Een vriend van mij is cameraman. Een zware baan, en zwaar onderbetaald. Een dagje ziekmelden kan hem zijn baan kosten. Dus meldt hij zich elke keer trouw voor zijn diensten, ook als hij aan het snotteren is.
Ik heb een kantoorbaan, zit de hele dag op mijn kont. Op zich zou ik kunnen doorwerken met een verkoudheid. Toch denk ik dat ik afgelopen week koorts had, en met koorts moet je thuisblijven. Ik kan het alleen niet bewijzen omdat mijn thermometer kwijt is.
Dus lag ik afgelopen week thuis op de bank, een beetje suffig naar de verslaggeving van de kabinetscrisis te staren.
Mijn aandacht ging vooral uit naar de interviews met de betrokkenen zoals ze van het torentje naar het ministerie liepen en weer terug.
Wat mij opviel is dat het niet makkelijk is om door te lopen, de koers te houden zeg maar, wanneer een kudde reporters met opgeheven microfoon je staat op te wachten. Schippers is daar heel bedreven in geworden.
Er lijkt maar één bodyguard actief op het Binnenhof die over de ministers waakt. Elke keer bij het verschijnen van een kopstuk uit de politiek, dook hij op. Letterlijk. Hij was zo lang dat hij moest bukken om door de deuropening te kunnen. Zonder te wachten tot de prominenten de vragensalvo's hadden beantwoord, laveerden hij ze om de pers heen.
Mark sleurt een heel eigen gevolg met zich mee, een stuk of vijf mensen, volgens mij niet allemaal bodyguards. Vlak voordat hij de vergadering van donderdagnacht in ging, zag ik achter hem, tussen zijn entourage, een wat oudere vrouw staan. Ze had grijs haar en lachte vriendelijk naar de ophef op het Binnenhof. Toen Mark doorliep, liep zij achter hem aan. Daaruit concludeer ik dat ze geen journaliste is.
Nu weet ik uit andere bron (die ik niet heb geverifieerd) dat Mark twee secretaresses heeft en dat geen van beide grijs haar heeft (verleden jaar in ieder geval nog niet). En ook al zag de vriendelijke mevrouw met grijs haar er heel stoer uit, toch denk ik niet dat ze één van zijn bodyguards was. Dus moet ze zijn spin-dokter zijn. Dat lijkt mij een gezellig idee. Zo'n wijze mevrouw die Mark voortdurend goede raad geeft.
Al die ophef bij elkaar heeft me wel doen beseffen dat ik eigenlijk zat te wachten tot Mark zijn fiets zou pakken om naar de Koning te rijden. En volgens de opinies in de kranten had de rest van zijn partij dat niet heel erg gevonden. Een beetje een treurig idee voor Mark, lijkt me.
De wijn van Lindemans is in de aanbieding bij Albert. Dat zal de boel moeten opfleuren.
21 december 2014
29 november 2014
Dichter Bij
Veel uren knutselen en frutselen
De surprise moet af, zonder strijd en liefst een beetje op tijd
Ondertussen het nieuws volgen, Black Fraaidéé en Beertje Paddington in negligé
Mark, Turkije en het pardon
Ondertussen drink ik wijn uit een flacon
Dichten is een woord dat rijmt op nichten
Maar behalve het ontslag van Toksvig door een goed doel
Sta ik zonder tanden op mijn preekstoel
Ik ga het hierbij laten
Volgende week maar weer eens echt bijpraten
De surprise moet af, zonder strijd en liefst een beetje op tijd
Ondertussen het nieuws volgen, Black Fraaidéé en Beertje Paddington in negligé
Mark, Turkije en het pardon
Ondertussen drink ik wijn uit een flacon
Dichten is een woord dat rijmt op nichten
Maar behalve het ontslag van Toksvig door een goed doel
Sta ik zonder tanden op mijn preekstoel
Ik ga het hierbij laten
Volgende week maar weer eens echt bijpraten
16 november 2014
Statsministerie
Ik ben de laatste weken druk met Borgen, een Deens politieke serie. Voor wie de serie niet kent: het draait om Byrgitte Nyborg de premier van Denemarken die een carrière met gezin moet zien te combineren. Daaromheen gebeurt van alles meer.
In het begin moest ik wennen aan het feit dat het een Deense serie is zonder moord en doodslag, en zonder chagrijnige rechercheur in lichtbeige regenjas dan wel eigenwijze inspecteur in gebreide trui.
Inmiddels ben ik helemaal om. Een complot kan kennelijk ook spannend zijn als het om politiek gaat.
Ik ben daardoor anders naar Mark gaan kijken. Wie is zijn spin-dokter? Met wie moet hij allemaal dealtjes sluiten om op zijn torentje te kunnen blijven zitten? Wat was zijn rol in het vertrek van Öztürk en Kuzu uit de PvdA-fractie?
Daar zullen we niet snel achter komen. Intriges in het echte leven gaan namelijk beduidend minder snel dan in tv-series.
Zo ook op kantoor. Cruella is tot nu toe poeslief geweest tegen de uitzendkracht. Zelfs nadat die een gigantische kopieerblunder had gemaakt.
'Ik vind haar best aardig,' zei de uitzendkracht. Op dat moment voelde ik mij een beetje eenzaam. Morgen maar weer zien wat de vorderingen zijn.
Chips en wijn?
In het begin moest ik wennen aan het feit dat het een Deense serie is zonder moord en doodslag, en zonder chagrijnige rechercheur in lichtbeige regenjas dan wel eigenwijze inspecteur in gebreide trui.
Inmiddels ben ik helemaal om. Een complot kan kennelijk ook spannend zijn als het om politiek gaat.
Ik ben daardoor anders naar Mark gaan kijken. Wie is zijn spin-dokter? Met wie moet hij allemaal dealtjes sluiten om op zijn torentje te kunnen blijven zitten? Wat was zijn rol in het vertrek van Öztürk en Kuzu uit de PvdA-fractie?
Daar zullen we niet snel achter komen. Intriges in het echte leven gaan namelijk beduidend minder snel dan in tv-series.
Zo ook op kantoor. Cruella is tot nu toe poeslief geweest tegen de uitzendkracht. Zelfs nadat die een gigantische kopieerblunder had gemaakt.
'Ik vind haar best aardig,' zei de uitzendkracht. Op dat moment voelde ik mij een beetje eenzaam. Morgen maar weer zien wat de vorderingen zijn.
Chips en wijn?
30 oktober 2014
Lonkgedrag
Het leven op kantoor pruttelt voort. De nieuwe uitzendkracht vindt haar weg en godzijdank begint ze van zich af te bijten. Ik was vergeten hoe vermoeiend het is om jong te zijn en mee te draaien op de liefdesmarkt.
Bijna alle mannen van het bedrijf zijn op het secretariaat geweest. Zelfs degene die hun orders altijd liever via de mail deponeren dan de paar verdiepingen overbruggen, hebben hun gezichtjes laten zien. De meesten zijn bangeriken die flauwe (en behoorlijk foute) grappen maken. Terwijl ze net doen of ze iets zoeken in de voorraadkast, staren ze stiekem naar het jonge meisje. Als we budget hadden voor een kwijl-bakje dan was ik genoodzaakt die te bestellen.
De belangstelling is verminderd sinds Hans het gebied afbakent. Als een haai met koude ogen cirkelt hij om het secretariaat heen.
Ze vindt Hans een griezel. Maar Griezel vindt ze leuk.
'Hij lijkt op Sjors,' zei ze. 'Sjors Kloenie.'
Griezel heeft zich niet veel laten zien, dat verklaart haar verwarring. De enige overeenkomst tussen Griezel en 'Sjors' is de koffie die hij drinkt. Oké, en misschien zijn grijze highlights bij de slapen.
De systeem-beheerder doet ook nog mee. De dappere jongen laat zich niet deren, hij blijft de kamer betreden. Hij blijft grapjes maken, en zij lacht.
'Wat vind je van hem?' vroeg ik toen de systeem-beheerder weer even weg was.
Ze lachte en haalde haar schouders op.
Ik heb haar vast gewaarschuwd voor Cruella. Die komt maandag terug van vakantie. Heb haar vertelt dat Cruella het met Griezel doet, volgens de kantoorroddels.
Ze lachte weer en keek met een sluwe blik naar haar scherm.
'We zullen zien,' zei ze met zwoele stem.
Ik kan bijna niet wachten tot maandag.
Bijna alle mannen van het bedrijf zijn op het secretariaat geweest. Zelfs degene die hun orders altijd liever via de mail deponeren dan de paar verdiepingen overbruggen, hebben hun gezichtjes laten zien. De meesten zijn bangeriken die flauwe (en behoorlijk foute) grappen maken. Terwijl ze net doen of ze iets zoeken in de voorraadkast, staren ze stiekem naar het jonge meisje. Als we budget hadden voor een kwijl-bakje dan was ik genoodzaakt die te bestellen.
De belangstelling is verminderd sinds Hans het gebied afbakent. Als een haai met koude ogen cirkelt hij om het secretariaat heen.
Ze vindt Hans een griezel. Maar Griezel vindt ze leuk.
'Hij lijkt op Sjors,' zei ze. 'Sjors Kloenie.'
Griezel heeft zich niet veel laten zien, dat verklaart haar verwarring. De enige overeenkomst tussen Griezel en 'Sjors' is de koffie die hij drinkt. Oké, en misschien zijn grijze highlights bij de slapen.
De systeem-beheerder doet ook nog mee. De dappere jongen laat zich niet deren, hij blijft de kamer betreden. Hij blijft grapjes maken, en zij lacht.
'Wat vind je van hem?' vroeg ik toen de systeem-beheerder weer even weg was.
Ze lachte en haalde haar schouders op.
Ik heb haar vast gewaarschuwd voor Cruella. Die komt maandag terug van vakantie. Heb haar vertelt dat Cruella het met Griezel doet, volgens de kantoorroddels.
Ze lachte weer en keek met een sluwe blik naar haar scherm.
'We zullen zien,' zei ze met zwoele stem.
Ik kan bijna niet wachten tot maandag.
18 oktober 2014
The secret life of...
Ik dacht altijd dat er een soort wederzijds begrip was tussen Sam en
Dave, zoals ze elkaar voorbij lopen op de gang zonder elkaar echt op te
merken. Een beetje zoals collega's dat doen op de gang of bij de koffie.
Na het zien van The Secret Life of Domestic Cats op de BBC ben ik ervan overtuigd dat ze elkaar haten. In die documentaire wordt duidelijk wat katten uitspoken als er geen mensen in de buurt zijn. Daaruit is mij heel duidelijk geworden dat katten elkaars gezelschap niet altijd (i.e. meestal niet) waarderen.
En Dave likt zichzelf best vaak, thank you for sharing. Dat schijnt een teken te zijn dat katten zich niet op hun gemak voelen.
Documentaires zijn fascinerend. Ik ga de BBC vragen of ik er een mag maken over het leven van kantoormedewerkers. Dan vraag ik David Attenborough om toch nog een keer terug te keren naar de televisie om de voice-over te doen.
De camera zoomt in op onze systeem-beheerder. Een hele vriendelijke jongeman (als je zo oud bent als ik mag je ventjes van twintig zo noemen). Hij is charmant en verlegen. Ik zou hem kunnen introduceren in mijn vriendenkring maar dan zou hij binnen de kortste keren worden verslonden. Zo schattig ziet hij eruit. Draagt zijn metallica t-shirts ongestreken en heeft ze meestal een dag te lang aan waardoor er een hardnekkige lucht van aangebakken sesamzaad om hem heen hangt.
Daarna schuift de camera naar de nieuwe uitzendkracht die sinds een week bij ons op kantoor rondloopt. Een beeldschoon meisje van een jaar of twintig, strak in het vel, gekapt en gekleed volgens de laatste mode. De onschuld zelve, gevoelig en heel intelligent (als je zo oud bent als ik, mag je dat soort onzin uitkramen) en neemt haar taken heel serieus.
Op de beelden van de vele infrarode camera's valt op hoe vaak de systeem-beheerder tegenwoordig uit zijn donkere serverhok kruipt en zichzelf in het daglicht begeeft. Je ziet hem balen dat het kopieerapparaat genoeg toner heeft, het papier niet meer verkreukelt en niet op onmogelijke wijze vastdraait in de mechanische ingewanden.
En dan: hij praat! (Dat zie je zijn collega's denken.) Met haar!
Uiteraard is dit een documentaire in meerdere delen. Volgende week zullen we zien hoe het verder gaat. Zal de nieuwe uitzendkracht ook een keer een praatje initiëren met de systeem-beheerder? Maar ook: overleeft de onschuldige nieuwkomer de eerste ontmoeting met Cruella, de geslepen madam gepokt en gemazeld door jarenlange dienst in het kantoorleven?
Stay tuned.
Na het zien van The Secret Life of Domestic Cats op de BBC ben ik ervan overtuigd dat ze elkaar haten. In die documentaire wordt duidelijk wat katten uitspoken als er geen mensen in de buurt zijn. Daaruit is mij heel duidelijk geworden dat katten elkaars gezelschap niet altijd (i.e. meestal niet) waarderen.
En Dave likt zichzelf best vaak, thank you for sharing. Dat schijnt een teken te zijn dat katten zich niet op hun gemak voelen.
Documentaires zijn fascinerend. Ik ga de BBC vragen of ik er een mag maken over het leven van kantoormedewerkers. Dan vraag ik David Attenborough om toch nog een keer terug te keren naar de televisie om de voice-over te doen.
De camera zoomt in op onze systeem-beheerder. Een hele vriendelijke jongeman (als je zo oud bent als ik mag je ventjes van twintig zo noemen). Hij is charmant en verlegen. Ik zou hem kunnen introduceren in mijn vriendenkring maar dan zou hij binnen de kortste keren worden verslonden. Zo schattig ziet hij eruit. Draagt zijn metallica t-shirts ongestreken en heeft ze meestal een dag te lang aan waardoor er een hardnekkige lucht van aangebakken sesamzaad om hem heen hangt.
Daarna schuift de camera naar de nieuwe uitzendkracht die sinds een week bij ons op kantoor rondloopt. Een beeldschoon meisje van een jaar of twintig, strak in het vel, gekapt en gekleed volgens de laatste mode. De onschuld zelve, gevoelig en heel intelligent (als je zo oud bent als ik, mag je dat soort onzin uitkramen) en neemt haar taken heel serieus.
Op de beelden van de vele infrarode camera's valt op hoe vaak de systeem-beheerder tegenwoordig uit zijn donkere serverhok kruipt en zichzelf in het daglicht begeeft. Je ziet hem balen dat het kopieerapparaat genoeg toner heeft, het papier niet meer verkreukelt en niet op onmogelijke wijze vastdraait in de mechanische ingewanden.
En dan: hij praat! (Dat zie je zijn collega's denken.) Met haar!
Uiteraard is dit een documentaire in meerdere delen. Volgende week zullen we zien hoe het verder gaat. Zal de nieuwe uitzendkracht ook een keer een praatje initiëren met de systeem-beheerder? Maar ook: overleeft de onschuldige nieuwkomer de eerste ontmoeting met Cruella, de geslepen madam gepokt en gemazeld door jarenlange dienst in het kantoorleven?
Stay tuned.
5 oktober 2014
Geen goed en geen slecht nieuws
Er is helemaal niets aan de hand.
Dat besef ik nu pas.
Elk weekend lees ik de krant met zo'n onrustig gevoel. Of het dan toch eindelijk is afgelopen met dat slechte nieuws. Zo'n zelfde rusteloze gevoel heb ik ook met boodschappen doen. Elke keer hoop ik genoeg spullen in mijn kar te hebben voor een heel jaar. Hoop ik dat ik niet nog eens die felverlichte, drukke supermarkt hoef te betreden om een weg te banen naar de kassa.
En toen besefte ik het! Zolang iets nog nieuws is, zolang kranten het in inkt willen afdrukken, is het geen gebruikelijke manier van doen.
Dus dan is het eigenlijk goed nieuws dat er zoveel slecht nieuws is. Als mensen nog steeds opkijken van bombardementen en de pers verontwaardigd reageert op onthoofdingen, dan is dat een teken dat de meesten van ons nog steeds mens zijn en geen barbaren.
Eureka.
Toch houd ik het even daarbij. Even geen krantenartikelen lezen, even niet die verbazing delen.
Wat heeft dat met boodschappen doen te maken, vraag je je af? Toegegeven, behalve die onrust, loopt de analogie verder spaak. De voorraad raakt op, de koelkast leeg, daar kan ik geen breinkronkel omheen bedenken. Misschien moet ik eens van supermarkt wisselen, om de levenslust weer een beetje terug te krijgen. Er zitten hier genoeg op de vierkante kilometer om de sleur te doorbreken.
Wijn dan maar.
Dat besef ik nu pas.
Elk weekend lees ik de krant met zo'n onrustig gevoel. Of het dan toch eindelijk is afgelopen met dat slechte nieuws. Zo'n zelfde rusteloze gevoel heb ik ook met boodschappen doen. Elke keer hoop ik genoeg spullen in mijn kar te hebben voor een heel jaar. Hoop ik dat ik niet nog eens die felverlichte, drukke supermarkt hoef te betreden om een weg te banen naar de kassa.
En toen besefte ik het! Zolang iets nog nieuws is, zolang kranten het in inkt willen afdrukken, is het geen gebruikelijke manier van doen.
Dus dan is het eigenlijk goed nieuws dat er zoveel slecht nieuws is. Als mensen nog steeds opkijken van bombardementen en de pers verontwaardigd reageert op onthoofdingen, dan is dat een teken dat de meesten van ons nog steeds mens zijn en geen barbaren.
Eureka.
Toch houd ik het even daarbij. Even geen krantenartikelen lezen, even niet die verbazing delen.
Wat heeft dat met boodschappen doen te maken, vraag je je af? Toegegeven, behalve die onrust, loopt de analogie verder spaak. De voorraad raakt op, de koelkast leeg, daar kan ik geen breinkronkel omheen bedenken. Misschien moet ik eens van supermarkt wisselen, om de levenslust weer een beetje terug te krijgen. Er zitten hier genoeg op de vierkante kilometer om de sleur te doorbreken.
Wijn dan maar.
27 september 2014
Keek op de week
De laatste dagen ontloop ik het nieuws over de gevechten in het Midden Oosten. Ik vind het maar eng wat er gebeurt.
Beter de kop in het zand steken dan ergens anders, dus heb ik de sportkatern bestudeerd. Daardoor weet ik dat Van Basten is gestopt als trainer bij een voetbalclub uit Alkmaar. Daarover is nogal wat commotie. Op zich is dat niet zo heel opzienbarend, er wordt naar mijn mening altijd wel drukte gemaakt in voetballand. Maar het schijnt dat de beroering ook is ontstaan omdat hij heeft toegegeven dat hij zich niet senang voelde in zijn rol. Hij gaat veel liever als assistent aan de slag.
Die wens voor demotie is met veel verontwaardiging ontvangen, alsof het iets is om voor te schamen. Terwijl ik het juist heel dapper vind. Ik wou dat meer bazen dat inzicht hadden. Niet iedereen is geschikt om bovenaan de ladder te staan. Of laat ik het anders zeggen: heel weinig mensen zijn in staat om goede leiding te geven. De rest zijn prutsers die maar wat aanrommelen en die in het slechtste geval hun medewerkers ziek maken.
Breek me de bek niet open.
Stoïcisme, ik denk ik dat voor Sinterklaas ga vragen dit jaar. Onverstoorbare gelijkmoedigheid, zegt het woordenboek. Doe mij daar maar wat van. Wat er ook om mij heen gebeurt, hoeveel incompetente collega's, sacherijnige kassières, onverzettelijke medewerkers van de GVB ik ook tegenkom (inchecken, inchecken, inchecken), ik blijf kalm en rustig.
De week is voorbij, dat is een troost. En Mark doet het goed, dat is ook bemoedigend. Hij heeft indruk gemaakt met zijn toespraak bij de VN in New York. Meer kun je op sommige momenten niet verlangen.
Beter de kop in het zand steken dan ergens anders, dus heb ik de sportkatern bestudeerd. Daardoor weet ik dat Van Basten is gestopt als trainer bij een voetbalclub uit Alkmaar. Daarover is nogal wat commotie. Op zich is dat niet zo heel opzienbarend, er wordt naar mijn mening altijd wel drukte gemaakt in voetballand. Maar het schijnt dat de beroering ook is ontstaan omdat hij heeft toegegeven dat hij zich niet senang voelde in zijn rol. Hij gaat veel liever als assistent aan de slag.
Die wens voor demotie is met veel verontwaardiging ontvangen, alsof het iets is om voor te schamen. Terwijl ik het juist heel dapper vind. Ik wou dat meer bazen dat inzicht hadden. Niet iedereen is geschikt om bovenaan de ladder te staan. Of laat ik het anders zeggen: heel weinig mensen zijn in staat om goede leiding te geven. De rest zijn prutsers die maar wat aanrommelen en die in het slechtste geval hun medewerkers ziek maken.
Breek me de bek niet open.
Stoïcisme, ik denk ik dat voor Sinterklaas ga vragen dit jaar. Onverstoorbare gelijkmoedigheid, zegt het woordenboek. Doe mij daar maar wat van. Wat er ook om mij heen gebeurt, hoeveel incompetente collega's, sacherijnige kassières, onverzettelijke medewerkers van de GVB ik ook tegenkom (inchecken, inchecken, inchecken), ik blijf kalm en rustig.
De week is voorbij, dat is een troost. En Mark doet het goed, dat is ook bemoedigend. Hij heeft indruk gemaakt met zijn toespraak bij de VN in New York. Meer kun je op sommige momenten niet verlangen.
Abonneren op:
Posts (Atom)