Effectief vergeten

Even zonder dollen: wie weet het url-adres van zijn eigen blog uit het hoofd? 

Ik niet. Normaal is dat geen probleem. Ik type mijn gebruikelijke zoekwoord in mijn gebruikelijke zoekmachine en dan verschijnt een aantal pagina's met resultaten, waarvan Polyester Dromen meestal op de tweede pagina staat. Dit keer echter kreeg ik alleen maar Franse websites als resultaat. De symbolische betekenis ontging mij, in plaats daarvan ontstak ik in panikeren. Het nieuwe normaal. 

Hier ben ik dan toch. 

Als je een dier zou zijn, wat was je dan? Het antwoord van een Italiaanse wielrenster, Borghini volgens mij, was: leeuwin. Een terechte keuze, want zij had vandaag Gent-Wevelgem gewonnen ware het niet dat Marianne Vos net even sneller was. 

Mijn keuze: ik zou een Nederlandse huiskat zijn die zich voortdurend zorgen maakt of de brokjes nog wel worden bijgevuld. Dat zorgen maken gaat mij echt heel goed af. Misschien moet ik daar iets mee doen. 

Ik ben weer eens bezig met een training waarbij ik inzicht leer krijgen in mijn talenten en kwaliteiten. In dat proces heb ik ontdekt dat één van mijn talenten is om mij herhaaldelijk in te schrijven voor trainingen die mij inzicht geven in mijn talenten en kwaliteiten. Ik kwam daarachter tijdens het opstellen van mijn huiswerkopdracht: een brief aan mensen in mijn omgeving met de vraag wat zij vinden dat mijn kwaliteiten zijn. Halverwege herinnerde ik mij dat ik precies zo'n zelfde vraag een jaar geleden ook al had opgesteld. De antwoorden had ik ook nog.

Talenten, zo herinnerde ik mij weer, zijn vaak competenties die je heel goed afgaan en die voor jezelf heel normaal zijn. Er staan al twee in mijn schriftje: vergeetachtigheid en piekeren.

Ik ben halverwege de training. Mocht ik het onthouden, dan zal ik laten weten hoe het afloopt. 

Het goede nieuws is dat de vastentijd er bijna op zit. Laat die paaseieren maar zitten. Volgende week om deze tijd is de fles Advocaat likeur helemaal leeg. 

Gebak of saucijzenbroodjes

Ook in het nieuwe team wil ik maar niet wennen. Na zoveel teams te hebben versleten in zulke korte tijd, moet ik hand in eigen boezem steken. Ik zal, net als Fran, geen mensen-mens zijn. Alleen ben ik niet zo assertief als Fran en wil ik het liefst in een donker hoekje kruipen. Het voelt als falen, een gevoel dat schuurt als een schaafwond.

Ik droom over ontslag nemen. Mijn afscheidsspeech is al zo'n beetje uitgedacht, ik moet hem alleen nog uittypen. Ik twijfel nog of ik gebak ga trakteren of saucijzenbroodjes. Hoe dan ook, op een gegeven moment trek ik de deur achter mij dicht. Dan kan het grote vergeten beginnen.

Geen zorgen, ik ga het niet doen. Het blijft bij een droom. Het is niet slim, en je kent mij, ik doe altijd verstandige dingen. Bovendien durf ik niet. Zeker niet nu, in deze onzekere tijden.

Maar weet je wat zo griezelig is? Als ik verder droom en mij inbeeld wat er gebeurt als ik de deur achter mij dichttrek, dan blijft het leeg. Een witte ruimte zoals de hemel wordt uitgebeeld in films. Alleen bij mij is zelfs Gabriel niet thuis. Ongebreideld fantaseren over wat zou kunnen, een moment uit de realiteit, ik weet even niet meer hoe dat moet.

Men zegt dat je nooit een moeilijke beslissing in het midden van de nacht moet nemen. In het verlengde van dat advies moet je ook nooit je gedachten serieus nemen na twee weken zonder alcohol. 

Wat zou Oprah zeggen? Rustig blijven ademen.

Everybody loves Fran

En, hoe bevalt het nieuwe jaar tot nu toe?

Same here.

Laten we het dan maar over Netflix hebben. 

Ik ben net klaar met Pretend it's a City, een biografische documentaire over Fran Lebowitz. Het begin was even doorzetten, maar daarna raakte ik gehecht aan Fran. Ik durf te beweren dat ik net zo dol op haar ben als Martin Scorsese, de regisseur die elke aflevering gesprekken met haar voert en die trouw om al haar grapjes lacht. 

Fran is kritisch. Naar eigen zeggen is ze geen mensen-mens. En toch is ze een graag gezien gast op feestjes. Ze heeft al tientallen jaren last van 'writer's block'. Daardoor zijn haar bezoeken aan die feestjes eigenlijk het enige waar ze bekend om is, naast de interviews die ze geeft op televisie en in het theater. Ze geeft als het ware commentaar op het leven van alledag.

Wat zou Fran zeggen? Die vraag gaat de hele dag door mij heen. Bijvoorbeeld, als mensen op de stoep naast elkaar blijven lopen en ik de straat op moet om met een voldoende grote boog om hun heen te lopen, ten einde te voorkomen dat het virus zich verplaatst. Pretend it's a city! wil ik dan naar die mensen roepen.

Los daarvan, morgen begint februari. Vanavond tel ik hardop de laatste 10 seconden van deze oude maand af en laat daarmee alle goede voornemens ver achter mij liggen. Nieuwe kansen, nieuwe rondes.

Is Bella al weg?

Ik zag net een trendwatcher op televisie. 

2021 wordt het jaar waarin het vaccin tegen het coronavirus zal worden verspreid, zei de trendwatcher. Wie had dat gedacht? 

Mijn goede voornemen is om minder te zeuren in 2021, dus die laatste opmerking moet je even voor lief nemen. Nu kan het immers nog.

Daarnaast ga ik de horeca uit de crisis te helpen. 

Bovendien ga ik stoppen met Grieks en begin ik met het hergebruik van alle grappen uit mijn assortiment. 

Laten we toasten op een mooi jaar. Waarin Corona weer de naam van een Mexicaans biertje is. 

In Sydney is het al zover, kun je het je voorstellen?

Tot aan de andere kant, lieve mensen. 

Corona de wereld uit

Op veler verzoek probeer ik een begrijpbare blog te schrijven. Even niet over musicals in het hoofd. Dat begrijpt toch niemand, meneer P?

Ik heb lang geleden de memoires gelezen van een dokter die een jaar lang praktiseerde op Antartica. Mjin boekenkast is een rommel, ik moet je de titel schuldig blijven. Wat mij is bijgebleven is zijn relaas over de terugkeer van het licht na 6 donkere wintermaanden. Voordat de zon zichtbaar boven de horizon uitstak merkte hij een voelbare verandering. Het borrelde, als het ware, in de natuur.

Zo'n zelfde gevoel heb ik met de pandemie. Het einde is misschien nog niet in zicht, maar ik voel em al wel. In de enquetes van grote bedrijven schemert het ook al door. Men vraagt naar wat ik zou doen als straks Corono het land en de wereld uit is. Ga ik weer gebruik maken van het OV, wil men weten. Ga ik vaker thuiswerken?

Het liefst reis ik bij hogere uitzondering naar mijn werk, blijven de bioscoopstoelen gemarkeerd zodat ik nooit meer hoeft te vechten om de stoelleuning, worden de Europese vluchten afgeschaft in ruil voor een efficient railnet, en verdwijnt het woord 'file' uit de vocabulaire van elke taal.

Een droombeeld die gedoemd is om teleur te stellen. 

Een haalbare doelstelling en één waar ik echt naar uitkijk is een latte macchiato drinken in een grand café in de hoofdstad. Het staat op mijn Sinterklaaslijst, naast de gebruikelijke opsomming van self-help boeken.

Niet eens portwijn of bier. Nou dan weet je het wel.

Nina, the musical

Iets heel anders: ik word waarschijnlijk weer overgeplaatst naar een ander team. Het is nog geheim, dus vertel het maar niet verder. Sinds ik weet dat ik mogelijk mijn huidige teamgenoten ga verlaten, is er een onzichtbare muur tussen mij en hen opgetrokken. Uit volle borst zing ik mee met het teamlied (stel dat we die zouden hebben) en dans ik mee in de dagelijkse routine (bij wijze van spreken: in mijn hoofd is mijn werk een musical). Ik voel me net Nina Brink die in stilte ver voor de beursgang alle aandelen van haar eigen bedrijf had verkocht.  

Maar toch, als het mijn ouders is gelukt om het geheim te houden dat Sinterklaas niet bestaat (tot diep in mijn 9e jaar), dan moet het toch ook mij lukken dit geheim te houden. Zonder al te veel schuldgevoelens. Zonder te veel na te denken. 

Mogelijk denk ik te veel. 

Bijvoorbeeld: stel je draagt een mondkapje en je moet niezen. Wat is de beleefdheidsregel? Ophouden en hopen dat het stukje stof niet te nat wordt of afdoen en het gezicht in de elleboog verbergen? Groskamp-ten Have beschreef veel problemen, maar ik betwijfel of ze dit onderwerp heeft aangestipt. 

Hoe het ook zij, omstreeks nu had ik gedacht dat alles weer teruggekeerd zou zijn naar zoals het was. Ik mis het, hoewel ik ben vergeten hoe dat voelde. Er is nog wel een vage herinnering van fragiele contentheid, van naïef de draak steken met het wereldnieuws. 

Het leven lijkt steeds meer op een musical. Op het eerste gezicht is het een vertrouwde September: de 'wij-zijn-weer-naar-school' banners hangen in de stad en de kinderen snotteren hun ouders verkouden. Maar dan is er de twist, het gespannen afwachten van de uitkomst van de Corona-test. 

Bestond Sinterklaas nog maar in mijn wereld, dan had ik mijn verlanglijst al klaar.

Erectieproblemen in komkommertijd

Er heerst een dodelijke virus dat heel besmettelijk is bovendien. Zou iedereen dat beseffen? Ik heb niet het idee. Vooral jonge mannen komen nogal eens te dichtbij naar mijn zin.

(Nee, ik had ook nooit gedacht dat ik dat een bezwaar zou vinden.)

Daarom dacht ik het volgende gerucht te verspreiden: het coronavirus veroorzaakt erectieproblemen! Zodra het gerucht de ronde doet, bewaart de helft van de bevolking fanatiek de 1,5 meter afstand. Let op mijn woorden.

Tot die tijd blijf ik het liefst nog even thuis. Maar wat doe je als je partner een vervente reiziger is, die melancholisch door de atlas bladert en verre oorden aanwijst als volgende bestemming? Ik heb geprobeerd Nederland aan te prijzen als vakantieland. De gemoedstoestand in huize Polyester werd er niet vrolijker op.

Verder dan Europa durf ik niet. Hans en Griezel hebben uitgesproken dat ze dat liever niet hebben: als de grenzen weer dichtgaan, verandert de vakantie in onbetaald verlof.

En een vakantiebestemming zoeken in Europa is een soort ezeltje prik geworden. Zodra je een land hebt gevonden dat met code geel is gemarkeerd door Buitenlandse Zaken, kan het zijn dat het land oranje kleurt nog voordat de reisgidsen zijn besteld.

Terwijl we ons beraden, vermaak ik mij met het proces dat Johnny Depp heeft aangespannen tegen The Sun. Hij maakt bezwaar tegen het label 'wife beater' dat de krant hem heeft gegeven. Verslag van het proces staat in bijna elke Engelstalige krant. Een geweldige afleider, misschien zelfs beter dan een spannend boek. De prijsvraag waarom Depp zichzelf dat aandoet, staat nog open in huize Polyester. Suggesties zijn welkom.