Top Sport

Die rugbyspelers zijn aparte types. Van die grote volwassen mannen die achter een soort van bal aan hollen. Het gaat er niet zacht aan toe. Elke speler heeft wel een lichaamsdeel ingepakt wegens een botsing uit het verleden. Of een vers bloedende blessure wegens een recent akkefietje. En als ze dan, na wat gerommel tegen elkaar, eindelijk gaan rennen met die bal, fluit de scheidsrechter omdat er een regeltje is gebroken.

De bal is naar voren gegooid in plaats van naar achter, bijvoorbeeld.

Het merendeel van de tijd heb ik geen flauw benul waarom de scheids fluit. Maar het is nooit omdat ze elkaar verwonden. Dat mag gewoon.

Bij hockey, heb ik gezien, fluit de scheids ook op schijnbaar willekeurige momenten. En ze moeten ook een bal over het veld bewegen. De spelers hebben alleen beduidend minder brede kaken en dragen een gevaarlijk uitziende stok met zich mee. Hierbij is het niet de bedoeling de tanden bij elkaar uit de mond te slaan. Voor zover ik heb kunnen zien.

Politici spelen af en toe ook een spelletje. Ben niet zeker of je dat ballen kunt noemen. Eerder touwgetrek. In ieder geval is er eindelijk een overeenkomst tussen Iran en een paar belangrijke landen over hun kernprogramma. Ze hebben spelregels bedacht die ik niet begrijp. Iran mag uranium blijven verrijken, maar op een lager niveau. Betekent dat dat hun bommen niet ver komen? Net over de grens bij de buurtlanden? Dat verklaart de reactie van Israël. Of zegt een lager uraniumgehalte iets over de knalkracht van zo'n ding? Dus dat ze alleen prutsbommetjes mogen maken. De sterretjes in het vuurwerkpakket. Wie het weet mag het zeggen. Eén troost: Frans Timmermans is verheugd over 'deze doorbraak'.

Als hij nu maar niet op Facebook gaat vermelden dat Atomic Kitten zijn favoriete band is. Zoals laatst toen hij daags, uurs, nadat hij zijn excuses had aangeboden aan een Russische diplomaat, op Facebook zei dat Je ne regrette rien zijn favoriete nummer is.

'Wat is nu je punt?' vraagt X.

Nou gewoon.

Dat ik het echte leven soms net topsport vind lijken.

Groot feest

Mijn moeder heeft altijd snoep in huis. Ook als ik onverwachts langskom, heeft ze iets lekkers in de aanbieding. Ik niet. Ik koop snoep om op te eten. En wel nu. Meteen.

Een rol chocoladekoekjes, het is even doorwerken, gaat in 1 keer op. Dat is best een pittige prestatie, want de suikerdip komt meestal al halverwege. Dan moet ik snel door eten om niet in slaap te vallen voor het laatste koekje op is. Hetzelfde geldt voor chips, overigens.

Ik denk dat het iets compulsiefs is. Misschien stress-gerelateerd. Maar hoe leg je dat uit aan minderjarigen die en masse met een lampionnetje in de hand een liedje staan te zingen voor je deur? Ach, ik lig nog wakker van die beteuterde gezichtjes. 'Wat een klootzak,' zag ik ze denken toen ik met een beschimmelde mandarijn aan kwam.

Ik wist niet dat Sint-Maarten nog gevierd wordt. Het is een bedelfeest, dacht ik. Iets wat honderden jaren geleden door armen werd gevierd. Die 0,1% groei van de economie lijkt dus toch niet afdoende.

Ons land zit in een grip van hysterie. Oude tradities worden uit de sloot gesleurd. En aan huidige wordt krampachtig vastgehouden. Morgen komt Sinterklaas aan in Nederland. Ik hoor dat er extra veiligheidsmaatregelen worden getroffen. Je houdt je hart vast. Ik denk eerlijk gezegd dat het die kleine kindjes geen bal uitmaakt of Piet zwart, wit of geel is. Zo lang hun schoentjes maar gevuld worden. Met bruikbare spullen. Desnoods snoep. In godsnaam geen fruit.

Volgens het Algemeen Dagblad wordt de intocht in negatieve zin historisch. Er worden herrieschoppers verwacht. Volgens minister Opstelten wordt het 'een prachtig mooie intocht'. Ik ga het met eigen ogen bekijken. Met huispak en toffels aan voor de buis. Heb een zak chocolade pepernoten gekocht. Precies groot genoeg om van te genieten, en voldoende klein zodat ik na consumptie nog wakker blijf.

Kantoorroddels

Ach ja. Wat zal ik zeggen? Hij is er al weer af. Nee, echt. Het is de moeite niet. Ik trek er verkeerde aandacht mee. Niets voor mij.

Het enige wat het mij heeft opgeleverd is dat ik eindelijk zeker weet dat ik geen geschiedenis wil schrijven. Ik heb er een week over nagedacht terwijl ik onbeleefde blikken in de metro moest pareren. Het is allemaal teveel gedoe. Om als een rare gewaarwording te worden opgemerkt tussen massa's andere medemensen voelt niet veilig. Ik ben er te laf voor.

Liever zit ik achter mijn pc, schaamteloos te surfen. Het is een onophoudelijke bron van informatie, dat internet. In combinatie met de magie van de Liebster Award wordt er elke week een vraag van mij beantwoord. Verleden week kwam ik erachter hoe het kantoor van Mark er van binnen uitziet. Deze week heb ik ontdekt wat zijn lunchgewoontes zijn.

Ergens in het midden van het internet zijn de wekelijkse persconferenties van de minister president terug te zien. Het is ongeveer net zo interessant als het teamoverleg met Hans en Griezel waarin ze de boodschappen uit het MT op monotone wijze opdreunen. Maar het belangrijkste heb ik onthouden: op een normale dag luncht Mark met zijn collega's.

Dat soort informatie is interessant. Nu zou ik willen weten wat ze eten en waar. En liefst ook wat er wordt besproken. Het moet heel erg gezellig zijn. Dat concludeer ik uit de manier waarop Mark in de persconferentie vertelt dat hij vandaag niet mee kon. Vanwege een 'ongebruikelijk programma' wat hij wijt aan een bezoek van de Belgische Koning aan Den Haag.

Arme man. Nu heeft hij alle kantoorroddels moeten missen.

Niet getreurd. Er is vast een plek op het internet waar die informatie is te vinden. Ik zal eens een poging wagen om die te achterhalen. Meer informatie volgt.

De baard van Mark

Na vandaag stop ik met scheren. In verband met Movember. Maar houdt het nog maar even onder ons.

Mijn baardgroei is niet optimaal. Na een week zie je hooguit een paar stoppels. Tegen die tijd zal mijn moeder zeggen dat ik mijn gezicht moet wassen. Dan wordt ook duidelijk dat niet alle huid haarvaatjes heeft en ontstaan er archipels van onbegroeide huid op mijn kin.

Aan het einde van de maand zal ik regelmatig horen: 'Heb je wel goed geslapen?'

Officieel gaat het alleen om de snor. Daar ben ik te lui voor. Daarom is het beter dat ik er geen geld mee ophaal. Ik doe mee voor de awareness.

En voor de gezelligheid. 

Want X. doet mee. Dat ook.

Zou Mark mee doen? Een snor zal de minister-president heel goed staan. Of zo'n Tom Ford baardje. Hij schijnt verkering te hebben. Volgens mij heb ik dat ergens gelezen. Of gehoord. Weet niet meer waar. Men weet niet of het met een jongen of een meisje is. Misschien doet hij er goed aan nog even te wachten met die mededeling tot het Rusland-jaar voorbij is.

Overigens, mijn wens om ooit nog eens een kijkje te nemen in zijn werkkamer is zo goed als uitgekomen. Het interieur van het Torentje is te bekijken op Google Streetview. Het is alleen nog niet helemaal precies wat ik wil. Nu er toch naar mijn wensen wordt geluisterd, zal ik het wat specifieker formuleren: ik zou graag dat er een webcam in het kantoor van Mark komt te hangen. Het lijkt mij zo'n geruststellend idee om de minister-president aan het werk te zien. Zijn dartele glimlach na weer een lange en saaie vergadering beurt enorm op. Net zoiets als de radio dj's die je wel eens op de Belgische televisie ziet. Die mannen en vrouwen met koptelefoon op die aan knopjes schuiven. Daar kan ik uren naar kijken.

By the way, zou bier de baardgroei stimuleren? Goeie vraag. Ga ik nu uitzoeken.

Password

De harde werkelijkheid is dat ik vijf dagen lang naar mijn password heb gezocht. Vijf dagen lang vloeken en tieren. Daar kan ik zo chagrijnig van worden. Niet eens alleen daarom.

Allereerst het weer! Ik heb mij zorgen gemaakt om al die toeristen. Arme stakkers. Volgend jaar als ze rond deze tijd er even tussenuit willen, even bijkomen in een warmer klimaat, kiezen ze voor Nederland. Omdat die zo'n zachte herfst kent. Denken ze nu. Weten zij veel dat we met regenpakken, paraplu's, reserve truien en sneeuwschoenen rondsjouwen omdat het elk moment kan omslaan.

Ook vind ik dat er te veel ophef is over zwarte piet en te weinig over het afluisterschandaal. Niet dat ik het nieuws op de voet volg (ik wil alleen het journaal zien als Rob Trip het presenteert) maar van het beetje dat ik zie en hoor van het Nederlandse nieuws, gaat het nauwelijks over wat Merkel overkomt en wat de mogelijke consequenties zijn voor onze Mark.

Arme Snowden, denk ik dan. Uit een recent onderzoek blijkt dat een groot deel van de burgers zich niet eens druk maakt over de handelingen van de veiligheidsdiensten en het zelfs slecht vindt wat Snowden heeft gedaan.

En dan die bemanningsleden van de Arctic Sunrise. Ik weet niet precies wat ze bij dat Russische boorplatform deden, maar het is voor Greenpeace, dus vast iets goeds.

Daar kan ik zo chagrijnig van worden.

Omdat ik het gevoel heb dat ik faal. In mijn werk, in het contact met vrienden, in mijn leven. Ik ben geen dappere klokkenluider die het luxe leven wil omruilen voor een koude kamer in Moskou voor de vrijheid van alle medeburgers. Noch een stoere activist die zeven jaar cel in Rusland wil riskeren ter bescherming van het milieu.

'Hier,' zegt X. 'De boekenbijlage.'

Helen Fielding heeft een nieuwe Bridget Jones geschreven. Mr Darcy is dood.

Daar kan ik zo chagrijnig van worden.

Gevoerde telefoongesprekken in het verschiet

Ik heb een ouderwetse telefoon. Zo eentje waar geen beeldscherm op zit waar je met je vinger over heen kunt vegen. Ik ben diegene die tijdens de rit in de metro naar zijn schoot staart waar een papieren boek ligt te rusten. In tegenstelling tot de rest van de reizigers die naar zijn handpalm staart waar een moderne appel-, blackcherry of siemensding in ligt.

Mijn telefoon doet het goed, begrijp me niet verkeerd. Maar hij krijgt raadselachtige, niet eerder vertoonde functionaliteiten. Laat ik het maar eerlijk zeggen, ik denk dat mijn telefoon helderziend is. In de lijst 'gevoerde telefoongesprekken' voorspelt mijn telefoon dat ik op 13 december 2013 a.s. een telefoongesprek ga hebben met een vast nummer in Amsterdam. Een paar degen eerder, 7 december, zal ik een mobiele telefoon bellen.

Geheimzinnig. Zou het dan toch betekenen dat de toekomst zich al heeft afgespeeld? En dat er door een technische fout de bewijzen niet zijn gewist? Zou mijn telefoon, omdat hij zo oud is, een van de weinige artefacten zijn waar we nog mee kunnen tijdreizen? Mijn overwerkte inbeelding gaat daar graag in mee. Ik zie het voor me. Take one: een James Bond-achtige land-crisis. In december is het kabinet voor de zoveelste keer gevallen, hebben we geen Euro meer en zijn het deze twee telefoontjes die van cruciaal belang zijn.

Terwijl ik in mijn fantasie druk bezig ben het land van de ondergang te redden (in strak pak en met zo'n keurig bijgehouden baardje dat moet overkomen als een slordige 'drie-dagen-baard'), is Sam al aan zijn winterslaap begonnen. Dave nog niet. Hij loopt een beetje onrustig rond, ligt af en toe op de bank, dan weer schuurt hij tegen zijn snurkende broer op het voeteneind. Ik weet dat hij liever voor een warme kachel ligt. Misschien heeft hij dit weekend geluk. Naast het feit dat het vandaag de officiële uit-de-kast-kom-dag is, vind ik het ook de officiële begin-van-de-herfst-dag.

Hij beweegt zijn pols naar zijn mond, zegt onopvallend in het microfoontje in zijn manchet: 'De situatie vraagt om een winterjas.' In zijn onzichtbare oordopje klinkt het antwoord: 'Roger. Copy that.'

Mannelijke bloggers gezocht

Na een week verliefd staren naar mijn Award op de schoorsteen, wordt het tijd dat ik eindelijk die bijbehorende vragen eens beantwoord.

 1. Wat doe je in het dagelijks leven (behalve bloggen)?
Dagdromen, daar gaat heel veel tijd in zitten. En ik ondersteun Sam en Dave in hun bestaan als pluizige zen-meesters. Tussendoor ben ik bezig met her-integreren. Dat is geen werkwoord volgens mijn spellingcontrole. En ook niet iets waar ik graag uitgebreid over schrijf. 

2. Welke plek zou je graag eens willen bezoeken?
Ik zou graag eens een kijkje willen nemen in de werkkamer van onze Minister President. Niet alleen vanwege de huidige hooplalala in de Tweede Kamer. Ook gewoon uit nieuwsgierigheid hoe het met die man gaat. Ik zie hem zo weinig op televisie. Ik ben benieuwd hoe hij de dag doorkomt. Luncht hij in de kantine? (Als er zoiets is op het Binnenhof). Wat eet hij dan? Heeft hij nog wel een secretaresse? (Griezel mopperde laatst dat er in dit land een tekort is aan secretaresses voor het management. Ik moest meteen aan Mark denken).

3. Wie of wat is je grootste inspiratie?
Iedereen die kalm blijft ten tijde van grote paniek. Mensen die het overzicht houden, die het geheel blijven overzien, die de relativiteit niet uit het oog verliezen. Mensen die onpopulair durven te zijn, en toch aardig blijven. Mensen die durven liefhebben in deze verwarrende tijden.

4. Waarom ben je een weblog gestart?
Ik vind het een mooi idee dat er miljoenen, misschien wel miljarden bloggers op de wereld zijn die allemaal iets van hunzelf delen. Niet omdat ze er per se iets voor terug willen, meer vanwege de behoefte om iets van hunzelf te laten horen, te laten zien. Terwijl de buitenwereld steeds meer uniform en onpersoonlijk anoniemer, en individueler lijkt te worden, groeit er op het internet een digitaal kunstwerk van individualiteit, persoonlijkheid en warmte. Daar wil ik graag aan bijdragen.

5. Wat is je grootste trots in je leven?
Wat vreselijk, maar het eerste dat mij te binnen schiet is dat ik jaren geleden, toen ik net op kamers zat in Amsterdam, in een Bagels café zat te wachten tot sluitingstijd. Ik was jong, en wilde dolgraag een echte Amsterdammer zijn. Het was een hip café waar iedereen kwam maar waar iedereen net deed of ze elkaar niet kende. Zo ging dat in die tijd. Dus toen liep Kevin Bacon naar binnen. En hij ging vlak bij mij zitten. Volgens mij glimlachte hij ook nog vriendelijk naar mij. Van binnen gilde ik en viel ik flauw, maar het lukte mij om kalm te blijven. Ik heb vriendelijk terug gelachen en deed net of ik hem niet herkende. Ik denk dat het mij nu niet meer zou lukken.

6. Waarvan geniet jij het meest?
Niets doen. Overdag BBC kijken. Tot in de late uurtjes opblijven en filosoferen over het leven.

7. Is er iets wat je al heel lang wilt doen maar er nog altijd niet van is gekomen?
Zweeds leren, cursus fotografie, al die ongelezen boeken op de boekenplank lezen, en dan de inhoud onthouden. 

8. Waarvoor kunnen ze jou 's nachts wakker maken?
'Pssst, pak je koffer. We gaan op een wereldcruise.'

9. Op welk zelfgemaakt item ben je het meeste trots?
Ik ben niet zo handig, vrees ik. Hier moet ik nog even over nadenken.

10. Wat vind jij echt onwijs irritant?
Dat sommige dagdromen niet uitkomen, en dat ik blij ben dat sommige dagdromen waarvan ik zo hoopte dat ze zouden uitkomen, niet zijn uitgekomen.  

11. Wat zijn jouw plannen voor morgen?
Och, die tuin. Dat gras. De ramen. De strijk. Misschien begin ik eerst met een kopje koffie en een krantje. Daarna zien we wel.

Nu mag ik de Award doorgeven aan maximaal 11 andere bloggers. En omdat er zoveel leuke en goeie zijn (waaronder die van Anita, maar die heeft de Award terecht al in huis), waaruit het moeilijk kiezen is, leek het mij een goed idee om voornamelijk de mannelijke blogger in het zonnetje te zetten. In mijn onschuld dacht ik dat het mijn keuze makkelijker zou maken, maar ik ken helemaal geen blogs die door mannen worden geschreven.

Zijn die er wel? Heeft Mark R. een blog? (Dan zal hij vast meer dan 200 lezers hebben.)

Kent iemand een leuke mannelijke blogger met minder dan 200 volgers die een Award verdient? Laat het me maar weten, dan zal ik em overhandigen.