Ben ik dan de enige belastingbetaler die een beetje meer wil horen van onze minister-president dan alleen zijn regeringsplannen voor het aanstaande jaar? Mark zal toch ook wel eens op maandagmorgen het voornemen hebben om nooit meer te drinken en te zweren zijn dieet vanaf dan alleen nog te limiteren tot tarwegras en groene 'smoevies'?
Ik volg hem op Google+, maar op dat vlak word ik niets wijzer. Op zijn pagina verschijnen er berichten over de NAVO-top in Wales, over beslissingen die de Europese Raad heeft genomen, maar niets over Mark zijn gemoedstoestand of overdenkingen.
Ik moest nota bene van mode-kenners Cécile en Arno horen dat het kabinet een heidag heeft gehad in Diepenheim. De dress-code voor de bijeenkomst was 'casual'. Een uitgelezen kans voor Mark om te berichten over zijn motivatie om een gebleekte spijkerbroek en een witte bloes uit de kast te trekken. Zo'n overduidelijk open doel voor kritische Arno, daar moet een diepere betekenis achter zitten. En waarom arriveerde hij tegelijk met Lodewijk Assher? Dat is pas echt belangrijke informatie.
Die Miljoenennota en de Rijksbegroting worden toch wel een keer bekendgemaakt. Ik heb het opgezocht, daar schijnt Prinsjesdag voor bedacht te zijn. Aanstaande dinsdag is het de 200ste. Mark, met zijn geschiedenisknobbel, zou kunnen schrijven over de traditie van de Gouden Koets. Dat die in 1898 aan Koningin Wilhelmina is geschonken door de Amsterdammers en voor het eerst in 1903 voor Prinsjesdag gebruikt. Het koffertje is ook niet 200 jaar oud, maar stamt uit 1947 en is van wijlen Lieftinck destijds minister van Financiën.
In de tussentijd vraag ik mij af of het verstandig is om in september het gras te maaien. Ik zat zelf te denken om de tuinstoelen nog even te laten staan en het kortwieken een maand over te slaan.
12 september 2014
29 augustus 2014
Kampioen Burgerlijk
Twee dingen, eigenlijk drie:
Ten eerste: tussenpensioen. Bestaat dat echt of is het iets dat de Volkskrant heeft verzonnen voor het artikel in het Magazine van afgelopen zaterdag?
Ik heb er de hele week over gedroomd. Anderhalf jaar er 'tussenuit'. Nietsdoen. Ik verlang heel erg naar nietsdoen. Het is goed dat het werkwoord bestaat: nietsdoen. Hoewel 'werkwoord' en 'nietsdoen' niet in één zin lijken te passen.
Ondertussen sputtert de maatschappij weer een beetje wakker. Van de ene op de andere dag hangen er spandoeken over de weg die aangeven dat de scholen weer zijn begonnen. Mark is aan de slag gegaan en laat er geen gras over groeien. Er ligt al een akkoord klaar over de begroting van volgend jaar. Kan niet anders dan dat hij geen tijd heeft genomen om even bij te praten met collega's over de vakantie. Voor hem geen nabespreking bij het koffieapparaat over kamperen in het koude Nederland en dat 'het slechte weer vaker over de Wadden heen waait'.
Ten tweede: de Deens-Zweedse misdaadserie 'Bron/Broen II'. Vanavond wordt de laatste aflevering uitgezonden op Nederland 2. Naast het feit dat het ongelofelijk spannend is, heb ik er ook een nieuw rolmodel bij: inspecteur Saga Norèn. Toegegeven, ze heeft misschien een lichte vorm van autisme, maar ze druist verfrissend in tegen alles dat bourgeois is. Relaties, bijvoorbeeld.
Daar komt ook meteen mijn derde punt ter sprake: wat relaties betreft ben ik Kampioen Burgerlijk. Die conclusie moest ik trekken na het lezen van de column 'Lust & Liefde' ook weer in de Volkskrant Magazine van afgelopen zaterdag. Daarin vertelt Marjan (59) dat ze ontevreden is over haar relatie. Haar man is namelijk een tv-kijkende saaierd met een strak regime van elke dag dezelfde riedel series en afleveringen.
Het artikel heeft mij onrustig gemaakt. Wat is daar mis mee? vroeg ik mij af. Die heerlijke sleur, de gedeelde stiltes, zijn juist dingen die ik nou zo gezellig vind aan een relatie. Wij mannen lopen heus niet de hele dag naakt rond te rennen in onbegonnen gebieden in de buurt van P+R plaatsen. Wat dat betreft verschillen mannenrelaties niet veel van gemengde stellen.
Tenminste, dat heb ik altijd gedacht.
Gelukkig is de Lindeman's in de aanbieding. Kaasje en toastje erbij. Dan ben ik weer klaar voor vanavond.
Ten eerste: tussenpensioen. Bestaat dat echt of is het iets dat de Volkskrant heeft verzonnen voor het artikel in het Magazine van afgelopen zaterdag?
Ik heb er de hele week over gedroomd. Anderhalf jaar er 'tussenuit'. Nietsdoen. Ik verlang heel erg naar nietsdoen. Het is goed dat het werkwoord bestaat: nietsdoen. Hoewel 'werkwoord' en 'nietsdoen' niet in één zin lijken te passen.
Ondertussen sputtert de maatschappij weer een beetje wakker. Van de ene op de andere dag hangen er spandoeken over de weg die aangeven dat de scholen weer zijn begonnen. Mark is aan de slag gegaan en laat er geen gras over groeien. Er ligt al een akkoord klaar over de begroting van volgend jaar. Kan niet anders dan dat hij geen tijd heeft genomen om even bij te praten met collega's over de vakantie. Voor hem geen nabespreking bij het koffieapparaat over kamperen in het koude Nederland en dat 'het slechte weer vaker over de Wadden heen waait'.
Ten tweede: de Deens-Zweedse misdaadserie 'Bron/Broen II'. Vanavond wordt de laatste aflevering uitgezonden op Nederland 2. Naast het feit dat het ongelofelijk spannend is, heb ik er ook een nieuw rolmodel bij: inspecteur Saga Norèn. Toegegeven, ze heeft misschien een lichte vorm van autisme, maar ze druist verfrissend in tegen alles dat bourgeois is. Relaties, bijvoorbeeld.
Daar komt ook meteen mijn derde punt ter sprake: wat relaties betreft ben ik Kampioen Burgerlijk. Die conclusie moest ik trekken na het lezen van de column 'Lust & Liefde' ook weer in de Volkskrant Magazine van afgelopen zaterdag. Daarin vertelt Marjan (59) dat ze ontevreden is over haar relatie. Haar man is namelijk een tv-kijkende saaierd met een strak regime van elke dag dezelfde riedel series en afleveringen.
Het artikel heeft mij onrustig gemaakt. Wat is daar mis mee? vroeg ik mij af. Die heerlijke sleur, de gedeelde stiltes, zijn juist dingen die ik nou zo gezellig vind aan een relatie. Wij mannen lopen heus niet de hele dag naakt rond te rennen in onbegonnen gebieden in de buurt van P+R plaatsen. Wat dat betreft verschillen mannenrelaties niet veel van gemengde stellen.
Tenminste, dat heb ik altijd gedacht.
Gelukkig is de Lindeman's in de aanbieding. Kaasje en toastje erbij. Dan ben ik weer klaar voor vanavond.
20 augustus 2014
De vuilnis
De vuilnis staat weer buiten. Een mijlpaal voor de rest van de week.
Iemand heeft mij ooit verteld dat de vuilnis en de koelkast twee dingen zijn waar de GGD naar kijkt zodra ze jouw woning binnenstappen. Deze informatie komt nog uit de tijd dat de GGD je woning binnentrad als het reden had om aan je huishouden te twijfelen.
Elke keer voel ik een gepaste trots als het weer is gelukt om die plastic zak op tijd aan de straat te zetten. Het liefst aangevuld met gebruikt kattengrit. Een schone vuilnisbak en een schone kattenbak: reden om extra fier te zijn.
Wat moest de GGD in je koelkast, vraag je je af? Een lege koelkast schijnt geen goede eerste indruk te maken op publieke zorgverleners. Het kan duiden op verwaarlozing. Geen zorgen hoor, de mijne is altijd vol.
Dat verhaal van de GGD heb ik nooit in twijfel getrokken. Ik weet niet eens of ze dat ooit hebben gedaan of nog doen. Het verhaal heeft wel indruk gemaakt, dusdanig dat ik de vuilnis nog steeds een beetje voor hun buiten zet.
Iemand heeft mij ooit verteld dat de vuilnis en de koelkast twee dingen zijn waar de GGD naar kijkt zodra ze jouw woning binnenstappen. Deze informatie komt nog uit de tijd dat de GGD je woning binnentrad als het reden had om aan je huishouden te twijfelen.
Elke keer voel ik een gepaste trots als het weer is gelukt om die plastic zak op tijd aan de straat te zetten. Het liefst aangevuld met gebruikt kattengrit. Een schone vuilnisbak en een schone kattenbak: reden om extra fier te zijn.
Wat moest de GGD in je koelkast, vraag je je af? Een lege koelkast schijnt geen goede eerste indruk te maken op publieke zorgverleners. Het kan duiden op verwaarlozing. Geen zorgen hoor, de mijne is altijd vol.
Dat verhaal van de GGD heb ik nooit in twijfel getrokken. Ik weet niet eens of ze dat ooit hebben gedaan of nog doen. Het verhaal heeft wel indruk gemaakt, dusdanig dat ik de vuilnis nog steeds een beetje voor hun buiten zet.
9 augustus 2014
Augustus
Augustus is niet mijn favoriete maand. Er daalt dan zo'n onrustige onvrede op mij neer. Misschien omdat ik volgens mijn instinct nog steeds wil oogsten wat ik de rest van het jaar heb gezaaid. En blijkt dat altijd weer te weinig te zijn.
Maar ook: in augustus worden koekjes sneller taai.
Elke augustus wil ik dan toch echt een keer die ene tatoeage. Op mijn enkel. Op mijn pols. Op mijn biceps. Had ik elke augustus toegegeven aan mijn verlangen, zag ik er inmiddels uit als de Leopard Man van Skye.
In augustus staat er geheid ergens in een nationale krant een foto met de blote billen van een man op de Gay Parade in Amsterdam. Wanneer er geen blote billen te zien waren op de GP van dit jaar, dan zoekt men in de archieven naar een exemplaar van voorgaande jaren. En elke augustus foeter ik op de clichébeelden over homoseksualiteit in de media.
Elke augustus wil ik ander werk. 'Iedereen wil zijn collega's weleens de hersens in slaan,' zei de vertrouwenspersoon. 'Niets aan de hand.'
Elke augustus komen er meer vlooieneitjes uit dan ik mij ooit kan herinneren te hebben meegemaakt. Elke augustus neem ik mij voor om vanaf nu elke dag te stofzuigen. Of om de dag. Of elke drie dagen. Of één keer in de week. Of toch maar elke maand.
Eigenlijk is augustus voor de zomer, wat januari is voor de winter. Een lange overgangsmaand waarin er van lang-toegeleefde-vrijheid wordt omgeschakeld naar de oude-waan-van-de-dag.
Was het maar september. De maand van de mode-catalogi met plaatjes van romantische herfsttaferelen waarin modellen dolgelukkig door het bos wandelen. De leuke herfst-jas en bijpassende sjaal aantrekkelijk uitgelicht. Zo'n tafereel waar een blije Golden Retriever niet mag ontbreken. De maand waarin het leven weer begint, de toeristen een beetje meer plaatsmaken voor inwoners, en er weer nieuwe series op televisie worden uitgezonden (in plaats van de herhalende herhalingen).
Tot dan is er wijn.
En chips.
Maar ook: in augustus worden koekjes sneller taai.
Elke augustus wil ik dan toch echt een keer die ene tatoeage. Op mijn enkel. Op mijn pols. Op mijn biceps. Had ik elke augustus toegegeven aan mijn verlangen, zag ik er inmiddels uit als de Leopard Man van Skye.
In augustus staat er geheid ergens in een nationale krant een foto met de blote billen van een man op de Gay Parade in Amsterdam. Wanneer er geen blote billen te zien waren op de GP van dit jaar, dan zoekt men in de archieven naar een exemplaar van voorgaande jaren. En elke augustus foeter ik op de clichébeelden over homoseksualiteit in de media.
Elke augustus wil ik ander werk. 'Iedereen wil zijn collega's weleens de hersens in slaan,' zei de vertrouwenspersoon. 'Niets aan de hand.'
Elke augustus komen er meer vlooieneitjes uit dan ik mij ooit kan herinneren te hebben meegemaakt. Elke augustus neem ik mij voor om vanaf nu elke dag te stofzuigen. Of om de dag. Of elke drie dagen. Of één keer in de week. Of toch maar elke maand.
Eigenlijk is augustus voor de zomer, wat januari is voor de winter. Een lange overgangsmaand waarin er van lang-toegeleefde-vrijheid wordt omgeschakeld naar de oude-waan-van-de-dag.
Was het maar september. De maand van de mode-catalogi met plaatjes van romantische herfsttaferelen waarin modellen dolgelukkig door het bos wandelen. De leuke herfst-jas en bijpassende sjaal aantrekkelijk uitgelicht. Zo'n tafereel waar een blije Golden Retriever niet mag ontbreken. De maand waarin het leven weer begint, de toeristen een beetje meer plaatsmaken voor inwoners, en er weer nieuwe series op televisie worden uitgezonden (in plaats van de herhalende herhalingen).
Tot dan is er wijn.
En chips.
27 juli 2014
Saladedressing
Al een paar keer eerder aanstalten gemaakt voor een nieuw bericht, maar de omstandigheden zijn niet gezellig. Nog steeds niet, overigens. Toch gaat het leven gewoon door. Dat is het gekke. Er gebeuren ook blije dingen: babietjes worden geboren, mensen slagen voor opleidingen, er zijn concerten in het park en het bloggen over koetjes en kalfjes vangt weer aan.
Sommige dingen moet ik even kwijt, zoals mijn observatie laatst op een verjaardagsfeestje dat stedelingen niet roken en poldermensen wel. Deze conclusie is getrokken op een fuif dat buiten de stad plaatsvond, op een onderzoekspopulatie van 10 mensen. Doorslaggevend, vind ik zelf. Niet iets dat achterwege gelaten kan worden.
Het bezoeken van verjaardagsfeesten van vrienden is niet mijn grootste hobby. Meestal zijn er familieleden uitgenodigd die duidelijk een ander beeld van het feestvarken hebben dan ik. Hoe meer wijn ik nuttig hoe meer ik dat vergeet, hoe groter de kans dat ik het feestvarken en mijzelf in verlegenheid breng.
Familieleden kunnen in het algemeen ook beduidend geloviger zijn dan het feestvarken (note to self: vooral op verjaardagsfeestjes buiten de stad). Daardoor kunnen hele pijnlijke stiltes ontstaan. Wat dat betreft ben ik soms de Bermudadriehoek van gesprekken.
Er was een genodigde (een buurvrouw van het feestvarken) die het tegenovergestelde deed dan ik. Waar ik gesprekken deed verdwijnen, begon zij gesprekken op willekeurige momenten. Als ik de Bermudadriehoek was, was zij de Kunststofarchipel, de concentratie van woorden nam in haar hoek alleen maar toe. Ik heb veel mentale notities gemaakt.
Ergens halverwege haar gedachtestroom begon ze hardop te praten: 'Op een gegeven moment weet ik het niet meer,' zei ze dan. Er is dan altijd wel iemand die zijn hoofd omdraait en naar meer informatie vraagt. Haar opmerking bleek over het maken van saladedressings te gaan.
Deze techniek ben ik thuis aan het oefenen. Op X., Sam en Dave. Het lukt al aardig om een openingszin te bedenken. Nu nog de rest van het onderwerp.
Sommige dingen moet ik even kwijt, zoals mijn observatie laatst op een verjaardagsfeestje dat stedelingen niet roken en poldermensen wel. Deze conclusie is getrokken op een fuif dat buiten de stad plaatsvond, op een onderzoekspopulatie van 10 mensen. Doorslaggevend, vind ik zelf. Niet iets dat achterwege gelaten kan worden.
Het bezoeken van verjaardagsfeesten van vrienden is niet mijn grootste hobby. Meestal zijn er familieleden uitgenodigd die duidelijk een ander beeld van het feestvarken hebben dan ik. Hoe meer wijn ik nuttig hoe meer ik dat vergeet, hoe groter de kans dat ik het feestvarken en mijzelf in verlegenheid breng.
Familieleden kunnen in het algemeen ook beduidend geloviger zijn dan het feestvarken (note to self: vooral op verjaardagsfeestjes buiten de stad). Daardoor kunnen hele pijnlijke stiltes ontstaan. Wat dat betreft ben ik soms de Bermudadriehoek van gesprekken.
Er was een genodigde (een buurvrouw van het feestvarken) die het tegenovergestelde deed dan ik. Waar ik gesprekken deed verdwijnen, begon zij gesprekken op willekeurige momenten. Als ik de Bermudadriehoek was, was zij de Kunststofarchipel, de concentratie van woorden nam in haar hoek alleen maar toe. Ik heb veel mentale notities gemaakt.
Ergens halverwege haar gedachtestroom begon ze hardop te praten: 'Op een gegeven moment weet ik het niet meer,' zei ze dan. Er is dan altijd wel iemand die zijn hoofd omdraait en naar meer informatie vraagt. Haar opmerking bleek over het maken van saladedressings te gaan.
Deze techniek ben ik thuis aan het oefenen. Op X., Sam en Dave. Het lukt al aardig om een openingszin te bedenken. Nu nog de rest van het onderwerp.
17 juni 2014
Hup
Ik zit er helemaal in.
Ik heb een WK tattoo bij de boodschappen gekregen. De plakplaatjes die uitgedeeld worden bestaan uit zinsneden om het Nederlands Elftal aan te moedigen. Per pakje zit één woord uit zo'n frase. De bedoeling is natuurlijk dat je zoveel mogelijk boodschappen doet om complete zinnen te sparen zodat je de huid vol literatuur kunt plakken.
Ik heb vrijdag met 'Hup' op mijn bovenarm rondgelopen.
Na een paar uur brokkelde hij weer af. Wat dat betreft hebben 'onze jongens' betere kwaliteit plakplaatjes op de armen.
Toch heeft 'Hup' voor de nipte zege tegen Spanje gezorgd, daar ben ik van overtuigd. Dus nu moet ik voor de volgende wedstrijd voor minstens tien Euro kattenbrokjes in huis halen. Het is een kleine opoffering in ruil voor het wereldkampioenschap.
Overigens, heb je het ook gezien? Dat de wereld van James Bond is geïnfiltreerd in die van de voetbal. Major Boothroyd, oftewel Q, de kwartiermeester en bedenker van de levensreddende artikelen, lijkt voor de FIFA werk te hebben verricht. Waar Bond gebruik kon maken van de aktetas, het polspistool, en de balpengranaat, kan het arbitrage in Brazilië pronken met de vanishing spray. Een soort scheerschuim waarmee de scheidsrechter op het gras kan tekenen. Het spul 'vanished' alleen nog niet zo goed.
Ik wil voorstellen om Q ook een meetlat te laten ontwerpen waarmee de scheids die negen meter en vijftien centimeter kan afbakenen bij een vrije trap. De scheids moet het nu nog doen met het tellen van zijn stappen.
Er schieten mij nog meer ideeën binnen die je tegoed houdt. Nu snel koken, tussen de nabespreking van de vorige en de voorbespreking van de volgende wedstrijd door. De restjes Bond-film op de harddiskrecorder moeten maar even wachten.
Ik heb een WK tattoo bij de boodschappen gekregen. De plakplaatjes die uitgedeeld worden bestaan uit zinsneden om het Nederlands Elftal aan te moedigen. Per pakje zit één woord uit zo'n frase. De bedoeling is natuurlijk dat je zoveel mogelijk boodschappen doet om complete zinnen te sparen zodat je de huid vol literatuur kunt plakken.
Ik heb vrijdag met 'Hup' op mijn bovenarm rondgelopen.
Na een paar uur brokkelde hij weer af. Wat dat betreft hebben 'onze jongens' betere kwaliteit plakplaatjes op de armen.
Toch heeft 'Hup' voor de nipte zege tegen Spanje gezorgd, daar ben ik van overtuigd. Dus nu moet ik voor de volgende wedstrijd voor minstens tien Euro kattenbrokjes in huis halen. Het is een kleine opoffering in ruil voor het wereldkampioenschap.
Overigens, heb je het ook gezien? Dat de wereld van James Bond is geïnfiltreerd in die van de voetbal. Major Boothroyd, oftewel Q, de kwartiermeester en bedenker van de levensreddende artikelen, lijkt voor de FIFA werk te hebben verricht. Waar Bond gebruik kon maken van de aktetas, het polspistool, en de balpengranaat, kan het arbitrage in Brazilië pronken met de vanishing spray. Een soort scheerschuim waarmee de scheidsrechter op het gras kan tekenen. Het spul 'vanished' alleen nog niet zo goed.
Ik wil voorstellen om Q ook een meetlat te laten ontwerpen waarmee de scheids die negen meter en vijftien centimeter kan afbakenen bij een vrije trap. De scheids moet het nu nog doen met het tellen van zijn stappen.
Er schieten mij nog meer ideeën binnen die je tegoed houdt. Nu snel koken, tussen de nabespreking van de vorige en de voorbespreking van de volgende wedstrijd door. De restjes Bond-film op de harddiskrecorder moeten maar even wachten.
6 juni 2014
Nummer 14: Bond, James Bond
De gezelligste berichten in de krant gaan over sport. Als ik er verstand van had, zou ik er vaker over schrijven. Even lekker geen berichten over de D-Day herdenking, de eeuwig dippende economie, of de kwakkelende zorg. En wat is het veiligste onderwerp qua sport als je er geen enkel blokje kaas van hebt gegeten?
Het aanstaande WK natuurlijk.
Het werkt namelijk ook andersom. Een voetbalprofessional hoeft verder geen verstand van zaken te hebben, zo lijkt het, om er toch iets over te kunnen zeggen. Neem Ronaldo, bijvoorbeeld. Hij schrijft in zijn blog dat hij hoopt dat de Brazilianen ook zijn team zullen aanmoedigen, omdat het immers een 'broederland' is van Portugal.
Mijn geschiedenisboek beschrijft het anders. Daarin staat dat de dag dat Pedro Alvares Cabral Brazilië ontdekte 'een rampdag' was voor de indianenstammen aldaar. Maar mogelijk dat Ronaldo daar niet op doelt. Hij zal de Portugezen in gedachten hebben die na de systematische kolonisatie het land hebben overgenomen.
In ieder geval kan ik met zekerheid vermelden dat het Nederlandse Elftal veilig is gearriveerd in Rio. De mannen werden daar vanmorgen vroeg van het vliegveld opgehaald in een speciale WK-bus, met de reclame slogan op de zijkant: 'Echte mannen dragen Oranje'. Toen ze echter bij het hotel uitstapten, bleken ze allemaal een blauw pak te dragen.
Het schijnt dat 'we' aftrappen tegen Spanje. De titelverdediger. Ik denk dat we kansloos zijn. Ik denk ook, na de hele maand mei en de eerste weken van juni niets anders gezien te hebben dan de Bond-films die 'RTL007' heeft uitgezonden, dat alleen James Bond het Nederlands team nog kan redden.
Na achttien Bond-films in korte tijd te hebben bekeken, weet ik dat het altijd wel weer goed afloopt. Bond vecht zich overal uit. Grote groepen belagers schakelt hij in zijn eentje uit. In de vroegere films zag het er wat gechoreografeerd uit, zag je de vierde en vijfde man geduldig wachten op de verschrikkelijke vuistslag van de Britse spion. Maar in de recentere films zijn de gevechten realistischer en daardoor de overwinning ogenschijnlijk kanslozer.
In een van die achttien films, vlak voordat James Bond wordt vastknoopt aan iets dodelijk gevaarlijks (altijd door een griezelige gek die de wereld wil vernietigen en altijd in de buurt van een vrouw), zegt hij: 'We're not dead yet'.
Kijk, zo'n man zou het Oranje goed staan.
Het aanstaande WK natuurlijk.
Het werkt namelijk ook andersom. Een voetbalprofessional hoeft verder geen verstand van zaken te hebben, zo lijkt het, om er toch iets over te kunnen zeggen. Neem Ronaldo, bijvoorbeeld. Hij schrijft in zijn blog dat hij hoopt dat de Brazilianen ook zijn team zullen aanmoedigen, omdat het immers een 'broederland' is van Portugal.
Mijn geschiedenisboek beschrijft het anders. Daarin staat dat de dag dat Pedro Alvares Cabral Brazilië ontdekte 'een rampdag' was voor de indianenstammen aldaar. Maar mogelijk dat Ronaldo daar niet op doelt. Hij zal de Portugezen in gedachten hebben die na de systematische kolonisatie het land hebben overgenomen.
In ieder geval kan ik met zekerheid vermelden dat het Nederlandse Elftal veilig is gearriveerd in Rio. De mannen werden daar vanmorgen vroeg van het vliegveld opgehaald in een speciale WK-bus, met de reclame slogan op de zijkant: 'Echte mannen dragen Oranje'. Toen ze echter bij het hotel uitstapten, bleken ze allemaal een blauw pak te dragen.
Het schijnt dat 'we' aftrappen tegen Spanje. De titelverdediger. Ik denk dat we kansloos zijn. Ik denk ook, na de hele maand mei en de eerste weken van juni niets anders gezien te hebben dan de Bond-films die 'RTL007' heeft uitgezonden, dat alleen James Bond het Nederlands team nog kan redden.
Na achttien Bond-films in korte tijd te hebben bekeken, weet ik dat het altijd wel weer goed afloopt. Bond vecht zich overal uit. Grote groepen belagers schakelt hij in zijn eentje uit. In de vroegere films zag het er wat gechoreografeerd uit, zag je de vierde en vijfde man geduldig wachten op de verschrikkelijke vuistslag van de Britse spion. Maar in de recentere films zijn de gevechten realistischer en daardoor de overwinning ogenschijnlijk kanslozer.
In een van die achttien films, vlak voordat James Bond wordt vastknoopt aan iets dodelijk gevaarlijks (altijd door een griezelige gek die de wereld wil vernietigen en altijd in de buurt van een vrouw), zegt hij: 'We're not dead yet'.
Kijk, zo'n man zou het Oranje goed staan.
Abonneren op:
Posts (Atom)