Ik dacht altijd dat er een soort wederzijds begrip was tussen Sam en
Dave, zoals ze elkaar voorbij lopen op de gang zonder elkaar echt op te
merken. Een beetje zoals collega's dat doen op de gang of bij de koffie.
Na het zien van The Secret Life of Domestic Cats op de BBC ben ik ervan overtuigd dat ze elkaar haten. In die documentaire wordt duidelijk wat katten uitspoken als er geen mensen in de buurt zijn. Daaruit is mij heel duidelijk geworden dat katten elkaars gezelschap niet altijd (i.e. meestal niet) waarderen.
En Dave likt zichzelf best vaak, thank you for sharing. Dat schijnt een teken te zijn dat katten zich niet op hun gemak voelen.
Documentaires zijn fascinerend. Ik ga de BBC vragen of ik er een mag maken over het leven van kantoormedewerkers. Dan vraag ik David Attenborough om toch nog een keer terug te keren naar de televisie om de voice-over te doen.
De camera zoomt in op onze systeem-beheerder. Een hele vriendelijke jongeman (als je zo oud bent als ik mag je ventjes van twintig zo noemen). Hij is charmant en verlegen. Ik zou hem kunnen introduceren in mijn vriendenkring maar dan zou hij binnen de kortste keren worden verslonden. Zo schattig ziet hij eruit. Draagt zijn metallica t-shirts ongestreken en heeft ze meestal een dag te lang aan waardoor er een hardnekkige lucht van aangebakken sesamzaad om hem heen hangt.
Daarna schuift de camera naar de nieuwe uitzendkracht die sinds een week bij ons op kantoor rondloopt. Een beeldschoon meisje van een jaar of twintig, strak in het vel, gekapt en gekleed volgens de laatste mode. De onschuld zelve, gevoelig en heel intelligent (als je zo oud bent als ik, mag je dat soort onzin uitkramen) en neemt haar taken heel serieus.
Op de beelden van de vele infrarode camera's valt op hoe vaak de systeem-beheerder tegenwoordig uit zijn donkere serverhok kruipt en zichzelf in het daglicht begeeft. Je ziet hem balen dat het kopieerapparaat genoeg toner heeft, het papier niet meer verkreukelt en niet op onmogelijke wijze vastdraait in de mechanische ingewanden.
En dan: hij praat! (Dat zie je zijn collega's denken.) Met haar!
Uiteraard is dit een documentaire in meerdere delen. Volgende week zullen we zien hoe het verder gaat. Zal de nieuwe uitzendkracht ook een keer een praatje initiëren met de systeem-beheerder? Maar ook: overleeft de onschuldige nieuwkomer de eerste ontmoeting met Cruella, de geslepen madam gepokt en gemazeld door jarenlange dienst in het kantoorleven?
Stay tuned.
18 oktober 2014
5 oktober 2014
Geen goed en geen slecht nieuws
Er is helemaal niets aan de hand.
Dat besef ik nu pas.
Elk weekend lees ik de krant met zo'n onrustig gevoel. Of het dan toch eindelijk is afgelopen met dat slechte nieuws. Zo'n zelfde rusteloze gevoel heb ik ook met boodschappen doen. Elke keer hoop ik genoeg spullen in mijn kar te hebben voor een heel jaar. Hoop ik dat ik niet nog eens die felverlichte, drukke supermarkt hoef te betreden om een weg te banen naar de kassa.
En toen besefte ik het! Zolang iets nog nieuws is, zolang kranten het in inkt willen afdrukken, is het geen gebruikelijke manier van doen.
Dus dan is het eigenlijk goed nieuws dat er zoveel slecht nieuws is. Als mensen nog steeds opkijken van bombardementen en de pers verontwaardigd reageert op onthoofdingen, dan is dat een teken dat de meesten van ons nog steeds mens zijn en geen barbaren.
Eureka.
Toch houd ik het even daarbij. Even geen krantenartikelen lezen, even niet die verbazing delen.
Wat heeft dat met boodschappen doen te maken, vraag je je af? Toegegeven, behalve die onrust, loopt de analogie verder spaak. De voorraad raakt op, de koelkast leeg, daar kan ik geen breinkronkel omheen bedenken. Misschien moet ik eens van supermarkt wisselen, om de levenslust weer een beetje terug te krijgen. Er zitten hier genoeg op de vierkante kilometer om de sleur te doorbreken.
Wijn dan maar.
Dat besef ik nu pas.
Elk weekend lees ik de krant met zo'n onrustig gevoel. Of het dan toch eindelijk is afgelopen met dat slechte nieuws. Zo'n zelfde rusteloze gevoel heb ik ook met boodschappen doen. Elke keer hoop ik genoeg spullen in mijn kar te hebben voor een heel jaar. Hoop ik dat ik niet nog eens die felverlichte, drukke supermarkt hoef te betreden om een weg te banen naar de kassa.
En toen besefte ik het! Zolang iets nog nieuws is, zolang kranten het in inkt willen afdrukken, is het geen gebruikelijke manier van doen.
Dus dan is het eigenlijk goed nieuws dat er zoveel slecht nieuws is. Als mensen nog steeds opkijken van bombardementen en de pers verontwaardigd reageert op onthoofdingen, dan is dat een teken dat de meesten van ons nog steeds mens zijn en geen barbaren.
Eureka.
Toch houd ik het even daarbij. Even geen krantenartikelen lezen, even niet die verbazing delen.
Wat heeft dat met boodschappen doen te maken, vraag je je af? Toegegeven, behalve die onrust, loopt de analogie verder spaak. De voorraad raakt op, de koelkast leeg, daar kan ik geen breinkronkel omheen bedenken. Misschien moet ik eens van supermarkt wisselen, om de levenslust weer een beetje terug te krijgen. Er zitten hier genoeg op de vierkante kilometer om de sleur te doorbreken.
Wijn dan maar.
27 september 2014
Keek op de week
De laatste dagen ontloop ik het nieuws over de gevechten in het Midden Oosten. Ik vind het maar eng wat er gebeurt.
Beter de kop in het zand steken dan ergens anders, dus heb ik de sportkatern bestudeerd. Daardoor weet ik dat Van Basten is gestopt als trainer bij een voetbalclub uit Alkmaar. Daarover is nogal wat commotie. Op zich is dat niet zo heel opzienbarend, er wordt naar mijn mening altijd wel drukte gemaakt in voetballand. Maar het schijnt dat de beroering ook is ontstaan omdat hij heeft toegegeven dat hij zich niet senang voelde in zijn rol. Hij gaat veel liever als assistent aan de slag.
Die wens voor demotie is met veel verontwaardiging ontvangen, alsof het iets is om voor te schamen. Terwijl ik het juist heel dapper vind. Ik wou dat meer bazen dat inzicht hadden. Niet iedereen is geschikt om bovenaan de ladder te staan. Of laat ik het anders zeggen: heel weinig mensen zijn in staat om goede leiding te geven. De rest zijn prutsers die maar wat aanrommelen en die in het slechtste geval hun medewerkers ziek maken.
Breek me de bek niet open.
Stoïcisme, ik denk ik dat voor Sinterklaas ga vragen dit jaar. Onverstoorbare gelijkmoedigheid, zegt het woordenboek. Doe mij daar maar wat van. Wat er ook om mij heen gebeurt, hoeveel incompetente collega's, sacherijnige kassières, onverzettelijke medewerkers van de GVB ik ook tegenkom (inchecken, inchecken, inchecken), ik blijf kalm en rustig.
De week is voorbij, dat is een troost. En Mark doet het goed, dat is ook bemoedigend. Hij heeft indruk gemaakt met zijn toespraak bij de VN in New York. Meer kun je op sommige momenten niet verlangen.
Beter de kop in het zand steken dan ergens anders, dus heb ik de sportkatern bestudeerd. Daardoor weet ik dat Van Basten is gestopt als trainer bij een voetbalclub uit Alkmaar. Daarover is nogal wat commotie. Op zich is dat niet zo heel opzienbarend, er wordt naar mijn mening altijd wel drukte gemaakt in voetballand. Maar het schijnt dat de beroering ook is ontstaan omdat hij heeft toegegeven dat hij zich niet senang voelde in zijn rol. Hij gaat veel liever als assistent aan de slag.
Die wens voor demotie is met veel verontwaardiging ontvangen, alsof het iets is om voor te schamen. Terwijl ik het juist heel dapper vind. Ik wou dat meer bazen dat inzicht hadden. Niet iedereen is geschikt om bovenaan de ladder te staan. Of laat ik het anders zeggen: heel weinig mensen zijn in staat om goede leiding te geven. De rest zijn prutsers die maar wat aanrommelen en die in het slechtste geval hun medewerkers ziek maken.
Breek me de bek niet open.
Stoïcisme, ik denk ik dat voor Sinterklaas ga vragen dit jaar. Onverstoorbare gelijkmoedigheid, zegt het woordenboek. Doe mij daar maar wat van. Wat er ook om mij heen gebeurt, hoeveel incompetente collega's, sacherijnige kassières, onverzettelijke medewerkers van de GVB ik ook tegenkom (inchecken, inchecken, inchecken), ik blijf kalm en rustig.
De week is voorbij, dat is een troost. En Mark doet het goed, dat is ook bemoedigend. Hij heeft indruk gemaakt met zijn toespraak bij de VN in New York. Meer kun je op sommige momenten niet verlangen.
12 september 2014
Over Mark en Lodewijk
Ben ik dan de enige belastingbetaler die een beetje meer wil horen van onze minister-president dan alleen zijn regeringsplannen voor het aanstaande jaar? Mark zal toch ook wel eens op maandagmorgen het voornemen hebben om nooit meer te drinken en te zweren zijn dieet vanaf dan alleen nog te limiteren tot tarwegras en groene 'smoevies'?
Ik volg hem op Google+, maar op dat vlak word ik niets wijzer. Op zijn pagina verschijnen er berichten over de NAVO-top in Wales, over beslissingen die de Europese Raad heeft genomen, maar niets over Mark zijn gemoedstoestand of overdenkingen.
Ik moest nota bene van mode-kenners Cécile en Arno horen dat het kabinet een heidag heeft gehad in Diepenheim. De dress-code voor de bijeenkomst was 'casual'. Een uitgelezen kans voor Mark om te berichten over zijn motivatie om een gebleekte spijkerbroek en een witte bloes uit de kast te trekken. Zo'n overduidelijk open doel voor kritische Arno, daar moet een diepere betekenis achter zitten. En waarom arriveerde hij tegelijk met Lodewijk Assher? Dat is pas echt belangrijke informatie.
Die Miljoenennota en de Rijksbegroting worden toch wel een keer bekendgemaakt. Ik heb het opgezocht, daar schijnt Prinsjesdag voor bedacht te zijn. Aanstaande dinsdag is het de 200ste. Mark, met zijn geschiedenisknobbel, zou kunnen schrijven over de traditie van de Gouden Koets. Dat die in 1898 aan Koningin Wilhelmina is geschonken door de Amsterdammers en voor het eerst in 1903 voor Prinsjesdag gebruikt. Het koffertje is ook niet 200 jaar oud, maar stamt uit 1947 en is van wijlen Lieftinck destijds minister van Financiën.
In de tussentijd vraag ik mij af of het verstandig is om in september het gras te maaien. Ik zat zelf te denken om de tuinstoelen nog even te laten staan en het kortwieken een maand over te slaan.
Ik volg hem op Google+, maar op dat vlak word ik niets wijzer. Op zijn pagina verschijnen er berichten over de NAVO-top in Wales, over beslissingen die de Europese Raad heeft genomen, maar niets over Mark zijn gemoedstoestand of overdenkingen.
Ik moest nota bene van mode-kenners Cécile en Arno horen dat het kabinet een heidag heeft gehad in Diepenheim. De dress-code voor de bijeenkomst was 'casual'. Een uitgelezen kans voor Mark om te berichten over zijn motivatie om een gebleekte spijkerbroek en een witte bloes uit de kast te trekken. Zo'n overduidelijk open doel voor kritische Arno, daar moet een diepere betekenis achter zitten. En waarom arriveerde hij tegelijk met Lodewijk Assher? Dat is pas echt belangrijke informatie.
Die Miljoenennota en de Rijksbegroting worden toch wel een keer bekendgemaakt. Ik heb het opgezocht, daar schijnt Prinsjesdag voor bedacht te zijn. Aanstaande dinsdag is het de 200ste. Mark, met zijn geschiedenisknobbel, zou kunnen schrijven over de traditie van de Gouden Koets. Dat die in 1898 aan Koningin Wilhelmina is geschonken door de Amsterdammers en voor het eerst in 1903 voor Prinsjesdag gebruikt. Het koffertje is ook niet 200 jaar oud, maar stamt uit 1947 en is van wijlen Lieftinck destijds minister van Financiën.
In de tussentijd vraag ik mij af of het verstandig is om in september het gras te maaien. Ik zat zelf te denken om de tuinstoelen nog even te laten staan en het kortwieken een maand over te slaan.
29 augustus 2014
Kampioen Burgerlijk
Twee dingen, eigenlijk drie:
Ten eerste: tussenpensioen. Bestaat dat echt of is het iets dat de Volkskrant heeft verzonnen voor het artikel in het Magazine van afgelopen zaterdag?
Ik heb er de hele week over gedroomd. Anderhalf jaar er 'tussenuit'. Nietsdoen. Ik verlang heel erg naar nietsdoen. Het is goed dat het werkwoord bestaat: nietsdoen. Hoewel 'werkwoord' en 'nietsdoen' niet in één zin lijken te passen.
Ondertussen sputtert de maatschappij weer een beetje wakker. Van de ene op de andere dag hangen er spandoeken over de weg die aangeven dat de scholen weer zijn begonnen. Mark is aan de slag gegaan en laat er geen gras over groeien. Er ligt al een akkoord klaar over de begroting van volgend jaar. Kan niet anders dan dat hij geen tijd heeft genomen om even bij te praten met collega's over de vakantie. Voor hem geen nabespreking bij het koffieapparaat over kamperen in het koude Nederland en dat 'het slechte weer vaker over de Wadden heen waait'.
Ten tweede: de Deens-Zweedse misdaadserie 'Bron/Broen II'. Vanavond wordt de laatste aflevering uitgezonden op Nederland 2. Naast het feit dat het ongelofelijk spannend is, heb ik er ook een nieuw rolmodel bij: inspecteur Saga Norèn. Toegegeven, ze heeft misschien een lichte vorm van autisme, maar ze druist verfrissend in tegen alles dat bourgeois is. Relaties, bijvoorbeeld.
Daar komt ook meteen mijn derde punt ter sprake: wat relaties betreft ben ik Kampioen Burgerlijk. Die conclusie moest ik trekken na het lezen van de column 'Lust & Liefde' ook weer in de Volkskrant Magazine van afgelopen zaterdag. Daarin vertelt Marjan (59) dat ze ontevreden is over haar relatie. Haar man is namelijk een tv-kijkende saaierd met een strak regime van elke dag dezelfde riedel series en afleveringen.
Het artikel heeft mij onrustig gemaakt. Wat is daar mis mee? vroeg ik mij af. Die heerlijke sleur, de gedeelde stiltes, zijn juist dingen die ik nou zo gezellig vind aan een relatie. Wij mannen lopen heus niet de hele dag naakt rond te rennen in onbegonnen gebieden in de buurt van P+R plaatsen. Wat dat betreft verschillen mannenrelaties niet veel van gemengde stellen.
Tenminste, dat heb ik altijd gedacht.
Gelukkig is de Lindeman's in de aanbieding. Kaasje en toastje erbij. Dan ben ik weer klaar voor vanavond.
Ten eerste: tussenpensioen. Bestaat dat echt of is het iets dat de Volkskrant heeft verzonnen voor het artikel in het Magazine van afgelopen zaterdag?
Ik heb er de hele week over gedroomd. Anderhalf jaar er 'tussenuit'. Nietsdoen. Ik verlang heel erg naar nietsdoen. Het is goed dat het werkwoord bestaat: nietsdoen. Hoewel 'werkwoord' en 'nietsdoen' niet in één zin lijken te passen.
Ondertussen sputtert de maatschappij weer een beetje wakker. Van de ene op de andere dag hangen er spandoeken over de weg die aangeven dat de scholen weer zijn begonnen. Mark is aan de slag gegaan en laat er geen gras over groeien. Er ligt al een akkoord klaar over de begroting van volgend jaar. Kan niet anders dan dat hij geen tijd heeft genomen om even bij te praten met collega's over de vakantie. Voor hem geen nabespreking bij het koffieapparaat over kamperen in het koude Nederland en dat 'het slechte weer vaker over de Wadden heen waait'.
Ten tweede: de Deens-Zweedse misdaadserie 'Bron/Broen II'. Vanavond wordt de laatste aflevering uitgezonden op Nederland 2. Naast het feit dat het ongelofelijk spannend is, heb ik er ook een nieuw rolmodel bij: inspecteur Saga Norèn. Toegegeven, ze heeft misschien een lichte vorm van autisme, maar ze druist verfrissend in tegen alles dat bourgeois is. Relaties, bijvoorbeeld.
Daar komt ook meteen mijn derde punt ter sprake: wat relaties betreft ben ik Kampioen Burgerlijk. Die conclusie moest ik trekken na het lezen van de column 'Lust & Liefde' ook weer in de Volkskrant Magazine van afgelopen zaterdag. Daarin vertelt Marjan (59) dat ze ontevreden is over haar relatie. Haar man is namelijk een tv-kijkende saaierd met een strak regime van elke dag dezelfde riedel series en afleveringen.
Het artikel heeft mij onrustig gemaakt. Wat is daar mis mee? vroeg ik mij af. Die heerlijke sleur, de gedeelde stiltes, zijn juist dingen die ik nou zo gezellig vind aan een relatie. Wij mannen lopen heus niet de hele dag naakt rond te rennen in onbegonnen gebieden in de buurt van P+R plaatsen. Wat dat betreft verschillen mannenrelaties niet veel van gemengde stellen.
Tenminste, dat heb ik altijd gedacht.
Gelukkig is de Lindeman's in de aanbieding. Kaasje en toastje erbij. Dan ben ik weer klaar voor vanavond.
20 augustus 2014
De vuilnis
De vuilnis staat weer buiten. Een mijlpaal voor de rest van de week.
Iemand heeft mij ooit verteld dat de vuilnis en de koelkast twee dingen zijn waar de GGD naar kijkt zodra ze jouw woning binnenstappen. Deze informatie komt nog uit de tijd dat de GGD je woning binnentrad als het reden had om aan je huishouden te twijfelen.
Elke keer voel ik een gepaste trots als het weer is gelukt om die plastic zak op tijd aan de straat te zetten. Het liefst aangevuld met gebruikt kattengrit. Een schone vuilnisbak en een schone kattenbak: reden om extra fier te zijn.
Wat moest de GGD in je koelkast, vraag je je af? Een lege koelkast schijnt geen goede eerste indruk te maken op publieke zorgverleners. Het kan duiden op verwaarlozing. Geen zorgen hoor, de mijne is altijd vol.
Dat verhaal van de GGD heb ik nooit in twijfel getrokken. Ik weet niet eens of ze dat ooit hebben gedaan of nog doen. Het verhaal heeft wel indruk gemaakt, dusdanig dat ik de vuilnis nog steeds een beetje voor hun buiten zet.
Iemand heeft mij ooit verteld dat de vuilnis en de koelkast twee dingen zijn waar de GGD naar kijkt zodra ze jouw woning binnenstappen. Deze informatie komt nog uit de tijd dat de GGD je woning binnentrad als het reden had om aan je huishouden te twijfelen.
Elke keer voel ik een gepaste trots als het weer is gelukt om die plastic zak op tijd aan de straat te zetten. Het liefst aangevuld met gebruikt kattengrit. Een schone vuilnisbak en een schone kattenbak: reden om extra fier te zijn.
Wat moest de GGD in je koelkast, vraag je je af? Een lege koelkast schijnt geen goede eerste indruk te maken op publieke zorgverleners. Het kan duiden op verwaarlozing. Geen zorgen hoor, de mijne is altijd vol.
Dat verhaal van de GGD heb ik nooit in twijfel getrokken. Ik weet niet eens of ze dat ooit hebben gedaan of nog doen. Het verhaal heeft wel indruk gemaakt, dusdanig dat ik de vuilnis nog steeds een beetje voor hun buiten zet.
9 augustus 2014
Augustus
Augustus is niet mijn favoriete maand. Er daalt dan zo'n onrustige onvrede op mij neer. Misschien omdat ik volgens mijn instinct nog steeds wil oogsten wat ik de rest van het jaar heb gezaaid. En blijkt dat altijd weer te weinig te zijn.
Maar ook: in augustus worden koekjes sneller taai.
Elke augustus wil ik dan toch echt een keer die ene tatoeage. Op mijn enkel. Op mijn pols. Op mijn biceps. Had ik elke augustus toegegeven aan mijn verlangen, zag ik er inmiddels uit als de Leopard Man van Skye.
In augustus staat er geheid ergens in een nationale krant een foto met de blote billen van een man op de Gay Parade in Amsterdam. Wanneer er geen blote billen te zien waren op de GP van dit jaar, dan zoekt men in de archieven naar een exemplaar van voorgaande jaren. En elke augustus foeter ik op de clichébeelden over homoseksualiteit in de media.
Elke augustus wil ik ander werk. 'Iedereen wil zijn collega's weleens de hersens in slaan,' zei de vertrouwenspersoon. 'Niets aan de hand.'
Elke augustus komen er meer vlooieneitjes uit dan ik mij ooit kan herinneren te hebben meegemaakt. Elke augustus neem ik mij voor om vanaf nu elke dag te stofzuigen. Of om de dag. Of elke drie dagen. Of één keer in de week. Of toch maar elke maand.
Eigenlijk is augustus voor de zomer, wat januari is voor de winter. Een lange overgangsmaand waarin er van lang-toegeleefde-vrijheid wordt omgeschakeld naar de oude-waan-van-de-dag.
Was het maar september. De maand van de mode-catalogi met plaatjes van romantische herfsttaferelen waarin modellen dolgelukkig door het bos wandelen. De leuke herfst-jas en bijpassende sjaal aantrekkelijk uitgelicht. Zo'n tafereel waar een blije Golden Retriever niet mag ontbreken. De maand waarin het leven weer begint, de toeristen een beetje meer plaatsmaken voor inwoners, en er weer nieuwe series op televisie worden uitgezonden (in plaats van de herhalende herhalingen).
Tot dan is er wijn.
En chips.
Maar ook: in augustus worden koekjes sneller taai.
Elke augustus wil ik dan toch echt een keer die ene tatoeage. Op mijn enkel. Op mijn pols. Op mijn biceps. Had ik elke augustus toegegeven aan mijn verlangen, zag ik er inmiddels uit als de Leopard Man van Skye.
In augustus staat er geheid ergens in een nationale krant een foto met de blote billen van een man op de Gay Parade in Amsterdam. Wanneer er geen blote billen te zien waren op de GP van dit jaar, dan zoekt men in de archieven naar een exemplaar van voorgaande jaren. En elke augustus foeter ik op de clichébeelden over homoseksualiteit in de media.
Elke augustus wil ik ander werk. 'Iedereen wil zijn collega's weleens de hersens in slaan,' zei de vertrouwenspersoon. 'Niets aan de hand.'
Elke augustus komen er meer vlooieneitjes uit dan ik mij ooit kan herinneren te hebben meegemaakt. Elke augustus neem ik mij voor om vanaf nu elke dag te stofzuigen. Of om de dag. Of elke drie dagen. Of één keer in de week. Of toch maar elke maand.
Eigenlijk is augustus voor de zomer, wat januari is voor de winter. Een lange overgangsmaand waarin er van lang-toegeleefde-vrijheid wordt omgeschakeld naar de oude-waan-van-de-dag.
Was het maar september. De maand van de mode-catalogi met plaatjes van romantische herfsttaferelen waarin modellen dolgelukkig door het bos wandelen. De leuke herfst-jas en bijpassende sjaal aantrekkelijk uitgelicht. Zo'n tafereel waar een blije Golden Retriever niet mag ontbreken. De maand waarin het leven weer begint, de toeristen een beetje meer plaatsmaken voor inwoners, en er weer nieuwe series op televisie worden uitgezonden (in plaats van de herhalende herhalingen).
Tot dan is er wijn.
En chips.
Abonneren op:
Posts (Atom)