Het is officieel en proefondervindelijk bewezen dat ik niet met mensen om kan gaan. Al die tijd gaf ik Cruella de schuld, dacht ik dat haar gemene opmerkingen een product waren van haar kleine leefwereld waarin geen ruimte is voor mensen van ander pluimage. Zes weken in een ander team heeft mij overtuigd dat het aan mij ligt. Ik hoor nergens thuis. In ieder geval niet op dit kantoor waar iedereen mij raar vindt.
Het grootste gedeelte van mijn energie gaat op aan denkbeeldige gesprekken die ik met mijn nieuwe teamgenoten voer. Als een ware held maak ik ruzie, kom ik op dramatische wijze voor mijzelf op. Andere momenten draait mijn fantasie door en ontstaat er een bloedbad waar Quentin Tarantino jaloers op zou zijn. Geen van dat alles helpt tegen mijn somberheid. Bovendien word ik er moe van.
Liever denk ik aan de persconferentie van 6 mei jl. Wat een opluchting. Nu ietsje meer vrijheid, bij goede berichten stapje voor stapje naar nog meer bewegingsruimte. Is het typisch iets van deze tijden, dat ik zowel de behoefte voel om grappen te maken - de pedicure zal haar Black & Decker tevoorschijn moeten halen om een deukje in mijn eelt te kunnen maken - als dat ik mijn ogen voel branden door de opkomende tranen?
Twee weken geleden zag ik een vrouw voor het raam van het bejaardenhuis staan. Ze riep iets naar binnen waar de algemene ruimte gevuld was met oude mensen induttend op stoelen. Hoe gaat het? riep ze. Hoe is het met je buurvrouw? Het was een dochter, vermoedelijk, die haar moeder wilde zien, waarschijnlijk. Wat mooi, dacht ik, die onverwoedbare behoefte aan contact.
Zou ze sinds 6 mei haar moeder weer mogen omhelzen? Ik kan het antwoord op die vraag niet zo snel vinden op de officiële website van de Rijksoverheid. Wel staan er tips voor wie zich somber voelt door het Coronavirus. Was dat maar waar, denk ik. Want in dat geval hoef je alleen maar te wachten op een vaccin. Is er ook een website voor wie zich somber voelt omdat hij contact wil met mensen die net zo raar zijn als hijzelf?
9 mei 2020
30 maart 2020
Met ons gaat het goed
Voor het Polyester-huishouden vergt het huidige beleid niet zo'n enorme aanpassing. We kwamen al niet zo veel onder de mensen.
Verder is niets meer normaal, wat heel snel normaal dreigt te worden.
Mijn dagelijkse wereldreis met de bus, de trein, de tram, de fiets is vervangen voor twee passen naar de keukentafel. Vanmorgen kon ik mij al niet meer inbeelden dat ik ooit zoveel energie verspilde voordat de eerste kop koffie is gezet.
Het thuiswerken was wennen in het begin. Inmiddels vind ik het ideaal. Saaie vergaderingen zijn geen probleem meer sinds ik weet hoe ik een netwerkstoring moet nabootsen: eerst elk derde woord niet uitspreken, beetje hoekerig bewegen, daarna de camera van de laptop uitzetten en vervolgens de wifi uitzetten. Et voila, een heel uur voor jezelf.
Er zijn dingen waar ik niet aan wen. Online boodschappen doen, bijvoorbeeld. Ik heb mij nooit zo gerealiseerd hoezeer de indeling van een fysieke supermarkt dienst doet als inspiratie voor het bedenken van maaltijden. Om maar te zwijgen over de lekkere kaasjes in de aanbieding, waar je dan zo onverwachts langs loopt en dan pas beseft hoezeer je trek hebt in vette Franse produkten gemaakt van ongepasteuriseerde rauwe melk.
Iets anders waar ik maar niet aan kan wennen, is het wachten. Morgen is er weer een persconferentie van het kabinet waarin nieuwe maatregelen worden aangekondigd.
Gaan de kroegen open?
Mag ik naar de kapper? (Nadat mijn zelf-getondeusde haren weer zijn aangegroeid.)
Dat afwachten, tijd gevuld met vurig hopen op betere tijden, vind ik moeilijker dan 34 dagen geen alcohol drinken.
Waarvan akte.
Verder is niets meer normaal, wat heel snel normaal dreigt te worden.
Mijn dagelijkse wereldreis met de bus, de trein, de tram, de fiets is vervangen voor twee passen naar de keukentafel. Vanmorgen kon ik mij al niet meer inbeelden dat ik ooit zoveel energie verspilde voordat de eerste kop koffie is gezet.
Het thuiswerken was wennen in het begin. Inmiddels vind ik het ideaal. Saaie vergaderingen zijn geen probleem meer sinds ik weet hoe ik een netwerkstoring moet nabootsen: eerst elk derde woord niet uitspreken, beetje hoekerig bewegen, daarna de camera van de laptop uitzetten en vervolgens de wifi uitzetten. Et voila, een heel uur voor jezelf.
Er zijn dingen waar ik niet aan wen. Online boodschappen doen, bijvoorbeeld. Ik heb mij nooit zo gerealiseerd hoezeer de indeling van een fysieke supermarkt dienst doet als inspiratie voor het bedenken van maaltijden. Om maar te zwijgen over de lekkere kaasjes in de aanbieding, waar je dan zo onverwachts langs loopt en dan pas beseft hoezeer je trek hebt in vette Franse produkten gemaakt van ongepasteuriseerde rauwe melk.
Iets anders waar ik maar niet aan kan wennen, is het wachten. Morgen is er weer een persconferentie van het kabinet waarin nieuwe maatregelen worden aangekondigd.
Gaan de kroegen open?
Mag ik naar de kapper? (Nadat mijn zelf-getondeusde haren weer zijn aangegroeid.)
Dat afwachten, tijd gevuld met vurig hopen op betere tijden, vind ik moeilijker dan 34 dagen geen alcohol drinken.
Waarvan akte.
23 februari 2020
Bron van gratis geluk
Er ligt een lijstje naast mijn toetsenbord:
Het zijn mogelijke onderwerpen voor een blog, opgetekend door een jongere ik in een niet zo ver verleden.
Ben je nu heel erg opgelucht als ik je vertel dat ik niet meer weet wat ik over die ingegroeide teennagel wilde vertellen? Mijn bedenkingen over het schrikkeljaar ben ik ook vergeten. Ik heb misschien niet het lichaam, maar wel het 'Oost-Indisch geheugen' van een topsporter.
Dan maar hoop. Het is zo precair, zo dun. De hoop dat er ooit een tijd komt zonder Cruella op het werk. De heren boven in de boom hebben besloten dat ik op een andere plek ga werken, bij een ander team. Ver weg van de boze blikken en de giftige opmerkingen van Cruella. Vanaf 1 april, zeggen ze. Maar we weten allemaal hoe dat gaat in het bedrijfsleven.
Als een ontsnappende gangster uit Alcatraz op nog geen tien meter van de kust van San Fransisco voel ik opluchting, maar durf ik nog niet te genieten. Gaat het echt door? Of wordt het uitgesteld?
En dan is er nog de twijfel. Wat als het niet aan Cruella lag, maar aan mij? Wat als in het nieuwe team ook een onaardig sujet zit die het op mij gemunt heeft?
Toch kies ik voor hoop, hoe precair en dun het ook moge zijn. Een maand lang hopen op een betere uitkomst geeft een maand lang vlinders in de buik. Ongeacht wat er daarna gebeurt. Anticipatie is een bron van gratis geluk, heb ik ooit ergens gelezen.
Anticipatie is ook het roze glitterlintje om de ‘Veertigdagentijd’ die a.s. woensdag begint. Zesenveertig lange dagen zal ik mij vrijwillig onthouden van alcohol. Na die tijd is het lente. Een nieuw begin van leven. En wie weet een nieuw begin van werkvreugde voor de oude Benjamin.
- Ingegroeide teennagel
- Schrikkeljaar
- Hoop
Het zijn mogelijke onderwerpen voor een blog, opgetekend door een jongere ik in een niet zo ver verleden.
Ben je nu heel erg opgelucht als ik je vertel dat ik niet meer weet wat ik over die ingegroeide teennagel wilde vertellen? Mijn bedenkingen over het schrikkeljaar ben ik ook vergeten. Ik heb misschien niet het lichaam, maar wel het 'Oost-Indisch geheugen' van een topsporter.
Dan maar hoop. Het is zo precair, zo dun. De hoop dat er ooit een tijd komt zonder Cruella op het werk. De heren boven in de boom hebben besloten dat ik op een andere plek ga werken, bij een ander team. Ver weg van de boze blikken en de giftige opmerkingen van Cruella. Vanaf 1 april, zeggen ze. Maar we weten allemaal hoe dat gaat in het bedrijfsleven.
Als een ontsnappende gangster uit Alcatraz op nog geen tien meter van de kust van San Fransisco voel ik opluchting, maar durf ik nog niet te genieten. Gaat het echt door? Of wordt het uitgesteld?
En dan is er nog de twijfel. Wat als het niet aan Cruella lag, maar aan mij? Wat als in het nieuwe team ook een onaardig sujet zit die het op mij gemunt heeft?
Toch kies ik voor hoop, hoe precair en dun het ook moge zijn. Een maand lang hopen op een betere uitkomst geeft een maand lang vlinders in de buik. Ongeacht wat er daarna gebeurt. Anticipatie is een bron van gratis geluk, heb ik ooit ergens gelezen.
Anticipatie is ook het roze glitterlintje om de ‘Veertigdagentijd’ die a.s. woensdag begint. Zesenveertig lange dagen zal ik mij vrijwillig onthouden van alcohol. Na die tijd is het lente. Een nieuw begin van leven. En wie weet een nieuw begin van werkvreugde voor de oude Benjamin.
30 december 2019
Op de valreep
Ik had mij nog zo voorgenomen om mij dit keer niet mee te laten slepen met de kersthysterie.
Maar helaas. Volgend jaar beter.
Echter, de oud&nieuw gekte laat ik met veel plezier aan anderen over. Voor mij geen groot glitter feest of live concert met de drie G's of J's of K's. Wel pantoffels, huisbroek en DVD. Het is dat ik morgen nog even door de illegale vuurwerk-linie moet om oliebollen te scoren bij de bakker. Anders was ik nu al begonnen met het dicht timmeren van de ramen.
Laten we alvast toasten op een rustig nieuw jaar met veel koude biertjes en lekkere hapjes. Maar vooral op een jaar zonder veel nare dingen, waarin iedereen het naar zijn zin heeft en we weer de weelde hebben om te bloggen over onbelangrijke zaken, zoals het liefdesleven van Mark Rutte.
Cheers.
Maar helaas. Volgend jaar beter.
Echter, de oud&nieuw gekte laat ik met veel plezier aan anderen over. Voor mij geen groot glitter feest of live concert met de drie G's of J's of K's. Wel pantoffels, huisbroek en DVD. Het is dat ik morgen nog even door de illegale vuurwerk-linie moet om oliebollen te scoren bij de bakker. Anders was ik nu al begonnen met het dicht timmeren van de ramen.
Laten we alvast toasten op een rustig nieuw jaar met veel koude biertjes en lekkere hapjes. Maar vooral op een jaar zonder veel nare dingen, waarin iedereen het naar zijn zin heeft en we weer de weelde hebben om te bloggen over onbelangrijke zaken, zoals het liefdesleven van Mark Rutte.
Cheers.
9 november 2019
Hippe Polyester
Je hebt gelijk, ik begin er niet meer over. We weten nu wel hoe snel de tijd gaat, meneer Polyester, hoor ik je denken. Hoe doet men dat, regelmatig een stuk schrijven voor een blog? Tips en ideeën zijn welkom.
Eind oktober gaven X. en ik acte de présence op een verjaardagsfeest. Uiteraard was er dat onhandige moment bij binnenkomst. Daar zaten ze allemaal op een rij, dezelfde ooms, tantes, zussen, broers, ouders van dezelfde jarige job als verleden jaar. Ietsje ouder, iets andere teint in het haar, maar onmiskenbaar in dezelfde volgorde op een rij. Geef je een hand of drie zoenen? Zoals bij veel van dat soort sociale uitdagingen besloot ik te doen wat X. deed.
De keuken was kortgeleden gerenoveerd en compleet nieuw ingericht. Voor de grap bestelde ik een cortado voor X en een Latte Macchiato voor mijzelf. Zonder blikken of blozen werd mijn bestelling opgenomen en even later stonden twee zeer professioneel uitziende kopjes koffie voor ons neus. De rest van de avond heb ik mijn grapjas en lolbroek maar aan de wilgen gehangen.
Het gaat goed met Sam en Dave. Nog steeds heel stoer, als ze willen, maar nu even niet. De winter begint een beetje op te komen, dus zijn ze alvast aan het oefenen voor de winterslaap. Ze liggen innig verstrengeld in de warme gloed van de kachel.
En ik? Ik loop door de archieven van mijn brein op zoek naar dat onderwerp waar ik zo graag een blog over wil schrijven. Misschien is het tijd voor een BuJo? Meneer Polyester wordt nog eens hip, hoor ik je denken.
Eind oktober gaven X. en ik acte de présence op een verjaardagsfeest. Uiteraard was er dat onhandige moment bij binnenkomst. Daar zaten ze allemaal op een rij, dezelfde ooms, tantes, zussen, broers, ouders van dezelfde jarige job als verleden jaar. Ietsje ouder, iets andere teint in het haar, maar onmiskenbaar in dezelfde volgorde op een rij. Geef je een hand of drie zoenen? Zoals bij veel van dat soort sociale uitdagingen besloot ik te doen wat X. deed.
De keuken was kortgeleden gerenoveerd en compleet nieuw ingericht. Voor de grap bestelde ik een cortado voor X en een Latte Macchiato voor mijzelf. Zonder blikken of blozen werd mijn bestelling opgenomen en even later stonden twee zeer professioneel uitziende kopjes koffie voor ons neus. De rest van de avond heb ik mijn grapjas en lolbroek maar aan de wilgen gehangen.
Het gaat goed met Sam en Dave. Nog steeds heel stoer, als ze willen, maar nu even niet. De winter begint een beetje op te komen, dus zijn ze alvast aan het oefenen voor de winterslaap. Ze liggen innig verstrengeld in de warme gloed van de kachel.
En ik? Ik loop door de archieven van mijn brein op zoek naar dat onderwerp waar ik zo graag een blog over wil schrijven. Misschien is het tijd voor een BuJo? Meneer Polyester wordt nog eens hip, hoor ik je denken.
25 augustus 2019
Polyesterlijk aftreden
Als paus Benedictus de 16e zo vrij was om af te treden, dan mag ik stoppen met groepstherapie. Dat heb ik besloten. De opluchting is even groot als mijn besluit een paar jaar geleden dat ik te oud ben om te helpen sjouwen bij verhuizingen. Ik verwarm de soep, smeer de boterhammen. Maar sjouwen, daar begin ik niet meer aan.
Niet dat ik vind dat ik geen psychische hulp meer nodig heb. Eerder het tegendeel. Zo heb ik de therapie afgezegd via de mail omdat ik te laf ben om te bellen. Dat komt door oude trauma's over dingen moeten afmaken en niet mogen opgeven en het niet durven tegenspreken van strenge mensen in autoritaire rollen. Op deze manier blijven die onverwerkt.
Dat moet dan maar. In therapie blijven had mij heel ongelukkig gemaakt.
Ik vond het niet makkelijk om de mail te schrijven, nog enger om uiteindelijk op 'send' te drukken. En wat misschien nog wel het allergriezeligst is, is dat ik geen antwoord heb gehad.
'Stond er een vraag in jouw mail?' vraagt X.
'Nee.'
'Waarom verwacht je dan antwoord?'
Wat een geluk dat ik mijn self-help boeken nog niet heb weggedaan.
Niet dat ik vind dat ik geen psychische hulp meer nodig heb. Eerder het tegendeel. Zo heb ik de therapie afgezegd via de mail omdat ik te laf ben om te bellen. Dat komt door oude trauma's over dingen moeten afmaken en niet mogen opgeven en het niet durven tegenspreken van strenge mensen in autoritaire rollen. Op deze manier blijven die onverwerkt.
Dat moet dan maar. In therapie blijven had mij heel ongelukkig gemaakt.
Ik vond het niet makkelijk om de mail te schrijven, nog enger om uiteindelijk op 'send' te drukken. En wat misschien nog wel het allergriezeligst is, is dat ik geen antwoord heb gehad.
'Stond er een vraag in jouw mail?' vraagt X.
'Nee.'
'Waarom verwacht je dan antwoord?'
Wat een geluk dat ik mijn self-help boeken nog niet heb weggedaan.
29 juni 2019
Vlammetjes met een oranje vleugje
Deze week las ik ergens dat oudere mensen beter binnen kunnen blijven wegens de hitte. Vandaar dat het hele Polyester-huishouden opgezwollen en uitgeteld op de bank in de woonkamer ligt. De gordijnen zijn gesloten om de meeste warmte buiten te laten. De felidae liggen te slapen, de menswezens proberen nog iets nuttigs te doen, zoals de krant lezen.
En voetbal kijken.
Allemaal belangrijkere zaken dan het huiswerk maken voor de groepstherapie. Stel je voor, moet ik ook nog eens thuis met mijn patronen in de weer.
Dat huiswerk heeft er voor gezorgd dat het huis nog nooit zo schoon is geweest. De berg met strijkgoed is weggewerkt. De ramen zijn gesopt, het tapijt is ontvlooid en gestofzuigd.
En nu ben ik dus druk met het kijken naar het vrouwenvoetbal.
Dat komt niet alleen door mijn patronen die ik liever niet onder ogen kom. Ook kijk ik vrouwenvoetbal omdat ik het songfestival heb gemist. Kun je het je voorstellen? Een romantische verrassing van X. Weekje weg in het buitenland in een B&B zonder televisie. Pas de volgende dag lazen we in de online-krant dat 'we' het festival hadden gewonnen. Sinds 44 jaar weer eens eerste in de internationale zangcompetitie.
Wat zal dat een feest zijn in Nederland, dacht ik. Ik had visioenen van hossende mensen, een intocht van Duncan in Amsterdam, zinkende woonboten.
Ik heb er niets over gehoord. En bij thuiskomst praatte niemand erover, men leek het al weer te zijn vergeten. Was het een complot? Is hier een enorm feest geweest in mijn afwezigheid en houdt iedereen zich stil. Of is het echt als een natte wind in een pyjama voorbij getrokken?
Dit keer laat ik mij een eventuele winst en een bijbehorend nationaal feestje niet door mijn neus boren. Dus daarom volg ik het vrouwenvoetbal op de voet. Het is ontzettend leuk om te doen. Van mij zul je niet horen dat het mannenvoetbal zo veel beter is, en het damesvoetbal niet om aan te zien. Ik vind het super spannend.
Vanmiddag is de kwartfinale Nederland - Italië. De airfryer staat al op het aanrecht, de vlammetjes liggen in de vriezer. Ik draag een shirt met het meest oranje vleugje dat ik kon vinden in de kast. Zachtjes, om Sam en Dave niet wakker te maken, zal ik roepen hup Oranje, hup! Dit keer wil ik erbij zijn, al is het maar via de beeldbuis. Die patronen kunnen me wat.
En voetbal kijken.
Allemaal belangrijkere zaken dan het huiswerk maken voor de groepstherapie. Stel je voor, moet ik ook nog eens thuis met mijn patronen in de weer.
Dat huiswerk heeft er voor gezorgd dat het huis nog nooit zo schoon is geweest. De berg met strijkgoed is weggewerkt. De ramen zijn gesopt, het tapijt is ontvlooid en gestofzuigd.
En nu ben ik dus druk met het kijken naar het vrouwenvoetbal.
Dat komt niet alleen door mijn patronen die ik liever niet onder ogen kom. Ook kijk ik vrouwenvoetbal omdat ik het songfestival heb gemist. Kun je het je voorstellen? Een romantische verrassing van X. Weekje weg in het buitenland in een B&B zonder televisie. Pas de volgende dag lazen we in de online-krant dat 'we' het festival hadden gewonnen. Sinds 44 jaar weer eens eerste in de internationale zangcompetitie.
Wat zal dat een feest zijn in Nederland, dacht ik. Ik had visioenen van hossende mensen, een intocht van Duncan in Amsterdam, zinkende woonboten.
Ik heb er niets over gehoord. En bij thuiskomst praatte niemand erover, men leek het al weer te zijn vergeten. Was het een complot? Is hier een enorm feest geweest in mijn afwezigheid en houdt iedereen zich stil. Of is het echt als een natte wind in een pyjama voorbij getrokken?
Dit keer laat ik mij een eventuele winst en een bijbehorend nationaal feestje niet door mijn neus boren. Dus daarom volg ik het vrouwenvoetbal op de voet. Het is ontzettend leuk om te doen. Van mij zul je niet horen dat het mannenvoetbal zo veel beter is, en het damesvoetbal niet om aan te zien. Ik vind het super spannend.
Vanmiddag is de kwartfinale Nederland - Italië. De airfryer staat al op het aanrecht, de vlammetjes liggen in de vriezer. Ik draag een shirt met het meest oranje vleugje dat ik kon vinden in de kast. Zachtjes, om Sam en Dave niet wakker te maken, zal ik roepen hup Oranje, hup! Dit keer wil ik erbij zijn, al is het maar via de beeldbuis. Die patronen kunnen me wat.
Abonneren op:
Posts (Atom)