Zo. Februari zit er op. Nu kunnen we weer verder met maart.
Afgelopen week lag er een stempas in mijn bus. Na kort onderzoek blijkt dat ik 20 maart a.s. mag kiezen voor de leden van de Provinciale Staten. En die kiezen dan weer de leden in de Eerste Kamer. En wat gebeurt er dan? Dat vraag ik mij af.
Op de lagere school werd mij uitgelegd dat Nederland een oude democratie is en dat daardoor de kans op revoluties en coup-d'etats heel klein is. Tijdens verkiezingen heeft iedereen even het idee een duit in het zakje te mogen doen en daarna polderen we weer rustig verder.
Ondanks alle schreeuwerige koppen in de krant en de voorspellingen van de trendwatchers denk ik daarom niet dat er veel gaat veranderen na 20 maart. Ik merk dat ik het wel fijn vind, die voorspelbaarheid in de landsbesturing. Het is een beetje te vergelijken met een baas waar je geen last van hebt, dan maakt het niet zo veel uit of het een capabele leider is of niet.
Probleem is wel dat als je iets wilt veranderen, dat je het dan zelf moet doen. Zo wil ik iets doen aan de berg plasticbroodzakken in ons huis. Ik krijg het namelijk niet over mijn hart om die dingen weg te gooien en daarmee bij te dragen aan de plasticsoep in de oceaan. Dus bewaar ik ze onder in de brooddoos. Punt is dat er inmiddels geen plek meer is voor het brood zelf.
Ik heb geprobeerd die zakken her te gebruiken. Best aardig, hoor, zo'n plastic lampenkap en een versierde kattenbak. Toch houdt dat hergebruik op een gegeven moment op en moet er iets aan de toevoer gedaan worden.
Dus opa Benjamin heeft zo'n katoenen broodzak aangeschaft. Het idee is om daarmee naar de broodleverancier te gaan en te vragen of ze het brood in de katoenen zak willen doen in plaats van in een plastic zak. Aandachtspunt daarbij is dat ik gewend ben om mijn boodschappen in de supermarkt te doen, en vooralsnog lukt het mij niet om mijn strakke regime (a-hum) om te gooien en voor alleen een brood om te fietsen naar de bakker.
Dat is dus de reden dat ik elke week op de broodafdeling van onze supermarkt de hard werkende medewerkers interrumpeer in hun snijd-, inpak- en stikkerproces. Ik haal diep adem, zet mijn meest charmantste glimlach op en vraag verontschuldigend of ze misschien tijd/zin hebben om te stoppen met waar ze mee bezig zijn en het brood naar mijn keuze willen snijden en in mijn katoenen zak willen doen.
'Natuurlijk, meneer,' is tot nu toe het vriendelijke antwoord. Het gevolg is dat ik super dol en trots ben op alle medewerkers van de broodafdeling van mijn supermarkt. Ik moest zelfs een beetje gniffelen toen gister de medewerker mijn gevulde broodzak omhoog hield en vroeg: 'Wilt u hier een plastic zak omheen?'
2 maart 2019
12 januari 2019
Nieuw jaar, nieuwe kansen
Het is er niet van gekomen, mijn goede voornemen van een jaar geleden. Alle reden om hem nog een keer te maken. Met dezelfde daadkracht en intentie, uiteraard.
Mijn voornemen was om alle self-help boeken in de kast nog eens de revue te laten passeren en daarbij alle bijbehorende oefeningen te doen. Ik was op de goede weg. Door een herindeling van onze bibliotheek zijn inderdaad alle self-help boeken door mijn handen gegaan. Van de ene kast naar de andere.
Verder heb ik een goede poging gedaan. Niet zo zeer met een boek dat al in de kast stond, maar met een nieuw gekocht self-help boek over het vinden van een nieuwe loopbaanrichting. De cover beloofde binnen 90 dagen antwoord op de vraag: 'Now What?'
Negentig dagen heb ik alle oefeningen in het boek gedaan. Lijstjes gemaakt, gedachte-experimenten gedaan, gekleurd, getekend, interviews afgelegd. Ik was er erg druk mee en kreeg er veel energie van. Tot ik de laatste bladzijde omsloeg.
O, dacht ik. En nu?
Blijf zoeken, was het advies.
Eindigen alle self-help boeken zo plotseling, halverwege het proces? Ik ben vastberaden om dat dit jaar uit te vinden.
Op een mooi jaar!
Mijn voornemen was om alle self-help boeken in de kast nog eens de revue te laten passeren en daarbij alle bijbehorende oefeningen te doen. Ik was op de goede weg. Door een herindeling van onze bibliotheek zijn inderdaad alle self-help boeken door mijn handen gegaan. Van de ene kast naar de andere.
Verder heb ik een goede poging gedaan. Niet zo zeer met een boek dat al in de kast stond, maar met een nieuw gekocht self-help boek over het vinden van een nieuwe loopbaanrichting. De cover beloofde binnen 90 dagen antwoord op de vraag: 'Now What?'
Negentig dagen heb ik alle oefeningen in het boek gedaan. Lijstjes gemaakt, gedachte-experimenten gedaan, gekleurd, getekend, interviews afgelegd. Ik was er erg druk mee en kreeg er veel energie van. Tot ik de laatste bladzijde omsloeg.
O, dacht ik. En nu?
Blijf zoeken, was het advies.
Eindigen alle self-help boeken zo plotseling, halverwege het proces? Ik ben vastberaden om dat dit jaar uit te vinden.
Op een mooi jaar!
2 december 2018
Advies: niet reizen
Stel dat ik dit 48 uur geleden had getypt en gepubliceerd, dan was ik binnen mijn eigen gestelde deadline van één blog-entry per maand gebleven. Bijna gehaald, zou je zeggen. Een borreltje waard. En ach, wat kan het nou echt schelen. Ik kom net terug van een rondreis Marokko en heb geleerd dat er wel ergere dingen zijn dan dat.
Het was een intensieve reis. Je weet wel, een heel andere cultuur en andere gebruiken. En ook een ander welzijnsniveau. Ik wil niet te veel veralgemeniseren, maar mijn indruk is dat niet veel mensen daar de luxe hebben om op reis te kunnen gaan. Daardoor kreeg ik het idee dat we voornamelijk als twee wandelende portemonnees werden gezien, die zoveel mogelijk leeggeschud moesten worden. Of in ieder geval wilde men dat wel proberen.
Het was zo'n reis waar ik thuis nog lang over na zal denken. En vooral besef ik hoe ongelofelijk luxe wij leven in dit kikkerland. Alles is hier geregeld. Van APK keuring in het kader van verkeersveiligheid tot de voedsel- en warenautoriteit voor het behoud van onze delicate maagjes.
Een ander bijverschijnsel van onze reis naar Marokko is mijn toegenomen begrip voor groepsreizen. Terwijl X. en ik voor de zoveelste keer een gesprek moesten aanknopen (lees: ruzie kregen) met de plaatselijke parkeerwachten over het parkeertarief van onze huurauto, zag ik grote groepen Nederlanders zonder enig benul een toeristenbus instappen. Normaal heb ik het niet zo op groepen, maar toen ervoer ik wel een klein beetje jaloezie.
Ik heb geen verstand van groepsreizen, heb er nog nooit aan meegedaan, maar dat weerhoudt mij niet om allerlei vooroordelen te hebben. Eén van die vooroordelen die ik heb, is dat mensen die meegaan met een groepsreis niet weten waar ze zijn. Dat als je ze een Atlas voor de neus legt en vraagt aan te wijzen in welk land ze zijn, dat ze Duitsland aanwijzen terwijl ze in Frankrijk zijn. Dit vooroordeel slaat nergens op, dat weet ik. Maar als ik dan in de Djoser-folder zie dat de Marokko rondreis onder het kopje 'Midden-Oosten' staat in plaats van 'Afrika', dan begin ik toch een beetje te twijfelen of het echt nergens op slaat.
Hoe het ook zij, mijn toegenomen tolerantie voor groepsreizen opent een hoop bestemmingen die ik anders nooit met z'n twee aan zou durven. En dat genoodzaakt een alerte blik op het nieuws, blijkt wel weer. Ik had namelijk bijna een rondreis door Jemen besteld. Kennelijk is het daar hommeles. Dat had ik gemist. Gelukkig is dat in Nederland ook goed geregeld door het ministerie van buitenlandse zaken. Het advies is: niet reizen.
Ook goed. Dan blijven we nog even bij de kachel.
Het was een intensieve reis. Je weet wel, een heel andere cultuur en andere gebruiken. En ook een ander welzijnsniveau. Ik wil niet te veel veralgemeniseren, maar mijn indruk is dat niet veel mensen daar de luxe hebben om op reis te kunnen gaan. Daardoor kreeg ik het idee dat we voornamelijk als twee wandelende portemonnees werden gezien, die zoveel mogelijk leeggeschud moesten worden. Of in ieder geval wilde men dat wel proberen.
Het was zo'n reis waar ik thuis nog lang over na zal denken. En vooral besef ik hoe ongelofelijk luxe wij leven in dit kikkerland. Alles is hier geregeld. Van APK keuring in het kader van verkeersveiligheid tot de voedsel- en warenautoriteit voor het behoud van onze delicate maagjes.
Een ander bijverschijnsel van onze reis naar Marokko is mijn toegenomen begrip voor groepsreizen. Terwijl X. en ik voor de zoveelste keer een gesprek moesten aanknopen (lees: ruzie kregen) met de plaatselijke parkeerwachten over het parkeertarief van onze huurauto, zag ik grote groepen Nederlanders zonder enig benul een toeristenbus instappen. Normaal heb ik het niet zo op groepen, maar toen ervoer ik wel een klein beetje jaloezie.
Ik heb geen verstand van groepsreizen, heb er nog nooit aan meegedaan, maar dat weerhoudt mij niet om allerlei vooroordelen te hebben. Eén van die vooroordelen die ik heb, is dat mensen die meegaan met een groepsreis niet weten waar ze zijn. Dat als je ze een Atlas voor de neus legt en vraagt aan te wijzen in welk land ze zijn, dat ze Duitsland aanwijzen terwijl ze in Frankrijk zijn. Dit vooroordeel slaat nergens op, dat weet ik. Maar als ik dan in de Djoser-folder zie dat de Marokko rondreis onder het kopje 'Midden-Oosten' staat in plaats van 'Afrika', dan begin ik toch een beetje te twijfelen of het echt nergens op slaat.
Hoe het ook zij, mijn toegenomen tolerantie voor groepsreizen opent een hoop bestemmingen die ik anders nooit met z'n twee aan zou durven. En dat genoodzaakt een alerte blik op het nieuws, blijkt wel weer. Ik had namelijk bijna een rondreis door Jemen besteld. Kennelijk is het daar hommeles. Dat had ik gemist. Gelukkig is dat in Nederland ook goed geregeld door het ministerie van buitenlandse zaken. Het advies is: niet reizen.
Ook goed. Dan blijven we nog even bij de kachel.
18 oktober 2018
Prettig weekend!
De zus van X. heeft twee zonen. Of zoontjes moet ik zeggen, want de één is een peuter en de ander een bijna-kleuter, zo jong zijn ze. Ik heb geen verstand van kinderen, maar volgens mij zijn ze heel blij en gelukkig. De ouders gunnen hun de tijd, verwachten nog geen buitensporige prestaties, zoals tot 100 kunnen tellen of een nominatie voor de Nobelprijs, zoals sommige andere ouders lijken te doen. Ik word er heel blij van om ze zo zorgeloos te zien.
Het enige nadeel van zulke jonge kinderen is dat het vaak bundeltjes ziektekiemen zijn. Links en rechts steken ze volwassenen aan alsof het rechts-radicale bio-terroristen zijn. Afgelopen weekend dacht ik te zien dat de peuter een perpetuum snottebel uit zijn neus had hangen. Ook klonk zijn ademhaling als het gesnurk van een volwassen man. Het was de reden van mijn strenge regime van slechts 1 stevige knuffel voor de peuter. Achteraf had ik hem vaker kunnen knuffelen want een paar dagen na ons bezoek hoorden we dat de bijna-kleuter was geveld door een griep.
Het schijnt dat de incubatietijd voor griep bij kinderen 1 tot 7 dagen kan duren en dat ze in die periode anderen kunnen besmetten. Het is dus afwachten of X. en ik ongeschonden blijven. Voor de zekerheid heb ik alvast twee dagen vrij genomen.
Dagen opnemen is iets bijzonders bij mij op mijn werk. Liever werkt men hard. Of dat tracht men te denken. In ieder geval wordt er trots geschermd met de hoeveelheid uur dat men op kantoor aanwezig is. Alle uren worden bij elkaar opgeteld, zodat men uiteindelijk ver boven de 40-urige werkweek uitkomt. En die uren worden dan gebruikt in een onderlinge strijd. 'Ik heb een 60-urige werkweek,' zegt de een. 'Oh, maar dat is niets vergeleken bij mijn 70-urige werkweek,' oppert de ander. Het is een raar soort biologische evolutie van de apenrots. Hans en Griezel staan bovenaan met het hoogst aantal uren, de andere mannetjes proberen ze te evenaren.
Omdat ik met mijn (5-over) 9 tot (5 voor) 5 mentaliteit mijn werk zonder klachten af krijg, heb ik niet zo'n behoefte om uren te sparen. Je kunt mij na klokslag vijf uur maar heel zelden op kantoor betrappen. En gister heb ik ontdekt hoe fijn het is om in het midden van een werkweek iedereen een prettig weekend te wensen. De schrik en verwarring in de ogen van de mensen doet een mens goed. Als ik nog veel vakantiedagen over had, zou ik het elke week doen.
Probleem bij zo'n lang weekend is dat het voorbij vliegt. Ik had een hele lijst met dingen die ik wilde doen op deze vrije dagen. Tot nog toe is er weinig van gekomen. Koffie drinken in een café met een goed leesboek blijkt toch meer tijd te kosten dan ik dacht. Op mijn toe-doe lijst stond ook: 'ramen lappen' (ja, ja) en 'boek schrijven.'
Ach. Morgen weer een dag.
Het enige nadeel van zulke jonge kinderen is dat het vaak bundeltjes ziektekiemen zijn. Links en rechts steken ze volwassenen aan alsof het rechts-radicale bio-terroristen zijn. Afgelopen weekend dacht ik te zien dat de peuter een perpetuum snottebel uit zijn neus had hangen. Ook klonk zijn ademhaling als het gesnurk van een volwassen man. Het was de reden van mijn strenge regime van slechts 1 stevige knuffel voor de peuter. Achteraf had ik hem vaker kunnen knuffelen want een paar dagen na ons bezoek hoorden we dat de bijna-kleuter was geveld door een griep.
Het schijnt dat de incubatietijd voor griep bij kinderen 1 tot 7 dagen kan duren en dat ze in die periode anderen kunnen besmetten. Het is dus afwachten of X. en ik ongeschonden blijven. Voor de zekerheid heb ik alvast twee dagen vrij genomen.
Dagen opnemen is iets bijzonders bij mij op mijn werk. Liever werkt men hard. Of dat tracht men te denken. In ieder geval wordt er trots geschermd met de hoeveelheid uur dat men op kantoor aanwezig is. Alle uren worden bij elkaar opgeteld, zodat men uiteindelijk ver boven de 40-urige werkweek uitkomt. En die uren worden dan gebruikt in een onderlinge strijd. 'Ik heb een 60-urige werkweek,' zegt de een. 'Oh, maar dat is niets vergeleken bij mijn 70-urige werkweek,' oppert de ander. Het is een raar soort biologische evolutie van de apenrots. Hans en Griezel staan bovenaan met het hoogst aantal uren, de andere mannetjes proberen ze te evenaren.
Omdat ik met mijn (5-over) 9 tot (5 voor) 5 mentaliteit mijn werk zonder klachten af krijg, heb ik niet zo'n behoefte om uren te sparen. Je kunt mij na klokslag vijf uur maar heel zelden op kantoor betrappen. En gister heb ik ontdekt hoe fijn het is om in het midden van een werkweek iedereen een prettig weekend te wensen. De schrik en verwarring in de ogen van de mensen doet een mens goed. Als ik nog veel vakantiedagen over had, zou ik het elke week doen.
Probleem bij zo'n lang weekend is dat het voorbij vliegt. Ik had een hele lijst met dingen die ik wilde doen op deze vrije dagen. Tot nog toe is er weinig van gekomen. Koffie drinken in een café met een goed leesboek blijkt toch meer tijd te kosten dan ik dacht. Op mijn toe-doe lijst stond ook: 'ramen lappen' (ja, ja) en 'boek schrijven.'
Ach. Morgen weer een dag.
26 augustus 2018
Brieven, koffie en alcohol
Herinner je je nog dat mensen elkaar brieven schreven? Wat een feest om een handgeschreven envelop in de bus te zien liggen. Als ik het handschrift niet meteen herkende, draaide ik de envelop om want daar stond namelijk het adres van de afzender. Elke brief werd door mij met gejuich ontvangen, maar er waren afzenders die mijn blijdschap konden verdubbelen. Zeker als de envelop een beetje dik aanvoelde, want dat betekende een lang schrijven vol nieuws van de ander. Ik maakte de envelop nooit meteen open. Eerst zette ik de fluitketel op voor thee en maakte ik een hoek vrij op de keukentafel om mij goed te settelen.
Ik mis die tijd en neem mij voortdurend voor om mijn vrienden te verrassen met een handgeschreven brief. Alleen het komt er steeds maar niet van.
Waar moet je over schrijven? Elk onderwerp verbleekt zodra de pen het papier raakt. Zo'n zelfde twijfel overvalt mij als ik een gesprek voer in een treincoupé (en dan bedoel ik natuurlijk niet de stiltecoupé, laat dat helder zijn). Maakt niet uit of het een telefoongesprek is of een gesprek met een vriend, het besef dat de medereiziger meeluistert wil mij maar niet loslaten.
Hoe formuleer ik mijn mening over Trump, hoe verwoord ik mijn zorgen over het milieu? Ik wou dat ik niet zo was, en tegelijkertijd verwijt ik mijn medereizigers hun aanwezigheid in mijn coupé.
X. vindt dat ik mij minder zorgen moet maken om de mening van mijn medereizigers en meer om die van zijn vrienden. We waren laatst op bezoek. Het was koffietijd. In mijn verdediging wil ik van tevoren stellen dat de kwaliteit van koffie met de jaren is toegenomen. Niet alleen in etablissementen in de stad, waar de prijs evenredig is mee gestegen, maar ook bij de mensen thuis. Filterkoffie is verleden tijd, tenminste dat dacht ik. Een aanname die voor veel ophef zorgde toen ik een latte machiato bestelde. 'Je bestelt toch ook geen Campari mojito op een feestje?' vroeg X. in de auto terug naar huis.
Hoe het ook zij, het is weer zondag. Het is het einde van augustus. De scholen gaan weer beginnen. Het aftellen naar kerst is begonnen. Mojito met ijs iemand?
Ik mis die tijd en neem mij voortdurend voor om mijn vrienden te verrassen met een handgeschreven brief. Alleen het komt er steeds maar niet van.
Waar moet je over schrijven? Elk onderwerp verbleekt zodra de pen het papier raakt. Zo'n zelfde twijfel overvalt mij als ik een gesprek voer in een treincoupé (en dan bedoel ik natuurlijk niet de stiltecoupé, laat dat helder zijn). Maakt niet uit of het een telefoongesprek is of een gesprek met een vriend, het besef dat de medereiziger meeluistert wil mij maar niet loslaten.
Hoe formuleer ik mijn mening over Trump, hoe verwoord ik mijn zorgen over het milieu? Ik wou dat ik niet zo was, en tegelijkertijd verwijt ik mijn medereizigers hun aanwezigheid in mijn coupé.
X. vindt dat ik mij minder zorgen moet maken om de mening van mijn medereizigers en meer om die van zijn vrienden. We waren laatst op bezoek. Het was koffietijd. In mijn verdediging wil ik van tevoren stellen dat de kwaliteit van koffie met de jaren is toegenomen. Niet alleen in etablissementen in de stad, waar de prijs evenredig is mee gestegen, maar ook bij de mensen thuis. Filterkoffie is verleden tijd, tenminste dat dacht ik. Een aanname die voor veel ophef zorgde toen ik een latte machiato bestelde. 'Je bestelt toch ook geen Campari mojito op een feestje?' vroeg X. in de auto terug naar huis.
Hoe het ook zij, het is weer zondag. Het is het einde van augustus. De scholen gaan weer beginnen. Het aftellen naar kerst is begonnen. Mojito met ijs iemand?
22 juli 2018
Komkommertijd
'Is dit je eerste keer? Nee? Dan weet je dat je dit moet vasthouden...<gegniffel>...laat maar weten of je duizelig wordt...ja, daar gaat ie....ja, daar komt ie....ah, daar....gaat het?...'
Zo moet het ongeveer geklonken hebben voor de mensen in de wachtkamer. Het waren de woorden van de doktersassistent die mij onderhanden nam in de behandelkamer naast de wachtkamer. De behandelkamer heeft twee deuren zodat het goed geluiddicht is. Maar toen hij klaar met mij was, zag ik tot mijn schrik dat de deuren wagenwijd openstonden. Wat zullen de mensen hebben gedacht?
Ik heb het ze niet gevraagd, ben zo snel mogelijk naar de uitgang gelopen. Grote passen, hoofd als een boei naar beneden gericht.
Ik weet dat ik ook maar een mens ben en dat sommige van ons zo nu en dan de oren moeten laten uitspuiten. Maar om het zo open en bloot te delen met anderen, daar was ik nog niet klaar voor.
Dat vind ik zo knap van Raphael Nadal. Hij steekt niet onder stoelen of banken dat zijn voorbereiding op een tenniswedstrijd precies zò moet zijn. Alle huis-, tuin- en keukenpsychologen op het internet zijn overtuigd dat hij OCD heeft. Dat gekras lijkt hem niets te kunnen schelen. Laat ik zeggen dat hij nog altijd een stukje beter tennist dan ik.
Rafa is dus mijn nieuwe voorbeeld. Op zijn officiële website staat een quote die mij helpt om mijn debacle bij de dokter te overleven: Enduring means accepting. Accepting things as they are and not as you wish them to be. And then looking ahead. Not behind.
Verder moet je vooral niet zijn naam Googlen, want dan kom je op allerlei roddelsites. Nu zit de oude Polyester te staren naar papperazzifoto's van Rafa in zijn zwembroek.
En het is al zo warm.
Gelukkig is het kabinet met reces en pauzeert de rest van nieuwsland in komkommertijd. Ik mis niets als ik nog even verder Google...
Zo moet het ongeveer geklonken hebben voor de mensen in de wachtkamer. Het waren de woorden van de doktersassistent die mij onderhanden nam in de behandelkamer naast de wachtkamer. De behandelkamer heeft twee deuren zodat het goed geluiddicht is. Maar toen hij klaar met mij was, zag ik tot mijn schrik dat de deuren wagenwijd openstonden. Wat zullen de mensen hebben gedacht?
Ik heb het ze niet gevraagd, ben zo snel mogelijk naar de uitgang gelopen. Grote passen, hoofd als een boei naar beneden gericht.
Ik weet dat ik ook maar een mens ben en dat sommige van ons zo nu en dan de oren moeten laten uitspuiten. Maar om het zo open en bloot te delen met anderen, daar was ik nog niet klaar voor.
Dat vind ik zo knap van Raphael Nadal. Hij steekt niet onder stoelen of banken dat zijn voorbereiding op een tenniswedstrijd precies zò moet zijn. Alle huis-, tuin- en keukenpsychologen op het internet zijn overtuigd dat hij OCD heeft. Dat gekras lijkt hem niets te kunnen schelen. Laat ik zeggen dat hij nog altijd een stukje beter tennist dan ik.
Rafa is dus mijn nieuwe voorbeeld. Op zijn officiële website staat een quote die mij helpt om mijn debacle bij de dokter te overleven: Enduring means accepting. Accepting things as they are and not as you wish them to be. And then looking ahead. Not behind.
Verder moet je vooral niet zijn naam Googlen, want dan kom je op allerlei roddelsites. Nu zit de oude Polyester te staren naar papperazzifoto's van Rafa in zijn zwembroek.
En het is al zo warm.
Gelukkig is het kabinet met reces en pauzeert de rest van nieuwsland in komkommertijd. Ik mis niets als ik nog even verder Google...
23 juni 2018
Lang leve Netflix
Hierbij beloof ik plechtig dat ik geen persoonsgegevens verzamel van mijn bloglezers. Zo, dat scheelt weer een email in je inbox.
Op mijn werk zijn ze er nog steeds druk mee, de Algemene Verordening Gegevensbescherming. De meest verhitte discussies vinden plaats over de, in mijn ogen, meest triviale dingen. Bijvoorbeeld: Mogen de verjaardagen van collega's op een plek staan waar iedereen bij kan? Voor de zekerheid hebben Hans en Griezel alle informatie dichtgegooid. Dat gaf mij de gelegenheid om underground te gaan met mijn verjaardag. Alleen mijn directe collega heb ik getrakteerd op een broodje.
Een ander AVG-mysterie bij ons op het werk: mogen de vakanties van collega's voor iedereen toegankelijk zijn? Ik heb het antwoord niet afgewacht en ben gewoon gegaan. Het was een wandelvakantie langs de kust van Groot Brittannië, in ons huishouden ook wel bekend als pudding-eiland.
Tijdens die vakantie werd al snel duidelijk dat al mijn gesashay van de laatste tijd niet heeft geleid tot grotere stapzekerheid. Een wandeling langs de kust is niet hetzelfde als een strandwandeling, zo bleek. Het is steil omhoog naar de top van de klif en weer steil naar beneden naar een inham, en dat 20 kilometer lang. Laat ik maar eerlijk zeggen dat ik geen toptijd heb neergezet.
Gek genoeg was het niet ik, maar X. die in het water viel. We liepen achter elkaar, hij voorop, naar een dichtbegroeid stukje wandeling. In die dichte begroeiing bleek een vijver met een smal plankje als brug. Het plankje was begroeid met mos dat spekglad was. X. gleed uit, ging helemaal kopje onder.
Om een of andere reden veranderde ik in een hulpeloze hoofdrolspeler uit een Gotische roman. Ik kon alleen maar met mijn hand op mijn voorhoofd 'Oh, nee! Oh, nee!' roepen. Er moest een collega-wandelaar/toerist aan te pas komen om X. weer op het droge te trekken. X. was een beetje geschrokken maar ok. Het enige was dat naast hijzelf ook zijn telefoon kletsnat was en niet meer leek te functioneren.
En toen bleek dat het kijken naar Netflix-series nog niet eens zo'n nutteloze hobby is.
Als je er nog niet aan bent begonnen, kun je Safe het beste bewaren voor als je echt even helemaal niets te doen hebt. Het is een who-dunnit waarin het lichaam van een jonge knul wordt gevonden in het zwembad van de buren. Voor een reden die ik niet zal verklappen, wil de eigenaar van het zwembad de (doordrenkte) telefoon van het slachtoffer gebruiken. Op die manier heb ik geleerd dat je een doordrenkte mobiele telefoon weer tot leven kunt wekken als je hem een nachtje onderdompelt in een laag rijst.
Elke supermarkt verkoopt rijst, elke hotelkamer heeft glazen. Van hulpeloze Gotische hoofdrolspeler veranderde ik in een doortastende Angus Macgyver. Vol trots kan ik vermelden dat de volgende dag de telefoon van X. het weer deed, alsof er niets gebeurd was.
Pint anyone?
Op mijn werk zijn ze er nog steeds druk mee, de Algemene Verordening Gegevensbescherming. De meest verhitte discussies vinden plaats over de, in mijn ogen, meest triviale dingen. Bijvoorbeeld: Mogen de verjaardagen van collega's op een plek staan waar iedereen bij kan? Voor de zekerheid hebben Hans en Griezel alle informatie dichtgegooid. Dat gaf mij de gelegenheid om underground te gaan met mijn verjaardag. Alleen mijn directe collega heb ik getrakteerd op een broodje.
Een ander AVG-mysterie bij ons op het werk: mogen de vakanties van collega's voor iedereen toegankelijk zijn? Ik heb het antwoord niet afgewacht en ben gewoon gegaan. Het was een wandelvakantie langs de kust van Groot Brittannië, in ons huishouden ook wel bekend als pudding-eiland.
Tijdens die vakantie werd al snel duidelijk dat al mijn gesashay van de laatste tijd niet heeft geleid tot grotere stapzekerheid. Een wandeling langs de kust is niet hetzelfde als een strandwandeling, zo bleek. Het is steil omhoog naar de top van de klif en weer steil naar beneden naar een inham, en dat 20 kilometer lang. Laat ik maar eerlijk zeggen dat ik geen toptijd heb neergezet.
Gek genoeg was het niet ik, maar X. die in het water viel. We liepen achter elkaar, hij voorop, naar een dichtbegroeid stukje wandeling. In die dichte begroeiing bleek een vijver met een smal plankje als brug. Het plankje was begroeid met mos dat spekglad was. X. gleed uit, ging helemaal kopje onder.
Om een of andere reden veranderde ik in een hulpeloze hoofdrolspeler uit een Gotische roman. Ik kon alleen maar met mijn hand op mijn voorhoofd 'Oh, nee! Oh, nee!' roepen. Er moest een collega-wandelaar/toerist aan te pas komen om X. weer op het droge te trekken. X. was een beetje geschrokken maar ok. Het enige was dat naast hijzelf ook zijn telefoon kletsnat was en niet meer leek te functioneren.
En toen bleek dat het kijken naar Netflix-series nog niet eens zo'n nutteloze hobby is.
Als je er nog niet aan bent begonnen, kun je Safe het beste bewaren voor als je echt even helemaal niets te doen hebt. Het is een who-dunnit waarin het lichaam van een jonge knul wordt gevonden in het zwembad van de buren. Voor een reden die ik niet zal verklappen, wil de eigenaar van het zwembad de (doordrenkte) telefoon van het slachtoffer gebruiken. Op die manier heb ik geleerd dat je een doordrenkte mobiele telefoon weer tot leven kunt wekken als je hem een nachtje onderdompelt in een laag rijst.
Elke supermarkt verkoopt rijst, elke hotelkamer heeft glazen. Van hulpeloze Gotische hoofdrolspeler veranderde ik in een doortastende Angus Macgyver. Vol trots kan ik vermelden dat de volgende dag de telefoon van X. het weer deed, alsof er niets gebeurd was.
Pint anyone?
Abonneren op:
Posts (Atom)