Inpakken

Met Koninginnedag wil ik altijd in het buitenland zijn. Het heeft niets met het koningslied te maken, ik vlucht al jaren elke 30 april de stad uit. Dacht niet dat het dit jaar zou lukken, maar net op tijd een uitnodiging van X. om paar dagen weg te gaan. We vertrekken morgen.

Baas staat op antwoordapparaat. Zo geen zin om met die man te praten. Krijg buikpijn bij het idee. Vertrek het liefst naar andere kant van de wereld, maar Texel is goed alternatief.

Volgens X. moet ik mijn vorige post herstellen en duidelijker verwoorden dat ik iedere vrouw op het feestje drie zoenen heb gegeven en niet de mannen in pak die erbij stonden. Ik dacht dat het wel duidelijk was. Anders hadden we niet zo lang kunnen blijven, denk ik. Er zaten namelijk wat oud-militairen bij. Nou ja, bij deze. Ik ben dus niet zo dapper als eventueel uit mijn vorige post lijkt.

Nu inpakken en instructies aan de buren voor Sam en Dave geven. Ik zou ze graag een afscheidsknuffel willen geven (Sam en Dave, niet de buren per se), maar alsof ze het weten dat ik weg ga, zijn ze de hort op. Hoop dat ze alles heel houden. Vorige keer hebben ze de bank aan gruzelementen gekrabd.

Moet ook nog de boel aan kant maken. Misschien de tuin. Ach, nee laat maar. Ik zal niet meer over de tuin beginnen. 

Boston in Lockdown

Zaterdag waren X. en ik uitgenodigd voor een feest. We waren prachtig opgedoft, al zeg ik het zelf. Om half 6 moesten we ons melden bij het restaurant. Toen we het terrein op kwamen rijden zag ik alle gasten voor het restaurant staan in een keurige rij. Zo te zien in afwachting van de feestvarkens. Het leek een beetje op een staatsieportret van Europese regeringleiders.Terwijl ik een kaartje kocht bij de parkeerautomaat, zag ik X. naar de rij wachtenden lopen om ze te begroeten.

Hij kent ze allemaal van jongs af aan. Ik niet. Heb sommige hooguit 1 keer gezien en omdat ik in paniek altijd mensengezichten vergeet, weet ik niet meer precies wie van hen ik heb gezien en dus ook niet aan wie ik mijzelf moet voorstellen en wie ik enthousiast moet begroeten.

Er waren naar mijn mening verschillende opties. Achteraf zei X. dat ik de meest idiote heb gekozen. Ik heb iedereen drie zoenen gegeven, alsof ik ze ook allemaal al jaren ken. Een aantal van de vrouwen op leeftijd was daar niet van gediend maar te beleefd om er openlijk iets van te zeggen. Dat geeft veel weerstand en onderdrukt miauw, kan ik je verklappen. Zo'n zelfde ervaring als wanneer ik Dave in zijn reiskoffer duw om naar de dierenarts te gaan.

Maar ik heb doorgezet. Na de eerste moet je wel, anders is het een belediging voor de rest. Van pure schaamte ben ik direct aan de Chardonnay gegaan en ben niet meer gestopt.

Vandaag pas echt verlost van kater. Daarom, het is mijn enige excuus, is de tuin nog steeds niet gedaan. Such a shame!

Oja. En natuurlijk ook omdat ik vandaag aan de buis zit gekleefd vanwege de live zoektocht naar Dzhokar Tsarnaev. Fascinerend!

Tussendoor heb ik een mail naar de sportschool gestuurd. Hun slogan is dat je het altijd moet melden als iets je niet bevalt. Dat laten we ons geen tweede keer vertellen. Heb gemaild dat ik heel blij ben met mijn lidmaatschap maar dat ik het leuk had gevonden als ze de wervingsactie aan mij hadden verteld voordat ik lid werd. Ik verwacht er niet veel van (mag ik natuurlijk niet denken volgens The Secret. Moet denken: 'mijn inschrijfgeld wordt teruggestort', 'mijn inschrijfgeld wordt teruggestort', 'ik krijg levenslang gratis lidmaatschap' etc.). Maar ben wel al blij dat ik het toch even gezegd heb.

En dan nu weer terug naar CNN.

Sportschool

Wat niemand voor mogelijk hield, is dan toch eindelijk gebeurd. Op herhaaldelijk aandringen van X. ben ik lid geworden van een sportschool. Dinsdag de hele mikmak, inschrijfgeld, eerste termijn, etc., betaald. Ik had de deur van de sportschool nog niet achter mij dichtgetrokken of er gingen stellages tegen de voorgevel om een spandoek op te hangen waarop in grote letters stond: “als je de komende maand lid wordt dan hoef je geen inschrijfgeld te betalen!” Ik heb nog even overwogen om te proberen het inschrijfgeld terug te vragen. Maar ik dorst niet. Ik zag mij al staan voor de balie als een soort Calimero, ‘dat is niet eerlijk’. Had ik geen moed meer voor.

Ik ging meteen spinnen bij Wouter. Wat een hoop energie hebben die aerobic-instructeurs. Wouter moest twee uur achter elkaar lesgeven terwijl ik na 1 uur al helemaal opgedweild kon worden. Wel een leuke bezigheid. Totaal nutteloos, want je komt niet eens ergens, maar op de een of andere manier vind ik het leuk om de muziek achterna te fietsen. Ken je dat opzwepende nummer van de Red Hot Chillie Peppers? Ik weet de naam van het nummer even niet meer zo goed, het gaat super snel. Het is de bedoeling om dan in de maat mee te fietsen. Ik voel mij dan een beetje een wielrenner, weet je wel, met verbeten gezicht over het stuur gebogen. De kwabben op mijn lijf flappen alle kanten op, mijn gezicht is rood, mijn bril beslaat van de inspanning. Ik probeer niet in te beelden wat Wouter van mij denkt, weet niet zeker hoe hij gezind is, maar homo of hetero, het zal er voor niemand interessant hebben uitgezien. Het voelt heel goed, daar gaat het om.

Naast spinnen heb ik ook gezumbaad (is überhaupt al bekend hoe Zumba vervoegd moet worden?). Gisteravond deed ik voor de tweede keer een lesje. Ik keek er wel naar uit om lekker anoniem mee te doen. De eerste les namelijk voelde ik me een beetje in de kijker gezet door de juf. Die vroeg: “wie is hier voor de eerste keer?” en plichtsgetrouw stak ik mijn hand op. Dan krijg je de hele les door aandacht en vragen of het nog goed gaat. Gister was er een invaller voor de juf. Die vroeg: “wie is hier voor de eerste keer?”. Ha ha! dacht ik, ik niet! Toen niemand zijn hand opstak, vroeg de juf: “wie is hier voor de tweede keer?” Hmpf, dacht ik. En stak weer plichtsgetrouw mijn hand op.

Krijg er enorm veel energie van, al dat springen en hupsen en fietsen. Als ik het volhoud, ben ik over een paar weken helemaal klaar voor de zomer. Nu nog stoppen met roken en minder snoepen. En een nieuwe baan. En mooi weer. Zo blijft er nog wat te wensen over.

Later als ik groot ben

Vrijdags is de dag dat ik mijzelf tijd gun om te zitten en te schrijven. De rest van de week gaat te snel voorbij.

Pasen overleefd (geen commentaar).

Waarom schrijf je niet wat er gebeurd is nadat Hans en Griezel aan de macht kwamen? Dat vroeg X. laatst. Omdat ik mij schaam, zei ik. Voor wat er is gebeurd. De arboarts zei 'het is je overkomen'. Maar daar schiet ik meteen van vol. Maakt mij zo'n slachtoffer, het meest onprettige gevoel dat er is. Dan schaam ik mij nog liever, alsof ik er wat aan kon doen.

Sam gaat goed. Zijn staart doet weer gewoon. De tuin ligt er nog steeds verwilderd bij. Maar heb de ramen gelapt. Met spiritus, een zeemleren lap en een trekker. Dat doen niet veel mensen meer (glassex, puh!).

Nu een sigaret. En dan weer denken. Wat ongetwijfeld zal ontaarden in tv kijken (Carice van Houten in College Tour begint zo!). Zo'n week gaat voorbij zonder dat ik echt veel nadenk over wat ik nou eigenlijk wil. Iets voor mijzelf. Eigen baas zijn. Bijvoorbeeld kok (ja, ma ik weet het, ik weet het, maar daar zijn cursussen voor). Danser (ochguttegut). Elk beroep, eigenlijk. Overal waar ik kom en ik zie iemand die duidelijk plezier heeft in zijn werk, en er heel duidelijk voor gemaakt is, die zo heel erg op zijn plek is in dat werk, dan wil ik meteen ook dat werk doen. De kassière bij de super hier op de hoek, de fluitende straatveger. Straks na het zien van College Tour wil ik waarschijnlijk acteur worden. Nu niets beslissen, zei X. Gewoon maar denken. Nou dat zullen we dan maar doen.

De buren

Blijkt dat ik elke keer weer andere buren heb. Wanneer je op 'Next blog' klikt, bovenaan deze website, krijg je een volgende blog aangeboden door Blogger. 

Ik ben er achter gekomen, door een beetje zinloos te klikken, dat het niet elke keer dezelfde blog is die wordt getoond, maar iedere keer een ander. 

Ik zit nu al een uur al die blogs te bekijken. De randomness is verslavend. 

Sommige blogs zijn lang geleden verlaten, de laatste update jaren terug. Heel veel blogs gaan over handwerken en koken. Interessant, ik wist niet wat er allemaal mogelijk is met naald en draad. Misschien dat ik ook nog eens de keuken in ga en al die lekkere taarten bakken. 

Op die manier ben ik de blog van Anita tegen gekomen. Iedereen die mij kent weet waarom ik ben blijven haken bij haar blog (nieuwe schoonmaakspullen, mijn hele gootsteen staat er vol mee).  Anita heeft een prijsvraag bedacht. Voor de nieuwsgierigen onder ons: http://moordinhetblairhouse.blogspot.nl/2013/03/moorddadig-leuke-give-away.html

  

 

De staart van Sam

Er komt niet veel van, dat schrijven. Lamlendige dagen van laat op en te veel televisie kijken. Ben helemaal dol op Sonia Pereria van Astro TV. Ze is waarschijnlijk een betere paragnost dan presentatrice, maar daar lijkt ze lak aan te hebben. Dat geeft steun. Hoeft dus niet zo te zijn dat je werk foutloos moet kunnen. Ik kan niets foutloos. Door Sonia weet ik dat ik daardoor niet kansloos ben.  

Maak me zorgen om Sam. Zijn staart hangt slap naar beneden alsof er geen kracht meer in zit. Hij lijkt er geen last van te hebben, vertoont geen tekenen van pijn.  Desondanks vind ik mij een slechte poezenvader. Neem mij voor met hem naar dierenarts te gaan als loon binnen is. Gek hoor, om gewoon betaald te worden terwijl ik thuis zit. Hoe lang duurt dat nog?

Zes weken geleden huilend werk verlaten. Een jaar geleden eerste werkdag. Begon toen zo goed, met Peter de fijne baas. De prachtige locatie midden in de stad. Elke middag soep eten bij Soup Kitchen. Cruella, waar ik het secretariaat mee moest delen, was toen voetveeg van Hans en Griezel. Die drie hadden het druk met elkaar, ik had het fijn met Peter. De man was een schat. Had vrouw en drie kinderen, ging elke dag om vijf uur naar huis, commerciële instelling of niet. Familie vond hij belangrijk, of het nou om mens- of katachtige ging. ‘Semendeef,’ kon hij altijd zo prachtig zeggen. September vertelde hij dat hij ontslag had genomen voor ‘persoonlijke redenen.’ Zogenaamd omdat zijn Christelijke normen en waarden niet meer strookten met die van het bedrijf (ook op zondag open). Maar ik weet zeker dat Hans en Griezel hem weg wilde hebben (ging achteraf niet door, die openstelling op zondag). Oktober is het bedrijf verhuisd naar Zuid Oost, ergens in het midden van niets. Geen soep meer in de pauzes, Hans en Griezel als baas en Cruella die met haar neus omhoog niets meer met mij te maken wil hebben omdat ze ‘promotie’ had gemaakt naar een of andere communicatiefunctie. Toen had ik natuurlijk meteen weg moeten rennen, met Peter mee. Maar ben blijven zitten, dacht dat het wel mee zou vallen. Mij werd immers ook promotie beloofd. Als ik maar inzet toonde.

Zo hopeloos. Wat je ook doet, het is nooit goed. Waar wilde ik eigenlijk naar toe promoveren? Ik weet het echt niet meer. Als ik zo de advertenties doorlees op het web weet ik niet eens meer wat nou bij mij past. Heb ik een negen tot vijf mentaliteit? Ja, natuurlijk. Wie niet? Wil ik commercieel of non-profit? Nu even helemaal niets. Behalve dat het mooi weer wordt. En lekker warm. Dan ga ik de tuin in. Misschien dat ik daar nog iets van kan maken. 

De eerste post

Schrijf het van je af, zei de arboarts. Dan prop je het niet zo op van binnen.

Het is officieel. Diagnose: burn out.  De arboarts zegt dat ik voorlopig niet kan werken. 

Dus zit ik thuis met Sam en Dave op schoot, naar buiten te staren. Veel energie voor iets anders heb ik niet eigenlijk. 

Ik slaap veel. Te veel. Vandaag om twaalf uur uit bed. Ontbijt met een sigaret en een kop koffie (zo’n beetje alle goeie voornemens heb ik gebroken). Voel me brak.