En de Liebsterprijs gaat naar...

De koffer is gepakt. Voor de thuisblijvers heb ik op de valreep verwijzingen naar twee leuke blogs van twee mannen!

Via tips van Anita ben ik aan Bert Bevers gekomen.

En weer via andere links ben ik op Overpeinzingen gestuit van Raudan Redlim.

Om het op zijn Nederlands te zeggen: check ze uit, weet je?

De Liebsterprijs wil ik hierbij graag aan beide heren overhandigen. Ik vrees dat Bert Bevers het nooit te weten zal komen, omdat hij geen commentaar-veldje op zijn blog heeft of andersoortig contactmogelijkheden. Misschien dat iemand die dit leest hem persoonlijk kent en hem een seintje kan geven? Ik zal op de blog van Raudan het heugelijke nieuws doorgeven.

De bedoeling is dat ik 11 vragen bedenk die de Award winnaars moeten beantwoorden. Vervolgens moeten zij de award doorgeven (aan 11 anderen, maar dat is mij nooit gelukt) en vervolgens weer 11 vragen bedenken.

Hier komen de mijne:

1. Stel je bent een Zomergast van de VPRO, wat zou je thema zijn en welke filmscènes staan zeker op het programma?

2. Wat is je grootste trots in je leven?

3. Waarvan geniet jij het meest?

4. Stel je geeft een groot feest en je mag iedereen (dood of levend) uitnodigen die je bewondert, wie staan er (o.a.) op je gastenlijst?

5. Waarvoor kunnen ze jou 's nachts wakker maken?

6. Wat is je favoriete boek?

7. Wat is je favoriete film?

8. Welke landen staan op je vakantie-to-dolijst ?

9. Zou je ooit nog willen verhuizen naar het buitenland?

10. Wat zijn je plannen voor morgen?

11.  Wat denk je, komt het ooit nog goed met onze economie?

Bloemen in het watercloset

Uit principe weiger ik lange reizen te maken voor mijn werk. Maar deze keer ontkom ik er niet aan. Ik vertrek binnenkort naar het buitenland. Het is zo'n buitenland waar je voorbereidingen moet treffen ver voor de koffers uit de kast zijn gehaald.

Zo'n buitenland waar buiktyfus en gele koorts door je aderen moeten stromen om je een kans van overleven te geven.

Zo'n buitenland waar de mensen in de prullenbak poepen en bloemen in het watercloset zetten. Zo'n hele andere cultuur dat men deelnemende blikken trekt als je ze het nieuws verteld.

Jij liever dan ik, zie je ze denken.

Zo'n buitenland waar geen haar op mijn hoofd nog heeft overwogen naar toe te gaan.

Zo'n buitenland waar je bij het inpakken rekening moet houden met verscheidene scenario's: stel ik word ontvoerd en weet te ontsnappen, wat heb ik dan nodig?

Zo'n buitenland waar alleen de avontuurlijke rugzakkers naar toe gaan. De Beverklanten, de mensen die goed zijn in reizen.

Dat ben ik niet.

Ik ben zo iemand die gehecht is aan vaste patronen, aan een voorspelbare dagindeling. Nespresso Intenso voor tien uur s'ochtends, de zaterdagkrant bij de lunch, s'avonds een DVD op de bank.

Wat ik probeer te zeggen is dat ik er een beetje tegenop zie. Daarom stel ik het aanschaffen van de diarreestoppers, de reserve naalden en de noodantibiotica nog even uit. Ik heb nog een paar dagen, houd ik mijzelf voor.

Mijmeringen op de bank

Van die Potter ben ik al weer een tijdje af. Het is stil hier.

Even helemaal niets.

Ik wist niet dat ik zo moe kon zijn van niets.

Samen met de katten op de bank. Een kop koffie, en de krant. Zonder em te lezen. Ik ben het slechte nieuws een beetje beu.

Ik lees alleen het stuk over filantropisch hardlopen. Morgen is de marathon van Rotterdam. Duizenden sporters lopen mee voor een extra reden: om een ziek familielid te steunen, of geld in te zamelen voor een goed doel. 

Ik krab achter Dave zijn oor. 'Waar zouden wij voor lopen?' vraag ik hem. Hij knijpt zijn ogen toe en knort rustig door.

Voor wereldvrede.

Voor een slimme oplossing tegen het broeikaseffect.

Voor een driedaagse werkweek en een weekend van vier dagen. Voor iedereen.

Voor een krant met alleen maar goed nieuws. 

'Zodra ik een keuze heb gemaakt, zal ik beginnen met trainen,' zeg ik tegen Dave en kriebel onder zijn kin.

Hij kijkt omhoog en lijkt te glimlachen.

Potter-de-Potter

Het is nog steeds Harry Potter voor en na. Inmiddels draait het eerste deel van de verfilming van het laatste boek: The Deathly Hollows. We kijken in batches van 30 minuten.

Ja, ik weet het. Het is ook tegen mijn principe om films in stukken te kijken, maar bij Potter kan het niet anders. Die films duren 2,5 uur per keer. Dat zijn hele happen uit het avondprogramma.

Dat is het punt ook niet.

Niet per sé.

Ik heb het internet afgestruind naar informatie over de drie hoofd-Potternianen. Blijkbaar hebben de acteurs die Harry, Hermione en Ron spelen daarmee zoveel geld verdiend dat ze de rest van hun leven niet meer hoeven te werken. En toch werken ze nog.

Dat vind ik perplexend. Volgens de spellingcheck geen officieel Nederlands woord, maar ik kan geen betere bedenken.

Niet onverdiend. Daniel, Emma en Rupert winnen prijzen voor hun recente acteerwerk.

Geen idee waarom mij dit zo sprakeloos maakt. Stel je voor, er staat zoveel geld op je rekening dat je niets, maar dan ook helemaal niets meer hoeft te doen.

Ik denk dat ik alleen nog maar zou slapen, koffie drinken en de krant lezen. Zelfs al beweerde Mark in zijn openingsspeech op de NSS dat we 'cannot rest on our laurels'. Nou vooruit, misschien af en toe een blogje schrijven om de vingers de nodige beweging te geven.

Dat is niet alles.

Harry en Hermione zijn nog steeds geen stelletje. Zelfs niet na die romantische scene in die immens grote tent die Hermione voortdurend uit haar handtas tovert. Ik hoop dat het nog wel gebeurt. Ik gun het ze van harte. Zie het al voor me, de 'his and hers' handdoeken van de Bijenkorf, met de initialen H&H erop geborduurd.

Soms is hopen futiel. Op internet zag ik een opmerking van J.K. waaruit ik kan afleiden dat die handdoeken met H&H er nooit zullen komen.

Nou ja. Nog een paar dagen Potterland. Dan zal ik weer eens kijken wat er gebeurt in de rest van de wereld.

Voldemort is terug

Gisteravond, op de weg terug naar huis, zweerde mijn moeder dat ze afweergeschut zag staan naast de A2.

Een vriendin van mij woont vlakbij Leiden. Zij hoort de laatste paar dagen alleen nog maar het geluid van helikopters buiten.

Nu weet ik het zeker.

Er is een oorlog gaande.

Mark wil het niet toegeven, natuurlijk.Volgens hem is de Nucleaire top er om de wereld veiliger te maken.

Men denkt dat er boeven zijn die behoefte hebben om een nucleaire bom te maken, waarmee radioactieve straling kan worden verspreid. De komende dagen gaan ze bespreken hoe zo'n rampscenario te voorkomen.

Nu ik samen met X. de afgelopen dagen non-stop naar de Harry Potter filmserie heb gekeken, weet ik wel beter. Die top in Den Haag gaat helemaal niet over nucleaire angsten. Ik denk dat het een verkapte manier is om Wizardry problemen te bespreken.

We zijn bij Harry Potter and the Half-Blood Prince. 

Het Harry Potter Universum is in een zware crisis. You-Know-Who is terug en hij dreigt om de macht over te nemen van de Wizarding world samen met zijn Death Eaters.

Vind ik prima hoor, dat wij Muggles daarvan niet op de hoogte worden gebracht. Maar ik had graag gehad dat de 'wereld leiders' een alternatieve manier van transport hadden gekozen. De Floo Network of Portkeys, zoiets dergelijks. In plaats daarvan ligt het hele verkeer in Nederland op zijn gat.

En dan wil Obama ook nog eens Rembrandt zien. Dat betekent dat ik woensdagmiddag pas mijn deur weer uit kan.

Butterbeer & Pumpkin Juice anyone?

De pessimist der wonderen

Ik blijk dus een pessimist.

Mijn eerste reactie op het mooie weer van de laatste paar dagen was iets in de trant van: ooooooooo, nu gaan we echt naar de bliksem. Smeltende ijskappen, broedende vogels in februari, woekerend onkruid in de tuin in maart, krolse katten...De natuur is helemaal van slag.

De reactie van de kassière in de supermarkt was een hele andere: 'oooooo, wat boffen we hè? Nu al dit mooie weer en het is pas maart!'

Ook schijn ik een seksist te zijn.

Cruella, mijn minst favoriete collega, vind ik namelijk nogal bazig. En het geval wil dat het not done is om een vrouw bazig te noemen. Sheryl Sandberg, chief operating officer bij Facebook, wil het woord verbannen. Ze heeft een, best bazige, campagne opgestart samen met Condoleeza Rice, Beyoncé en nog een paar anderen.

Het woord zou de leiderschapsambities van jonge meisjes breken. En het zou alleen bij vrouwen worden gebruikt om hun leidersrol op een denigrerende manier te omschrijven. Hillary C. is bazig, Bill C. is een sterke leider, zoiets.

Niet iedereen is het hiermee eens. Niemand minder dan Germaine Greer omschreef Hillary C. een tijd geleden als 'bossy'. Gevolgd door nog veel lelijkere woorden.

Ik weet het niet. Ik gebruik het woord om mensen, mannen en vrouwen, te omschrijven die niet mijn baas zijn en toch advies menen te moeten geven. 'Weet je wat jouw probleem is?' zeggen ze dan, gevolgd door een hoop ongevraagd advies.

Verder volg ik de berichten over vlucht MH370 die op mysterieuze wijze van de radar is verdwenen. De verhalen worden steeds bizarder. Op weg naar Beijing, na iedereen een rustige nacht te hebben gewenst, heeft de piloot de radar uitgezet en het schip richting het westen gestuurd. Maar wat gebeurde er toen? Niemand die het nog weet.

Ik hoop dat het goed gaat met de 239 mensen aan boord. Dat ze veilig zijn geland ergens op een mooi plat stukje grasveld. In een parallelle universum. Ik mag dan een pessimist zijn, maar dan wel één die gelooft in wonderen. 

Beter dan de rest

De buurman heeft een muis. Dat vertelde hij over de tuinafscheiding. Of hij Sam mocht lenen.

Op dat moment zat Sam zich te wassen op de ooit witte, maar inmiddels groen bemoste tuintafel. Ik denk dat Sam even verbaasd opkeek. 

'Tja,' zei ik. 'Je kunt het altijd proberen.'

Sam is winters' dik, heeft een lekker stevige vacht voor het geval hij net even te lang buiten is in deze extreem zachte winter en werkt dagelijks zijn reserves bij. Het is een hele kerel. De buurman kreunde toen ik hem over het hek aanreikte.

Een dag later werd Sam weer thuis gebracht.

'Hij heeft het niet zo op muizen,' zei de buurman. Zodra het kleine knaagdiertje voorbij schuifelde, schijnt Sam op een kruk te zijn gesprongen en is er vervolgens niet meer van afgekomen.

Nu snap ik hoe mijn ouders zich voelde toen de juf van de lagere school tegen hun zei: 'Ik denk niet dat Ben talent heeft voor rekenen.' Mijn vader (de accountant) heeft op de terugweg in de auto de tafels met mij doorgenomen. Tot ik in huilen uitbarstte.

Nu twijfel ik of ik Dave aan de buurman moet uitlenen. Dave is best stoer, maar opereert toch liever als team, denk ik. Ik heb hem ooit een muis zien eten, met huid en haar. Maar het zou goed kunnen dat het muisje in het voorbijgaan een hartaanval had gekregen na het zien van Dave. Want hij ziet er echt best stoer uit, daar ligt het niet aan. En je moet het maar willen, zo'n muis verorberen terwijl je favoriete kattenbrokjes liggen te wachten.

Het boeit Sam en Dave niets, wat anderen van hun verwachten. Ze doen waar ze goed in zijn. Net als de buitenschilder van mijn sportschool. Die had het bordje 'Nad' opgehangen bij een pas geverfd stukje kozijn. Het duurde even voor ik de boodschap begreep.

Ach wat zou het. De taal leeft, zullen we maar denken.

Ondertussen zoek ik naar opvulling van het zwarte gat dat op tv is achtergebleven na de sluiting van de Olympische Winterspelen. De medaillewinnaars zijn terug in Nederland. Mark heeft hun toegesproken in de Ridderzaal. 'Jullie waren gewoon beter dan de rest,' heeft hij gezegd. Een terechte conclusie, lijkt mij.