hiermee eens. Niemand minder dan Germaine Greer omschreef Hillary C. een tijd geleden als 'bossy'. Gevolgd door nog veel lelijkere woorden.

Ik weet het niet. Ik gebruik het woord om mensen, mannen en vrouwen, te omschrijven die niet mijn baas zijn en toch advies menen te moeten geven. 'Weet je wat jouw probleem is?' zeggen ze dan, gevolgd door een hoop ongevraagd advies.

Verder volg ik de berichten over vlucht MH370 die op mysterieuze wijze van de radar is verdwenen. De verhalen worden steeds bizarder. Op weg naar Beijing, na iedereen een rustige nacht te hebben gewenst, heeft de piloot de radar uitgezet en het schip richting het westen gestuurd. Maar wat gebeurde er toen? Niemand die het nog weet.

Ik hoop dat het goed gaat met de 239 mensen aan boord. Dat ze veilig zijn geland ergens op een mooi plat stukje grasveld. In een parallelle universum. Ik mag dan een pessimist zijn, maar dan wel één die gelooft in wonderen. 

Beter dan de rest

De buurman heeft een muis. Dat vertelde hij over de tuinafscheiding. Of hij Sam mocht lenen.

Op dat moment zat Sam zich te wassen op de ooit witte, maar inmiddels groen bemoste tuintafel. Ik denk dat Sam even verbaasd opkeek. 

'Tja,' zei ik. 'Je kunt het altijd proberen.'

Sam is winters' dik, heeft een lekker stevige vacht voor het geval hij net even te lang buiten is in deze extreem zachte winter en werkt dagelijks zijn reserves bij. Het is een hele kerel. De buurman kreunde toen ik hem over het hek aanreikte.

Een dag later werd Sam weer thuis gebracht.

'Hij heeft het niet zo op muizen,' zei de buurman. Zodra het kleine knaagdiertje voorbij schuifelde, schijnt Sam op een kruk te zijn gesprongen en is er vervolgens niet meer van afgekomen.

Nu snap ik hoe mijn ouders zich voelde toen de juf van de lagere school tegen hun zei: 'Ik denk niet dat Ben talent heeft voor rekenen.' Mijn vader (de accountant) heeft op de terugweg in de auto de tafels met mij doorgenomen. Tot ik in huilen uitbarstte.

Nu twijfel ik of ik Dave aan de buurman moet uitlenen. Dave is best stoer, maar opereert toch liever als team, denk ik. Ik heb hem ooit een muis zien eten, met huid en haar. Maar het zou goed kunnen dat het muisje in het voorbijgaan een hartaanval had gekregen na het zien van Dave. Want hij ziet er echt best stoer uit, daar ligt het niet aan. En je moet het maar willen, zo'n muis verorberen terwijl je favoriete kattenbrokjes liggen te wachten.

Het boeit Sam en Dave niets, wat anderen van hun verwachten. Ze doen waar ze goed in zijn. Net als de buitenschilder van mijn sportschool. Die had het bordje 'Nad' opgehangen bij een pas geverfd stukje kozijn. Het duurde even voor ik de boodschap begreep.

Ach wat zou het. De taal leeft, zullen we maar denken.

Ondertussen zoek ik naar opvulling van het zwarte gat dat op tv is achtergebleven na de sluiting van de Olympische Winterspelen. De medaillewinnaars zijn terug in Nederland. Mark heeft hun toegesproken in de Ridderzaal. 'Jullie waren gewoon beter dan de rest,' heeft hij gezegd. Een terechte conclusie, lijkt mij.

Ja, daa-hag

Een negenjarig jongetje maakt nog kans om kunstrijder van Olympisch niveau te worden. Dat was ongeveer het enige dat Hans van Zetten als commentaar kon verzinnen gedurende de kür van Javier Fernandez, de eerste en volgens mij enige Spanjaard ooit aangetroffen op schaatsen. Javiers vierdubbele flipflops en zijn viervoudige Rieberger liet Hans voorbij gaan om alle jongetjes in Nederland toe te spreken.

'Jullie hebben dus nog tien jaar,' zei Hans.

Terwijl de mooi uitgedoste Spanjaard voorbij dartelde op zijn ijzers, mijmerde Hans: 'maar niet alle negenjarige jongetjes.' Hier volgde een dramatische pauze. Om iets te zeggen over het spektakel van Javier? Dan ken je Hans nog niet.

'Als je een dikkertje bent,' ging Hans verder, 'dan kan het niet.'

Zo ging het maar door. Ik heb Hans en Javier op een gegeven moment maar weggezapt in ruil voor Skeleton. Liever mensen op een theeblad een ijsbaan zien afglijden dan het gefilosofeer van Hans te moeten aanhoren.

Ik kan mij verschrikkelijk ergeren aan presentatoren. En ik ben ook nog eens heel slecht in namen, dus ik vergeet meestal hoe mijn Nemesis (of is het meervoud Nemeses?) heten. (X. wist nog van Hans). Er was er ooit een man bij EuroSport (wiens stem verdacht veel op die van Hans leek) die tijdens het becommentariëren van een tenniswedstrijd een broodje hete kroket zat te eten. Met de microfoon open. Toen Boris Becker of Micheal Stich (dit voorval is al weer een tijdje terug) een ace sloeg, was het enige commentaar: 'Ja, daa-hag.'

Hoe het ook zij, Javier maakt nog een kans op een medaille. Hoewel Hanyu wel heel erg goed is. De beslissing valt vanavond, dus je maakt kans dat ik halverwege dit gesprek plotseling moet stoppen. 

Overigens heeft Hans de dertig plussers met rust gelaten. Mijn droom om kledingontwerper te worden van kunstrijders die meedoen aan de Olympische Spelen is nog niet in duigen. Dan word ik  bloezenspecialist. Ik fantaseer al dagen over los wapperende lange zijde mouwen die de amplitude krachtig benadrukken. Mocht Hans tegen die tijd nog verveeld boven een microfoon hangen om de beweging van ijsdansers van commentaar te moeten voorzien, dan hoop ik dat mijn bloezen hem kunnen inspireren iets nuttigs te zeggen. Och, wat zei Oprah ook al weer? You gotta dream big. 

Hoe dichter bij Dolly, hoe beter

Vlak na de openingsceremonie heb ik mijn boycot van de Olympische Spelen al weer opgeheven. Het is een TV-Walhalla wat ik niet voorbij wil laten schieten. Vanaf nu hoef ik niet meer te wachten op Pointless of The Antiques Road Trip. De komende veertien dagen is er elk moment van de dag iets op.

Vanaf maandag heb ik de hele week mijn agenda geblokt om naar curling te kijken. De meeste curlingers (of zouden ze curlers heten?) zijn heel ontspannen mensen. Die zie je niet zenuwachtig warm lopen, of onrustig dribbelen voor ze op moeten. Die mensen laten zich de pis niet lauw maken, zou mijn opa zeggen. Een plezier om naar te kijken. De exacte regels weet ik niet, maar het gaat om het schuiven van een soort theeketel over het ijs richting het midden van een cirkel aan de andere kant van de arena. Dat heet de Dolly. Hoe dichter bij Dolly, hoe beter.  

Vandaag heb ik schaatsen gekeken, net als waarschijnlijk 7 biljoen andere Hollanders. Wat ik dan leuk vind om te zien, is niet zo zeer de mooie prestaties van 'onze mannen' (die clean sweep maakt ze 'van ons', zo werkt dat), maar hoe de presentatoren zich gedragen tegenover elkaar. Wat mij bijvoorbeeld opviel was dat Erben het moeilijk vond om de aandacht van Dionne te delen met Rintje. Zijn rug bleef demonstratief naar Rintje links achter hem gekeerd, zijn grote ogen smekend om de aandacht van Dionne. Hij stak nog net niet zijn arm in de lucht om zijn beurt op te eisen. Af en toe leek het alsof hij in zijn ear piece het advies kreeg zich meer te draaien. Dan zag je zijn linker schouder een centimeter of twee bewegen. Een minuutje later stond hij weer terug. Rintje leek het niet te deren. Dat zou een goede curler zijn, verwacht ik.

Ik heb ook het juichende koningspaar gezien met de minister president en diens broer, zo leek het. Ik kreeg niet de indruk dat Mark het snapte, dat schaatsen. Hebben we nu gewonnen? zag je hem denken toen Kramer was gefinisht.

Ook leuk van sport kijken is de raakvlakken die het heeft met mijn dagelijkse leven. Vlak voor zijn 5000 meter, vertelde Kramer een interviewer, zat hij in zijn kleedkamer en voelde hij zich doodongelukkig. Gister in de documentaire over Dean en Torvill vertelde Christopher Dean dat hij vlak voor de gouden rit (van dertig jaar geleden) in de kleedkamer zat en overvallen werd door een enorme vermoeidheid. Kijk, daar heb ik nou best vaak last van. En wat blijkt? Het is een plateau van adrenaline, volgens Christopher. Er is een opbouw van spanning dat vlak voor de prestatie even afneemt. De toevoer van adrenaline stopt waardoor een stemmingswissel volgt. De volgende keer als ik te moe ben om van de bank te komen, weet ik dus waar het aan schort. Maar nu eerst weer even sport kijken.