Hup

Ik zit er helemaal in.

Ik heb een WK tattoo bij de boodschappen gekregen. De plakplaatjes die uitgedeeld worden bestaan uit zinsneden om het Nederlands Elftal aan te moedigen. Per pakje zit één woord uit zo'n frase. De bedoeling is natuurlijk dat je zoveel mogelijk boodschappen doet om complete zinnen te sparen zodat je de huid vol literatuur kunt plakken.

Ik heb vrijdag met 'Hup' op mijn bovenarm rondgelopen. 

Na een paar uur brokkelde hij weer af. Wat dat betreft hebben 'onze jongens' betere kwaliteit plakplaatjes op de armen.

Toch heeft 'Hup' voor de nipte zege tegen Spanje gezorgd, daar ben ik van overtuigd. Dus nu moet ik voor de volgende wedstrijd voor minstens tien Euro kattenbrokjes in huis halen. Het is een kleine opoffering in ruil voor het wereldkampioenschap.

Overigens, heb je het ook gezien? Dat de wereld van James Bond is geïnfiltreerd in die van de voetbal. Major Boothroyd, oftewel Q, de kwartiermeester en bedenker van de levensreddende artikelen, lijkt voor de FIFA werk te hebben verricht. Waar Bond gebruik kon maken van de aktetas, het polspistool, en de balpengranaat, kan het arbitrage in Brazilië pronken met de vanishing spray. Een soort scheerschuim waarmee de scheidsrechter op het gras kan tekenen. Het spul 'vanished' alleen nog niet zo goed.

Ik wil voorstellen om Q ook een meetlat te laten ontwerpen waarmee de scheids die negen meter en vijftien centimeter kan afbakenen bij een vrije trap. De scheids moet het nu nog doen met het tellen van zijn stappen.

Er schieten mij nog meer ideeën binnen die je tegoed houdt. Nu snel koken, tussen de nabespreking van de vorige en de voorbespreking van de volgende wedstrijd door. De restjes Bond-film op de harddiskrecorder moeten maar even wachten.

Nummer 14: Bond, James Bond

De gezelligste berichten in de krant gaan over sport. Als ik er verstand van had, zou ik er vaker over schrijven. Even lekker geen berichten over de D-Day herdenking, de eeuwig dippende economie, of de kwakkelende zorg. En wat is het veiligste onderwerp qua sport als je er geen enkel blokje kaas van hebt gegeten?

Het aanstaande WK natuurlijk.

Het werkt namelijk ook andersom. Een voetbalprofessional hoeft verder geen verstand van zaken te hebben, zo lijkt het, om er toch iets over te kunnen zeggen. Neem Ronaldo, bijvoorbeeld. Hij schrijft in zijn blog dat hij hoopt dat de Brazilianen ook zijn team zullen aanmoedigen, omdat het immers een 'broederland' is van Portugal.

Mijn geschiedenisboek beschrijft het anders. Daarin staat dat de dag dat Pedro Alvares Cabral Brazilië ontdekte 'een rampdag' was voor de indianenstammen aldaar. Maar mogelijk dat Ronaldo daar niet op doelt. Hij zal de Portugezen in gedachten hebben die na de systematische kolonisatie het land hebben overgenomen.

In ieder geval kan ik met zekerheid vermelden dat het Nederlandse Elftal veilig is gearriveerd in Rio. De mannen werden daar vanmorgen vroeg van het vliegveld opgehaald in een speciale WK-bus, met de reclame slogan op de zijkant: 'Echte mannen dragen Oranje'. Toen ze echter bij het hotel uitstapten, bleken ze allemaal een blauw pak te dragen.

Het schijnt dat 'we' aftrappen tegen Spanje. De titelverdediger. Ik denk dat we kansloos zijn. Ik denk ook, na de hele maand mei en de eerste weken van juni niets anders gezien te hebben dan de Bond-films die 'RTL007' heeft uitgezonden, dat alleen James Bond het Nederlands team nog kan redden.

Na achttien Bond-films in korte tijd te hebben bekeken, weet ik dat het altijd wel weer goed afloopt. Bond vecht zich overal uit. Grote groepen belagers schakelt hij in zijn eentje uit. In de vroegere films zag het er wat gechoreografeerd uit, zag je de vierde en vijfde man geduldig wachten op de verschrikkelijke vuistslag van de Britse spion. Maar in de recentere films zijn de gevechten realistischer en daardoor de overwinning ogenschijnlijk kanslozer.

In een van die achttien films, vlak voordat James Bond wordt vastknoopt aan iets dodelijk gevaarlijks (altijd door een griezelige gek die de wereld wil vernietigen en altijd in de buurt van een vrouw), zegt hij: 'We're not dead yet'.

Kijk, zo'n man zou het Oranje goed staan.

Weersvoorspelling

Pak je koffers maar weer in, Nederland verwacht een natte zomer. Als ik de kranten moet geloven zijn er weinig landen waar je met een gerust hart de handdoek kunt uitrollen. In Italië is een groot aantal drugsdealers vrijgekomen, in Spanje is er weer eens een paard tussen het rundvlees aangetroffen. Oekraïne heeft mij nooit zo aangetrokken en Egypte durf ik nog niet aan.

België lijkt de enige veilige optie voor een zomervakantie dit jaar. Onze zuiderburen kijken enthousiast uit naar het WK, heb ik me laten vertellen. Zeker nu ze als favoriet zijn bestempeld door The Times. Ik gun het ze wel. Laat ze maar juichen en gillen, terwijl ik mij terugtrek op hun stranden. Knokke schijnt mondaine te zijn, Oostende kosmopolitisch en Bredene charmant. Ik heb de folders al besteld.

Patat en bier. Daar heb ik wel trek in. De laatste week heb ik dat regelmatig. Trek in te vet, te zout en te veel. Om te vieren dat ik weer veilig thuis ben, om mijn darmen wat bij te sterken, om te wennen aan het koude weer. 

Dat de elastieken rand van de zwembroek wat strakker zit, hindert niets. Want de roddel gaat dat er binnenkort een virtual reality bril op de markt komt. Dat betekent dat de vakantie voortaan vanuit de luie stoel in de tuin (of de overdekte serre) genoten kan worden. In badjas of regenjas of pyjama.

Met de poezen op schoot.

Eindelijk.

Sam en Dave hebben meteen na mijn terugkomst het huis verlaten, daarbij de muizen vrij spel gegeven. Ze waren kennelijk not-amused, omdat ik ze had verlaten. Voor hun vertrek hadden ze het behang, vooral de stukken naast de krabpaal, op meerdere plekken bijgewerkt. De achterkant van de bank idem dito. Maar sinds vandaag is alles weer pais en vree in huize Polyester. Wat kan het weer ook schelen. Ik blijf in Nederland. Je weet wat ze zeggen: als de poezen het naar het zin hebben, dan heeft het baasje het ook goed.

Telly-belly

Ik ben een reiziger die grondig gebruik maakt van de Lonely Planet. De bibliotheek heeft ze van een aantal landen op voorraad. Als ik mijn collega's goed begrijp, is dat niet meer van deze tijd. Tegenwoordig heb je het internet en andere digitale dingen die je als naslag kan gebruiken.

Ik ben niet zo modern. Ik heb tijdens de reis mijn papieren exemplaar als een bijbel in de hand gehouden.

'Zorg dat je eten vliegvrij is, staat hier,' predikte ik terwijl de collega's mij vermoeid aankeken. Het groot aantal vliegen leek door het gewapper met de handen alleen maar toe te nemen.

'Je moet je fruit zelf schillen,' riep ik naar de rij voor de fruitstal.

'Vermijd het kraanwater,' zwaaide ik met mijn tandenborstel en fles water. 

Uiteindelijk is er maar één ziek geworden, natuurlijk.

De dokter ter plekke raadde aan om na terugkomst langs een arts te gaan. Om 'de stoelgang te controleren'.

Ik ben heus niet de beroerdste om bij het minste geringste medische assistentie te vragen. Vaak genoeg zit ik in de wachtkamer met een 'telly-belly', een aandoening met dezelfde symptomen als het onderwerp van een medisch programma de dag ervoor uitgezonden op tv.

Maar toch.

Ik ben niet gegaan.

Hoe vang je zoiets op? In een tupperware bakje? En hoe vervoer je het? Onderin de tas, naast het broodtrommeltje? Of los onder de snelbinders?

Nee, echt.

Ik voel me al weer stukken beter.

En de Liebsterprijs gaat naar...

De koffer is gepakt. Voor de thuisblijvers heb ik op de valreep verwijzingen naar twee leuke blogs van twee mannen!

Via tips van Anita ben ik aan Bert Bevers gekomen.

En weer via andere links ben ik op Overpeinzingen gestuit van Raudan Redlim.

Om het op zijn Nederlands te zeggen: check ze uit, weet je?

De Liebsterprijs wil ik hierbij graag aan beide heren overhandigen. Ik vrees dat Bert Bevers het nooit te weten zal komen, omdat hij geen commentaar-veldje op zijn blog heeft of andersoortig contactmogelijkheden. Misschien dat iemand die dit leest hem persoonlijk kent en hem een seintje kan geven? Ik zal op de blog van Raudan het heugelijke nieuws doorgeven.

De bedoeling is dat ik 11 vragen bedenk die de Award winnaars moeten beantwoorden. Vervolgens moeten zij de award doorgeven (aan 11 anderen, maar dat is mij nooit gelukt) en vervolgens weer 11 vragen bedenken.

Hier komen de mijne:

1. Stel je bent een Zomergast van de VPRO, wat zou je thema zijn en welke filmscènes staan zeker op het programma?

2. Wat is je grootste trots in je leven?

3. Waarvan geniet jij het meest?

4. Stel je geeft een groot feest en je mag iedereen (dood of levend) uitnodigen die je bewondert, wie staan er (o.a.) op je gastenlijst?

5. Waarvoor kunnen ze jou 's nachts wakker maken?

6. Wat is je favoriete boek?

7. Wat is je favoriete film?

8. Welke landen staan op je vakantie-to-dolijst ?

9. Zou je ooit nog willen verhuizen naar het buitenland?

10. Wat zijn je plannen voor morgen?

11.  Wat denk je, komt het ooit nog goed met onze economie?

Bloemen in het watercloset

Uit principe weiger ik lange reizen te maken voor mijn werk. Maar deze keer ontkom ik er niet aan. Ik vertrek binnenkort naar het buitenland. Het is zo'n buitenland waar je voorbereidingen moet treffen ver voor de koffers uit de kast zijn gehaald.

Zo'n buitenland waar buiktyfus en gele koorts door je aderen moeten stromen om je een kans van overleven te geven.

Zo'n buitenland waar de mensen in de prullenbak poepen en bloemen in het watercloset zetten. Zo'n hele andere cultuur dat men deelnemende blikken trekt als je ze het nieuws verteld.

Jij liever dan ik, zie je ze denken.

Zo'n buitenland waar geen haar op mijn hoofd nog heeft overwogen naar toe te gaan.

Zo'n buitenland waar je bij het inpakken rekening moet houden met verscheidene scenario's: stel ik word ontvoerd en weet te ontsnappen, wat heb ik dan nodig?

Zo'n buitenland waar alleen de avontuurlijke rugzakkers naar toe gaan. De Beverklanten, de mensen die goed zijn in reizen.

Dat ben ik niet.

Ik ben zo iemand die gehecht is aan vaste patronen, aan een voorspelbare dagindeling. Nespresso Intenso voor tien uur s'ochtends, de zaterdagkrant bij de lunch, s'avonds een DVD op de bank.

Wat ik probeer te zeggen is dat ik er een beetje tegenop zie. Daarom stel ik het aanschaffen van de diarreestoppers, de reserve naalden en de noodantibiotica nog even uit. Ik heb nog een paar dagen, houd ik mijzelf voor.

Mijmeringen op de bank

Van die Potter ben ik al weer een tijdje af. Het is stil hier.

Even helemaal niets.

Ik wist niet dat ik zo moe kon zijn van niets.

Samen met de katten op de bank. Een kop koffie, en de krant. Zonder em te lezen. Ik ben het slechte nieuws een beetje beu.

Ik lees alleen het stuk over filantropisch hardlopen. Morgen is de marathon van Rotterdam. Duizenden sporters lopen mee voor een extra reden: om een ziek familielid te steunen, of geld in te zamelen voor een goed doel. 

Ik krab achter Dave zijn oor. 'Waar zouden wij voor lopen?' vraag ik hem. Hij knijpt zijn ogen toe en knort rustig door.

Voor wereldvrede.

Voor een slimme oplossing tegen het broeikaseffect.

Voor een driedaagse werkweek en een weekend van vier dagen. Voor iedereen.

Voor een krant met alleen maar goed nieuws. 

'Zodra ik een keuze heb gemaakt, zal ik beginnen met trainen,' zeg ik tegen Dave en kriebel onder zijn kin.

Hij kijkt omhoog en lijkt te glimlachen.