Hoela-hoop

Ik heb besloten, tegen beter weten in, om stug te blijven geloven dat het allemaal wel weer goed komt. 

Welnee, er komt geen derde wereldoorlog. Die nucleaire knop zal op tijd uit de papperige vingertjes van Putin worden gepeuterd en weer terug achter slot en grendel opgeborgen.

Als de wereld waanzinnig wordt, dan kun je maar beter zelf ook waanzinnig worden.

Einstein's relativiteitstheorie en mijn creatieve draai daaraan komt in dat geval altijd goed van pas. Want alles wat ooit is gebeurd, wat nu gebeurt en wat nog moet gebeuren speelt simultaan af in de ruimtetijd. Dat is lastig voor te stellen omdat wij mensen de tijd opeenvolgend beleven.

Laten we even aannemen dat ik de theorie zo goed heb uitgelegd. Dan stel ik voor dat we met zijn allen nu op dit moment een positief verhaal bedenken hoe we uit de huidige penibele situatie in de wereld komen. Daarbij is het van groot belang om die fantasie zo rooskleurig mogelijk te maken. 

Denk aan lachende oude omaatjes die als ninja's de tanks onklaar maken, burgers en buitenlui die opeens de zin van het vechten ontgaan en gebroederlijk arm in arm wijn drinken en recepten uitwisselen voor zelfgemaakte kaaskroketten. 

Maak het zo florissant en hoopvol als je kunt bedenken. Als mijn theorie klopt, dan gebeuren al die leuke toekomstwensen nu op dit moment. 

En alles kwam goed, is goed, zal goed komen.

Grondslagen van de Polyester filosofie

Vandaag had ik een belangrijke afspraak. Het was een afspraak waar ik een brief voor had ontvangen waarin benadrukt werd dat de deuren een kwartier voor aanvang van de afspraak dicht zouden gaan. Nou, dan weet je dat het serieus is.

Als de deuren een kwartier voor aanvang van een afspraak dichtgaan, dan zorg ik meestal dat ik een kwartier voor dat kwartier al binnen ben. En vaak calculeer ik ook wat extra reistijd, waardoor het er in de praktijk dikwijls op neer komt dat ik drie kwartier voor dat ene kwartier al aanwezig ben. 

Vandaag was geen uitzondering. 

Vlak voor de nog wagenwijd openstaande deuren, gleed mijn hand gedachteloos in de jaszak van mijn chique jas. De jas die twee jaar werkeloos in de kast had gehangen. De jas die voor het laatst het daglicht had gezien toen de wereld nog niet van Covid-19 had gehoord. Mijn vingers graaide in een leegte, geen mondkapje!

Tijdens het koortsachtig doorzoeken van alle andere chique jaszakken en daarna de duizend kleine vakjes van mijn rugtas, dacht ik aan de natuurkundige Laplace. Net als ik dacht hij een model van het universum te kunnen nabouwen om op ieder moment de toestand van het hele universum te kunnen voorspellen. Wat hij probeerde met ingewikkelde sommen en modellen, probeer ik dagelijks met veel zorgen maken. 

Wat kon ik doen? Ik had genoeg geld bij me om een hele doos mondkapjes te kopen, dan nog zou ik met ontblote mond en neus geen winkel mogen betreden. Ik zou op de drempel van de winkel kunnen staan roepen: ik wil een mondkapje! Of een voorbijganger een tientje in de hand duwen en vragen of ik diens mondkapje mocht overnemen.

Het model van Laplace is door Heisenberg en Bohr van tafel geveegd. Mijn methode van zorgen maken en tobben werkt nog steeds. Immers, na vijf zweterige en paniekerige minuten vond ik vastgeplakt op de bodem van mijn tas een verfrommeld mondkapje. Het was besmeurd met een onbestendige bruine substantie en rook een beetje weeïg, maar de elastiekjes deden het nog prima. Ik was zo tevreden dat ik bijna vergat om mij zorgen te maken over de bacteriën.

Over Wenen, geraniums en koelkasten

Vertel het maar niet verder, maar soms hoor ik de stem van Mart Smeets in mijn hoofd als ik aan het sporten ben. 

Hij levert commentaar over mijn prestatie. Hij vindt het fantastisch wat ik doe. Hij zegt heel vaak: 'mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.' 

Zijn stem spoort mij aan. Ik ga harder lopen, meer zweten, trek een verbeten gezicht die mij helemaal niet leuk staat. Kortom, ik verander in zo'n beangstigend sportief persoon.

Soms hoor ik de stem van Mart Smeets in mijn hoofd terwijl ik op de bank lig te dromen dat ik een belangrijke wedstrijd win.

(Als ik topsporter was, zou ik het eerder voor Mart doen dan voor de koning. Vertel dat ook maar niet verder). 

Na het in ontvangst nemen van de beker (in mijn droom), het te woord staan van Mart en het aanschouwen van de trots van de natie, wordt het al snel heel stil in mijn hoofd. Wat doe je met zoveel geluk? 

Zo'n zelfde gevoel had ik afgelopen maandag in het echte leven. Ik zat in de trein van Wenen naar Amsterdam. Mijn (ver van tevoren geplande) vakantie eindigde precies op de dag dat de (kort van tevoren aangekondigde) lockdown startte in Oostenrijk. Dertien uur later kon ik mijn geluk nog steeds niet op. 

Voor hetzelfde geld, dacht ik de hele tijd, voor hetzelfde geld zaten X. en ik op de hotelkamer in Wenen en konden we nergens heen. Dan hadden we wol en breinaalden moeten bestellen bij de receptie ten einde onze eigen geraniums te breien om de tijd een beetje door te komen. 

Het enge is, als je dat doortrekt naar het grotere plaatje, dan besef ik dat dat geluk voor heel veel meer dingen geldt. Het dragen van ons bordeauxrode paspoort bijvoorbeeld. Of het hebben van een koelkast. Een koelkast! Wat een geweldig concept. 

Het is deze ongrijpbare willekeurigheid van het geluk die mij zo nu en dan sprakeloos maakt.

Afmelden voor de nieuwsbrief

Mijn mailbox zit vol met nieuwsbrieven van een organisatie. Ik interesseer mij voor die organisatie. Ze doen goed werk. Laatst las ik dat ze vrijwilligers zoeken. Dat kan heel nuttig zijn, begrijp ik uit hun vele oproepen. Mijn netwerk wordt er groter van. Ik word aantrekkelijker op de arbeidsmarkt. 

Waarom niet, dacht ik?

Binnen een uur had ik mijn motivatie bij elkaar geschraapt. Als een dj die samples aan elkaar draait combineerde ik zinnen uit eerder verzonden sollicitatiebrieven. In een handomdraai had ik de juiste accenten in mijn cv gezet. Voor ik het wist waren brief en cv verzonden. 

Dat is nu twee maanden geleden. Vooralsnog heb ik niets gehoord. 

Niet eens een bedankje.

Ik heb het juiste e-mailadres gebruikt, ik heb het gecheckt. 

Had ik meer aandacht moeten besteden aan de brief? Mijn cv?

Een vrijwilligersfunctie. 

Niet eens een afwijzing. 

Wel krijg ik nog steeds hun nieuwsbrief. Mijn mailbox zit er vol mee. In de laatste editie staat dat ze meer contact en binding willen met mij, de lezer van hun berichten. 

Ik denk dat ik mij maar afmeld voor hun nieuwsbrief.

De gebakken peren

Mijn achillespees is overbelast. Musti de fitbit ligt in de kast, de oude Benjamin ligt op de bank.

Ik: 'Denkt u echt niet dat het komt door te veel en te vaak naar het werk gaan?'

Fysio: 'Nee, het komt door het hardlopen.'

Ik: 'Maar zou het niet veel beter voor mij zijn om voorlopig even niet naar het werk te gaan?'

Fysio: '...'

Hij was jong nog, mijn fysio. Ik moest mijn schoenen en sokken uit doen. En mijn pantalon. Gelukkig was ik daar op voorbereid. Wat je ook hebt, waar je ook voor komt, bij de fysio moet altijd de broek uit. Dus droeg ik er een schoon niemendalletje onder, zonder gaten.

De kuitenmassage die volgde was dusdanig pijnlijk dat ik klonk als een Braziliaanse voetbalcommentator bij het zien van een Braziliaans doelpunt. Na tien minuten was ik drijfnat van het zweet en de tranen.

De fysio heeft huiswerk meegegeven. Ik moet elke dag oefeningen doen die zo op het eerste gezicht niet eens zo moeilijk lijken. Het zijn er maar een paar en ze zouden niet veel tijd in beslag nemen. 

Maar eerst even rusten.

Als Musti trilt

Weet u zeker dat u verder wilt? Mijn computer vraagt mij dit dagelijks. 

Het ligt eraan, zeg ik dan. Niet als het zo warm blijft. 

En ook niet als het EK zo blijft verrassen. 

Wie had gedacht dat Zwitserland in de kwartfinale zou staan? Alle andere mensen die meedoen aan de EK-pool wel kennelijk. Mijn kansen zijn verkeken. Mede daarom deel ik je mijn nieuwe voorspelling: dat Engeland de cup gaat winnen. Gezien mijn resultaten uit het verleden weet je dus op welk land je niet moet stemmen. 

Ik heb overigens weinig tijd, want ik heb een fitbit. Dat is zo'n horloge die de tijd aangeeft en de datum. Maar wat het echt bijzonder maakt is dat het ook mijn hartslag meet, en hoeveel stappen ik op een dag zet. Om de zoveel tijd trilt het aan mijn pols en moet ik in beweging komen. Het voelt een beetje dwingend, daarom noem ik hem Musti. Ik ben er nog niet achter wat er gebeurt als ik het trilsignaal negeer. Stel dat ik ontplof? Dus als Musti trilt ga ik zonder al te veel te mokken staan en loop ik naar de koelkast. 

Daar gaat ie weer. En daar ga ik. Maar goed dat er zoveel bier koud staat.

Polyesteriaanse revolutie

Afgelopen weekend stond een ingezonden stuk in de krant van een literair agent. Of we ajb willen stoppen met het insturen van manuscripten. Kennelijk is het niveau zo laag dat hij elk manuscript als een belediging voor zijn metier ervaart. Bovendien, zegt hij, moeten wij amateur-schrijvers stoppen met dromen over succes want er is een erg beperkte ruimte voor literaire debutanten. Zijn advies is om de pen aan de wilgen te hangen, en boeken te gaan lezen in plaats van te schrijven. 

Voor dezelfde reden zijn de deuren naar andere uitgeverijen ook dicht gegaan, schrijft de agent. Manuscripten mogen alleen nog op uitnodiging worden ingezonden. Voor zo'n uitnodiging moet je heel lang in de juiste netwerken rondhangen. Kortom, een heel select gezelschap bepaalt wat goed en slecht gezelschap is en daarmee wat goede literatuur is en wat de grote massa krijgt voorgeschoteld in de vorm van een uitgegeven boek.

Mijn amateur-schrijvers-hart is gebroken, dat staat buiten kijf. En met een gebroken hart moet je nooit beslissingen nemen, laat staan een blog schrijven. Toch wil ik de vraag poneren of het klopt dat de wereld van de kunst en de literatuur zo'n piramide is, waar een enkeling aan de top staat. Waar alleen het werk van die enkeling aan de top als Kunst wordt gezien, en waar het voor de rest zo goed als onmogelijk wordt gemaakt om bij de top te komen. 

Mijn humeur had dus te lijden. Daar kwam nog bij dat ik van de week per ongeluk op een website van een groot landelijk uitzendbureau terecht kwam. Kan gebeuren, zul je denken. Gewoon een kwestie van snel wegkijken, op het kruisje klikken en een port inschenken. 

Nee, ik bleef hangen, zag een functie en las de omschrijving. Wat leuk, dacht ik naïef, misschien iets voor mij. 

Voor wie lekker afgewezen wil worden kan ik het echt aanraden om op zo'n fake-vacature te reageren. Met een beetje geluk heb je al binnen vijf minuten antwoord dat ze iemand anders hebben gevonden. Iemand die leuker is, beter, jonger, vrolijker, minder depressief. Iemand die meer in het leven staat en niet zo zeurt. 

Morgen staat een nieuwe maand voor de deur. Mijn voornemen voor mei is om te stoppen met lezen en te beginnen met het schrijven van een heel dik boek. Zodra het af is, stuur ik het manuscript naar elke uitgeverij in Nederland. Zonder postzegel.