De laatste dagen ontloop ik het nieuws over de gevechten in het Midden Oosten. Ik vind het maar eng wat er gebeurt.
Beter de kop in het zand steken dan ergens anders, dus heb ik de sportkatern bestudeerd. Daardoor weet ik dat Van Basten is gestopt als trainer bij een voetbalclub uit Alkmaar. Daarover is nogal wat commotie. Op zich is dat niet zo heel opzienbarend, er wordt naar mijn mening altijd wel drukte gemaakt in voetballand. Maar het schijnt dat de beroering ook is ontstaan omdat hij heeft toegegeven dat hij zich niet senang voelde in zijn rol. Hij gaat veel liever als assistent aan de slag.
Die wens voor demotie is met veel verontwaardiging ontvangen, alsof het iets is om voor te schamen. Terwijl ik het juist heel dapper vind. Ik wou dat meer bazen dat inzicht hadden. Niet iedereen is geschikt om bovenaan de ladder te staan. Of laat ik het anders zeggen: heel weinig mensen zijn in staat om goede leiding te geven. De rest zijn prutsers die maar wat aanrommelen en die in het slechtste geval hun medewerkers ziek maken.
Breek me de bek niet open.
Stoïcisme, ik denk ik dat voor Sinterklaas ga vragen dit jaar. Onverstoorbare gelijkmoedigheid, zegt het woordenboek. Doe mij daar maar wat van. Wat er ook om mij heen gebeurt, hoeveel incompetente collega's, sacherijnige kassières, onverzettelijke medewerkers van de GVB ik ook tegenkom (inchecken, inchecken, inchecken), ik blijf kalm en rustig.
De week is voorbij, dat is een troost. En Mark doet het goed, dat is ook bemoedigend. Hij heeft indruk gemaakt met zijn toespraak bij de VN in New York. Meer kun je op sommige momenten niet verlangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten